Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα…

Τέτοιες μέρες πριν από δέκα χρόνια η χώρα ζούσε έναν άλλο, παρόμοιο κάπως με τον σημερινό, Γολγοθά.

Σήμερα ζούμε τις συνέπειες του κορονονοϊού, τότε ζούσαμε τις συνέπειες της κρίσης χρέους.

Τότε μας κυβερνούσε ένας γιος πρώην πρωθυπουργού, και σήμερα μας κυβερνάει ένας ακόμη γιος πρώην πρωθυπουργού.

Τότε ήμασταν όλοι μελανιασμένοι εξαιτίας της οικονομικής ανέχειας, σήμερα είμαστε εξίσου μελανιασμένοι εξαιτίας της … οικονομικής  ανέχειας, συν τον φόβο του θανάτου και της διασωλήνωσης.

Τότε είχαν περικοπεί μισθοί και συντάξεις, τώρα αναστέλλονται οι λειτουργίες του λιανεμπορίου, των επιχειρήσεων, κλπ, και παράλληλα περικόπτονται μισθοί, που αντικαθίστανται από πενιχρά επιδόματα.

Τότε ο κόσμος διαμαρτύρονταν, δηλώνοντας ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, και οργανώνονταν ως το κίνημα των αγανακτισμένων, τώρα ο κόσμος διαμαρτύρεται δηλώνοντας ΔΕΝ ΤΗΡΩ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ή ΔΕΝ ΕΜΒΟΛΙΑΖΟΜΑΙ και «οργανώνεται» παρτάροντας  σε πάρκα, πλατείες, και δημόσιους χώρους.

Τότε οι μελανιασμένοι δεν πλήρωναν διόδια, τώρα δεν φορούν μάσκα…

Τότε επιβλήθηκαν αυστηρά μέτρα λιτότητας, τώρα επιβάλλονται αυστηρά μέτρα κυκλοφορίας.

Εν ολίγοις, δέκα χρόνια μετά, και υπάρχει μια σαφής ομοιότητα με το τότε στην καθημερινότητα όλων ημών που είμαστε εθισμένοι στους μισθούς μας...

Πάντως, όπως και τότε, έτσι και σήμερα, λεφτά μάλλον υπάρχουν.

Το θέμα είναι ποιοι τα διαχειρίζονται και ποιοι τα καρπώνονται.

Αυτό το «λεφτά υπάρχουν» το θυμήθηκα χθες βλέποντας τον πρωθυπουργό μας στη Θεσσαλονίκη να κυκλοφορεί με ένα ολοκαίνουργιο πανάκριβο κρατικό SUV, που μάλλον δεν αντιστοιχεί στην δυσμενή κατάσταση που βρίσκεται η χώρα.

Σαν τον Ερντογάν ένα πράγμα, που ζει σε πολυτελή παλάτια, την ώρα που ο μέσος Τούρκος πολίτης στήνεται 2-3 ώρες στην ουρά για να γλιτώσει 30 σεντς αγοράζοντας  το φτηνό ψωμί που διανέμουν οι δήμοι.

Εν πάση περιπτώσει, οι ομοιότητες μεταξύ του 2010 και του 2020 είναι πολλές, με κυριότερη εκείνη των κλειστών μαγαζιών και των έρημων εμπορικών κέντρων.

Τότε κλείνανε λόγω χρέους, τώρα κλείνουν λόγω μέτρων.

Βέβαια, να θυμόμαστε πως ο τότε σωτήρας που είχε εκλεγεί με 44% παρακαλώ, εξαφανίστηκε σε χρόνο ντε τε εντός ολίγων μηνών, με το άλλοτε παντοδύναμο κόμμα που είχε κληρονομήσει να εξαϋλώνεται κυριολεκτικά, και σήμερα να αποτελεί μια απλή σκιά του εαυτού του, υπό την ηγεσία όμως μιας ακόμη γόνου, που θέλει και αυτή να μας σώσει.

Είναι η μοίρα αυτού του έρμου τόπου να «ψηφάει» γόνους για να τον σώσουν.

Τέλος πάντων το παρελθόν πέρασε και τώρα ζούμε στο παρόν, το οποίο θα είναι το παρελθόν του μέλλοντός μας, οπότε όλο και κάποιος θα βρεθεί το 2030 (αν επιζήσουμε ως χώρα) να βρει ομοιότητες με το σήμερα.

Δύσκολο έργο, και όχι τόσο διότι θα συνεχίζουμε να είμαστε γονατισμένοι, αλλά κυρίως επειδή ήδη από σήμερα, και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το 27% των κατοίκων της Αθήνας είναι νόμιμοι ή και παράνομοι μετανάστες.

Και αν πιστέψουμε τα δημοσιεύματα που μιλάνε για μια νέα αναμενόμενη μαζική εισροή Σομαλών στη χώρα (από Τουρκία μεριά), ή δώσουμε βάση στα στοιχεία γεννήσεων όπως διαμορφώνονται, τότε το 2030 ίσως η επίσημη γλώσσα του κράτους να είναι τα σουαχίλι, οπότε ακόμη κι αν ζω εγώ ο ποταπός δύσκολα θα μπορέσω να γράψω κάτι για την τότε κατάντια μας.

Τι ζούμε λοιπόν σήμερα; Έχουμε και λέμε…

Ο Κυριάκος το ξεκίνησε καλά, με μπόλικες υποσχέσεις, και διάφορα ταρατατζούμ για επιτελικό κράτος, για ψηφιοποίηση, για για για…

Λίγο  μετά άρχισε και το ντου των «προσφύγων πολέμου» στα σύνορα με τη Τουρκία, και επειδή ο λαός και οι αρμόδιες αρχές αντέδρασαν αμέσως  τι να κάνει ο πρωθυπουργός; Έδωσε το πράσινο φως για την αποτροπή πάση θυσία της «αυθόρμητης» εισβολής.

Και πάνω που άρχισε να εισπράττει τα μπράβο, σκάει μύτη ο κορονοϊός και τα κεφάλια μέσα. 

Ευτυχώς, πάλι από rebound, πάλι συρόμενη η κυβέρνηση από τις εξελίξεις, φρόντισε και πήρε έγκαιρα μέτρα, με πρωταγωνιστές τον κ. Τσιόδρα και τον μπρουτάλ  Νικ Χαρντ, με αποτέλεσμα ξανά μανά να εισπράττει τα μπράβο ο πρωθυπουργός.

Αυτές όμως οι «επιτυχίες» κράτησαν πολύ λίγο. Έτσι γίνεται συνήθως όταν υπάρχει οικονομική δυσχέρεια, αφού παρόλη την κρατική επιχορήγηση με εκατομμύρια ευρώ στα ΜΜΕ, και την επακόλουθη προπαγάνδα, ο μέσος πολίτης (εθισμένος στο μισθό του) άρχισε πάλι  να γκρινιάζει.

Οπότε, συρόμενη  ξανά από τις εξελίξεις η κυβέρνηση, τι έκανε; Άνοιξε πρόωρα την αγορά και τα σύνορά με αποτέλεσμα η χώρα μας να καταντήσει πολύ σύντομα Μπέργκαμο, με ανεξέλεγκτο αριθμό κρουσμάτων, την ώρα που ακόμη και η Γιουχάν της Κίνας ήταν καθαρή.

Με το δημόσιο σύστημα υγείας να δείχνει αυτό που είναι. Ξεβράκωτο δηλαδή.

Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης μάλιστα, που σε κάποια φάση έσπασε κάθε ρεκόρ κρουσμάτων και νοσηλειών, οι φωνές εκείνων που μιλούσαν για αναγκαιότητα λήψης έγκαιρων μέτρων δεν εισακούστηκαν, με αποτέλεσμα σήμερα η πόλη να στενάζει και ο Κυριάκος με τον Νικ Χαρντ να τρέχουν να συμμαζέψουν τα ασυμμάζευτα και να  ανταλλάσουν υπόγεια βέλη, και με τον Τζιτζικώστα να αισθάνεται δικαιωμένος αφού είχε προειδοποιήσει έγκαιρα.

Δυστυχώς η κυβέρνηση έχασε τη μπάλα, και δρα πλέον σπασμωδικά, με τον Χρυσοχοίδη να μιλάει για μπλόκα και σφραγίσματα γειτονιών σπίτι σπίτι, με τον Άδωνι να απειλεί να ακυρώσει και το κλικ αγούει αν δεν πειθαρχήσουμε, ευχαριστώντας τον Εισαγγελάτο για τα «καρφώματά» του, με τον Δρα Σήψα να συνεχίζει να μας λέει πως οι επόμενες δυο εβδομάδες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, με τον Νικ Χαρντ να αλωνίζει την Ελλάδα με το γνωστό ύφος του, και με κάποιους να μιλούν για αναγκαιότητα επιβολής στρατιωτικού νόμου, και με τους δρόμους να είναι γεμάτοι από ΙΧ…

Περίεργα πράγματα δηλαδή. 

Και στη μέση όπως πάντα ο μέσος μελανιασμένος πολίτης που δεν ξέρει τι να κάνει και από ποιον να κρυφτεί.

Με μόνη ελπίδα πλέον τα πολυθρύλητα εμβόλια που θα είναι μόλις 300.000, και με πολλά από αυτά να προορίζονται (όπως ακούγεται) για τα Σκόπια, για τα οποία η κυβέρνηση έχει κάποια αδυναμία αλλιώς δεν εξηγείται αυτή η συμπαράσταση στη φίλη γείτονα χώρα σε όλα τα επίπεδα.

Και αν όλα πάνε καλά, τότε οι σημερινοί υγιείς 18-60 ετών θα κάνουν το εμβόλιο κατά τον Ιούνιο ή τον Ιούλιο, όπως ακούγεται, διότι έχουν προτεραιότητα, λέει, οι ηλικιωμένοι, οι ευπαθείς ομάδες, οι υγειονομικοί, και οι… βουλευτές (που σύμφωνα με την Ντόρα έχουν αυξημένες  υποχρεώσεις, οπότε και αυξημένη προτεραιότητα).

Την ώρα λοιπόν που είμαστε κλεισμένοι μέσα και για να πάμε στο μπακάλικο στέλνουμε SMS,  και οι αστυνομικοί κόβουν αυστηρά πρόστιμα (ακόμη και σε συγγενείς α’ βαθμού), η πρώτη κυρία κάνει εντούρο στην Πάρνηθα, επισκέπτεται με συνοδεία διάφορων μπον βιβέρ την Καλαμάτα, και άλλα πολλά, έχοντας όμως ειδική άδεια από τον αυστηρό στα πίτουρα Νικ Χαρντ…

Και την ώρα που συμβαίνουν όλα αυτά, με τα ΜΜΕ να υποκλίνονται στο μεγαλείο του υπέρκομψου πρωθυπουργικού ζεύγους που μας έτυχε, και με τους διάφορους χειροκροτητές στα σόσιαλ μίντια να έχουν τρελαθεί στα παλαμάκια, διότι «άγιο είχαμε που δεν μας κυβερνάει ο Τσίπρας», πίσω από τις κουίντες γίνονται πραγματάκια.

Όπως π.χ. το νέο ρεκόρ όλων των εποχών σε διορισμούς μετακλητών, οι διάφορες επιχορηγήσεις με κρατικό χρήμα σε ιδιώτες επιχειρηματίες, όχι σε όλους αλλά σε εκείνους που είναι χρόνια τώρα φίλα προσκείμενοι (βλ. Aegean, Fraport, κλπ), τα διάφορα υπόγεια ντιλς με συγκεκριμένους πάλι επιχειρηματίες και με φόντο τα χιλιάδες covid tests, τις εκατοντάδες νομοθεσίες και τροπολογίες που περνάνε στη βουλή μέσω τηλεδιάσκεψης ευνοώντας πάλι συγκεκριμένους φίλα προσκείμενους κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες ακόμη και ξεκάθαρα εις βάρος του δημοσίου συμφέροντος, και άλλα πολλά που δεν παίρνει χαμπάρι ο μέσος πολίτης διότι επιμένει να  ενημερώνεται από τον Εισαγγελάτο, την Σία,  και ίσως τον … Μουτσινά.

Και αν τυχόν αντιδράσει κάποιος συριζαίος ή μπαρουφακικός βουλευτής στην υπόγεια αυτή μπίζνα , κανείς δεν τον παίρνει στα σοβαρά διότι οι εν λόγω έχουν απαξιωθεί στη συνείδηση του μέσου πολίτη που λέγαμε, με αποτέλεσμα η κυβέρνηση να παίζει μπάλα εν ου παικτοίς.

Βέβαια θα μου πείτε η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί. Με μόνιμη επωδό σε όσους εντοπίζουν λάθη, όπως π.χ.  το σιγοντάρισμα των ευρωβουλευτών της ΝΔ στους Γκρίζους Λύκους της Τουρκίας το «τι θέλεις και γκρινιάζεις ρε; Μήπως θέλεις να επιστρέψει ο ΣΥΡΙΖΑ»;

Σπουδαίο επιχείρημα, δεν λέω…

Με αυτά και με αυτά οι μέρες και οι μήνες περνάνε, θα κάνουμε Χριστούγεννα και πρωτοχρονιά χωρίς ρεβεγιόν και κάλαντα, και αν όλα πάνε κατ’ ευχήν, ίσως κατά το φθινόπωρο που έρχεται να  έχουμε ξεφορτωθεί τον κορονοϊό, και να αρχίσουμε να ασχολούμαστε και πάλι με τα συνηθισμένα της ελληνικής κανονικότητας. Την αλληλοφαγωμάρα δηλαδή.

Το μόνο παρήγορο είναι πως, αν τα αντιλαμβάνομαι σωστά τα πράγματα, ο αρχικός ενθουσιασμός για την σωτήρια κυβέρνηση έχει αντικατασταθεί με ολίγη αμφισβήτηση, και σε λίγο προβλέπω πως  θα αρχίσει η χλεύη και η ειρωνεία.

Το βλέπω σιγά σιγά και διστακτικά να έρχεται.

Και όπως όλοι ξέρουμε, αν ένας πολιτικός, όσο τεράστιος κι αν είναι, πέσει στο επίπεδο να τον χλευάζει και να γελάει μαζί του ο κάθε χλιμίτζουρας στο διαδίκτυο και στα σόσιαλ μύδια, τότε το τέλος του δεν είναι μακριά…

Να θυμίσω ξανά το 44% του «Γιωργάκη», και πως έγινε 6% μέσα σε ελάχιστο χρόνο.

Ή να θυμίσω και τον «γκουρού» της οικονομίας Δρα Μπαρουφάκη, τον σωτήρα κατά τα ΜΜΕ, που κάποτε τον κυνηγούσαν στο δρόμο εκατοντάδες συνέλληνες για μια σέλφι…

Sic transit Gloria mundi,  που λένε και οι … Σουηδοί.

Χρόνια πολλά και καλά Χριστούγεννα…

 Strange Attractor

 

ΥΓ- Ο μόνος που χάρηκε με την απαγόρευση των καλάντων είναι ο φίλος μου ο Μήτσος (πρώην αγαναΧτιστής, μετά Ανελίτης, αργότερα Ποτάμι, και νυν κυριακοφύλακας), ο οποίος όπως μου λέει «ευτυχώς, θα γλιτώσω φέτος όλα αυτά τα μανταρίνια που δίνω κάθε  φορά στα παιδάκια που έρχονται για τα κάλαντα. Δεν είναι καιρός για σπατάλες…».