Το καραβάνι των γελοίων (2)

Το «καραβάνι των γελοίων» τελειώνει σήμερα.

Είναι χρήσιμο να κάνουμε μια αναδρομή στα πρόσωπα που ανέδειξε τα τέσσερα χρόνια που μας περιπλάνησε στην «έρημο».

Πέραν του Αλέξη Τσίπρα λοιπόν, «μεσουράνησαν» στην τετραετία του τα εξής αστέρια της «πρώτης φοράς αριστερά»:

Γιάννης Βαρουφάκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Νίκος Βούτσης, Ζωή Κωνσταντοπούλου, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Νίκος Παπάς, Αλέκος Φλαμπουράρης, Νίκος Φίλης, Δημήτρης Παπαδημούλης, Γιάννης Δραγασάκης, Πάνος Σκουρλέτης, Έφη Αχτσιόγλου, Χριστόφορος Βερναρδάκης, και Γιώργος Χουλιαράκης.

Ας δούμε ένα-ένα τα πρόσωπα αυτά – χωρίς φτιασίδια και χωρίς παρωπίδες:

Γιάνης (με ένα νι) Βαρουφάκης: Κλασική περίπτωση, νάρκισσου, δοκησίσοφου και… πασαλειματία.

Νομίζει ότι ξέρει «οικονομικά», αλλά πρότεινε «διηνεκή ομόλογα» (perpetuities) για «αναχρηματοδότηση» του ελληνικού χρέους στο εξωτερικό και οιωνεί «παράλληλο νόμισμα» (πληρωμές με IOU’s) στο εσωτερικό!

Το πρώτο, θα ισοδυναμούσε με ανοικτή χρεοκοπία («διηνεκή ομόλογα» δεν χρησιμοποιούνται για δημόσιο χρέος εδώ και ένα αιώνα περίπου – και είχαν πολύ υψηλά επιτόκια όπου χρησιμοποιήθηκαν για χρηματοδότηση εταιρικού χρέους σε τριτοκοσμικές χώρες).

Το δεύτερο, θα ισοδυναμούσε με εκβιαστική έξοδο από το ευρώ.

Και τα δύο μαζί θα ήταν ο συνδυασμός και των δύο πιο εφιαλτικών σεναρίων για την Ελλάδα – ταυτόχρονα.΄..

Ο Τσίπρας κατάλαβε την τελευταία στιγμή πως ο Γιάνης -με ένα νι- τον οδηγούσε σε «Αρμαγεδδώνα» δηλαδή σε βιβλική καταστροφή!

Ακόμα και ο Τσίπρας το κατάλαβε και τον έκανε πέρα.

Στο μεταξύ, ο Γιάνης (με ένα νί) νόμιζε ότι γνωρίζει και από «θεωρία παιγνίων» - τρομάρα του!

Και πήγε να παίξει chicken game (παίγνιο «εκφοβισμού») με όλους τους εταίρους μας μαζί! Συσπειρώνοντάς όλους εναντίον μας και φέρνοντας τους μιαν ανάσα από το να μας διώξουν από το ευρώ…

Δεν γνώριζε, ο δόλιος, πως αυτό το «παίγνιο» - το chicken game - έχει νόημα όταν βρίσκονταν αντιμέτωποι δύο «ισοδύναμοι αντίπαλοι», που ο ένας κινείται εναντίον του άλλου. Ας πούμε, δύο αυτοκίνητα που έρχονται από αντίθετες κατευθύνσεις με ιλιγγιώδη ταχύτητα και πηγαίνουν κατευθείαν για «μετωπική». Οπότε ένας από τους δύο αναγκάζει τον άλλο την τελευταία στιγμή να στρίψει (για να αποφύγει τη μοιραία σύγκρουση – κι έτσι τον «κερδίζει»).

Αυτό όμως προϋποθέτει δύο πράγματα:

--Πρώτον, ότι οι δύο «αντίπαλοι» είναι «ισοδύναμοι». Για παράδειγμα, έχουμε ένα αυτοκίνητο που απειλεί να συγκρουστεί με άλλο αυτοκίνητο. Δεν έχουμε από τη μία πλευρά μια νταλίκα κι από την άλλη ένα… ποδήλατο!

Γιατί αν συμβαίνει αυτό το τελευταίο, η νταλίκα δεν θα κάνει πίσω. Κι ούτε θα καταλάβει πώς θα «εξαερώσει» το ποδήλατο.

Στην περίπτωση της «σύγκρουσης» της απομονωμένης Ελλάδας με το σύνολο των δανειστών της, είχαμε ακριβώς «ασύμμετρους» αντιπάλους, όπου το chicken game (παίγνιο «εκφοβισμού» του αντιπάλου) δεν είχε καμία «εφαρμογή».

Το ποδήλατο ό,τι κι αν κάνει δεν μπορεί να «φοβερίσει» την νταλίκα που έρχεται κατά πάνω του.

--Και δεύτερον, αυτός που πάει να «εκφοβίσει» τον άλλο πρέπει να είναι και να δείχνει «έτοιμος για όλα». Αλλιώς δεν πείθει τον αντίπαλο να «κιοτέψει».

Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν ήταν «έτοιμη για όλα». «Επαναστάτες του δεκαπενταμελούς» ήταν! Ικανοί για μεγάλα λόγια χωρίς ρίσκο, χωρίς κόπο και χωρίς κόστος. Υπό πίεση θρυμματίστηκαν, σαν κακής ποιότητας γυαλικά.

Όλοι το ήξεραν αυτό. Μόνο ο Γιάνης (με ένα νι) δεν το είχε πάρει χαμπάρι.

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Πρόκειται για ΜΗ σοβαρό άτομο!

Άνθρωπος που αναδείχθηκε από τους «αγανακτισμένους» της περιόδου 2011-12 (στην «κάτω πλατεία»), δίπλα στους Χρυσαυγίτες (που μαζεύονταν στην «πάνω Πλατεία») κι ύστερα βγήκε και εφάρμοσε χειρότερη λιτότητα από εκείνη που με ντουντούκες κατήγγελλε, δεν μπορεί να είναι σοβαρός πολιτικά.

Οικονομολόγος που υποστήριξε και υπηρέτησε το διαβόητο «Πρόγραμμα Θεσσαλονίκης», το οποίο δικοί τους τότε αποδοκίμαζαν δημόσια όπως ο Κώστας Λαπαβίτσας, δεν μπορεί να είναι σοβαρός «επιστημονικά».

Άνθρωπος που υπηρέτησε υπό τον Βαρουφάκη, όταν ο τελευταίος οδήγησε σε μετωπική σύγκρουση με τους δανειστές – εντελώς αχρείαστη, γιατί τότε βγαίναμε από τα μνημόνια – δεν μπορεί να είναι σοβαρός, ούτε πολιτικά ούτε οικονομικά.

Και να μη ξεχνάμε πως ο Τσακαλώτος ήταν εκείνος που εμπνεύστηκε και εφάρμοσε την ολέθρια πολιτική ισοπέδωση της μεσαίας τάξης για να δοθούν προεκλογικά επιδόματα και να φτιαχτεί κομματικός στρατός «ημετέρων».

Άλλωστε, το ταξικό πρόσημο της πολιτικής του, το έχει παραδεχθεί: Φτωχοποιούσε, λέει, τους πολλούς, για να μπορεί να κάνει στη συνέχεια… φιλόπτωχη πολιτική «υπέρ των πολλών».

Σαν τον… Τοτό – κατά το κλασικό ανέκδοτο – που σκότωσε τους γονείς του για να πάρει… επίδομα ορφάνιας!

Τον Τσακαλώτο-Τοτό, τον επαινούν βεβαίως, οι δανειστές. Τον συγκρίνουν με τον «ψωνισμένο» Βαρουφάκη και βρίσκουν τον Ευκλείδη πολύ πιο «βολικό». Και με το δίκιο τους.  

Αλλά οι ίδιοι οι δανειστές δεν παραλείπουν να τον «καρφώνουν» κάθε τόσο:

--Οι πολιτικές σας στοίχισαν στους Έλληνες 100 δισεκατομμύρια στο πρώτο εξάμηνο (όταν συμμετείχε στην κυβέρνηση και ο Ευκλείδης)!

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Άλλη νοσηρή περίπτωση τοξικής μεγαλομανίας. Ο ίδιος ο Τσίπρας, βέβαια, το έχει παραδεχθεί δημόσια, ότι ήταν «λάθος επιλογή» του (για… Πρόεδρος της Βουλής, το πρώτο εξάμηνο της διακυβέρνησής του!)

Για να είμαστε δίκαιοι, λοιπόν πρώτον ο ίδιος ο Τσίπρας το παραδέχθηκε ρητά, δεύτερον η ίδια τον καθυβρίζει σε κάθε ευκαιρία και τρίτον ο ίδιος το πλήρωσε – και θα το πληρώσει πολύ ακόμα, όπως φαίνεται.

Σε αντίθεση με το Βαρουφάκη που είναι νάρκισσος αλλά δεν είναι «τοξικός» (ώρες-ώρες τον λες και «συμπαθή» - καμιά φορά και «γλοιώδη»), η Ζωή είναι μεγαλομανής και κυρίως – τοξική!

Φυσικά, αν δεν ήταν κόρη του πρώην αρχηγού, κάποιος θα είχε βρεθεί να τη βάλει στη θέση της. Κι ίσως και στην ίδια θα έκανε καλό αυτό. Αλλά δεν βρέθηκε κανείς να τη βάλει στη θέση της.

Μέχρι που ο λαός την έστειλε στον κάλαθο των άχρηστων.

Νίκος Βούτσης: ο πιο πολιτικά έμπειρος του ΣΥΡΙΖΑ, ο πιο ηθικά αδίστακτος, ο πιο κουτοπόνηρος «επαρχιώτης» της Πολιτικής, ο πιο υποκριτής απ’ όλους. Δεινός «ισορροπιστής», αλλά απόλυτα διπρόσωπος. Και δεν ξέρει να κρύβει τη διπλοπροσωπία του.

Ανίκανος να πάρει μεγάλες και δύσκολες αποφάσεις (όπως συχνά απαιτεί η πολιτική) και ανίκανος να κρύψει την ιδιοτέλειά του.

Πολλοί τον θεωρούν «φαβορί» στον αγώνα για τη διαδοχή. Οι περισσότεροι, όμως, τον θεωρούν «τελειωμένο».

Παναγιώτης Λαφαζάνης: Συμπαθέστατος ως άνθρωπος, ανύπαρκτος ως πολιτικός, άσχετος στα πάντα, απομεινάρι ενός αριστερού παρελθόντος, έτοιμος να μπει σε προθήκη του… Jurassic Park με τους δεινόσαυρους της μεταπολιτευτικής Αριστεράς – αλλά από εκείνους που ήταν ακίνδυνοι-χορτοφάγοι (ενώ, αντίθετα, ο Θανάσης Κρατερός θα μπει στα βαλσαμωμένα εκθέματα των σαρκοφάγων δεινοσαύρων της Αριστερής προϊστορίας μας).

Νίκος Παπάς: έξυπνο και σχετικά μορφωμένο παιδί, που αντί να «εκτοξευθεί» χαντακώθηκε στις «βρομοδουλειές» του Μαξίμου. Πολλά υποσχόμενος «ανθύπατος» που όμως απέτυχε σε ό,τι ανέλαβε.

Η εξουσία, τους νέους ανθρώπους άλλοτε τους χαλάει, άλλοτε τους κάνει σοφότερους. Κάποιες φορές και τα δύο μαζί.

Αυτόν μόνο τον «χάλασε». Και γρήγορα-γρήγορα μάλιστα.

Νίκος Φίλης: Πολύ πιο πονηρός από τους περισσότερους άλλους. Με προφανή ελλείμματα Παιδείας, βέβαια, αλλά και με περίσσευμα «αριστερών εμμονών». Έμπειρος στις εσωκομματικές αντιπαραθέσεις και ίντριγκες, εντελώς ανέτοιμος να αντιμετωπίσει τα προβλήματα μιας ολόκληρης κοινωνίας, που δεν τα υποπτεύθηκε ποτέ, καθώς βρισκόταν για δεκαετίες εγκλωβισμένος στον «γυάλινο μικρόκοσμο» της λεγόμενης «ανανεωτικής Αριστεράς».

Ανήκει στην σπάνια συνομοταξία των ανθρώπων που αποδέχονται την ανηθικότητα, αλλά στη συνέχεια μπορεί να έχουν και κάποιες… τύψεις!

Και παίρνει θέση στον αγώνα διαδοχής μετά την ήττα του κόμματός τους. Χωρίς πιθανότητες, ωστόσο.

Αλέκος Φλαμπουράρης: Όσοι τον γνώριζαν από παλιά, έπαιρναν όρκο πως ήταν ένας συμπαθής, καλοκάγαθος, θυμόσοφος και καθαρός άνθρωπος.

Στα τέσσερα τελευταία χρόνια διέψευσε μόνος του όλη αυτή την εικόνα. Πολύ σπάνια η εξουσία αλλοτριώνει τόσο βαθιά ηλικιωμένους ανθρώπους. Συνήθως, η εξουσία διαφθείρει τους πολύ νεότερους...

Ο μπάρμπα-Αλέκος που κάποτε ξέραμε δεν υπάρχει! Αυτό που πρόκυψε εξέπληξε τους πάντες. Πολύ δυσάρεστα…

Δημήτρης Παπαδημούλης: Πολύ πιο ικανός από τους περισσότερους. Τον «εξόρισαν» εγκαίρως στην Ευρωβουλή, όπου, όμως, ο ίδιος απέφυγε να πάρει τις «αποστάσεις» του, μήπως και διασωθεί από την επερχόμενη κατάρρευση. Καιροσκόπος όσο λίγοι, δεν είδε εντούτοις, το ναυάγιο που ερχόταν.

Αυτόν δεν τον «χάλασε» η εξουσία! Ήταν βαθιά αλλοτριωμένος από πριν. Όπως όλοι οι καιροσκόποι.

Σήμερα γράφει υποθήκες για τη διαδοχή της επόμενης μέρας. Και οι εσωκομματικοί αντίπαλοι του ακονίζουν τα μαχαίρια τους για να τον «περιποιηθούν».

Πάνος Σκουρλέτης: μέτριος χαρτογιακάς, άνευ λοιπών προσόντων, δεν διακρίθηκε σε τίποτε και επέστρεψε στον «κομματικό σωλήνα».

Τοξικός (όχι σαν και άλλους, βέβαια) αλλά με βασικό μειονέκτημα ότι πιστεύει στα προπαγανδιστικά του ψέματα (σε αντίθεση με τον Παπαδημούλη, που δεν πιστεύει σε τίποτε).

Κι αυτός ετοιμάζεται για διαδοχή. Κάποιος πρέπει να αναλάβει τον βαριά λαβωμένο ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη συντριπτική ήττα, για να τον φέρει στο 5%.

Γι’ αυτή την αποστολή, ίσως είναι «ιδανικός».

Γιάννης Δραγασάκης: Ποιος Δραγασάκης; Τέσσερα χρόνια δεν ακούστηκε, δεν φάνηκε ποτέ. Μόνο του «κατόρθωμα»: παρέμεινε άφαντος!

Έφη Αχτσιόγλου: Άνευ σχολίων. Μια δροσερή κοπέλα, όταν στριμώχνεται γίνεται μέχρι και «συμπαθής». Όταν νιώθει δυνατή, γίνεται – κι αυτή – εξαιρετικά τοξική. Είχε ενίοτε και κάποιες καλές «αναλαμπές». Αλλά οι σύντροφοί της δεν θα είναι ιδιαίτερα «επιεικείς» μαζί της. Για λόγους που εκείνοι ξέρουν και εμάς δεν μας αφορούν.

Χριστόφορος Βερναρδάκης: Απλώς ufo – «εξωγήινος»! Και μάλιστα πολύ «τοξικός» εξωγήινος. Κρίμα, γιατί αυτός ειδικά, θα μπορούσε να είχε καλύτερη τύχη. Δεν τον πρόδωσε το μυαλό του – που δεν είναι για πέταμα. Αλλά φάνηκε ο άθλιος χαρακτήρας του. Τοξικός με τους εκάστοτε «απέναντι», εγωπαθής με τους «γύρω» του, τα έκανε μαντάρα σε ό,τι ανακατεύθηκε - αυτόν τον έχουν ξεγράψει ήδη από τώρα, πριν την μεγάλη ήττα που τους έρχεται.

Γιώργος Χουλιαράκης: Σοβαρός και υπεύθυνος, γνώστης του αντικειμένου του. Ο μοναδικός (ίσως μαζί με το Στέργιο Πιτσιόρλα). Έχει ευθύνες κι αυτός για το κατάντημα στο οποίο οδηγήθηκε η χώρα. Αλλά, για να είμαστε δίκαιοι, πιστώνεται - αυτός μόνο - κι όσα χειρότερα αποφεύχθηκαν. Ετοιμάζεται να φύγει μετά την ήττα. Και πολύ καλά θα κάνει.

Γιατί αλλιώς θα τον πέταγαν – οι δικοί του - σαν την τρίχα από το γιαούρτι.

Αν εξαιρέσεις τον τελευταίο, οι υπόλοιποι αποδείχθηκαν ένας άθλιος θίασος από μεγαλομανείς μετριότητες, κουτοπόνηρα ανθρωπάκια, «νούμερα» και ενσαρκώσεις τις πιο τοξικής κακοήθειας.

Κι αυτοί κυβέρνησαν επί τεσσεράμισι χρόνια!

Δεν βρέθηκε κανείς να τους πάρει χαμπάρι και να τους βάλει στη θέση τους πριν μας έλθουν. Κάποιοι τους θαύμαζαν κι όλα, μέχρι λίγο πριν τις πρόσφατες ευρωεκλογές.

Μάλλον κάτι δεν πάει καλά με την ελληνική κοινωνία. Όχι τόσο με τον κόσμο – που τελικά τους αποδοκίμασε. Αλλά με τους μηχανισμούς ανάδειξης και προώθησης στελεχών.

Δεν «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί». Από καιρό είχαμε αφήσει τις «Πύλες» ανοικτές!

(Αλλιώς, τέτοια «νούμερα» δεν θα μας είχαν κατσικωθεί για 4,5 χρόνια…)

Θανάσης Κ.