Ποιους θέλουμε στην πολιτική;

Είναι χειμαρρώδης ο λόγος του καθηγητή Διεθνούς και Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και υποψήφιου ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Δημήτρη Καιρίδη. Τόσο χειμαρρώδης, που εύκολα μπορεί να διαστρεβλωθεί. Μπορεί κάποιος να πάρει μια φράση από δω, ένα «και» από κάπου αλλού και να φτιάξει ένα σκιάχτρο που βαφτίζεται «ο εχθρός του λαού».

 

Ακούγοντας Κιάμο...

Υπάρχει όμως κάτι «χειρότερο» με τον κ. Καιρίδη. Εκ της θέσεώς του και της παιδείας του, ασχολείται με εξαιρετικά πολύπλοκα ζητήματα που δεν χωρούν σε συνθήματα διά των οποίων γίνεται πολλά χρόνια τώρα η πολιτική αντιπαράθεση. Βρίσκεται στη θέση εκείνων των πολιτικών που μιλούσαν για το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος πριν από το 2009, πράγματα που οι δημοσιογράφοι δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ή ακόμη χειρότερα δεν ήξεραν τη διαφορά. Ετσι τους βάφτιζαν «νεοφιλελεύθερους» και ξεμπέρδευαν…

Η «ρετσινιά», με τη βοήθεια πάντα της ιδεολογικώς κυρίαρχης Αριστεράς, απλωνόταν και οι «ανάλγητοι» είτε δεν έμπαιναν σε ψηφοδέλτια (λόγω πολιτικού κόστους), είτε διαγράφονταν, είτε δεν εκλέγονταν.

Μέχρι που χρεοκοπήσαμε και σκεφτήκαμε ότι «καλά μάς τα έλεγε ο Στέφανος Μάνος». Αλλά το κόμμα του στις εκλογές δεν πήρε ούτε μία έδρα.

Δεν θα σταθούμε στο γεγονός ότι το κομματικό όργανο του ΣΥΡΙΖΑ αφιέρωσε 1.000 λέξεις για μια διάλεξη του κ. Καιρίδη («Αυγή» 10.4.2019). Εκλογές κάνουν οι άνθρωποι και θα χρησιμοποιήσουν ακόμη και ακροδεξιές οπτικές για να πλήξουν τη Νέα Δημοκρατία. Εδώ συνεργάστηκαν τέσσερα χρόνια με τους ΑΝΕΛ, σε ένα καθηγητή θα κολλήσουν;

Το πρόβλημα είναι ότι διάφορα έντυπα της λαϊκιστικής Δεξιάς έχουν σηκώσει παντιέρα απαιτώντας (!) από τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη να τον αποπέμψει, να κάνει δηλαδή τη χάρη στον κ. Τσίπρα, ο οποίος θα πει «όμηρος των ακροδεξιών ο κ. Μητσοτάκης».

Το θέμα δεν αφορά τον κ. Καιρίδη που θέλησε να είναι υποψήφιος ούτε τον κ. Μητσοτάκη που τον επέλεξε ούτε καν τη Νέα Δημοκρατία. Αφορά το πολιτικό μας σύστημα και το λογικοφανές επιχείρημα ότι «αυτός κόβει ψήφους».

Μπορεί να έχουν δίκιο, με τη λογική του Τζορτζ Μπέρναρντ Σο, ότι «Δημοκρατία είναι το πολίτευμα που εξασφαλίζει πως δεν θα κυβερνηθούμε από ανθρώπους καλύτερους από ό,τι μας αξίζουν».

Συνεπώς το ερώτημα είναι ποιους θέλουμε στην πολιτική. Τους σταρ που χαίρουν αναγνωρισιμότητας και η βαθύτερη σκέψη που έχουν κάνει είναι «επιθυμώ αγάπη και ειρήνη σε όλον τον κόσμο» ή ανθρώπους που ξέρουν δυο γράμματα, κατανοούν την πολυπλοκότητα των διεθνών σχέσεων, ξέρουν τη διαφορά δημοσιονομικού ελλείμματος και δημοσίου χρέους, γενοκτονίας και εθνοκάθαρσης και μπορούν να υπερασπιστούν τα εθνικά μας συμφέροντα;

Μην ξεχνάμε ότι τους πρώτους τούς έχουμε δοκιμάσει. Στο πετσί μας...

Πάσχος Μανδραβέλης

Καθημερινή