Πέθανε ή δεν πέθανε ο Στάλιν;

Δύο ολόκληρα εικοσιτετράωρα χρειάστηκαν για να συνέλθω από την τρομερή είδηση. Ο Στάλιν πέθανε. Και μάλιστα έχουν περάσει εξήντα έξι ολόκληρα χρόνια από τη φριχτή εκείνη 5η Μαρτίου του 1953. Κι εγώ που τόσα χρόνια ζούσα με την ψευδαίσθηση ότι ζει ανάμεσά μας, στην ντάτσα της Ιστορίας.

Αυτά παθαίνει, θα μου πείτε, όποιος παίρνει κατά γράμμα τους ποιητές.

Ο Rafael Alberti στην ωδή που του αφιέρωσε επαναλαμβάνει 15 φορές ότι ο Στάλιν δεν πέθανε.

Με την ίδια αυτοπεποίθηση ο δικός μας Γιάννης Ρίτσος γράφει: «Οχι δεν είναι αλήθεια. Δεν είναι αλήθεια. Σταματήστε τις καμπάνες. Σταματήστε τις. Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε».

Ο Pablo Neruda καταφεύγει σε μια πιο λυρική διατύπωση: «Το φως δεν χάθηκε».

Ημουν δε τόσο βέβαιος ότι δεν πέθανε που όταν είδα την ταινία «Ο θάνατος του Στάλιν» τη θεώρησα μια παρωδία χωρίς καμία σχέση με την πραγματικότητα.

Δεν είναι δυνατόν, σκέφτηκα, οι γίγαντες του Πολιτμπιρό να είναι αυτά τα κυνικά ανθρωπάκια που φοβάται το ένα το άλλο και τελικά εκλέγουν για πρώτο διάδοχο του Στάλιν αυτόν που φοβούνται λιγότερο, τον Μαλενκόφ.

Την απήλαυσα, γέλασα, πλην όμως δεν την πήρα στα σοβαρά.

Διαβάζοντας την κριτική του «Ριζοσπάστη», κατάλαβα ότι η ταινία εντάσσεται στο πρόγραμμα: «Ο κινηματογράφος στην υπηρεσία του αντικομμουνισμού» (16/2/2018).

Λογικό. Αφού μας λέει ότι ο Στάλιν πέθανε, ενώ ως γνωστόν ο Στάλιν δεν πέθανε. Είναι τυχαίο ότι δεν βρίσκεται στο μαυσωλείο συντροφιά με τον Λένιν;

Είναι κι εκείνη η υπόθεση με το πορτρέτο που παρήγγειλε ο Αραγκόν στον Πικάσο για να το δημοσιεύσει στην επιθεώρηση «Γαλλικά γράμματα». Η Humanité το καταδίκασε και ο Αραγκόν είπε στον φίλο του ότι δικαιούται να επινοήσει μια ανθρώπινη μορφή, όμως δεν δικαιούται να επινοήσει το πρόσωπο του Στάλιν.

Ο Πικάσο του απάντησε ότι σκέφτηκε να ζωγραφίσει ένα ολόσωμο γυμνό, όμως αν του έβαζε ένα ζιζί σαν των ελληνικών αγαλμάτων, μπορεί να το έβρισκαν μικρό για το μέγεθος του ηγέτη. Και όλοι ήξεραν ότι αν ο Στάλιν παρεξηγηθεί, δεν αστειεύεται.

Αυτά έγιναν το 1953, όταν ο κόσμος πενθούσε τον ηγέτη, όμως οι μυημένοι στη λατρεία του ήξεραν πως τους παρακολουθεί.

Ο Στάλιν δεν πέθανε. Ο κόσμος του κατέρρευσε, όμως ο ίδιος ζει.

Ο κυνισμός του, η παράνοιά του, οι ανασφάλειές του, η μοχθηρία του εμπνέουν ακόμη.

Πόσοι από τους σημερινούς διαχειριστές της εξουσίας δεν προσπαθούν να κηρύξουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους «εχθρούς του λαού» για να τους αφανίσουν;

Κι άλλοι τόσοι φτύνουν το ανάθεμα του φασίστα σε όποιον διαφωνεί μαζί τους.

Το πνεύμα του Στάλιν έχει διαβρώσει και την πολιτική ορθότητα και μερικούς που αυτοχαρακτηρίζονται φιλελεύθεροι.

Ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο, θα μου πείτε. Απλώς να ξέρουμε με τι έχουμε να κάνουμε.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Καθημερινή