Μήπως ο Αλέξης δεν είναι και τόσο βλάκας τελικά;

Όποιος έχει πέσει πάνω σε καβγά λεωφορείου ή, ακόμη χειρότερα, έχει συμμετάσχει σε τέτοιον καβγά, γνωρίζει κάτι πολύ καλά: ότι ένας νηφάλιος και λογικός άνθρωπος δεν υπάρχει περίπτωση να βγει κερδισμένος από αυτόν.

Δεν έχει σημασία πόσο έξυπνος και ετοιμόλογος είναι, πόσο δίκιο ή πόσα επιχειρήματα έχει. Σε χώρους και συνθήκες όπου κυριαρχούν πνεύμα αρένας και αναστάτωση, τις εντυπώσεις θα κλέβει πάντα αυτός που φωνάζει πιο δυνατά ή είναι ικανός να πει οτιδήποτε για να εστιάσει την προσοχή εκεί που πρέπει, ώστε να κερδίσει τις αντανακλαστικές συμπάθειες του πλήθους.

Κι όποιος ξέρει να συσπειρώνει και να κατευθύνει το κοινό, είναι εξαιρετικά επικίνδυνος αν είναι αδίστακτος. Σε αναλογία με την πολιτική πραγματικότητα, ο Αλέξης Τσίπρας είναι αυτό ακριβώς το πρόσωπο. Ο αήττητος εξυπνάκιας του λεωφορείου…

Είχε ειπωθεί και παλαιότερα από φανατικούς -άρα αναξιόπιστους- υποστηρικτές του, λέγεται και τώρα από πιο αντικειμενικά στόματα που ίσως και να μην τους αρέσει που το ψελλίζουν. Ομολογώ πως το σκέφτηκα κι εγώ. 

Μήπως ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι τελικά ο χαζούλης που πιστεύαμε όλοι πως είναι; 

Γιατί όσο κι αν μας αρέσει να επισημαίνουμε τις προφανείς του ανεπάρκειες -από την απαράδεκτη κοινωνική του συμπεριφορά μέχρι τη σοκαριστική γνωστική του ένδεια-, έχει σταθεί όρθιος σε δυσμενείς συνθήκες που άλλοι επαρκέστατοι κατέρρευσαν με πάταγο.

Ας το σκεφτούμε λίγο. Εξελέγη για τις αντιμνημονιακές εξαγγελίες του κι όμως έφερε νέο Μνημόνιο χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.

Αναρριχήθηκε στην εξουσία ως αντίπαλο δέος της επικίνδυνης “ακροδέξιας επέλασης”, για να κυβερνήσει τελικά παρέα με την Ακροδεξιά για τέσσερα χρόνια (κλείνοντας πού και πού το μάτι ακόμα και στη Χρυσή Αυγή).

Ειδωλοποιήθηκε ως λαοπρόβλητος ανθρωπιστής ενώ πρόσφυγες πέθαιναν στα χιόνια και άνθρωποι καίγονταν ζωντανοί χωρίς καμία βοήθεια.

Καθιερώθηκε επικοινωνιακά ως πολέμιος του παλαιοκομματισμού και της διαπλοκής, την ώρα που κανάλια, τρολ και κρατικοδίαιτες φυλλάδες τού πλέκουν ολημερίς εγκώμια με fake news και προπαγάνδα.

Έχοντας πουλήσει κάμποσους συντρόφους του (βλ. Φίλη και Κοτζιά) όταν οι συνθήκες το επέβαλαν κι έχοντας, εσχάτως, καταφέρει να απορροφήσει/αδειάσει δύο μικρά κόμματα οδηγώντας τα κατά πάσα πιθανότητα σε αφανισμό, δεν σου αφήνει περιθώριο παρά να αναρωτηθείς: πώς το έκανε;

Το να αθετείς κάθε υπόσχεση που δίνεις και να επιβιώνεις παρ’ ότι αποδεικνύεσαι διαρκώς ανακόλουθος, δεν απαιτεί μόνο χαλαρές ηθικές αντιστάσεις στην αλήθεια, αλλά και ένα είδος χαρίσματος.

  

Ο Αλέξης Τσίπρας το έχει. 

Σκηνοθετεί, χορογραφεί και εκμεταλλεύεται τις περιστάσεις με την άνεση του ατόμου που αδιαφορεί για το αποτέλεσμα, επειδή ξέρει πως όσο κακό κι αν είναι αυτό, στο τέλος θα το καπελώσει με μια ενέργεια ακόμη πιο εξωφρενική.

Η ασταμάτητη διαδοχή των αθλιοτήτων απευαισθητοποιεί τον κόσμο τον οποίο πλήττει και καθιστά, από ένα σημείο κι έπειτα, τις αθλιότητες αόρατες. Κοντολογίς, το χάρισμα του Τσίπρα είναι η πονηριά του θράσους του και το θράσος της πονηριάς του.

Ο πρωθυπουργός λοιπόν, δεν είναι πιο έξυπνος απ’ ό,τι πιστεύαμε. Είναι πιο τυχερός. Γιατί δραστηριοποιείται σε μια ιστορική συγκυρία όπου το απενοχοποιημένο και αποθρασυμένο μέτριο εκδικείται το καλό, επειδή κάποιοι κάποτε τα έκαναν μαντάρα με την προβιά του άριστου. Με την αριστεία ως απονομιμοποιημένο ιδανικό, με το αριστερό ηθικό πλεονέκτημα ως άλλοθι διαρκείας και το κακό ιστορικό “των προηγούμενων” να τον σώζει από κάθε κρίση και σύγκριση, έχει το ελεύθερο να είναι αναπολογητικά καταστροφικός. Κανείς δεν επιθυμεί το καλό όταν αυτό έχει εντέχνως ταυτιστεί με το κακό. Άρα κανείς δεν διαμαρτύρεται.

Το πεδίο είναι πια ελεύθερο για κάθε είδος κακότητας με την αιτιολογία πως είναι προτιμότερη απ’ ό,τι ως τώρα (ανα)γνωρίζαμε ως καλό. Το μεγαλείο της διαστρέβλωσης των εννοιών.

Ο Αλέξης Τσίπρας κλείνει, έτσι, μακροχρόνια ζητήματα εξωτερικής πολιτικής λες και είναι προσωπικά του, χαρακτηρίζει φασίστες όσους διαφωνούν μαζί του (ακόμα και τους ψηφοφόρους του!), παραβιάζει θεσμούς σα να μην υπάρχει αύριο, κι όλα αυτά όχι επειδή είναι κάποια πολιτική ιδιοφυία, αλλά ακριβώς επειδή δεν είναι.

Και στην εποχή της μεταπασοκικής αποδόμησης, ο καλύτερος τρόπος για να είσαι κάτι είναι να μην είσαι. Κατά τον ίδιο ανορθολογικό τρόπο που ο δημόσιος διάλογος τα τελευταία χρόνια κατακλύσθηκε από ζάμπλουτους αριστερούς επικριτές του νεοφιλελευθερισμού, ιδεολόγους υπερασπιστές των μειονοτήτων που χειροκροτούν τον Πάνο Καμμένο και φιλοκυβερνητικούς αναρχικούς.

Στην ουσία, η εξουσία δεν ανήκει στον Αλέξη Τσίπρα per se, αλλά στην αντίφαση ως γενικευμένη τάση και τρόπο ζωής. 

Ο πρωθυπουργός απλώς καβαλάει τη μόδα και το κάνει ολόσωστα.

Κάθε πολιτικός είναι ισχυρός στο ενδιαίτημά του. Όπως δεν μπορείς να νικήσεις τον Άδωνι Γεωργιάδη σε μια τηλεοπτική κοκορομαχία ή τον Ευάγγελο Βενιζέλο στον ρητορικό βερμπαλισμό, δεν μπορείς να νικήσεις τον Αλέξη Τσίπρα σ’ ένα σπορ στο οποίο εκπαιδεύεται από τα μαθητικά του χρόνια. Τη δημαγωγία.

Το μόνο που μπορείς να κάνεις στους ενοχλητικούς τύπους του λεωφορείου, είναι να κάτσεις σε μια θέση μακριά τους και να περιμένεις να κατέβουν στη στάση τους. Η στάση του Αλέξη Τσίπρα ίσως πλησιάζει και αυτό που επείγει τώρα, είναι να μην ενδώσουμε στο show που ετοιμάζει για τα τελευταία του χιλιόμετρα.

Άρης Αλεξανδρής

The Curly Sue