Να πως εξηγούνται όλα… πάσχουμε από «οικοφοβία»!

Αν κρίνω σωστά τη κοινωνία μας, και όπως αυτή εξελίσσεται καθημερινά τα τελευταία ιδιαίτερα περίεργα χρόνια, οι παλιές διακρίσεις μεταξύ αριστερών και δεξιών έχουν μεταλλαχθεί σε νέες διακρίσεις μεταξύ «ξενοφοβικών» και … «οικοφοβικών».

Τι σημαίνει όμως οικοφοβικός;

Οικοφοβία είναι η ακριβώς αντίθετη έννοια της ξενοφοβίας.

Ξενοφοβία σημαίνει να φοβάσαι ή να απεχθάνεσαι οτιδήποτε ξένο, οτιδήποτε διαφορετικό, ενώ οικοφοβία σημαίνει να απεχθάνεσαι την δική σου κουλτούρα, τον δικό σου πολιτισμό, τους συμπατριώτες σου δηλαδή.

Κάτι που όλο και πιο πολύ χαρακτηρίζει τους μέχρι πρότινος «αριστερούς» της χώρας…

Εξ ου και η ισλαμολαγνεία, η προσφυγολατρεία, το πάθος για μπούργκες, και η παντελής αδιαφορία για την παραβατικότητα και την εγκληματικότητα, όταν αυτή προέρχεται από μη Έλληνες.

Ο όρος οικοφοβία, που τον βλέπουμε σήμερα να επικρατεί στην Ελλάδα, ασχέτως κυβέρνησης, «εφευρέθηκε» από τον Βρετανό φιλόσοφο Roger Scruton το 2004, στο βιβλίο του  England and the Need for Nations.

Ήταν ένας προπομπός του Brexit, το οποίο εν πολλοίς επικράτησε στην Αγγλία επειδή υπήρχε και υπάρχει έντονη ξενοφοβία, μιας και η εν λόγω χώρα έχει κυριολεκτικά καταληφθεί από όλες τις φυλές του Ισραήλ.

Στην δική μας μπανανία όμως επικρατεί και θεριεύει η οικοφοβία.

Με μπροστάρηδες τους ιδεοληπτικούς συριζαίους, ανταρσύτες, το ΠΑΜΕ, κλπ, και με εργαλεία εφαρμογής της τις εκατοντάδες ΜΚΟ που δρουν ανεξέλεγκτα, και έχουν υποκαταστήσει το κράτος στο φλέγον ζήτημα της «μετανάστευσης».

Οικοφοβία κατά τον Scruton είναι η εγγενής ανάγκη να υποβαθμίζεις τις παραδόσεις, τα ήθη και έθιμα, και τους θεσμούς της δικής σου πατρίδας, της δικής σου κοινωνίας, θαυμάζοντας τα αντίστοιχα άλλων λαών, και άλλων εθνοτήτων.

Όπως λέει ο συγγραφέας, η οικοφοβία συνήθως καλλιεργείται σε χώρες με πλούσιο παρελθόν, που όμως παρακμάζουν.

Όταν οι κοινωνίες είναι στα «ντουζένια» τους, όταν κυριαρχούν έναντι άλλων, όταν είναι συγκριτικά πλούσιες, τότε «χαλκεύουν» την εικόνα τους, και ενσωματώνουν την ισχύ τους σε έναν κώδικα κοινών αξιών, μύθων, κλπ. που όλοι ασπάζονται

Όταν μάλιστα φτάσουν στην κορυφή της επιτυχίας, και όταν μεγάλο μέρος του λαού ευδοκιμεί, ενώ υπάρχει και η πολυτέλεια για μια ανώτερη τάξη (leisure class) που ελέγχει το πολιτικό προσωπικό, ελέγχει την «παιδεία», τότε δημιουργούνται και οι ευκαιρίες ανέλιξης για μέλη των κατώτερων τάξεων που επιδιώκουν να ανέβουν οικονομικά και κοινωνικά, πατώντας όμως στις πλάτες ή στα πτώματα των συμπατριωτών τους.

Τότε είναι που αρχίζει να εμφανίζεται και να επικρατεί η οικοφοβία.

Τα ιδιοτελή συμφέροντα κυριαρχούν, και ο κάθε πολίτης αρχίζει να ανταγωνίζεται τον συμπολίτη του, και όχι κάποιον μακρινό ξένο εχθρό.

Οι ξένοι εχθροί είναι ήδη γονατισμένοι, υποταγμένοι, η κοινωνία μας βασιλεύει, και επειδή η φύση του ανθρώπου πάντα απαιτεί κάποιον «αντίπαλο», που να χρησιμεύει ως στόχος, ή ως διέξοδος στην ανάγκη μας να αισθανόμαστε ανώτεροι, αρχίζουμε και βλέπουμε εχθρούς ανάμεσά μας.

Δημιουργούμε δηλαδή τεχνητούς αντιπάλους. Ποιους; Τους συμπατριώτες μας. Τα μέλη της δικής μας κοινωνίας, που μοιραζόμαστε τον ίδιο πολιτισμό, τις ίδιες αξίες, και τις ίδιες παραδόσεις.

Όταν μια κοινωνία είναι φτωχή, και παλεύει για την επιβίωση, τότε όλοι είναι ένα, μια γροθιά απέναντι σε εξωτερικούς εχθρούς.

Όταν όμως μια κοινωνία φτάσει στο ζενίθ της ανάπτυξης, όταν δεν υπάρχουν εξωτερικοί εχθροί, τότε στην έμφυτη ανάγκη που έχει ο καθένας μας ως άτομο για να ξεχωρίσει, ανακαλύπτει νέους εχθρούς… συνήθως μέσα στην ίδια την κοινωνία του.

Αυτή η διαδικασία έχει περιγραφεί και από τον Φρόιντ, ως ο «ναρκισσισμός των μικρών διαφορών». Η ανάγκη δηλαδή να ανταγωνιζόμαστε ο ένας τον άλλον, ακόμη και σε μικροπράγματα, ακόμη και σε επίπεδο καταναλωτισμού, π.χ. ποιος έχει το πιο σύγχρονο κινητό τηλέφωνο.

Έτσι αυτοεπιβεβαιωνόμαστε, κι έτσι ανεβαίνουμε (τρομάρα μας) κοινωνικά και ηθικά.

Το να απορρίπτουν λοιπόν κάποιοι την δική τους παράδοση, ως π.χ. οπισθοδρομική,  για χάρη κάποιας ξενόφερτης, σημαίνει πως αμέσως αμέσως θέτουν τον εαυτό τους υπεράνω των «ομοίων» τους, ως ανώτεροι!

Ακόμη και ο Πλάτων είχε περιγράψει πως όσο πιο ελεύθερη, ισόνομη,  και πλούσια είναι μια κοινωνία, τόσο οι πολίτες θα βλέπουν τον εαυτό τους ως ανώτερο ακόμη κι από την ίδια την πολιτεία, από το κράτος δηλαδή.

Είναι κάτι όπως αυτό που βλέπουμε να συμβαίνει με τα παιδιά, που όταν πιάσουν εφηβεία αρχίζουν να απορρίπτουν τους γονείς τους.

Ένα μάταιο rite of passage… που όμως είναι απαραίτητο μέσα στα πλαίσια της πραγματικής ωρίμανσης.

Πάμε παρακάτω…

Ο συντηρητισμός και ο προοδευτισμός είναι αναγκαίοι σε κάθε κοινωνία.

Ο προοδευτισμός είναι χρήσιμος στα πρώιμα στάδια μιας κοινωνίας, τότε που προσπαθεί να αναπτυχθεί, υιοθετώντας ιδέες και αξίες άλλων, ενώ ο συντηρητισμός είναι απαραίτητος στην ύστερη φάση μιας κοινωνίας, έτσι ώστε να την βοηθά να εδραιώνεται, και να παραμένει σταθερή.

Δυστυχώς όμως, στις δυτικές κοινωνίες, όπως η Ελλάδα, βλέπουμε να συμβαίνει το αντίθετο.

Στην αρχή τους οι κοινωνίες είναι συντηρητικές, και όταν έρχεται η ανάπτυξη (στην περίπτωσή μας στρεβλή και επίπλαστη) γίνονται «προοδευτικές». Κι αυτό διότι η ανάπτυξη δίνει στους πολίτες την πολυτέλεια να απορρίψουν την κοινωνία τους, και να ασπαστούν τις αξίες άλλων… ακόμη και να την πολεμήσουν. Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;

Αυτό λοιπόν το διάστημα, μετά την κρίση, η χώρα πλήττεται από έντονα φαινόμενα οικοφοβίας.

Με κόμματα, κοινοβουλευτικά και μη, κινήματα, συλλογικότητες, οργανώσεις, και γενικά τη σάρα και τη μάρα να θεωρούν εχθρούς τους Έλληνες, να τους χαρακτηρίζουν ρατσιστές, φασίστες, ξενοφοβικούς,  κλπ,  και να πίνουν νερό στο όνομα ξένων ιδεολογιών, ξένων πολιτισμών, και ξένων ανθρώπων, στην προκειμένη περίπτωση των μυριάδων «προσφύγων πολέμου» από χώρες όμως που δεν έχουν πόλεμο.

Γι’ αυτό και βλέπουμε «Έλληνες» να απορρίπτουν οτιδήποτε το «ελληνικό», να καίνε την σημαία μας, να κατακρίνουν τον πατριωτισμό, και να το παίζουν και καλά … διεθνιστές.

Βάζοντας τον Ομάρ από το Αλγέρι πάνω από τον συμμαθητή τους, τον συμφοιτητή τους, ή τον γείτονα στην πολυκατοικία τους.

Άνθρωποι δηλαδή που δεν έχουν την αίσθηση της ισορροπίας μεταξύ της αναγνώρισης της δικής τους κουλτούρας, και της υιοθέτησης των καλών στοιχείων από άλλες.

Αυτό είναι μια σύνθετη ψυχολογική διαδικασία, και απαιτεί εγκεφαλικές συνάψεις και … φρόνηση.

Κάτι που λείπει από τους ανισόρροπους, συμπλεγματικούς,  ιδεοληπτικούς, και πολλές φορές επαγγελματίες αλληλέγγυους, οι οποίοι είναι έτοιμοι να κάψουν τη χώρα για να υπερασπιστούν χατζαροφόρους από τη Σομαλία.

Το βλέπουμε ακόμη και σε «μοντέρνες», δήθεν  ανοιχτόμυαλες γυναίκες καριέρας, που φτύνουν την ελληνικότητα, φτύνουν τις δυτικές αξίες, χειροκροτούν το Ισλάμ, τιμούν, λένε, την πολιτισμική διαφορετικότητα, κλείνουν όμως τα μάτια στα τσαντόρ, στις μπούρκες, και στις κλειτοριδεκτομές.

Δεν λένε κουβέντα για τους μαζικούς αποκεφαλισμούς που διαπράττουν τα ινδάλματά τους όπου κυριαρχούν.

Είναι, λένε … προοδευτικές, ενώ πολύ απλά πάσχουν από οικοφοβία.

Όπως οι φανατικοί κομμουνιστές, οπαδοί της πρώην ΕΣΣΔ, που μιλάνε για δημοκρατία, για ισότητα, για για για… αγνοώντας ή κρύβοντας όλα εκείνα που συνέβαιναν στην «ιδανική» για αυτούς πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ… στην οποία αν τολμούσες να διαδηλώσεις, ή να μιλήσεις αρνητικά για το αλάνθαστο κόμμα… έφευγες σούμπιτος για κάποιο αλατορυχείο στη μακρινή Σιβηρία.

Τι να λέμε;

Strange Attractor

ΥΓ- Το παραπάνω «πόνημα» βασίζεται σε στοιχεία από το βιβλίο Oikophobia: Hatred of Home in the Decline of Civilizations του Dr. Benedict Beckeld