Να μην ξεχάσουμε ποτέ!

Να μην ξεχάσουμε ποτέ! Το αποκορύφωμα της εθνικής παράκρουσης και όσα έζησε η χώρα

Ακριβώς τέσσερα χρόνια πριν ο σύντροφος Αλέκσης μαζί με τον Σώρρα των αστών, τον Γιάνη τον Βαρουφάκη, αποφάσισαν πως η χώρα είναι πολύ πιο ασήμαντη από την περιέργεια, τις εμμονές και την ανάγκη για εξουσία και αποφάσισαν να την πετάξουν από τον 10ο όροφο για να δούν αν μπορεί να πετάξει.

Κάποιοι χρησιμοποιούν τη φράση «την έπαιξαν στα ζάρια», αλλά αυτή η φράση είναι μάλλον ατυχής καθώς στα ζάρια έχεις κάποιες πιθανότητες επιτυχίας.

Έτσι κι αλλιώς, ο σύντροφος Αλέκσης και ο νάρκισσος Γιάνης δεν έδιναν δεκάρα για τη χώρα…

 

Ο ένας ήθελε να φανατίσει το αφελές ακροατήριο με τον πάντα αποτελεσματικό τρόπο της κατασκευής εχθρών και ο άλλος, με την ασφάλεια που δίνει η διεθνής καριέρα (οι αμοιβές δηλαδή από το εξωτερικό σε σκληρό νόμισμα), να πειραματιστεί πάνω στα κεφάλια και τις ζωές των ιθαγενών που πίστεψαν στο παπατζιλίκι των Ιπτάμενων Γαϊδάρων, των λεφτόδεντρων και των ανθρώπων που είναι πάνω από τους αριθμούς…

Το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου του 2015 ήταν το αποκορύφωμα της εθνικής παράκρουσης που προσέβαλε τα δύο τρίτα του πληθυσμού και τους δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι για να γκρεμίσεις έναν τοίχο αρκεί να πάρεις φόρα και να πέσεις πάνω του με το κεφάλι.

Μπορεί τα κεφάλια τους να ήταν πολύ ξερά, αλλά ακόμα κι αυτά τοίχους δεν μπορούσαν να γκρεμίσουν.

Μπορούσαν όμως να κάνουν κακό όχι μόνο στους ίδιους, αλλά και σε εμάς που καταλαβαίναμε ότι οι γάιδαροι με φτερά είναι πλάσματα της πολιτικής φαντασίας που δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ευγενική περιγραφή της έννοιας «απάτη».

Κι έκαναν όσο πιο πολύ κακό μπόρεσαν να κάνουν κι αν τους ξεχάσουμε, αν ξεχάσουμε τι έκαναν, θα το ξαναπροσπαθήσουν και θα το ξανακαταφέρουν. Και αυτή η σκέψη είναι αρκετή για να με κάνει να λέω ότι ποτέ δεν θα ξεχάσω:

- Το μίσος ή (στην καλύτερη περίπτωση) την απαξίωση με τα οποία οι πιστοί του Ιπτάμενου Γαϊδάρου αντιμετώπισαν όλους αυτούς που τους έλεγαν ότι ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο χωρίς αλεξίπτωτο είναι σίγουρος θάνατος. Δεν θα ξεχάσω τις βρισιές τους, τις απειλές και τις συκοφαντίες.

-Δεν θα ξεχάσω ούτε την πάνω ούτε την κάτω πλατεία. Δεν θα ξεχάσω το πόσο πολύ έμοιαζαν οι θαμώνες τους και σίγουρα δεν θα ξεχάσω τους αγώνες που έδωσαν πλάι πλάι. Δεν θα ξεχάσω τη συμμαχία ναζί, ακροδεξιών ελληναράδων, πασοκόμορφων μικροαστών, αριστερών και αριστεριστών στη μάχη τους ενάντια στη λογική.

-Δεν θα ξεχάσω τις λέξεις «γερμανοτσολιάς», «βαστασόιμπλες», «λογικάριος», «προδότης» μαζί με όλο το δηλητήριο που βγήκε από τα στόματα που τις χρησιμοποιούσαν.

-Δεν θα ξεχάσω την έπαρση και την αλαζονεία όλων αυτών που ένιωθαν σίγουροι και δυνατοί γιατί είχαν μαζί τους τον αγριεμένο όχλο.

-Δεν θα ξεχάσω τους κήρυκες του μίσους, ούτε τους καιροσκόπους ούτε τους ειλικρινείς.

- Δεν θα ξεχάσω τις προτροπές σε βία εναντίον «κάθε προδότη του ΝΑΙ» και βέβαια δεν θα ξεχάσω καμία από τις φορές που οι προτροπές έγιναν πράξη.

- Δεν θα ξεχάσω τους διάσημους που έτρεξαν πίσω από τον όχλο, ταυτίστηκαν με το μίσος και αγκάλιασαν την απάτη και μοίρασαν κι αυτοί δηλητήριο, φοβισμένοι μήπως χάσουν το κοινό τους. Δεν θα ξεχάσω ούτε εκείνους που έκαναν τα ίδιο μπας και γίνουν διάσημοι κι αποκτήσουν κοινό.

- Τέλος, δεν θα ξεχάσω τους μεγαλοδημοσιογράφους που αντί να πουν την αλήθεια και να εξηγήσουν στα κακομαθημένα παιδάκια γιατί δεν γίνεται να έχουν ολόκληρη την πίτα και χορτασμένο τον σκύλο, τους χάιδεψαν τα αυτιά υιοθετώντας κάθε είδους λαϊκισμό και διαφημίζοντας κάθε απάτη που έφερνε νούμερα και πελατεία.

Δεν θα ξεχάσω τους αγώνες που έδιναν στα παράθυρα για να ξεγελάσουν το αφελές ακροατήριό τους ελπίζοντας στην καταστροφή που είχε το όνομα «εθνικό νόμισμα» (καταστροφή που θα ήταν ευλογία για όποιον είχε λεφτά στο εξωτερικό).

Δεν θα ξεχάσω τα ψευτοπατριωτικά παραληρήματά τους και τις ψευτοοικονομικές αναλύσεις τους. Ειδικά αυτούς δεν μπορώ να τους ξεχάσω, γιατί οι μούρες τους ακόμα είναι πρώτες σε κανάλια και ραδιόφωνα.

Τώρα οι περισσότεροι κάνουν τους ψύχραιμους και λογικούς, κάνουν τους ευρωπαϊστές, αλλά τους θυμάμαι έναν έναν. Και ευτυχώς δεν είμαι ο μόνος που τους θυμάται.

Και μπράβο μας.

Μάνος Βουλαρίνος

Athens Voice