Γελώντας με τον θάνατο των άλλων…

Ηταν ο Τσίπρας που αγαπήσαμε. Τέλος πάντων ο Τσίπρας που αγάπησε ένα σημαντικό μέρος του εκλογικού σώματος.

Ευδιάθετος, άμεσος, με μισοσηκωμένα τα μανίκια ενός λευκού πουκάμισου που ζορίζει τα κουμπιά στην κοιλιά, με το τσιτωμένο μπλε παντελόνι που σηκώνεται και αποκαλύπτει τις κάλτσες, με δυο καρέκλες και ένα τραπεζάκι μπροστά στο τζάκι του Μαξίμου –σε άλλες περιπτώσεις θα ανακοίνωνε επιδόματα.

Αλλά δεν ήταν αυτή η περίπτωση.

Η συνέντευξη στον Αντώνη Σρόιτερ ήταν για να δείξει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ως ο άνθρωπος του λαού μέσα στο πρωθυπουργικό Μέγαρο.

Να περιγράψει πώς ντύνεται το πρωί, να πει ότι πηγαίνει αυτός τα παιδιά σχολείο και να αναλογιστεί από πότε έχει να πάει σουπερμάρκετ να ψωνίσει καλούδια για να μαγειρέψει η κυρά Μπέτυ τις σπεσιαλιτέ της…

Όλα όσα μας έμαθε ο Αλέξης τα τελευταία 5 χρόνια…

φεύγει αλλά τα πολύτιμα μαθήματα που μας έδωσε θα μας συντροφεύουν για πάντα. Προφανώς τα έδωσε εν αγνοία του αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει για όλους εμάς που ωφεληθήκαμε από αυτά.

Για όλους εμάς που είτε μάθαμε, είτε επιβεβαιώσαμε ότι

- Το μόνο προσόν που χρειάζεται για να γίνεις πρωθυπουργός είναι να είσαι αδίστακτος και να μη φοβάσαι να οδηγήσεις εκατομμύρια ανθρώπους στον γκρεμό, αν αυτό εξυπηρετεί τον πόθο σου για εξουσία. 

Η μόρφωση, η καλλιέργεια, η αντίληψη των συσχετισμών στην Ευρώπη και τον κόσμο, οι ξένες γλώσσες, οι βασικές γνώσεις γεωγραφίας, οι γνώσεις γενικότερα, η σοβαρότητα, η συνέπεια, η αποδοχή της ευθύνης, η ειλικρίνεια, η εργατικότητα, η αποτελεσματικότητα και όλα αυτά που θεωρούμε προτερήματα για την επιτυχία, στην πραγματικότητα δεν είναι καθόλου απαραίτητα και η έλλειψή τους δεν επηρεάζει την πολιτική ανέλιξη…

Πως θα προλάβουμε τον εφιάλτη… ψηφίζοντας Αλέξη!

Σήμερα το πρωί ξύπνησα μούσκεμα στον ιδρώτα.

Και όχι μόνο κάθιδρος, αλλά  και ανήσυχος.

Όλο το βράδυ υπέφερα.

Μια από αέρια, και μια από ένα όνειρο, ή μάλλον εφιάλτη, που είδα.

Τι είδα ο καψερός;

Έγιναν, λέει, οι εκλογές, και βγήκε πρώτη η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου, που άρχισε να κυβερνά με δεκανίκι το κόμμα του… Λαφαζάνη!

Και μετά από τους πρώτους ενθουσιασμούς, με κάτι σιτεμένες γεροντοκόρες πρώην Δαπίτισες, και κάτι λιμοκοντόρους παλιούς Ονεδίτες να χορεύουν σέικ στο Σύνταγμα, μετά από κοινές εμφανίσεις και αγκαλιές του Κυριάκου με τον Λαφαζάνη, άρχισαν τα πραγματικά όργανα.

Άρχισε δηλαδή η πολιτική μας δουλεία, και η οικονομική μας δολοφονία.

Άρχισε η κατρακύλα…