«Πολιτικός Πολιτισμός» σημαίνει…

(Μη θυμώνετε! Κι εγώ αγανακτώ όταν ακούω την καταχρηστική επίκληση αυτού του όρου, από κάποιους που δεν αντιλαμβάνονται καν τι σημαίνει…)

Ένα τραγούδι που η κυβέρνηση είχε «απαγορεύσει» - παρανόμως – ακούστηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα, απ’ άκρου σ’ άκρο - μπροστά σε επισήμους και σε πάσης φύσεως αρχές, κατά τη διάρκεια της Εθνικής Παρέλασης!

Το «Μακεδονία ξακουστή…»

·       Το παιάνισαν οι επίσημες μπάντες του στρατού, του ναυτικού, της αεροπορίας, και των κατά τόπους δήμων.

·       Το τραγούδησαν οι Ευέλπιδες, οι καταδρομείς, οι μαθητές, ο κόσμος, οι πάντες!

·       Το κατέγραψε ο Τύπος στα πρωτοσέλιδά του, το σχολίασαν τα ξένα δίκτυα και οι ηλεκτρονικές ενημερωτικές σελίδες.

Πόσο σημαντικό είναι;

Πολύ! Περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε…

Μετά την υπογραφή της άθλιας Συμφωνίας των Πρεσπών, η κυβέρνηση προσπάθησε να επιβάλλει ιδεολογική τρομοκρατία!

Βασικός της ισχυρισμός: Τώρα που υπογράφηκε η Συμφωνία, όσοι μιλάνε για «Ελληνικότητα της Μακεδονίας» δημόσια είναι «παράνομοι». Και «ακροδεξιοί»!

Αυτό της γύρισε μπούμερανγκ!

Το τραγούδι-σύμβολο για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας, το απαίτησε ο λαός, το τραγούδησε ο λαός, το έπαιξαν και το τραγούδησαν τα επίσημα στρατιωτικά αγήματα μπροστά στους επισήμους, παρά την απαγόρευση.

Η κυβέρνηση απονομιμοποιήθηκε πλήρως.

Ο φόβος και το στίγμα – αυτά που επιδιώκει η ιδεολογική τρομοκρατία, έσπασαν και αναποδογύρισαν.

Αυτή τη στιγμή δεν φοβάται ο λαός να μιλήσει για την Ελληνικότητα της Μακεδονίας. Φοβούνται τα μέλη και οι βουλευτές της Κυβέρνησης να εμφανιστούν δημόσια και να μιλήσουν για τη Συμφωνία των Πρεσπών!

Κάποιοι εκπρόσωποι της «κορεκτίλας» – δηλαδή της ανυπόφορης «πολιτικής ορθότητας» – ξυνίζουν τη μουρίτσα τους.

·       --Δεν γίνεται πολιτική με τραγουδάκια, μας λένε…

·       --Ούτε με «ασχήμιες» σε εθνικές παρελάσεις, επιμένουν…

Μια απάντηση (έτσι για να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι «Πολιτική» και τι ακριβώς είναι «ασχήμια»):

--Πρώτον, η Πολιτική γίνεται με σύμβολα. Για την ακρίβεια, η Πολιτική είναι τελικά η «διαχείριση συμβόλων», όπως είχε πει κάποτε ο Σοσιαλιστής Φρανσουά Μιτεράν.

Το «Μακεδονία ξακουστή», πέρα από ένα εμβατηριακό τραγουδάκι έγινε «σύμβολο». Η κυβέρνηση Τσίπρα το έκανε σύμβολο: Αυτού που η ίδια η κυβέρνηση ξεπούλησε στο εξωτερικό και προσπάθησε να αποσιωπήσει – απαγορεύοντάς το – στο εσωτερικό της χώρας.

Το δεύτερο δεν της πέρασε.

Ήταν η συντριβή μιας απόπειρας ιδεολογικής τρομοκράτησης του Ελληνικού λαού. Και γι’ αυτό ήταν πολύ σημαντικό.

Όπως η χούντα είχε απαγορεύσει κάποτε τα τραγούδια του Μίκη Θοδωράκη. Κι όσοι τραγούδαγαν δημόσια τη «Μαργαριτα-Μαργαρώ» ή το «Περιγυάλι το Κρυφό» δεν έκαναν πολιτική με…νότες!

Απλώς έσπαγαν την τρομοκρατία της χούντας. Κι αυτό ήταν εξόχως πολιτικό τότε…

Το να επιμένεις να ακουστεί ένα εμβατήριο που μέχρι πέρσι το έπαιζαν κανονικά στις παρελάσεις ανάμεσα σε τόσα, δεν είναι «ασχήμια».

Ας δούμε τι είναι ασχήμια...

--Δεύτερον, λοιπόν, ασχήμιες ήταν τα επεισόδια των «αγαναντισμένων», που αποδοκίμαζαν επισήμους - τότε και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Παπούλια, ο οποίος είχε αναγκαστεί να αποχωρήσει από την παρέλαση για την 28η Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, το 2011.

Αλλά τότε πρωτοστατούσε ο ΣΥΡΙΖΑ! Και από κοντά η ΧΑ...

Ασχήμιες ήταν οι δημόσιες ύβρεις («γερμανοτσιολιάδες» και «δοσίλογοι») στις οποίες πρωτοστατούσε ο ΣΥΡΙΖΑ όλη την περίοδο 2010-14.

Αν σήμερα βρίσκονται κάποιοι και αποδοκιμάζουν με τον ίδιο τρόπο το ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η ασχήμια είναι απλά ο… «καθρέφτης» όπου ο ΣΥΡΙΖΑ βλέπει τον εαυτό του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ το ξεκίνησε. Ο ΣΥΡΙΖΑ το τροφοδότησε. Ο ΣΥΡΙΖΑ το εκμεταλλεύτηκε. Και τώρα γύρισε σε βάρος του.

Έτσι συμβαίνει με αυτά τα πράγματα. Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες!

Ακριβώς αυτό: Ό,τι συμβαίνει σήμερα είναι δυο διαφορετικά πράγματα.

--Από την μία πλευρά φυσικό επακόλουθο, της ξεπουληματικής στάσης του ΣΥΡΙΖΑ και της αθλιότητας με την οποία προσπαθεί να το επιβάλει.

Η ελληνική κοινωνία αντιδρά! Αυτό έλειπε και να μην αντιδρούσε.

Όταν ο κόσμος δεν αντιδρά, λέμε «γιατί δεν αντιδρά, άρα φταίει κι αυτός για την ανοχή που δείχνει».

Τώρα που ο κόσμος έχει αρχίσει να αντιδρά, τι θα πούμε; Θα τον… «μαλώσουμε» κι όλα;

Καλά κάνει και αντιδρά! Και άργησε μάλιστα.

Είναι πολύ ελπιδοφόρο που αντιδρά ο κόσμος. Είναι λυτρωτικό και για τον ίδιο.

Γιατί καταλαβαίνει ότι δεν μπορούν ούτε να τον ποδοπατούν, ούτε να τον θεωρούν «δεδομένο», ούτε να τον τρομοκρατούν!

Αντιδρώ δεν σημαίνει χρησιμοποιώ βία. Αυτό όντως είναι απαράδεκτο, γιατί οδηγεί αλλού.

Αλλά το να τραγουδάει ο κόσμος ένα εμβατήριο που του το απαγόρευσαν και να σπάει, έτσι, την κυβερνητική τρομοκρατία είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει.

Και καλά κάνει!

Μπορεί σε κάποιους να μην αρέσει, αλλά όταν συμπιέζεις το λαό για καιρό κάπου ξεσπάει. Δεν ξεσπάει πάντα με απόλυτα «κόσμιο τρόπο», δεν κατεβαίνει στους δρόμους «χαλαρός», κρατώντας ένα κρυστάλλινο ποτήρι με ροζ κρασί, όποιος κάποιος γραφικός… «φιλελές» πριν μερικά χρόνια στο Σύνταγμα.

Όταν ο πραγματικός κόσμος αντιδρά, αντιδρά – δεν χαριεντίζεται.

Το 2016, οι ΣΥΡΙΖΑιοι χλεύαζαν τους «Παραιτηθείτε»γιατί μαζεύτηκαν λίγοι και ήταν πολύ «μπλαζέ», πολύ χαλαροί…

Τώρα μαζεύεται ασύγκριτα πολλαπλάσιος κόσμος, δεν είναι καθόλου «μπλαζέ», είναι συγκρατημένος (ακόμα), αλλά και οργισμένος. Κατεβαίνει τραγουδώντας το απαγορευμένο τραγούδι για τη Μακεδονία!

Και πάλι καλά να λέμε.

Τα «κίτρινα γελέκα» στην Γαλλία εδώ και μήνες κατεβαίνουν στον δρόμους πολύ διαφορετικά: Τους αντιμετωπίζουν με πλαστικές σφαίρες και απαντάνε με φωτιές, εμπρησμούς και σπασίματα. Ανάμεσά τους πρωτοστατούν ακραίοι όλων των κατηγοριών (από ακροαριστεροί ως ακροδεξιοί) και η βία βρίσκεται σε έξαρση.

Εδώ, στην Ελλάδα, ΔΕΝ έχουμε τέτοια φαινόμενα - ακόμα... 

Εδώ τα άκρα δεν έχουν κυριαρχήσει. Γιατί εδώ κατεβαίνει και διαμαρτύρεται ο απλός κόσμος. Που κάποιοι θέλουν να τον ωθήσουν στα άκρα.

--Κι εδώ είναι το άλλο σκέλος: Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να εκτραχυνθεί η κατάσταση – και στην Ελλάδα! Αυτή είναι η σύγχρονη ασχήμια (του ΣΥΡΙΖΑ).

Ότι προβοκάρει τον κόσμο!

Δεν τόλμησε στα πρώτα μεγάλα συλλαλητήρια για το Μακεδονικό πέρσι, αλλά το προσπάθησε στο μεγάλο συλλαλητήριο για το Μακεδονικό φέτος. Που έληξε με μαζική χρήση βίας και χημικών – σε πρωτοφανή κλίμακα.

Ήδη ετοιμάζει το έδαφος να το ξανακάνει. Σπεύδει να χαρακτηρίσει τον κόσμο που διαμαρτύρεται μαζικά σε κάθε ευκαιρία πια, ως «ακροδεξιούς».

Για να έχει άλλοθι να τον χτυπήσει.

Ίσως είναι και σε «συνεννόηση» με τους ακροδεξιούς, με τους οποίους άλλωστε συνεργάστηκε στενά στο παρελθόν.

Η εθνική παρέλαση δεν του έδωσε περιθώρια να παίξει τέτοια παιγνίδια προχθές.

Και το γεγονός ότι οι στρατιωτικές μπάντες έπαιξαν το «απαγορευμένο» τραγούδι, λειτούργησε εκτονωτικά και ενωτικά.

Όμως, αυτή είναι η πραγματική επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ: Να κατεβάσει τα τάγματα των ακραίων στους δρόμους να συγκρούονται, για να φύγει ο πραγματικός κόσμος από τα πεζοδρόμια.

Να μετατραπεί η ειρηνική διαμαρτυρία του απλού λαού που ζητάει να ακουστεί το απαγορευμένο τραγούδι, σε σύγκρουση ακροαριστερών και ακροδεξιών.

Ακροδεξιών ταγμάτων που καλύπτονται πλήρως από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, και ακροδεξιών ταγμάτων που παίζουν το παιγνίδι του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι κι αλλιώς!

Αυτή, πράγματι, είναι η σημερινή ασχήμια του ΣΥΡΙΖΑ.

Βία θέλουν! Με βία επιδιώκουν να λύσουν τις διαφορές τους. Αυτό μόνο ξέρουν.

Να πείσουν δεν μπορούν.

Να φοβίσουν δεν τα κατάφεραν.

Δεν τους μένει παρά να σπρώξουν τα πράγματα στα άκρα, για να σταματήσουν οι ειρηνικές διαμαρτυρίες των πολλών και να επικρατήσει η βία των ακραίων.

Ξεχνούν βέβαια κάτι.

Πώς όταν ο κόσμος είναι θυμωμένος, μπορεί να ξεσπάσει κι αυτός.

Και τότε η βία των ταγμάτων εφόδου θα πνιγεί μέσα στο θυμό των πολλών.

Η κυβέρνηση απειλείται από την κατακραυγή που η ίδια έχει ξεσηκώσει εναντίον της.

Σε αυτές τις περιπτώσεις δεν χρειάζονται… επιδείξεις «κορεκτίλας». Οφείλουμε να εξηγήσουμε στον κόσμο τι συμβαίνει και τι παίζεται. Και να προειδοποιήσουμε την κυβέρνηση για το που οδηγεί τα πράγματα.

Αλλά για να πείσουμε τον κόσμο να λειτουργήσει ενωτικά και υπεύθυνα, οφείλουμε να σεβαστούμε τη θέλησή του. Και την αντίδρασή του.

Πολιτική δεν είναι μόνο επικλήσεις «καλών τρόπων» και… «πολιτικού πολιτισμού».

Πολιτική είναι ΚΑΙ η διαχείριση των συμβόλων και η διαχείριση του πλήθους.

«Πολιτικός πολιτισμός» δεν είναι ένα είδος… savoir vivre – οδηγίες πώς να κρατάτε τα μαχαιροπήρουνα στα δημόσια γεύματα και πώς να ανασηκώνετε το μικρό σας δαχτυλάκι όταν πίνεται τον καφέ ή το τσάϊ.

Στην κυριολεξία του, «Πολιτικός Πολιτισμός» είναι να βάζουμε τα συμφέροντα της «Πόλης» - δηλαδή της «Πατρίδας» στην περίπτωσή μας, πάνω απ’ όλα και να αντιδρούμε όταν κάποιοι πάνε να την ξεπουλήσουν ανοικτά και να το επιβάλουν με το έτσι θέλω.

«Πολιτικός πολιτισμός» είναι να φοβούνται οι τύραννοι το λαό που ξεπουλάνε – όχι το αντίστροφο.

Και για να μη το κουράζουμε πολύ, δεν χρειάζεται να ψάξουμε μακριά τι εστί πολιτικός πολιτισμός.

Το περιγράφει το Σύνταγμά μας στο τελευταίο άρθρο του (120):

«Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους και η αφοσίωση στην Πατρίδα αποτελούν υποχρέωση όλων των Ελλήνων…

Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο, εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».

Τι θέλει να πει ο «ποιητής»;

·       --Πρώτον ότι πέρα από το σεβασμό στο Σύνταγμα και τους νόμους και η αφοσίωση στην Πατρίδα είναι υποχρέωση όλων ων Ελλήνων!

·       --Δεύτερον, ο πατριωτισμός των Ελλήνων είναι η έσχατη εγγύηση για την τήρηση του Συντάγματος. Όταν γίνονται κάθε είδους εθνομηδενιστικές δηλώσεις που υπονομεύουν τα συμφέροντα της χώρας, τότε η υπονομεύεται και η ακυρώνεται εμπράκτως η «αφοσίωση στην Πατρίδα». Δεν μιλάμε απλώς για «έκφραση γνώμης». Μιλάμε για έμπρακτη υπονόμευση…

·       --Τρίτον, όταν αμολάνε τάγματα εφόδου ατιμώρητα να τρομοκρατούν κόσμο, παραβιάζεται και το Σύνταγμα και οι νόμοι. Δεν παραβιάζονται απλώς. Καταλύονται με τη βία!

«Πολιτικός πολιτισμός» λοιπόν, είναι ότι αυτό οι πολίτες δεν θα το αφήσουν έτσι. Θα αντισταθούν με κάθε μέσο όπως «δικαιούνται και υποχρεούνται»!

Καλό είναι να μη φτάσουμε ως εκεί. Αλλά να έχουμε το νου μας. Και να μη λέμε «φιλελέδικες» ανοησίες (που ωθούν τα πράγματα στα άκρα, αντί να τα συγκρατούν).

Θανάσης Κ.