Ενδιαφέροντες καιροί…

Εδώ και χρόνια λέω και γράφω ότι το να ζει κανείς στην Ελλάδα είναι σαν να ζει μόνιμα πάνω σε ένα τρενάκι του τρόμου.

Με επικίνδυνες στροφές, βουτιές, και μπόλικη αγωνία.

Κανείς μας ποτέ δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει.

Πόλεμος;

Σεισμός;

Οικονομική κρίση;

Πραξικόπημα;

Εκλογές;

Πανδημίες;

Και ούτω καθ’ εξής.

Ένα διαρκές σκοτσέζικο ντους, που μας κρατά στη τσίτα, όσο αδιάφοροι, όσο απολιτίκ,  και όσο βολεμένοι κι αν ήμαστε…

Που και που όμως αυτή η διαρκής αβεβαιότητα σημαδεύεται κι από μια έκτακτη «σημαντική» κρίση, η οποία μας ξυπνά απότομα από τη βυθιότητα στην οποία πέφτουμε όταν όλα πάνε πρίμα.

Ένα ηλεκτροσόκ δηλαδή, που μας κάνει ένα ομαδικό reboot, ένα reset στις default ρυθμίσεις μας, οι οποίες όπως και να το κάνουμε χαρακτηρίζονται εδώ και χιλιάδες χρόνια από φτώχεια, λιτότητα, ανθεκτικότητα, τσαγανό, φιλότιμο, και κυρίως εθνική ομοψυχία.

Το είδαμε πολλές φορές στην αρχαιότητα, το είδαμε το 1821, το ξαναείδαμε στις αρχές του 20^ου αιώνα, και τέλος το ζήσαμε για τα καλά το 1940.

Εν μέρει το είδαμε και το καλοκαίρι του 1974…

Σίγουρα πάντα θα υπάρχουν Εφιάλτες και ριψάσπιδες, που μόλις τα πράγματα ζορίσουν εκείνοι την κάνουν για Λονδίνο μεριά, ή ηττοπαθή ανθρωπάκια που πάντα θα ψάχνουν για κονέ με τους εισβολείς, ή ακόμη και με τους κατακτητές.

Συνεργάτες, κουκουλοφόροι, «διερμηνείς», μαυραγορίτες, κλπ.

Εξάλλου, ακόμη και στις εύκολες εποχές, σε εποχές ευμάρειας δηλαδή, είδατε κανέναν μεγαλόσχημο, κανέναν διάσημο, κανέναν γόνο, κανέναν μαϊντανό σελέμπριτι, να πηγαίνει κανονικά φαντάρος;

Τέλος πάντων…

Έτσι λοιπόν και το τελευταίο αυτό διάστημα, έχοντας περάσει μια δεκαετή περίοδο σκληρής οικονομικής κρίσης και στενότητας, και έχοντας εξαντλήσει τα σκαρφαλώματα σε φράχτες, τις διαδηλώσεις, τον αγαναΧτισμό, και έχοντας φάει μπόλικες σφαλιάρες από τους δήθεν σωτήρες μας, πάνω που πήγαμε να επιστρέψουμε στη βυθιότητα, να γλείψουμε τις πληγές μας και να πάμε παρακάτω… τσουπ… να μια ο κοροναϊός, με τα  παραδοσιακά ντου (σε τέτοιες στιγμές) στα σούπερ μάρκετ, με τον πανικό των ΜΜΕ, με την γενικευμένη υστερία, και  με καπάκι την «αυθόρμητη» λαθροεισβολή Αφγανών και Σομαλών (εκ Συρίας) στα σύνορά μας… και ξαφνικά να ‘σου ξανά εκείνη η μαγική ομοψυχία που λέγαμε, και που είχαμε να τη δούμε δεκαετίες.

Με τον λαό (στο μεγαλύτερο μέρος του) να στοιχίζεται πίσω από τη κυβέρνηση (όσα λάθη κι αν κάνει εδώ και μήνες) και να στηρίζει τα ΜΑΤ και τον στρατό, που κάνουν ότι μπορούν για να μην μας φάνε λάχανο τα στίφη των Ασιατών που ουρλιάζοντας Αλαχού Ακμπάρ επιχειρούν να μπουκάρουν από παντού.

Μέχρι και ο «διεθνιστής» πρώην πρωθυπουργός μας, εκείνος που επέμενε με στόμφο ότι η θάλασσα δεν έχει σύνορα, κι ότι τα χερσαία θα πρέπει να είναι πάντα ανοικτά… ναι εκείνος που θα καταργούσε τα ΜΑΤ (και τα διόδια)… μέχρι λοιπόν κι αυτός ο ίδιος αναγκάστηκε να αναδιπλωθεί, να ξανακάνει μια μεγαλοπρεπή κωλοτούμπα, και να δηλώσει ότι συμφωνεί με το κλείσιμο των συνόρων!

Τα ύστερα του κόσμου δηλαδή.

Με τους οπαδούς και τους ψηφοφόρους του να μένουν πελαγωμένοι, προσπαθώντας αμήχανα να ανασκευάσουν τα μέχρι χθες σαθρά επιχειρήματά τους, για την ανάγκη να αγκαλιάσουμε τους κατατρεγμένους αδερφούς μας από το Πακιστάν… μπλα μπλα…

Αφού για να φανταστείτε, κλιμάκιο της νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ που είχε μεταβεί στις Καστανιές για να μοιράσει κρουασάν και φοντάν στους «πρόσφυγες» απέναντι, άρχισε ξαφνικά να τα μοιράζει στους ΜΑΤατζηδες και στους φαντάρους… έτσι τουλάχιστον μου λένε κάποιοι αυτόπτες μάρτυρες.

Και να ήταν μόνο ο Τσίπρας;

Εδώ, μέχρι και η Σία, η «άνκορ γούμαν»,  που έβγαινε στα εξώφυλλα περιοδικών κρατώντας (ή φορώντας, δεν θυμάμαι) πορτοκαλί σωσίβιο, μέχρι κι αυτή μιλάει τώρα για την ανάγκη θωράκισης των συνόρων μας από τους Μαροκινούς «πρόσφυγες πολέμου».

Να δείτε που σε λίγο ακόμη και ο Κυρίτσης (μπορεί και ο Πάντζας) θα ζητάει επανα-ναρκοθέτηση των συνόρων, και πυρ κατά βούληση από πλευράς του στρατού.

Θα μου πείτε πως όλοι αυτοί είναι απλά πολιτικάντηδες ή μαϊντανοί, που κάνουν ότι κάνουν για ψηφαλάκια και τηλεθέαση… αλίμονό μα αν τους παίρναμε στα σοβαρά.

Και θα έχετε δίκιο.

Σημασία δεν έχουν αυτοί, ούτε οι κωλοτούμπες τους.

Σημασία έχει ο λαός, που αυτές τις μέρες δείχνει τι πάει να πει Έλληνας… ακόμη και μετά από δεκαετίες μαλθακότητας και τεχνητής επίπλαστης ευμάρειας.

Όσο για τον ηθικό και φυσικό αυτουργό της τελευταίας μας κρίσης, τον Σουλτάνο Ερντογάν δηλαδή, όλα δείχνουν ότι την πάτησε, κι ότι δεν θα έχει καλό τέλος.

Χρόνια τώρα περιφρονεί και επιτίθεται σε άλλοτε παραδοσιακούς συμμάχους της χώρας του, σηκώνοντας μπαϊράκι, ονειρευόμενος μια νέα οθωμανική αυτοκρατορία, και μπλέκοντας σε συγκρούσεις δεξιά κι αριστερά.

Πατώντας όμως πάνω σε πήλινα πόδια.

Τα έβαλε με το ΝΑΤΟ απειλώντας να μην τους αφήσει να χρησιμοποιήσουν τις βάσεις της χώρας του στον πόλεμο με το Χαλιφάτο.

Έκανε τα στραβά μάτια σε μαχητές του ISIS που έμπαιναν στη Συρία μέσω Τουρκίας, και στη συνέχεια τους στήριζε παντοιοτρόπως.

Εκβίασε, και κατάφερε να στείλει στρατεύματα στη Συρία (Ιντλίμπ).

Υπονόμευσε τις κυρώσεις των ΗΠΑ κατά του Ιράν.

Έκανε παιχνίδι με τον Πούτιν, προσπαθώντας να εκβιάσει Αμερικανούς και Ευρωπαίους.

Έστειλε στρατό και πολεμοφόδια στη Λιβύη.

Τα έβαλε (στα λόγια πάντα) με το Ισραήλ.

Και άλλα πολλά…

Και τέλος, έκανε αυτό που έκανε προχθές, συνοδεύοντάς το με καταιγισμό ψεμάτων και φέικ νιουζ, προσπαθώντας όχι μόνο να εκβιάσει την ΕΕ, όχι μόνο να υπονομεύσει την Ελλάδα, αλλά και να σώσει το τομάρι του στο εσωτερικό της χώρας, αφού δεν πρέπει να ξεχνάμε πως δεν πρόκειται για κάποιον λαοπρόβλητο ηγέτη, αλλά για έναν «δικτάτορα» που μέχρι πριν από 3 χρόνια κινδύνευε να κρεμαστεί ανάποδα από τον ίδιο τον στρατό του.

Αυτός λοιπόν ο «τζούφιος» Σαλαντίν είναι που μας τρίζει τα δόντια.

Μόνο που έπαιξε και έχασε.

Αντί για την παραδοσιακή έριδα που περίμενε να βρει, αντί για κραυγές ηττοπάθειας, αντί για στήριξη από ντόπιους νενέκους στο «μπόλιασμα», βρήκε απέναντί του έναν ενωμένο λαό… που ακόμη κι αυτή την ώρα που γράφω στέκεται πίσω και δίπλα από τους ένστολους υπερασπιστές των συνόρων, άσχετα με το τι λένε και τι επιθυμούν οι διάφοροι Μπαρουφάκηδες, οι ΜΚΟτζήδες, και άλλοι τέτοιοι σαλεμένοι εχθροί εντός των πυλών.

Αυτά…

Strange Attractor

ΥΓ- Ο τίτλος του παραπάνω «παραληρήματος» είναι εμπνευσμένος από αυτό που είπε χθες στις Καστανιές ο Κυριάκος.

Όταν μιλώντας με έναν φαντάρο που έκανε σκοπιά, τον ρώτησε από πού είναι και πόσο καιρό είναι εκεί, με τον φαντάρο να απαντάει: «Από Αθήνα είμαι, και βρίσκομαι εδώ έναν μήνα».

Τότε ο Κυριάκος του είπε, «τουλάχιστον έτυχες να βρίσκεσαι εδώ σε ενδιαφέροντες καιρούς»… ή κάπως έτσι.

Και είχε δίκιο.