Οι ΕΛΙΤ και οι… ΑΛΗΤες!

Η προεκλογική εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται στον υπαρξιακό μύθο του: Εμείς αγωνιζόμαστε κατά της ελίτ!

·       --Είναι μύθος, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο «εκλεκτός» της ελίτ!

·       --Και είναι «υπαρξιακός», γιατί - τώρα που τέλειωσαν τα ψέματα με το «μνημόνια» που τάχα θα τα «έσχιζαν» - ο μόνος λόγος ύπαρξής του ΣΥΡΙΖΑ είναι να εμφανιστεί ως νέος «Άη- Γιώργης» που σκοτώνει τον «κακό δράκο» της «ελίτ».

Στο μεταξύ, βέβαια, η Ευρωπαϊκή ελίτ τον στηρίζει, όχι γιατί τον εκτιμά, αλλά γιατί τον θεωρεί… «γιουσουφάκι»! Στην αρχή πήγε να κάνει «μαγκιές», του έσπασαν τον τσαμπουκά, τον ταπείνωσαν, κι ύστερα τον είχαν απολύτως «του χεριού τους» κι αυτός κάνει πια όλα τα χατίρια τους.

Η Ευρωπαϊκή ελίτ ΔΕΝ πολύ-γουστάρει ηγέτες που υπηρετούν με συνέπεια τα συμφέροντα της χώρας τους. Αν μπορεί να βρει βολικά «γιουσουφάκια», τα προτιμά…

Αν η Ευρωπαϊκή ελίτ ήταν πιο διορατική και πιο «ενάρετη», η Ευρώπη θα ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση σήμερα…

Ένας διάτρητος πρωθυπουργός…

Ακούω το επιχείρημα πως δεν χρειαζόμαστε κάποιον καλό χειριστή της Ελληνικής γλώσσας για πρωθυπουργό. Ούτε κάποιον γλωσσομαθή. Ούτε κάποιον με εγκυκλοπαιδικές γνώσεις.

Χρειαζόμαστε, λένε, έναν πολιτικό που να μπορεί να κυβερνήσει με πυγμή και αποφασιστικότητα. Όλα τα άλλα είναι για τις ελίτ.

Όσοι ασπάζονται και διακινούν αυτήν την άποψη, μάλλον θέλουν έναν πρωθυπουργό κατ΄εικόνα και καθ΄ομοίωση τους. Με ελάχιστες γνώσεις, με στενό ορίζοντα ενδιαφερόντων, καταφερτζή και ραδιούργο. Κολπαδόρο…

Ποιους θέλουμε στην πολιτική;

Είναι χειμαρρώδης ο λόγος του καθηγητή Διεθνούς και Ευρωπαϊκής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και υποψήφιου ευρωβουλευτή της Ν.Δ. Δημήτρη Καιρίδη. Τόσο χειμαρρώδης, που εύκολα μπορεί να διαστρεβλωθεί. Μπορεί κάποιος να πάρει μια φράση από δω, ένα «και» από κάπου αλλού και να φτιάξει ένα σκιάχτρο που βαφτίζεται «ο εχθρός του λαού».

 

Ακούγοντας Κιάμο...

Υπάρχει όμως κάτι «χειρότερο» με τον κ. Καιρίδη. Εκ της θέσεώς του και της παιδείας του, ασχολείται με εξαιρετικά πολύπλοκα ζητήματα που δεν χωρούν σε συνθήματα διά των οποίων γίνεται πολλά χρόνια τώρα η πολιτική αντιπαράθεση. Βρίσκεται στη θέση εκείνων των πολιτικών που μιλούσαν για το δημοσιονομικό έλλειμμα και το δημόσιο χρέος πριν από το 2009, πράγματα που οι δημοσιογράφοι δεν μπορούσαν να κατανοήσουν ή ακόμη χειρότερα δεν ήξεραν τη διαφορά. Ετσι τους βάφτιζαν «νεοφιλελεύθερους» και ξεμπέρδευαν…