Αυτός ο κόσμος δεν τελειώνει με τίποτα.

Όσοι καταφέρουν να διαβάσουν αυτές τις γραμμές θα έχουν ήδη διαπιστώσει ότι το τέλος του κόσμου δεν έφτασε.

Πολύ φοβούμαι δε ότι, παρά τις προσδοκίες πολλών από μας, αυτός ο κόσμος δεν πρόκειται να τελειώσει ποτέ. 

 

Τουλάχιστον όσο μακριά πάει αυτό το «ποτέ» που μπορεί να συλλάβει το ανθρώπινο μυαλό.

Απ' όπου κι αν το πιάσεις, και η σοφία των Μάγια αποδείχθηκε εντελώς ανθρώπινη, κατά συνέπεια ατελής, όπως θα έλεγε και ο γέροντας Σωκράτης.

Ο οποίος δεν δήλωσε ποτέ σοφός. Ως φιλόσοφος συστηνόταν ο άνθρωπος, φίλος μιας σοφίας την οποία δεν κατείχε και ήθελε να κατακτήσει, προσθέτοντας εννοείται και το γνωστόν, πως αν θέλεις να γίνεις έστω και λίγο σοφός πρέπει να ξεκινήσεις από την παραδοχή ότι δεν ξέρεις τίποτε, μπας και καταφέρεις κάποτε να μάθεις κάτι.

Θα μου πείτε, ο κόσμος του Σωκράτη ήταν ελλειμματικός.

Δεν είχε ούτε τηλεόραση ούτε υπουργικά αυτοκίνητα, δεν είχε καν οικονομολόγους σαν αυτούς τους σοφούς που μας περιτριγυρίζουν και κάθε μέρα μας διαβεβαιώνουν πως θα συμβεί τούτο και εκείνο.

Ονόματα δεν λέμε, όμως τώρα που είδαμε ότι ο κόσμος δεν τελειώνει με τίποτε, μήπως ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τους προφήτες οικονομολόγους και τον Καζαμία της δυστυχίας και του τρόμου; Τρία χρόνια τώρα μας ταλαιπωρούν, μας μαθαίνουν άγνωστες λέξεις, αλλά σοφότεροι δεν γίναμε.

Θα πρέπει επίσης να υπενθυμίσουμε στους κατόχους υπουργικών αυτοκινήτων πως δεν χρειάζεται να είναι πια τόσο ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους. Κι όταν λέμε ότι αυτός ο κόσμος δεν τελειώνει με τίποτε δεν χρειάζεται να το παίρνουν προσωπικά.

Και πάλι ονόματα δεν λέμε, μέρες που είναι, όμως μια πρώτης τάξεως άσκηση ψυχικής αποτοξίνωσης είναι να κάτσει και να σκεφτεί ο καθένας ποια ονόματα απ' αυτά που ακούει κάθε μέρα δεν θα τα θυμάται καν σε τρία χρόνια.

Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι σοφοί, οι Χιλιαστές της επανάστασης, αυτοί που μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει βλέπουν να έρχονται από μακριά πάσης φύσεως ανατροπές, ξεσηκωμοί, λιμοί, λοιμοί και καταποντισμοί.

Η υπερβολική κατανάλωση ιστορικών φαντασιώσεων βλάπτει σοβαρά την υγεία.

Κι όπως είχε διαπιστώσει ο Κάρολος Μαρξ, με το λούμπεν προλεταριάτο δεν πρόκειται να κάνεις ποτέ επανάσταση. Το πολύ να γράψεις την «Όπερα της πεντάρας», σαν αυτή που έγραψε ο Μπρεχτ.

Κι αν πέσει και κάνα φράγκο στην αγορά, όλοι θα ξεχάσουν τα αιτήματα για κοινωνική δικαιοσύνη και θα πλακώνονται στις μπουνιές ποιος θα το πρωτοπάρει.

Αυτός ο κόσμος δεν τελειώνει με τίποτα.

Είναι σαν τους αιώνιους φοιτητές που έχουν αγοράσει δωμάτια στις φοιτητικές εστίες της Θεσσαλονίκης γνωρίζοντας καλύτερα από όλους πως η ελίτ της γνώσης ευδοκιμεί στη χώρα μας μόνον ως μικροϊδιοκτήτης δημόσιων τετραγωνικών.

Όχι, αυτός ο κόσμος δεν τελειώνει με τίποτε.

Άλλο ζήτημα βέβαια αν θα συνεχίσει να σέρνεται έτσι όπως σέρνεται, κάπου ανάμεσα στο λούνα παρκ της Εξέγερσης και το μουσείο κέρινων ομοιωμάτων της Ανάπτυξης.

Και τώρα που το πήραμε απόφαση πως αυτός ο κόσμος δεν τελειώνει, μας μένουν μερικές ημέρες ακόμη ώς το Νέον Ετος για να σκεφτούμε με ποιον τρόπο να καταφέρουμε να γλιτώσουμε από το σούρσιμο, το έρπειν, και τον έρπη της κατάθλιψης.

Τάκης Θεοδωρόπουλος

Τα Νέα