Ο πολεμοχαρής Πούτιν…

Η ρωσική εμπλοκή στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2016 αποτέλεσε μια επίθεση στην εθνική μας κυριαρχία, κάτι που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.

Όμως αυτό δεν θα πρέπει  να το αφήσουμε να μας αποπροσανατολίσει από την ευρύτερη απειλή που ο Πούτιν και η Ρωσία αποτελούν τόσο για τις ΗΠΑ όσο και για τον κόσμο γενικότερα.

Για να κατανοήσουμε αυτή την απειλή, θα πρέπει να εξετάσουμε τα κίνητρα του Πούτιν.

 

Οι πολιτικές του υπαγορεύονται από βαθιά ριζωμένες απόψεις και φιλοδοξίες, που έχουν να κάνουν όχι τόσο με τον ρωσικό πατριωτισμό όσο με τον σοβιετικό.

Στο μυαλό του, το τέλος της ΕΣΣΔ ήταν μια ιστορική αδικία, την οποία επέβαλλαν στη χώρα του συνωμότες από το εξωτερικό και προδότες στο εσωτερικό…

Τώρα, ο Πούτιν βλέπει τον εαυτό του ως έναν αυτόκλητο εκδικητή, που θα επανορθώσει αυτή την αδικία, επαναφέροντας στη Ρωσία μερικά από τα οικονομικά, πολιτικά, και  γεωπολιτικά κεφάλαια που έχασε όταν κατέρρευσε ο σοβιετισμός.

Για τον Πούτιν, όπως επανειλημμένα μας δείχνουν οι πολιτικές του, το πιο σημαντικό είναι να ξανακάνει τη Ρωσία μια εναλλακτική στρατιωτική και ηθική παγκόσμια δύναμη απέναντι στις ΗΠΑ.

Σύμφωνα με την κρατική προπαγάνδα, «ορθώνει και πάλι τη γονατισμένη Ρωσία» με απώτερο σκοπό να κάνει τις ΗΠΑ να πληρώσουν ακριβά για την ταπείνωση που της επέφεραν.

Ίσως η σκληρή παιδική του ηλικία στις φτωχογειτονιές του μεταπολεμικού Λένινγκραντ, ίσως η ενασχόλησή του με το τζούντο, όπως και να έχει ο Πούτιν αντιλαμβάνεται την ευθεία σύγκρουση ως το απόλυτο μέτρο ανδρισμού.

Τις νίκες σε τέτοιου είδους μάχες τις θεωρεί ως απόδειξη ανώτερης αρετής, τόσο για τους ανθρώπους ειδικά όσο και για τα έθνη γενικά.

Για εκείνον, η μεγαλύτερη επιτυχία της Ρωσίας των τελευταίων χρόνων ήταν η κατοχή και προσάρτηση της Κριμαίας.

Η επιτυχία της επιχείρησης εκείνης, τονίζει διαρκώς, οφείλονταν στην ξεκάθαρη και προσωπική προσέγγισή του στο όλο ζήτημα.  Όπως είπε σε μια συνέντευξη: «Το πλεονέκτημά μας ήταν ότι ασχολήθηκα προσωπικά με το θέμα».

Και όντως, με την Κριμαία κέρδισε πολιτικά. Η δημοτικότητά του εκτοξεύτηκε από το 61% στα τέλη του 2013 στο ποσοστό ρεκόρ 86% τον Οκτώβριο του 2014!

Η Ρωσία βρίσκεται σε τροχιά σύγκρουσης με την Αμερική, όπως δήλωσε πέρσι ο αρχηγός του ρωσικού Γενικού Επιτελείου Βαλερί Γεράσιμοφ.

Αυτό ακριβώς αντανακλούν και οι πολιτικές του Πούτιν.

Ο Ρώσος πρόεδρος ποτέ δεν είναι τόσο χαρούμενος όσο όταν εκθειάζει το πυρηνικό του οπλοστάσιο, που στοχεύει τις ΗΠΑ, ή την ρωσική αντιπυραυλική προστασία που καθιστά τη χώρα του απρόσβλητή από τις ΗΠΑ.

Κανένας άλλος Ρώσος ηγέτης δεν περηφανεύονταν τόσο πολύ για την πυρηνική ισχύ της Ρωσίας όσο ο Πούτιν.

Στις δυο πιο πρόσφατες ετήσιες απολογιστικές ομιλίες του στο κοινοβούλιο, ο Πούτιν έπλεξε το εγκώμιο της ρωσικής πυρηνικής ισχύος, την οποία εκσυγχρόνισε ο ίδιος, και η οποία βασίζεται στους πλέον ταχείς, βαρείς, και πανίσχυρους πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς.

Παίνεψε επίσης μια νέα φουρνιά φουτουριστικών όπλων, όπως υποβρύχια ντρόουνς, υπερηχητικούς «μετεωρίτες», μια «μπάλα φωτιάς» (ognennyi shar), την οποία κάποιοι έσπευσαν να ονομάσουν «ιπτάμενο Τσερνομπίλ».

Ο Πούτιν έδωσε το οκέι για δυο μακροχρόνια προγράμματα εξοπλισμού, με υπολογιζόμενο κόστος ένα περίπου τρισεκατομμύριο δολάρια. Να σημειωθεί πως το περσινό ΑΕΠ της Ρωσίας ήταν $1.6 τρις.

Η μεγαλύτερη όμως απειλή που εκπροσωπεί ο πολεμοχαρής Πούτιν είναι προς τους πιο κοντινούς του γείτονες.

Έχει επαναφέρει τον Δυτικό Στρατιωτικό Τομέα, που υπήρχε επί ΕΣΣΔ και που είχε καταργήσει ο Γέλτσιν, καθιστώντας τον ως τον πιο ισχυρό και πιο καλά εξοπλισμένο ρωσικό στρατιωτικό τομέα.

Έτσι σήμερα, τα μέλη του ΝΑΤΟ Εσθονία και Λετονία, αντιμετωπίζουν μια δύναμη 350.000 έως 400.000 στρατιωτών στα σύνορά τους με τη Ρωσία, μια στρατιά αρμάτων, πάνω από 100 μαχητικά αεροσκάφη, 4 πτέρυγες βομβαρδιστικών μεγάλης ακτίνας δράσης, καθώς και τους πλέον σύγχρονους πυραύλους επιφάνειας-αέρος. Γι’ αυτό φοβούνται το ενδεχόμενο μιας προσάρτησης αλά Κριμαία, κάποιων εδαφών τους.

Παινεύοντας την ΕΣΣΔ η οποία καλλιεργούσε το αίσθημα του πατριωτισμού στους νέους, ο Πούτιν δημιούργησε προγράμματα ίδια με τότε, και πιο συγκεκριμένα της  πρώην Σοβιετικής Πολιτικής Διεύθυνσης των ενόπλων δυνάμεων, που είχε την ευθύνη του προπαγανδιστικού και ιδεολογικού ελέγχου.

Από πέρσι, 380.000 αγόρια, κάτω των 18, εγγράφηκαν στον «στρατό νεολαίας» (Yunarmiya), που συστάθηκε το 2016 με σκοπό την «εμφύσηση πατριωτισμού,  και θετικισμού απέναντι στη στρατιωτική υπηρεσία».

Οι νέοι αυτοί απολαμβάνουν ιδιαίτερα προνόμια όσον αφορά στην εισαγωγή τους στα ΑΕΙ, και οι αριθμοί τους αναμένεται να εκτοξευτούν στο ένα εκατομμύριο ως την 75^η επέτειο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου (Β’ΠΠ) την ερχόμενη άνοιξη.

Ο χρονικός προγραμματισμός του Πούτιν όμως είναι λάθος.

Η οικονομική ανάπτυξη προβλέπεται αναιμική για τα επόμενα χρόνια, με τα εισοδήματα των Ρώσων να πέφτουν για πέμπτο κατά σειρά έτος, ενώ το 68% των πολιτών θεωρούν πως η χώρα τους βρίσκεται σε οικονομική κρίση.

Σύμφωνα με μια τελευταία δημοσκόπηση της κρατικής στατιστικής υπηρεσίας, το 80% των νοικοκυριών έχουν τέτοιο μηνιαίο εισόδημα, που δεν μπορούν να αγοράσουν απαραίτητα αγαθά.

Το 35% αδυνατούν να αγοράσουν δεύτερο ζευγάρι παπούτσια για κάθε μέλος της οικογένειας.

Η δημοτικότητα του Πούτιν έπεσε στο 64%, λίγο δηλαδή πιο ψηλά από την εποχή πριν την επιχείρηση προσάρτησης της Κριμαίας.

Αν και το ποσοστό αυτό ακούγεται υψηλό για όσους ζουν σε δημοκρατίες, εν τούτοις είναι ιδιαίτερα προβληματικό για κάποιον πολιτικό που λειτουργεί χωρίς αντιπάλους μέσα στη χώρα του.

Το ρωσικό Σύνταγμα απαγορεύει στον Πούτιν να είναι και πάλι υποψήφιος το 2024. Αν όμως θέλει να κυβερνά ισόβια, κάτι που όντως το θέλει, τότε ο Πούτιν χρειάζεται την στήριξη του λαού, και γι αυτό θα προσπαθήσει να τονώσει εκ νέου τη δημοτικότητά του πριν από το 2014.

Πως θα το κάνει αυτό; Ήδη προβάλλει τον εαυτό του ως πρόεδρο σε περίοδο πολέμου, που υπερασπίζεται την πατρίδα, και άρα είναι αποφασισμένος να ξανακάνει τη Ρωσία υπερδύναμη.

Και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να πετύχει κάτι τέτοιο;

Να ξεκινήσει και να φέρει σε πέρας έναν ακόμη νικηφόρο πόλεμο…

Leon Aron 

Los Angeles Times 

Απόδοση: S.A.