Καλά τα πάμε γενικώς, αλλά χρειάζεται κι άλλη προσπάθεια…

Κλείνουμε την πρώτη εβδομάδα οικιοθελούς εγκλεισμού, και «σκληρής» απομόνωσης (με φέσιμπουκ, νέτφλιξ, γιούπορν, κλπ) και όπως φαίνεται θα ακολουθήσουν πολλές ακόμη παρόμοιες δύσκολες εβδομάδες.

Και ήδη πολλοί συμπολίτες μας εκδηλώνουν συμπτώματα cabin fever.

Το cocooning, που τους πρότεινε ο πρωθυπουργός,  δεν τους ταιριάζει.

Και αυτό είναι λογικό, αν σκεφτεί κανείς πόσοι μένουν σε μικρά ανήλιαγα διαμερίσματα, σε υπόγεια και ημιυπόγεια, ο ένας πάνω στον άλλο, κάποια χωρίς θέα, κάποια με θέα στον ακάλυπτο, κάποια χωρίς καν μπαλκόνι, κ.ο.κ.

Αν προσθέσουμε στην παραπάνω εξίσωση και τον ανοιξιάτικο καιρό, την προαιώνια διάθεση και φύση του Έλληνα να βρίσκεται έξω, στους δρόμους, στις πλατείες, στα κουρεία, και στα γυμναστήρια… τότε εύκολα μπορεί να συμπαρασταθεί σε όλους εκείνους που αντιδρούν στις οδηγίες των ειδικών.

Μόνο που τα πράγματα είναι σοβαρά, ο ιός απειλεί άπαντες, και καλά θα κάνουν να προσαρμοστούν όλοι…

Αλλιώς μας βλέπω να «λειτουργούμε» με γενική απαγόρευση κυκλοφορίας (στο τσαφ είμαστε), κάτι που σημαίνει πως για να πάς στο σούπερ μάρκετ θα πρέπει πρώτα να στηθείς σε ουρές στο οικείο αστυνομικό τμήμα για να πάρεις άδεια, εξηγώντας τους λόγους στον αρχιφύλακα υπΕρεσίας.

Εκτός κι αν αυτό μπορεί να γίνεται ηλεκτρονικά… χα χα χα.

Πάντως σε γενικές γραμμές, μπορεί να επιβεβαιώθηκαν όλοι εκείνοι οι «προληπτικοί» που μας μιλούσαν για την κληρονομική «γκαντεμιά» του Μητσοτάκη, πλην όμως όπως φαίνεται ο πρωθυπουργός τα πάει μια χαρά.

Και όποιος αμφιβάλλει, ας βάλει στο μυαλό του την εικόνα του Καρανίκα, ή του Πολάκη, να μας ενημερώνουν για τον ιό, αντί για τον Τσιόδρα και τον Χαρδαλιά.

I rest my case… που λένε και οι Ισπανοί.

Βέβαια, τόσο στο μεταναστευτικό, όσο και στο σημερινό με τον ιό, ο Κυριάκος τα πήγε όντως καλά, πλην όμως με κάποια υστέρηση, δείχνοντας ότι δεν προβλέπει τις εξελίξεις, αλλά σύρεται από αυτές.

Όπως και να έχει όμως, ακόμη κι εκείνοι που το 2015 ψήφισαν το γελαστό παιδί για να μας σώσει, σήμερα πίνουν νερό στο όνομα του Κυριάκου.

Κάτι είναι κι αυτό.

Από κει και πέρα, μπορεί ο Κυριάκος να ελέγχει με επιτυχία το τιμόνι της χώρας, στηριζόμενος σε άξιους συνεργάτες και συμβούλους, αλλά λίγο πιο κάτω, εκεί που θα πρέπει να υλοποιούνται οι οδηγίες και οι κατευθύνσεις, μάλλον επικρατεί ένα μπάχαλο. Εκεί αρχίζει ο πολτός.

Και αυτό είναι λογικό, αν αναλογιστούμε τον διαχρονικό τρόπο λειτουργίας του ελληνικού δημοσίου, τις αγκυλώσεις του, και το γεγονός ότι στις υψηλές θέσεις ευθύνης ανέκαθεν υπήρχαν όχι οι άριστοι, αλλά οι κομματόσκυλοι, με ότι αυτό σημαίνει.

Έτσι και σήμερα, μέσα σε μια έκτακτη παγκόσμιας εμβέλειας κρίση, ότι σωστή οδηγία και να βγαίνει από το Μαξίμου, αυτοί που θα πρέπει να την εφαρμόσουν παραμένουν (σε ένα μεγάλο ποσοστό) στην καρακοσμάρα τους.

Εκδίδοντας εντολές δεξιά κι αριστερά, για να δείξουν έργο, εντολές και οδηγίες όμως που πολλές φορές είναι παντελώς ανεφάρμοστες, ειδικά στο χρόνιο ασθενές δημόσιο, και συχνά αλληλοσυγκρουόμενες.

Παρ’ όλα αυτά και σήμερα, το κράτος είναι αυτό που επωμίζεται τα μεγάλα βάρη. Βάζοντας στο περιθώριο τους φανατικούς νεοφιλελεύθερους, που αν ήταν στο χέρι τους θα ήμασταν ζούγκλα προ πολλού.

Ας αναφερθώ λοιπόν και στην περίφημη ιδιωτική πρωτοβουλία, όπως π.χ. στα 14 ιδιωτικά εδώ και 2 χρόνια μεγάλα αεροδρόμια της χώρας, εκεί όπου καθημερινά καταφτάνουν δεκάδες πτήσεις απ’ όπου γης, και εκεί όπου η περιβόητη γερμανική διαχειρίστρια εταιρία σύμφωνα με δημοσιεύματα και καταγγελίες εκείνων που ξέρουν, είναι παντελώς απούσα, μη λαμβάνοντας κανένα μέτρο (τα απολυμαντικά βλέπετε κοστίζουν), βγάζοντας όμως περισπούδαστες ανακοινώσεις στα πάντα φιλικά στους Γερμανούς ΜΜΕ (το επικοινωνιακό επιτελείο της δουλεύει μια χαρά) πως έχει φροντίσει για τα πάντα όλα.

Και βέβαια αν όντως φρόντισε για μερικά απαραίτητα μέτρα, αυτό έγινε κατόπιν ελέγχων και πιέσεων από τα αρμόδια κρατικά όργανα (εκείνα, που το υπουργείο Μεταφορών σκέφτεται να καταργήσει στα αεροδρόμια, ώστε οι κερδοσκόποι επιχειρηματίες να μπορούν να λειτουργούν όπως τους καπνίσει).

Παράλληλα, η ίδια εταιρία ζήτησε χθες και κατάφερε να κλείνει το διεθνές(!) αεροδρόμιο Κέρκυρας τα βράδια, προφανώς για να μην πληρώνει τα νυχτερινά των υπαλλήλων της.

Τέλος πάντων, ανθυπολεπτομέρειες θα μου πείτε.

Το θέμα είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων συμμορφώνεται προς τας υποδείξεις και απομονώνει τους ελάχιστους σαλεμένους που συνεχίζουν να ζουν στην καρακοσμάρα τους, αναπολώντας τον Αλέξη που αν άκουσα σωστά σήμερα το πρωί ζωντάνεψε ξαφνικά, πήρε την κατάσταση στα χέρια του και ζήτησε με στόμφο «να σηκωθούν τα … Κασκαντέρ», ενθυμούμενος τις παλιές ηρωικές εποχές, τότε που χειρίστηκε με απόλυτη επιτυχία τις φονικές  πυρκαγιές στο Μάτι. Όντως λείπει…

Τέλος, να μη ξεχνάμε και τους ένστολους φρουρούς μας, που συνεχίζουν να δίνουν τη μάχη ενάντια στις ορδές στα σύνορα, αυτούς που κάποιοι μέχρι πρότινος (ακόμη και σημερινοί βουλευτές της ΝΔ) αποκαλούσαν επιτιμητικά «τα ειδικά μισθολόγια».

Ένστολους, που μπορεί πριν από ένα μήνα να τους κυνηγούσαν οι νομπελίστες και οι ΜΚΟτζήδες στα νησιά, αλλά σήμερα τους χειροκροτούν όταν τους βλέπουν οι άλλοι ακρίτες, εκείνοι του Έβρου.

Και πολύ καλά έκανε ο Κυριάκος και τους επευφήμησε.

Μαζί με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, αλλά και όλο το προσωπικό των δημόσιων νοσοκομείων, που εδώ και χρόνια νοσούν τα ίδια από ελλείψεις, και από περικοπές δαπανών.

Σήμερα όλοι τους βγάζουν το καπέλο.

Και κλείνοντας αυτό το σημείωμα, θα πρότεινα στον πρωθυπουργό να κάνει και μια αναφορά στους «άγνωστους στρατιώτες», στους ταμίες και στους εργαζόμενους δηλαδή των απανταχού σούπερ μάρκετ, που και αυτοί δίνουν τον δικό τους σκληρό αγώνα, χωρίς ρεπό, χωρίς ξεκούραση, προκειμένου οι υπόλοιποι εξ ημών να μπορούμε να γκρινιάζουμε (χορτάτοι) στα σόσιαλ μύδια για την κλεισούρα που μας πνίγει.

Αυτά και καλό κουράγιο Έλληνες.

Θα νικήσουμε…

Strange Attractor

ΥΓ- Ένα πολύ ευαίσθητο σημείο, που κανένα μέσο δεν δείχνει να αναφέρει είναι και η ωρολογιακή βιολογική βόμβα των χιλιάδων «ικετών», που όχι μόνο σουλατσάρουν ελεύθερα και ανεξέλεγκτα, αλλά μεταφέρονται κιόλας με διάφορα μέσα από τα νησιά στην ενδοχώρα, ομαδόν και χωρίς κανένα μέτρο προστασίας. Ούτε για τους ίδιους, ούτε για εκείνους που τους συνοδεύουν.