Ο καταλληλότερος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας...

Δεν πολυπαρακολουθώ την "προεδρολογία", ούτε την "ονοματολογία" που συνήθως την συνοδεύει κάθε φορά που πάμε για εκλογή νέου προέδρου.

Το εν λόγω αξίωμα, όσο σημαντικό κι αν είναι, δεν παύει να είναι συμβολικό, οπότε στην ουσία είτε έχουμε πρόεδρο τον τάδε ακαδημαϊκό διανοούμενο, είτε την δείνα μοντέλα, δεν τρέχει και τίποτα.

Εδώ έχουμε μαϊντανούς σελέμπριτι που μας εκπροσωπούν στις Βρυξέλλες για καίρια ζητήματα, και θα κολλήσουμε στον πρόεδρο;

Παρ' όλα αυτά, προσωπική μου πεποίθηση είναι πως τη θέση αυτή πρέπει να την καταλαμβάνει ο καλύτερος των καλυτέρων. Και έχουμε τέτοιους αρκετούς.

Κάτι όμως που δεν συμβαίνει συνήθως, μιας και η ψηφοθηρική διάσταση του θέματος οδηγεί πολλές φορές σε λάθος επιλογές, ή ακόμη και σε κοστοβόρους συμβιβασμούς...

Επίσης, λόγω Συντάγματος, τις περισσότερες φορές το κυβερνών κόμμα, υπό την πίεση των εξελίξεων, προτείνει και "εκλέγει" πρόεδρο προερχόμενο από άλλη παράταξη, με αποτέλεσμα να υπάρχει μια υποφώσκουσα πάντα "διαφωνία". Κάτι βεβαίως, που πολλές φορές μπορεί να μας βγαίνει και σε καλό.

Εν πάση περιπτώσει, αυτό δεν ισχύει σήμερα, έτσι τον ερχόμενο Φεβρουάριο ο πρωθυπουργός θα μπορεί να προτείνει και να επιλέξει όποιον πρόεδρο θέλει, αφού η αναθεώρηση του Συντάγματος του το επιτρέπει με μόνο 151 ψήφους βουλευτών.

Πολλά ονόματα ακούγονται, άλλα βαρυσήμαντα, και άλλα όχι.

Ακούγεται επίσης ότι ο Κυριάκος θέλει γυναίκα πρόεδρο!

Πολλοί μιλάνε για την Διαμαντοπούλου, άλλοι για τη Γεννηματά!

Κάποιοι αναφέρουν και την Αγγελοπούλου... (σε αυτή την περίπτωση, εγώ θα αντιπρότεινα την Τάμτα).

Τέλος, ακούστηκε και η Αρβελέρ, το όνομα της οποίας είχε ακουστεί για ΠτΔ και στις αρχές των '90ς αν θυμάμαι καλά, μόνο που τότε η ίδια (έτυχε να τη γνωρίσω) μου είχε εκμυστηρευτεί πως είναι overqualified για το εν λόγω αξίωμα, και είχε δίκιο.

Πάντως, μακάρι, αν η επιλογή του Κυριάκου είναι γυναίκα, και μάλιστα μη πολιτικός... μακάρι επαναλαμβάνω να προτείνει την Αρβελέρ.

Αν και πολύ αμφιβάλλω, αφού στο τέλος μπορεί να δούμε και καμιά κυρά Τασία στην Ηρώδου Αττικού, για να τηρούνται οι ισορροπίες με τους σαλεμένους του Σύριζα, που δυστυχώς ακόμη έχουν λόγο (και παρουσία στα πάνελ).

Πάντως, απ' όλα τα ονόματα πολιτικών που ακούγονται, και είναι ουκ ολίγα, το καταλληλότερο για εμένα τον ποταπό είναι εκείνο του Αντώνη Σαμαρά.

Γιατί; Διότι απέδειξε ότι όχι μόνο είναι μαχητής, αλλά και είναι και μάχιμος. Πολύ πιο μάχιμος από κάποια προβεβλημένα αστέρια της νυν κυβερνητικής παράταξης, που όμως στα δύσκολα εξαφανίζονται.

Και κυρίως διότι του το χρωστάει η ιστορία.

Διότι θυμόσαστε που λέγαμε "Σαμαρά θα λέτε και θα κλαίτε";

Ε λοιπόν, Σαμαρά λέμε και κλαίμε... εδώ και κάποια χρόνια.

Και εν πάση περιπτώσει, ούτε την ανάγκη του Σύριζα και του ΚΙΝΑΛ έχει ο Κυριάκος του 40%, ούτε θα πρέπει να δείξει πολιτική αγνωμοσύνη σε κάποιον που έβαλε πλάτη (περισσότερη από πάρα πολλούς κυριακικούς) τόσο στο να εκλεγεί αρχηγός της ΝΔ ο Μητσοτάκης, όσο και πρωθυπουργός.

Στην παρούσα συγκυρία, όπου τα μόνο που μπορεί να προσάψει κάποιος στη κυβέρνηση είναι η τήρηση της (συριζέικης) Συμφωνίας των Πρεσπών, και η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, ζητήματα από τα οποία ήδη κλυδωνίζεται το κόμμα, και που μπορούν να πάρουν άσχημη τροπή στο εγγύς μέλλον, η παρουσία του πραγματικού πατριώτη Σαμαρά στο προεδρικό μέγαρο μπορεί να προλάβει τα χειρότερα.

Θα ήταν η κολώνα που θα κρατούσε το οικοδόμημα σταθερό. Η πυξίδα...

Άσχετα αν ένας γνήσιος πατριώτης πρόεδρος δεν θα βόλευε την Μέρκελ (και άλλους "εταίρους" μας), που θέλει "Μακεδονία", ή τους επαγγελματίες αλληλέγγυους (ντόπιους και ξένους) που μας θέλουν Ισλαμαμπάντ, και έρμαια των ΜΚΟ...

Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη, και από κει και πέρα ο καθένας προ των ευθυνών του...

Strange Attractor