Καλωσορίσαμε στον μεσαίωνα....

Για να κατανοήσω το αποσχιστικό κίνημα των τελευταίων 20 ετών, ξεκίνησα με το υποθετικό σενάριο ότι η Σόφια, θα θελήσει μια μέρα να αυτονομηθεί από την υπόλοιπη Βουλγαρία. 
Πως θα το πετύχαινε άραγε;

 

Πρώτον, μια στρατιά από δημοσιοσχεσίστες ιστορικούς θα κινητοποιούνταν για να αποδείξουν τις κελτικές ρίζες της πόλης, που υπέκυψαν στους εισβολείς από τον Βορρά, οι οποίοι και κατέσφαξαν χιλιάδες αθώους Χριστιανούς. Υπάρχουν πολλά τέτοια περιστατικά μέσα στην απέραντη ιστορία.

Αν αυτονομηθεί η Σόφια, οι πολίτες της θα ζουν μέσα στην ευμάρεια, αφού από το 37% του μέσου όρου του ευρωπαϊκού εισοδήματος, αυτομάτως θα πάνε στο 70% ή ακόμη και στο 100%.

Και έτσι, θα μπορούν να λένε ότι έγιναν το Λουξεμβούργο των Βαλκανίων. Τόσο απλά!

Κάτι ανάλογο θα συνέβαινε και σε περίπτωση που το Μόναχο θα ήθελε να «απελευθερωθεί» από την γερμανική θηλιά, ή το Λονδίνο…

Τότε είναι που τα εισοδήματα των κατοίκων τους θα αυξάνονταν με αστρονομικούς ρυθμούς, από 300% ως και 600% του μέσου όρου της ΕΕ.

Τι είναι λοιπόν αυτό που εμποδίζει τις πλούσιες περιοχές να αποσχιστούν από τις φτωχές;

Θα πρέπει να θυμόμαστε πως μετά την κατάρρευση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, τα Βαλκάνια έζησαν μια κρίση που κράτησε δεκαετίες. Στη διάρκεια του 19^ου αιώνα, η ελληνική οικονομία στηρίζονταν στις ξένες τράπεζες, όπως και σήμερα.

Από τα ερείπια της Αυστροουγγρικής αυτοκρατορίας γεννήθηκε ένα μικρό αγροτικό και επαρχιακό κρατίδιο φολκλόρ: Η Αυστρία.

Στην εποχή της ακμής τους, οι αυτοκρατορίες αυτές ήλεγχαν τεράστιες εδαφικές εκτάσεις σε κεντρικό επίπεδο. Εκτάσεις πλούσιες σε φυσικούς πόρους, και εργατικό δυναμικό.

Η οικονομία τους απαιτούσε αλληλεγγύη. Οι πλούσιοι δαπανούσαν μέρος των κερδών τους για την εκπαίδευση των μελλοντικών εργαζομένων τους, για κατασκευή δρόμων, υποδομών,  και για την άμυνα.

Κάτι ανάλογο ισχύει και σήμερα. Αν η Σόφια αυτονομηθεί, δεν θα χρειάζεται να ανησυχεί για μικροπράγματα, αφού η οικονομία είναι παγκοσμιοποιημένη, και το ΝΑΤΟ παρέχει ασφάλεια.

Αντί η πόλη να αγοράζει ντομάτες από την νότια Βουλγαρία, μπορεί να τις αγοράζει από την Σμύρνη της Τουρκίας.

Αντί να διαθέτει τραμβαγέρηδες από την βόρεια Βουλγαρία, μπορεί να εισάγει Ινδούς.

Η δημιουργία μιας ταυτότητας, ακόμη και φανταστικής, είναι σημαντικό θέμα. Και πάνω απ’ όλα πρόκειται  για ένα εργαλείο στον αγώνα για ισχύ, και στην αναζήτηση φυσικών και οικονομικών πόρων.

Σε αντίθεση με την Σόφια, η Καταλονία έχει όντως μια ιστορία χιλιάδων χρόνων, καθώς και μια κουλτούρα, αλλά και μια γλώσσα ιδιαίτερη.

Το κύριο όμως επιχείρημα των αυτονομιστών είναι πως η περιοχή τους είναι πολύ πιο πλούσια από την υπόλοιπη Ισπανία, και έτσι πείθουν τους ψηφοφόρους ότι δεν χρειάζεται να πληρώνουν για τους υπόλοιπους Ισπανούς.

Από την άλλη, υπάρχουν και οι Βάσκοι, που δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν βία προκειμένου να αυτονομηθούν, αλλά η ανεξαρτησία τους είναι πολύ πιο απίθανη από αυτήν των Καταλανών, επειδή απλά η περιοχή τους είναι πιο φτωχή.

Κάτι ανάλογο βλέπουμε και στην Σκοτία, όπου το κίνημα για αυτονόμηση διαθέτει όλα τα απαραίτητα συστατικά: Ιστορία, ξεχωριστό πολιτισμό, κλπ.

Θα ήταν όμως το πάθος των Σκοτσέζων για ανεξαρτησία το ίδιο αν δεν είχαν βρεθεί τεράστια πετρελαϊκά κοιτάσματα στη Βόρεια Θάλασσα, που μπορούν να καταστήσουν τη χώρα τους μια δεύτερη Νορβηγία;

Ο ιρλανδικός εθνικισμός είναι πολύ παλιότερος, βουτηγμένος στο αίμα, αλλά η πλειοψηφία των Βόρειο-Ιρλανδών δεν θέλει την αυτονόμηση.

Το Βέλγιο συνεχίζει να υπάρχει ως κράτος, επειδή οι εθνικές ομάδες δεν μπορούν να συμφωνήσουν στο ποια από τις δυο θα πάρει τις Βρυξέλλες… Κατά τα άλλα, οι περισσότεροι Βέλγοι έχουν συμβιβαστεί με την ιδέα ότι μια μέρα θα πάψουν να έχουν κράτος.

Ο εθνικισμός της Κορσικής είναι κι αυτός έντονος, αλλά δεν πρόκειται να οδηγήσει στην απόσχιση του νησιού από την Γαλλία, αφού οι επιδοτήσεις και οι τουρίστες του Παρισιού κρατάνε την οικονομία του ζωντανή.

Πως γίνεται και η Δυτική Ευρώπη πέφτει θύμα αποσχιστικών τάσεων, ανάλογων με αυτών της Ανατολικής Ευρώπης στην δεκαετία του 1990;

Κατά τη γνώμη μου, φταίει η νεοφιλελεύθερη λογική, που βάζει πάνω απ’ όλα το άμεσο οικονομικό κέρδος.

Έτσι, μια χώρα, μια περιοχή, ή και μια πόλη, αρχίζει να θεωρεί τον εαυτό της ως επιχείρηση, και να δρα εγωιστικά μέσα στα πλαίσια των παγκόσμιων αγορών.

Η πρώτη ένδειξη αυτής της διαδικασίας είναι η σκλήρυνση της συζήτησης περί εθνικής ταυτότητας και εθνικισμού, που φτάνει σε σημείο να γίνει επιθετική, μέχρι και φασιστική.

Οι Βρετανοί γίνονται όλο και πιο εχθρικοί απέναντι στην Ευρώπη.

Οι Γερμανοί δεν θέλουν να συνεχίσουν να πληρώνουν για τις παρασπονδίες των Ελλήνων.

Ο νέος εθνικισμός είναι αντιδραστικός, και συμβολίζει την θέληση μιας μικρής ομάδας πλουσίων να κρύβονται πίσω από τους τείχους των κάστρων τους, αφήνοντας του απ’ έξω στην δυστυχία τους.

Καλωσορίσατε λοιπόν στον Μεσαίωνα.

Το συγκεκριμένο ζήτημα θα απασχολήσει πολύ. Δεν θα πρέπει όμως να ξεχνάμε τα διδάγματα της ιστορίας.

Την ώρα που η Ευρώπη οπισθοδρομεί προς την φεουδαρχία, οι μεγάλες αυτοκρατορίες απολαμβάνουν ούριο άνεμο.

Αυτό ίσχυε παλιά για την Οθωμανική αυτοκρατορία, και σήμερα ισχύει για την Κίνα και τις ΗΠΑ.

S.A.
24 Chasa