Που μας οδηγεί η «κόντρα» ΗΠΑ-Τουρκίας;

Με το δικό μου απλό μυαλό, διαβάζοντας τον ξένο και ελληνικό τύπο, αυτό που συμπεραίνω από την «κόντρα» ΗΠΑ-Τουρκίας είναι το ότι και οι δυο χώρες μάλλον θα βγουν χαμένες, ενώ ίσως χαμένη βγει και η Ελλάδα.

Ο μόνος κερδισμένος θα είναι η Ρωσία του Πούτιν.

Εξηγούμαι: Η απειλή για κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας από πλευράς ΗΠΑ κάθε άλλο παρά απέτρεψε την αγορά των S-400, η οποία θα οδηγήσει σε ακόμη πιο στενή στρατιωτική (και όχι μόνο) συνεργασία την Άγκυρα με τη Μόσχα…

Η αλήθεια βέβαια να λέγεται. Οι κυρώσεις πράγματι θα πλήξουν την ήδη εύθραυστη τουρκική οικονομία, ενώ η αμυντική της βιομηχανία θα δεχτεί ισχυρό πλήγμα, από το οποίο δύσκολα θα επανέλθει.

Να μη ξεχνάμε πως οι Τούρκοι έχουν ήδη ξοδέψει πάνω από ένα δισεκατομμύριο δολάρια στην ανάπτυξη και εξέλιξη των μαχητικών F-35, τα οποία όχι μόνο δεν τους πουλάει πλέον ο Τραμπ, αλλά τους πέταξε έξω και από το πρόγραμμα κατασκευής τους.

Κάτι όμως που έστρεψε αναγκαστικά τον Ερντογάν στην αγκαλιά της Ρωσίας.

Όπως τα μέτρα και οι κυρώσεις των ΗΠΑ κατά της Κούβας το 1960 είχαν στρέψει τον Κάστρο στο σοβιετικό στρατόπεδο.

Έτσι, η Μόσχα βγαίνει κερδισμένη αφού αποκτά έναν εταίρο από το πουθενά, και μάλιστα έναν εταίρο κολλητό των ΗΠΑ επί δεκαετίες, και μάλιστα ισχυρό μέλος του ΝΑΤΟ! Μέσω του οποίου θα μπορεί πλέον να δυναμιτίζει τις δυτικές πολιτικές στην ευρύτερη περιοχή, και να αποτελεί μια υπαρκτή και πραγματική  απειλή για τα εν γένει δυτικά γεωπολιτικά και στρατιωτικά συμφέροντα.

Συνεπώς, τόσο η Ουάσιγκτον, που χάνει έναν πολύτιμο σύμμαχο, όσο και η Άγκυρα που βάζει στο κεφάλι της έναν νέο πιο απρόβλεπτο και λιγότερο αξιόπιστο εταίρο, μοιάζουν να βγαίνουν χαμένες από την μεταξύ τους διαμάχη που προέκυψε σχεδόν στα ξαφνικά.

Κόντρες και διενέξεις μεταξύ τους υπήρξαν αρκετές φορές, ειδικά από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και μετά, αλλά ποτέ σε τέτοιο βαθμό ώστε να διασπαστεί οριστικά η μεταξύ τους συνεργασία, και να χαθεί για πάντα η Τουρκία για την Αμερική.

Με τον φιλόδοξο και αστάθμητο, εν πολλοίς, παράγοντα Ερντογάν να φαίνεται πως αγνοεί την διαχρονική αναξιοπιστία του «ξανθού γένους» απέναντι σε ομόδοξους του, και όχι μόνο, την οποία ζήσαμε αρκετές φορές στο πετσί μας εμείς από την εποχή των Ορλωφικών, καθώς και άλλοι λαοί που είχαν πιστέψει στη ρωσική συμπαράσταση.

Μια συμπαράσταση που πάντα ήταν ιδιοτελής, και που πάντα έμενε στα λόγια, και ουδέποτε υλοποιήθηκε (βλ. βομβαρδισμό Σερβίας, κ.ά.), πόσο δε μάλλον όταν αφορά σε ένα μουσουλμανικό κράτος με το οποίο οι Ρώσοι ήταν ανέκαθεν σε κόντρα (και ενίοτε σε πόλεμο).

Και πως επηρεάζεται η Ελλάδα, απ’ όλα αυτά;

Ίσως βραχυπρόθεσμα βγει κερδισμένη έχοντας δίπλα της την ακόμη πανίσχυρη Αμερική, η οποία μπορεί να την στηρίξει σε διάφορα ανοιχτά ζητήματα που έχει με την «φίλη» γείτονα χώρα,  εξ ου και κάποιες «περίεργες» κινήσεις, τοποθετήσεις προσώπων, του Κυριάκου (λέω εγώ ο ποταπός), αλλά μακροπρόθεσμα, και αν το χάσμα αυτό μεταξύ ΗΠΑ-Τουρκίας διατηρηθεί ή και διευρυνθεί, τότε η χώρα μας θα βρίσκεται άθελά της εν μέσω «συγκρούσεων» που ίσως δεν την αφορούν, και στο τέλος ίσως πληρώσει καμιά νύφη, από καμιά «αδέσποτη», με το δεδομένο και ιστορικά αποδεδειγμένο σκεπτικό, πως όταν μαλώνουν τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια.

Strange Attractor