Λάδι στη φωτιά.

Η ανακοίνωση που έχω μπροστά μου με θλίβει. Μεγάλος τώρα πια κι εγώ δεν τις θέλω πια τις υπερβολές και ειδικά τις μέρες που όλα μοιάζουν εύθραυστα. 

Βέβαια  ίσως να υπήρξα και εγώ υπερβολικός στα νιάτα μου. Υπήρξα; Ούτε που μπορώ να θυμηθώ. 

 

Δεκαετία του '80 στην Αγία Βαρβάρα, δίπλα από το Αιγάλεω. Τα γραφεία του κόμματος μου ήταν δυο γωνίες μακριά από τα γραφεία του αντίπαλου κόμματος. Στην ανηφόρα εκατό μέτρα μακριά ήταν και τα άλλα κομματικά γραφεία. Λέγαμε καλημέρα και μετά δίναμε την μάχη της μικροφωνικής. Όχι κάθε μέρα αλλά Κυριακές και εορτές σίγουρα.

Όταν λέω εορτές εννοώ στο Πολυτεχνείο, την Πρωτομαγιά,  αυτή κι αν ήταν μεγάλη γιορτή, είχαμε άλλωστε την επέτειο από τον θάνατο – δολοφονία λέγαμε τότε - του Αλέκου Παναγούλη, του δικού μας Αλέξη κι ας ήταν 36 χρονών όταν σκοτώθηκε.

Η κόντρα με τις μικροφωνικές ήταν άγρια. Μίκη εμείς, δημοτικά οι άλλοι, αντάρτικα παραπέρα. Τα υπόλοιπα τα είχαμε χωρίσει. Αυτή η κολώνα δική μας, οι άλλοι των άλλων.

Σε αυτή την διασταύρωση το δικό μας πανό, στην άλλη των άλλων, κοκ. «Πουστιές» σπανίως κάναμε. Άντε το πολύ να βγαίναμε ξαφνικά ένα βράδυ να τους σκίζαμε τις αφίσες (αν βλέπαμε ή αν κάποιος μας έλεγε ότι «βγήκαν και σας σκίζουν τις δικές σας αφίσες»).

Φασίστες δεν ήταν όλοι οι μπάτσοι. Τους ξεχωρίζαμε. 

Ο διοικητής; Φασίστας. 

Ο ασφαλίτης επίσης (για το '80 σας μιλάω τώρα). 

Ο άλλος όμως ο καινούργιος ήταν «δημοκρατικός» - άρα τον ανεχόμασταν. 

Και ο τραπεζίτης ήταν όργανο του ξένου κεφαλαίου. Υπάλληλος βέβαια ήταν ο άνθρωπος διευθυντής ενός ψωροκαταστήματος στην Ελευθερίου Βενιζέλου αλλά αυτόν είχαμε αυτόν βρίζαμε. Καπιταλιστής, ιμπεριαλιστής και όλα τα συνεπακόλουθα, ήταν ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης τοπικής φίρμας ηλεκτρικών συσκευών. 

Η δική μας πολυεθνική. Αστεία πράγματα αλλά όχι επικίνδυνα.

Για αυτό σας λέω θλίβομαι με κάποιες ανακοινώσεις. «Η δολοφονία του Αλέξη ήταν μια κρατική δολοφονία» διαβάζω στην ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης.

Όπα παιδιά. Το «κρατική δολοφονία» αλλού το χρησιμοποιούσαν οι «πατέρες». Αλλά το ξεπερνάω και συνεχίζω.  «Η δολοφονική πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης». Εδώ σταματάω κανονικά.

Πώς μπορεί ένα κοινοβουλευτικό κόμμα να αποκαλεί την πολιτική των αντιπάλων του, δολοφονική; Ας ανοίξουν έστω το Αντιλεξικό του Βοσταντζόγλου, κάτι πιο έξυπνο θα βρουν.

Και πόσο επιπόλαιο είναι να μιλάς για …εικονικές δολοφονίες, σήμερα 6 Δεκέμβρη.

Και τέλος πάντων όταν σε μια ανακοίνωση, μια τέτοια μέρα, μιλάς για «κρατική δολοφονία» και «δολοφονική πολιτική» τι κάνεις; Πόσο λάδι ρίχνεις στην φωτιά; Και στην συνέχεια κλείνεις και με ένα ψέμα.

Λες: «Να διαδηλώσουμε μαζικά και ειρηνικά». Ε, αυτό δεν γίνεται. Αν έχουμε απέναντι μας κατά συρροή δολοφόνους, όπως μας λέει ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Θεσσαλονίκης, δεν μπορούμε να διαδηλώσουμε ειρηνικά σαν κότες.

Ή το ένα είναι ψέμα ή το άλλο. Ας διαλέξουν.

Σταύρος Θεοδωράκης

Protagon