Άσε τους νεκρούς να προχωρούν…

Προσοχή, ακολουθεί παραλήρημα.

Για μένα είναι σαν χθες, αλλά για κάποιους αρκετούς συνέλληνες, που ήδη ψηφίζουν, πρόκειται για αρχαία ιστορία.

Για να καταλάβετε τι εννοώ, ένας 17αρης που τον άλλο μήνα θα ψηφίσει για το μέλλον του (και το δικό μας) το 2011 ήταν δεν ήταν 8-9 χρονώ παιδάκι.

Τι έγινε λοιπόν τότε;

Μετά από μια ανούσια πλην όμως (όπως αποδείχτηκε) κοστοβόρα κυβέρνηση του ΚΚ, τότε που καίγονταν η Αθήνα και τα ΜΑΤ του Προκόπη ήταν «ακούνητα στρατιωτάκια», συν διάφορα άλλα που δεν είναι του παρόντος (για την οικονομία της συζήτησης),  ήρθε στα πράγματα ο ΓΑΠ.

Ο οποίος αν και εξελέγη με 44% (απίστευτο ακούγεται σήμερα αυτό το ποσοστό) με κάποιες άστοχες κινήσεις και τοποθετήσεις κατάφερε ώστε να μας πάρουν χαμπάρι (και επίσημα) οι «κσαίνοι τοκογλύφοι» και να μας κόψουν τα δανεικά κι αγύριστα με τα οποία διαπρέπαμε επί δεκαετίες, διοργανώνοντας φαντεζί ολυμπιάδες, κερδίζοντας το ευρωπαϊκό κύπελο, κλπ κλπ.

Τα κεφάλια μέσα λοιπόν, κι η χώρα αναγκάστηκε να προβεί σε ενδοσκόπηση, ήτοι να αρχίσει να ζει, και το κράτος να λειτουργεί, με τους εσωτερικούς φόρους και μόνο.

Φορολόγηση: Μια έννοια άγνωστη επί δεκαετίες, μιας και όλα τα χρόνια της επίπλαστης ευμάρειας (αλλά και πιο πριν) φόρους πλήρωναν μόνο κάποιες κατηγορίες πολιτών, με τους περισσότερους χάιδες επιχειρηματίες, εμπόρους, μηχανικούς, κλπ. να ζουν το όνειρο, αποφεύγοντας αποδείξεις, φόρους, εισφορές, ταμεία, χαράτσια, κλπ. εν γνώσει της εκάστοτε κυβέρνησης, η οποία λειτουργούσε το κράτος με βάση τα δανεικά απ’ έξω που λέγαμε.

Το χρήμα να κυκλοφορεί στην αγορά, έστω και μαύρο, και όλα πάνε μια χαρά… λέγανε οι οικονομικοί ιθύνοντες. Εξ ου και οι Καγιέν, οι Μπεμβέ, τα εξοχικά, τα ταξίδια, και όλα εκείνα τα καλούδια που εξαφανίστηκαν εν μία νυκτί, αφού δεν δικαιολογούνταν από τις φορολογικές δηλώσεις.

Ήξερα άτομο που είχε Τζάγκουαρ, είχε τζιπάκι, είχε μηχανή, είχε σκάφος, και είχε και εξοχικό στη Χαλκιδική…  και μάλιστα έπαιρνε και επιστροφή φόρου, αφού ήταν δηλωμένος ως μακροχρόνια άνεργος!

Τόσο καλά…

Ή όπως μου είχε πει κάποτε έμπειρος υπουργός Οικονομικών, αν στην Ελλάδα φορολογούνταν η παραοικονομία, θα ήμασταν Μονακό και βάλε.

Τέλος πάντων, κόπηκαν τα δανεικά και άρχισε κυριολεκτικά η κρίση.

Πηγαίναμε για επίσημη χρεοκοπία, αλλά ήρθε το μνημόνιο και μπήκαμε σε τεχνητή υποστήριξη.

Με την μισή και βάλε Ελλάδα να ανεβαίνει στα κάγκελα, να αγαναΧτεί, και να ζητάει κρεμάλες για τους κυβερνητικούς, αφού οι περισσότεροι Ελληνέζοι τι κατάλαβαν; Ότι μας χρεοκόπησε το μνημόνιο…

Όχι ότι χρεοκοπήσαμε κι ήρθε το μνημόνιο για να μας διατηρήσει εν ζωή.

Στην αρχή την πάτησε και ο Σαμαράς, με τους εχθρούς του να του το κοπανάνε μέχρι και σήμερα, μιλώντας για Ζάππεια κλπ.

Ο συγκεκριμένος όμως είδε γρήγορα το φως, εν αντιθέσει με τα υπόλοιπα ζαγάρια πολιτικούς, που έσπευσαν να πλημμυρίσουν τις τάξεις των αγαναΧτιστών αντιμνημονιακών (βλ. συγκαμένος κ.ά).

Και να διευκρινίσω εδώ, διότι ακόμη κυκλοφορεί μια πλάνη, ότι ο Σαμαράς ψηφίστηκε πρωθυπουργός το 2012 όντας μνημονιακός, και όχι σαν κάτι άλλους, ονόματα δεν λέμε, που εξελέγησαν με πλατφόρμα «αύριο σκίζω το μνημόνιο», και στη συνέχεια έγλυφαν πατόκορφα τους «τοκογλύφοι» που λέγαμε, υπογράφοντας τα νέα μνημόνια το ένα μετά το άλλο.

Που θέλω να καταλήξω ο ποταπός;

Ότι σε αυτά τα 8-9 περίπου χρόνια, τα είδαμε και τα ζήσαμε όλα.

Σε προσωπικό επίπεδο όμως κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια, αφού από νωρίς κατάλαβα τι παίζει, ποιοι πολιτικοί όντως θέλουν να μας βοηθήσουν, και ποιοι θέλουν να μας σκάψουν τον λάκκο, παριστάνοντας τους σωτήρες.

Γι’ αυτό και άφησα πίσω μου τις νεανικές μου ιδεοληψίες, που με συνόδευαν μέχρι τότε, και έχοντας μια σφαιρική ενημέρωση (κυρίως από τον ξένο τύπο) αντιλήφθηκα τι χρειάζεται για να ορθοποδήσουμε.

Γι’ αυτό και δεν εντάχθηκα ούτε σε αγαναΧτιστές, ούτε πήγα στην άνω και κάτω πλατεία να ακούσω τους Μπαρουφάκηδες, τους Τσαλακώτους, και την Βαλαβάναινα… και ούτε έτρεξα να στηρίξω το γελαστό παιδί, που αν ήμουν π.χ. καταστηματάρχης δεν θα τον προσλάμβανα ούτε για να σκουπίζει την αποθήκη του μαγαζιού.

Ναι αλλά αυτόν κάναμε πρωθυπουργό το 2015, πετώντας στην άκρη τον Σαμαρά που ήταν φασίστας αφού…

Και γι’ αυτό ζήσαμε όλα αυτά τα ωραία 4 και κάτι χρόνια τώρα.

Η σκέψη μου λοιπόν είναι με όλους εκείνους που πόνταραν στον μπουτά, και στη Ραχήλ,  πιστεύοντας τα ψέματα, και περιμένοντας την σωτηρία που όμως ποτέ δεν ήρθε.

Ήρθαν όμως νέα χαράτσια, νέα διόδια, και νέοι φόροι…

Έτσι, μετά από όλη αυτή τη ταλαιπωρία, κάποιοι εκ των «γιδιών» είδαν επιτέλους το φως και ψήφισαν άλλο κόμμα από εκείνο του Σύριζα στις ευρωεκλογές, με αποτέλεσμα να τρομάξει ο στραβοστομιασμένος και να μας πάει επιτέλους σε εκλογές (αν και προσωπικά δεν πιστεύω ότι τρόμαξε με τις 9 μονάδες διαφορά, αλλά με το ενδεχόμενο ενός πολέμου κατακαλόκαιρα).

Και έτσι, που είμαστε σήμερα;

Η χώρα ετοιμάζεται για αλλαγή κυβερνητικής σκυτάλης, η ΝΔ ετοιμάζεται για σχηματισμό κυβέρνησης, και τα διάφορα αναπόφευκτα λαμόγια, τόσο του Σύριζα όσο και της εσωτερικής «γαλάζιας γλίτσας» της ΝΔ επιχαίρουν, ο καθένας για τους δικούς του ιδιοτελείς λόγους.

Με αυτούς θα τα πούμε αργότερα… προς το παρόν προέχει η ομαλή μετάβαση, και η απολύμανση του …  Μαξίμου.

Τέλος, το μόνο που διακόπτει τον ήσυχο ύπνο μου αυτές τις μέρες είναι η «παρέλαση» εκατοντάδων νεκροζώντανων γιδιών, σαν ζόμπι ένα πράγμα, που όλα αυτά τα μαύρα χρόνια που μεσολάβησαν με είχαν στοχοποιήσει σε ιντερνετικό και προσωπικό επίπεδο, επειδή δεν συμμεριζόμουν το όραμα του Αλέξη και της τρελοπαρέας του.

Τους βλέπω να περνάνε από μπροστά μου, λεγεώνες ολόκληρες, με χαμηλωμένο βλέμμα, μουρμουρίζοντας διάφορα ακατάληπτα για σκισμένα μνημόνια, για προδοσίες, για την Ελπίδα που ποτέ δεν ήρθε, κλπ κλπ. Κάποιοι ανεμίζουν και σημαίες του Βελόπουλου…

Κάποιοι άλλοι φωνάζουν το όνομα του Πάντζα!

Ανθρώπινα κουρέλια… ράκη… ζωντανοί νεκροί. Γίδια…

Και ξυπνάω λουσμένος στον ιδρώτα…

Με μια φωνή να μου ψιθυρίζει στο αφτί… «άσε τους νεκρούς να προχωρούν».

Και γυρνάω πλευρό…

Strange Attractor