Ad Infinitum.

  

Institute of Advanced Quantum Physics Applications: 

ALBERT EINSTEIN.

<Paul Dirac> Laboratory (Tier No 2)

Miami Fla.  U.S.A.

Χειμώνας του  2012 μ.Χ.

Το γιγάντιο  ψηφιακό ρολόι στον κατάλευκο γυαλιστερό τοίχο του υπερσύγχρονου Εργαστηρίου Paul Dirac μέσα στο αχανές πέτρινο κτίριο του Ινστιτούτου Προωθημένων Εφαρμογών Κβαντικής Φυσικής  του Μαϊάμι έδειχνε 05:20. 

Αυτό το φλουο καταπράσινο ρολόι μαζί με μια πελώρια χρωματιστή καρικατούρα του Αλβέρτου Αϊνστάιν, που κατελάμβανε από μόνη της ένα ολόκληρο τμήμα του τεράστιου τοίχου, ήταν και  τα μοναδικά στοιχεία  που διέκοπταν την κατά τα άλλα λιτή μονοτονία του απέραντου εργαστηρίου.

Μια απόκοσμη μονοτονία που αποτελούνταν από εκατοντάδες, κυριολεκτικά,  ηλεκτρονικούς υπολογιστές  με τις LCD οθόνες τους να αναλάμπουν μανιωδώς, προσδίδοντας  με την όψη τους μια φουτουριστική όψη στον χώρο που θύμιζε περισσότερο κάποιο μεταμοντέρνο Ιντερνετ καφέ παρά ένα επιστημονικό εργαστήριο που στα σπλάχνα του οι άνθρωποι διαπραγματευόταν τα μυστικά του… σύμπαντος.

Όμως παρά το προχωρημένο της ώρας, το αποστειρωμένο και λουσμένο σε άπλετο τεχνητό φθοριούχο λευκό φωτισμό  περιβάλλον, έσφυζε από ζωή. Έσφυζε από ενέργεια.

Η κινητικότητα του προσωπικού ήταν άνευ προηγουμένου ακόμα και για τα δεδομένα του εν λόγω ινστιτούτου που στα επτά χρόνια της λειτουργίας του δεν είχε κλείσει ποτέ, ούτε για μια ώρα.

Σήμερα όμως η προσμονή για την δικαίωση των επιστημονικών κόπων των δεκάδων κατόχων Ph.D. που απάρτιζαν το στελεχιακό δυναμικό του εργαστηρίου έδειχνε επιτέλους να φθάνει σε ολοκλήρωση.

Η λαχτάρα ήταν στο απόγειό της.

Τα στοιχεία ήταν εκεί. Απτά.

Η οριστική και τελεσίδικη επαλήθευση τους ήταν πλέον θέμα ωρών ή και ίσως λεπτών.

Μια γλυκιά νευρικότητα τύλιγε την σοβαρή ατμόσφαιρα του χώρου καλύπτοντας με το αδιόρατο πέπλο της τις βεβιασμένες πλην όμως απόλυτα μεθοδικές κινήσεις των πολλών επιστημόνων που μηδενός εξαιρουμένου φαίνονταν και προφανώς ήταν αναστατωμένοι.

Η προσμονή ήταν διάχυτη και εμφανής. Υπήρχε αγωνία.

«Σίγουρα τον ειδοποιήσατε»;

Η φωνή του Δρος Leonard, ενός εκ των δυο επικεφαλής του εργαστηρίου,  ακούστηκε τρεμάμενη. Φυσικό και επόμενο καθώς είχε να κοιμηθεί ή έστω να χαλαρώσει εδώ και 24  τουλάχιστον ώρες.

Και η αυστηρή απαγόρευση του καπνίσματος στους χώρους του ινστιτούτου δεν τον βοηθούσε καθόλου.

«Είναι καθ`οδόν, έρχεται…  Σιγά μη δεν ερχόταν».

 Η απάντηση του συνεργάτη του, Δρος Κάπλαν, ήταν κοφτή. Δεν είχε χρόνο να ασχολείται με ανθυπολεπτομέριες.

Τον Κάπλαν  τον απασχολούσε περισσότερο η αλλόκοτη συμπεριφορά των υποσωματιδίων που παρακολουθούσε με απόλυτη προσήλωση στην οθόνη μπροστά του παρά το πότε θα κατέφθανε στο εργαστήριο ο Καθηγητής Eugene Palaver. Ο «πολύς» σύμβουλος επί επιστημονικών θεμάτων του Προέδρου των ΗΠΑ…. 

«Fucking politician…» μουρμούρισε ανάμεσα στα δόντια του ο Κάπλαν.

Κατά την γνώμη του ο Πάλαβερ δεν ήταν πλέον ο διανοητής επιστήμονας που κάποτε θαύμαζε αλλά ένας  δημοσιοσχετίστας πολιτικός. Είχε ξεπουληθεί. 

Οι μέρες που σαν πρωτοπόρος ηγέτης του κλάδου του ερευνούσε τα μυστήρια των μακρινών quarks και δημοσίευε εμπνευσμένα επιστημονικά άρθρα για την πιθανότητα ύπαρξης των μελανών οπών  ή των ορίων του <ορίζοντα των γεγονότων> ανήκαν δυστυχώς οριστικά στο παρελθόν.

Από τον καιρό που του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ στην Φυσική είχε κυλήσει πολύ νερό κάτω από την γέφυρα…

Ο  Πάλαβερ  τώρα δεν ήταν για τον Κάπλαν παρά ένας ακόμη  πολιτικάντης.  Διάνοια μεν, πολιτικάντης δε. Και η τοποθέτησή του ως επικεφαλής του Επιστημονικού Συμβουλίου, μεταξύ άλλων και του Ινστιτούτου <Albert Einstein>, μπορεί να προσέδιδε κύρος στις έρευνές τους αλλά δεν προσέθετε καμία ουσιαστική επιστημονική συνεισφορά στο έργο τους εκ μέρους του κου Καθηγητή.

Τουναντίον, η έντονη προσωπικότητα του Πάλαβερ σε συνδυασμό με τις παρωχημένες πλέον επιστημονικές του απόψεις,  δημιουργούσαν τα πλείστα όσα προβλήματα στην περαιτέρω ανάπτυξη των ριζοσπαστικών επιστημονικών οδών που αυτός και ο συνεργάτης του ο Λέοναρντ, στα πλαίσια της  κλειστής και εμπνευσμένης ομάδας που ηγούνταν,  ήθελαν να ακολουθήσουν. Ο Πάλαβερ όμως, αν και τροχοπέδη, κρατούσε το κλειδί του  θησαυροφυλακίου.

Κακά τα ψέματα. Πρωτοποριακές έρευνες για την φύση του χρόνου απαιτούσαν τεράστια ποσά. Το κόστος της λειτουργίας του εργαστηρίου ήταν για τα καθημερινά δεδομένα…μυθώδες.

Η θεσμική όμως  θέση του Πάλαβερ αλλά  και η τυφλή εμπιστοσύνη με την οποία τον περιέβαλλε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ σε θέματα επιστημών, σήμαινε ότι ο καθηγητής θα μπορούσε να χρηματοδοτεί με διάφορα κονδύλια τις έρευνές τους επ`άπειρον. Ή τουλάχιστον όσο ακόμη παρέμενε Πρόεδρος ο «Νεάντερνταλ»,  όπως μεταξύ τους αποκαλούσαν τον πλανητάρχη. Και αυτό ήταν το κλειδί  που έκανε τον Πάλαβερ αναγκαίο κακό.

Η όλη ίδρυση και λειτουργία του Ινστιτούτου οφειλόταν στη πρωτοβουλία του Πάλαβερ να τους χρηματοδοτήσει με κρατικά κεφάλαια ερευνών και να τους στηρίξει πολιτικά σε καιρούς που πολλοί επιστήμονες άλλων κλάδων αλλά και αρκετοί μεγαλόσχημοι Γερουσιαστές  θεωρούσαν την όλη προσπάθεια τους ως μια  ακόμα περιττή σπατάλη πόρων.

Πόρων που σε μια ατμόσφαιρα οικονομικής ύφεσης  θα μπορούσαν να διοχετευτούν αλλού.

Σαν να ήταν μόλις εχθές που οι αντιδράσεις διάσημων γιατρών, βιολόγων, χημικών και φαρμακοβιομηχάνων,  συνεπικουρούμενων από τα γλοιώδη ΜΜΕ, τους εξαπέλυαν σκληρές επιθέσεις  καθώς πίστευαν ότι η έρευνα για την οριστική αντιμετώπιση του AIDS και άλλων θανατηφόρων ασθενειών υποχρηματοδοτούνταν και ότι η διάθεση κονδυλίων για την μελέτη της  σύστασης της ύλης, τις σκουληκότρυπες και την υφή του χρόνου δεν ήταν παρά μια άχρηστη και  περιττή πολυτέλεια.

«Οι προτεραιότητες» έλεγαν, «βρίσκονται αλλού…».

 Λαϊκίστικες μαλακίες  χαρακτήριζε τις αντιδράσεις αυτές ο Κάπλαν.

Ευτυχώς όμως που ο παλιός μέντοράς τους  ο Πάλαβερ είχε πεισθεί για τις «τρελές» εμπνεύσεις τους και αποφάσισε με ανυπέρβλητο σθένος να τους βοηθήσει να τις υλοποιήσουν. 

Στην πορεία είχε αντέξει στις αήθεις επιθέσεις και στα χτυπήματα κάτω από την μέση και όχι μόνο. Παίρνοντας  επάνω του όλες τις ευθύνες, πολιτικές και μη, τους στήριξε με πάθος περνώντας ακόμη και στην αντεπίθεση. 

Για αυτό και μόνο άξιζε τον σεβασμό τους. Και ας διαφωνούσαν ριζικά μαζί του στις επιστημονικές μεθόδους που θα έπρεπε να ακολουθηθούν.

Ο πραγματικός σκοπός της ίδρυσης του εργαστηρίου ήταν άλλωστε σαφής. Απόρρητος μεν, σαφής δε.

Ένας σκοπός γνωστός σε μια χούφτα ανθρώπων και που ακόμη και ο ίδιος ο Πρόεδρος ήταν αμφίβολο αν γνώριζε. Και αν πράγματι τον γνώριζε, ήταν αμφίβολο αν τον κατανοούσε. Του αρκούσε ο θαυμασμός που έτρεφε στο πρόσωπο του Πάλαβερ.

Οι γενικότερες εκφάνσεις αλλά και οι συνέπειες της όποιας τυχόν επιτυχίας του εγχειρήματός τους μπορούσαν να γίνουν  πλήρως αντιληπτές μόνο από μια ντουζίνα περίπου επιστήμονες σε ολόκληρο τον πλανήτη. Και οι μισοί απ`αυτούς ήταν Ρώσοι, Κινέζοι κ.ά. Όχι πάντως Αμερικάνοι.

Συνεπώς δεν θα μπορούσαν να τους συνδράμουν στις μυστικές τους έρευνες αλλά ούτε και οι ίδιοι να  μοιραστούν μαζί τους οποιοδήποτε εύρημα.

Οι δεκάδες επιστήμονες που συμμετείχαν στις έρευνες  στο εργαστήριο <Paul Dirac> γνώριζαν ο καθένας από ένα μικρό και μόνο κομμάτι του εγχειρήματος με αποτέλεσμα η γενική εικόνα αλλά και ο απώτατος στόχος των ερευνών να αποτελεί κτήμα ελάχιστων «εξουσιοδοτημένων». Οι υπόλοιποι εμπλεκόμενοι στέκονταν αποκλειστικά και μόνο στο φανταστικό ενδεχόμενο της κατάκτησης του χρόνου και στη δυνατότητα να ταξιδέψουμε κάποτε σε αυτόν. Φανατικότεροι εκ των υποστηρικτών  της εργασίας τους αποδείχθηκαν περιέργως οι λίγοι μυημένοι στρατιωτικοί, για τους δικούς τους  όμως λόγους που μόνο επιστημονικοί δεν ήταν.

Σε αυτούς λοιπόν  είχε καρφωθεί η ιδέα ότι αν μπορούσαν να πάνε στο παρελθόν θα κατάφερναν να κάνουν την Αμερική ακόμη δυνατότερη. Πίστευαν για παράδειγμα ότι εισάγοντας σύγχρονες τεχνολογίες οπλικών συστημάτων στον 18^ο αιώνα φερ`ειπείν, θα καθιστούσαν τις Η.Π.Α παγκόσμια υπερδύναμη αιώνες πριν αυτό γίνει ιστορικά.

Πίστευαν  στα αλήθεια ότι ο κόσμος θα εξελίσσονταν  πολύ καλύτερα αν η Αμερική ανελάμβανε τα ηνία του όχι το 1945 όπως έγινε νομοτελειακά αλλά ίσως από το 1815….

Οι λογικές αντιρρήσεις των Κάπλαν και  Λέοναρντ,  αλλά και οι προσπάθειές τους να τους μιλήσουν για χρονικά παράδοξα και για δημιουργία παράλληλων συμπάντων κλπ. κλπ. έπεφτε στο κενό. Οι στρατηγοί ήταν αλλού. Είχαν μυριστεί δύναμη, το απόλυτο αφροδισιακό.

Παρ`όλα αυτά, η στήριξη του στρατιωτικού κατεστημένου, έστω και παραπλανημένη, τους ήταν απόλυτα χρήσιμη και γι`αυτό τους ανέχονταν.

Ένα σούσουρο κυριάρχησε στην αίθουσα με την είσοδο του Πάλαβερ και της συνοδείας του. Δεκάδες κεφάλια ανασηκώθηκαν από τις οθόνες και γύρισαν σαν συνεννοημένα προς το μέρος του.

Αν και οι περισσότεροι από τους επιστήμονες του εργαστηρίου δεν είχαν να  ζηλέψουν κανέναν και σε τίποτα όσον αφορά σε  πανεπιστημιακούς τίτλους, δημοσιεύσεις και πτυχία, εν τούτοις η καταφανής αύρα που ανέδιδε Ο Καθηγητής, και που οφείλονταν όχι μόνο στις παλιές του δάφνες και το βραβείο Νόμπελ αλλά κυρίως στην χαρισματική του προσωπικότητα, τους έκανε όλους να αναριγήσουν στη θέα του. Ο άνθρωπος ανέδιδε κύρος… ανέδιδε δύναμη.

«Λέοναρντ, Κάπλαν, σας ακούω. Τι στο καλό έχουμε? Κοιμόμουν σαν πουλάκι και με ξυπνήσατε… Ξέρετε τι είναι να διασχίζεις την μισή Αμερική πετώντας ξημερώματα? Ελπίζω να αξίζει τον κόπο αυτή η ταλαιπωρία».

«Κε Καθηγητά…», η φωνή του Λέοναρντ απέκτησε και πάλι την επιστημονική της στιβαρότητα, «…έχοντας αναλύσει πάμπολλες φορές τα στοιχεία που έχουμε, Θεωρώ πως είμαστε σχεδόν έτοιμοι Νομίζουμε  ότι είναι πλέον θέμα ωρών να αποκαλυφθεί το ινφιτρόνιο… εδώ και πέντε ώρες βλέπουμε να σχηματίζεται ένας  απόλυτος βρόγχος τύπου Guzmann…είναι φοβερό.»

Ο Πάλαβερ συνοφρυώθηκε. Βγάζοντας από την τσέπη του τα διάσημα γυαλιά του με τον κόκκινο κοκαλένιο σκελετό τα τοποθέτησε στο πρόσωπο του σκύβοντας ταυτόχρονα προς την οθόνη μπροστά από τον Κάπλαν.  Πληκτρολογώντας  μανιωδώς για μερικά δευτερόλεπτα έδειχνε χαμένος στις σκέψεις του.

Μετά από  λίγο ανασηκώθηκε βγάζοντας τα γυαλιά του ενώ ένα αδιόρατο χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του.

«Εσύ τι λες Κάπλαν; Συμφωνείς»;

Ο Κάπλαν ταράχτηκε. Για κλάσματα του δευτερολέπτου αισθάνθηκε σαν ένοχο σχολιαρόπαιδο. Η χαρακτηριστική μπάσα φωνή του Καθηγητή του θύμισε τα χρόνια που σαν μεταπτυχιακός φοιτητής του τον έτρεμε…. Αμέσως όμως κατάφερε και ανασυγκροτήθηκε. Ξερόβηξε πριν μιλήσει.

«Έτσι είναι Δόκτορα, εδώ και ώρα έχει σχηματιστεί στο δεύτερο cyclotrone ένα μόρφωμα τύπου Wilcox  με περιοχές  καθαρά fractal. Αν δεν καλυφθούν από τα positronς τότε ο βρόγχος θα πρέπει να ολοκληρωθεί πλήρως και αν αυτό συμβεί και αν οι εξισώσεις  του Dirac στέκουν και στην πράξη… τότε  θα δούμε επιτέλους το ινφιτρόνιο. Αλληλούια»!

Ο Πάλαβερ κοίταξε γύρω του. Ήταν πλέον και αυτός σε εγρήγορση. Παίζοντας νευρικά με  τα γυαλιά του εστίασε το βλέμμα του στην εικόνα του Αϊνστάιν στον απέναντι τοίχο και με επιβλητική στεντόρεια  φωνή, σαν να απηύθυνε  διάγγελμα στις μάζες, στήθηκε με αγέρωχο ύφος ατενίζοντας προς το σύνολο πλέον των ανθρώπων που βρίσκονταν στο εργαστήριο και που όλοι ανεξαιρέτως φαίνονταν να κρέμονται κυριολεκτικά  από τα λόγια του.

«Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί συνάδελφοι. Δεν χρειάζεται να σας αναλύσω τις επιπτώσεις του τι σημαίνει να εμφανιστεί εδώ και τώρα ένα ινφιτρόνιο. Σε επίπεδο θεωρίας το γνωρίζουμε όλοι. Αλλά να το δούμε; Να το εξετάσουμε; Να το χειραγωγήσουμε; Δεν χρειάζεται να σας πω ότι αν αυτό συμβεί  στην πράξη, η ανθρωπότητα αλλάζει πλέον βηματισμό. Δεν χρειάζεται να σας τονίσω την σημασία της εργασίας μας για το μέλλον του πολιτισμού ή ίσως και αυτού ακόμη του πλανήτη. Αλλά επειδή είμαστε όλοι συνάδελφοι επιστήμονες,  θα σας πω τούτο και μόνο…και  εσείς θα το εκτιμήσετε ανάλογα».

Με γέλιο που αδυνατούσε πλέον να συγκρατήσει ο καθηγητής ολοκλήρωσε τη φράση του λέγοντας δυνατά: «Δέκα… τουλάχιστον βραβεία Νόμπελ…μπορεί και περισσότερα,  θα πρέπει να απονεμηθούν στην ομάδα αυτή εδώ μέσα….και μα τον Θεό αυτό θα γίνει….το υπόσχομαι. Σας ευχαριστώ όλους». Η τελευταία φράση του δεν ολοκληρώθηκε.

Πνίγηκε στο δυνατό χειροκρότημα των παρευρισκομένων. Χαρτιά, μολύβια, ακόμα και τα  ασύρματα ποντίκια των υπολογιστών   πέταξαν στον αέρα και για μερικά λεπτά η αποστειρωμένη ατμόσφαιρα του εργαστηρίου θύμιζε τρελό πάρτι σε  εφηβικό δωμάτιο.

Δυο ώρες αργότερα και η φρενήρης ατμόσφαιρα του εργαστηρίου, αν εξαιρούσε κανείς τα έκδηλα πλέον χαμόγελα, είχε επανέλθει σε φυσιολογικούς, ράθυμους σχεδόν ρυθμούς.

Ο Πάλαβερ με τους Λέοναρντ και Κάπλαν, εμφανώς κατάκοποι, συζητούσαν χαμηλόφωνα σε μια γωνιά ενώ οι υπόλοιποι επιστήμονες σκυμμένοι συνεχώς  πάνω στις οθόνες τους πληκτρολογούσαν ασταμάτητα και…ανέμεναν. Έχοντας ήδη πιει  τον δεύτερο καφέ του, ο καθηγητής έδειχνε να βρίσκεται σε πλήρη επιστημονική φόρμα.

«Κύριοι έχετε την ειλικρινή  συγνώμη μου. Οι αρχικές μου αμφιβολίες για τη θεωρία σας ήταν λάθος. Αποδειχτήκατε διάνοιες. Καταλαβαίνετε όμως κύριοι ότι αν εμφανιστεί το σωματίδιο θα πρέπει να συγκληθεί αμέσως η ομάδα εφαρμογής για να δώσει έγκριση και να υπογράψει τα πρωτόκολλα. Τα χρονικά περιθώρια είναι ελάχιστα. Αν ο μακαρίτης ο Dirac επαληθευθεί θα έχουμε μόνο 40-50 λεπτά στην διάθεσή μας. Είναι έτοιμα τα όργανα; Ήδη οι αρμόδιοι έχουν κληθεί και είναι καθ`οδόν».

Ο Κάπλαν ανέλαβε να απαντήσει στον Καθηγητή.

«Έχουμε σε κατάσταση standby το συμπύκνωμα. Οι διαθλαστές έχουν ελεγχθεί και πιθανόν να μπορέσουμε να πετύχουμε την επιβράδυνση αμέσως. Το μόνο πρόβλημα είναι ο χρόνος που θα έχουμε  στην διάθεσή μας. Αποτελεί άγνωστη μονάδα».

Ο Λέοναρντ με ύφος απόμακρο συμπλήρωσε βαριανασαίνοντας «ακόμη αδυνατώ να το πιστέψω…  είμαστε τόσο κοντά στην πλήρη αναστολή του χρόνου, ίσως και στην ανάδρομη παλινδρόμησή του….».

Με το χαρακτηριστικό περισπούδαστο ύφος του ο καθηγητής κοιτάζοντας αυτή τη φορά προς το ταβάνι, άρχισε έναν από τους γνωστούς μονόλογούς του. Ο Κάπλαν βαριαναστέναξε.

«Όπως έλεγα τις προάλλες και στον Πρόεδρο με όσο πιο απλά λόγια μπορούσα, ο χρόνος κύριοι επιβραδύνεται όσο αυξάνει η κίνηση και σταματάει τελείως μόλις επιτευχθεί η ταχύτητα του φωτός. Τι πιο απλό λοιπόν από την καταπληκτική ιδέα σας να επιβραδύνουμε την ταχύτητα του φωτός επιβραδύνοντας συγχρόνως και τον χρόνο. Μεγαλοφυές αν και στην αρχή αμφέβαλλα καθώς απαιτούνται τόσες διαφορετικές και σύνθετες παράμετροι…. Οι πιθανότητες επιτυχίας αυξήθηκαν όμως κατακόρυφα μόλις πετύχατε να κατασκευάσετε εργαστηριακά το συμπύκνωμα Bose-Einstein. Αφού καταφέρατε πειραματικά αλλά και τελεσίδικα την απόλυτα μηδενική θερμοκρασία,  επόμενο ήταν τα σωματίδια που τοποθετήθηκαν μέσα σε αυτό να πάψουν την όποια κίνησή τους.  Να διακόψουν την στροφορμή τους. Να ακυρωθεί το σπιν!!!

Συνεπώς η μάζα τους πολλαπλασιασμένη επί την μηδενική πλέον ταχύτητα ισούται με ….τίποτα. Αν τώρα βάλουμε μέσα στο συμπύκνωμα τον απαραίτητο καταλύτη  που θα δράσει σαν παράξενος ελκυστής, το φαντασματικό ινφιτρόνιο, για να ελέγχουμε τις  ακτίνες φωτός και καταφέρουμε να τις επιβραδύνουμε για  ίσως  30-40 λεπτά της…δικής μας  ώρας και τέλος να τις ακινητοποιήσουμε….τότε κύριοι συνάδελφοι, σταματάμε το φως, σταματάμε τη ροή πληροφοριών του… σταματάμε δηλαδή το χρόνο… τέλεια συλλογιστική μέσα στην απλότητά της. Ακόμη και ο Νεάντερταλ όπως τον αποκαλείτε το έπιασε…».

Αναθαρρημένος τώρα ο Κάπλαν  πήρε τον λόγο.

«Ωραία όλα αυτά αλλά θα πρέπει να λάβουμε υπ`όψιν και το τεχνικό κομμάτι. Εκεί δεν είναι πλέον θέμα καθαρών εξισώσεων με 1+1=2  αλλά κβαντικής απροσδιοριστίας. Θα λειτουργήσουν τα ηλεκτρόνια στις κάμερες Cooper όπως προβλέπει η εξίσωση του Τίπλερ ή θα έχουμε εκδήλωση φαινόμενου Χάιζενμπεργκ»;

«Άφησε το σε εμένα κολλητέ. Το έχω τριπλοελέγξει στατιστικά. Τα ηλεκτρόνια και τα φωτόνια θα συμπεριφερθούν όπως και στον μακρόκοσμο. Θα καταγράψουμε τις εικόνες χωρίς πρόβλημα».

Ο Λέοναρντ φαινόταν σίγουρος.

Την συζήτηση τους διέκοψαν αναστατωμένες φωνές.

«Το έχουμε… εμφανίσθηκε!!! Ελάτε γρήγορα»!

Ο καθηγητής παρά τα εβδομήντα και χρόνια του έτρεξε αμέσως  με εφηβική σβελτάδα προς το μέρος του επιστήμονα που αλαφιασμένος χοροπηδούσε δείχνοντας την οθόνη του κομπιούτερ του.

«Τέλειο, μαγικό… αυτό είναι…» ψέλλισε εκστασιασμένος.

Ο Κάπλαν επίσης έκθαμβος κοιτούσε με αποσβολωμένο ύφος το μικρό δαιμονικό φωτάκι που χόρευε μανιωδώς στην οθόνη σαν να έβλεπε … την πιο όμορφη εικόνα της ζωής του.

«Πρέπει να βιαστούμε, συγκεντρωθείτε, ξεκινάμε».

Ο Λέοναρντ ανέλαβε τον διοικητικό του ρόλο και με κοφτές εντολές έβαλε μπρος τη διεξαγωγή του πολυπόθητου πειράματος.

«Συνδέστε γρήγορα το Α κύκλωμα να διοχετευτεί η ροή προς την δεξαμενή. Σε τέσσερα λεπτά το πολύ πρέπει να πετύχουμε σύνδεση. Οι  συντεταγμένες σε επίπεδο ηλιακού συστήματος είναι ΟΚ. Ανεβάστε τις εικόνες που θα πάρουμε στα κεντρικά μόνιτορ. Ένα, δύο τρία και τώρα…πάμε γρήγορα…Θέλω εστίαση αρχικά στο 24.012 π.χ.».

Λευκός Οίκος, Washington D.C.

The Oval Office. (Meeting Room)

Δυο ημέρες αργότερα.

Γύρω από το επιμελώς λουστραρισμένο και επιβλητικό δρύινο τραπέζι συσκέψεων στην κεφαλή του οποίου κάθονταν ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, τα βλέμματα των περισσοτέρων συνδαιτυμόνων ήταν σκυθρωπά και εμφανώς προβληματισμένα.

Οι δυο παρευρισκόμενοι στρατηγοί έπαιζαν νευρικά με τις γραβάτες τους καθώς φαίνονταν να πνίγονται μέσα στις στολές τους ενώ ο Πάλαβερ μασουλώντας το ασημένιο στόμιο της ξύλινης πίπας του έμοιαζε να ταξιδεύει σε άλλους κόσμους.

Ο Κάπλαν με τη σειρά του αισθάνονταν το χέρι του να τρεμοπαίζει. Υπήρχε ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα.  Ο Πρόεδρος αφού ξερόβηξε δυνατά πήρε τον λόγο.

«Κύριοι, ευχαριστώ για την παρουσία σας. Όπως ήδη γνωρίζετε, τα τελευταία δυο εικοσιτετράωρα ήταν συγκλονιστικά για την ανθρωπότητα και απομένει σε εμάς να αποφασίσουμε για το αν αυτή θα το μάθει και για το πώς θα πορευτούμε στο εξής. Αυτά που θα συζητήσουμε σήμερα σε αυτήν εδώ την ομήγυρη  μένουν εδώ μέσα και κανένας από τους δεκατρείς παρευρισκόμενους, εμού συμπεριλαμβανομένου, δεν θα διαρρεύσει το οτιδήποτε σε οποιονδήποτε.  Το απαγορεύω ρητά. Έχουμε άλλωστε υπογράψει όλοι επ`αυτού. Το ζήτημα που προέκυψε ξεπερνάει κι`αυτά ακόμη τα όρια της Εθνικής Ασφάλειας. Μερικές φορές νομίζω ότι ξεπερνάει και τα όρια της λογικής…».

 Σε αυτό το σημείο εμφανίσθηκαν και μερικά δειλά χαμόγελα στα πρόσωπα των παρευρισκομένων.

«Δεν χρειάζεται εγώ να πω περισσότερα. Όλοι περίπου γνωρίζουμε τα καθέκαστα γι`αυτό και παραδίδω αμέσως  το βήμα στον Δρα Λέοναρντ ώστε να μας κάνει μια πλήρη σύνοψη. Κύριε Λέοναρντ έχετε το λόγο».

Ο Δρ. Λέοναρντ, το παιδί διάνοια που στα 21 του χρόνια είχε ήδη αποκτήσει ένα διδακτορικό στην αστροφυσική, και  στα 23 του ένα ακόμη στη φιλοσοφία των επιστημών και που στα τριάντα του ήταν ομότιμος καθηγητής κβαντοφυσικής στο Πανεπιστήμιο του  Stanford… έτρεμε σύγκορμος.

Η όποια αυτοπεποίθησή του είχε χαθεί από μέρες και η πλήρης έλλειψη ύπνου τα τελευταία εικοσιτετράωρα δεν βοηθούσε καθόλου…

Παρά την κούρασή του όμως η λάμψη που συνόδευε τη ματιά του από μικρό παιδί ήταν εκεί. Χειριζόμενος τον φορητό υπολογιστή που είχε μπροστά του απευθύνθηκε προς τους παρευρισκόμενους.

«Κύριοι, θα σας παρακαλέσω να παρακολουθήσετε την οθόνη στο βάθος και υπόσχομαι ότι η ολιγόλεπτη αυτή παρουσίαση θα σας καλύψει πλήρως όσον αφορά στο τι ψάχναμε, τι βρήκαμε και τι δέον γενέσθαι… Όπως γνωρίζετε, ο απώτατος σκοπός των ερευνών μας στο εργαστήριο <Paul Dirac> ήταν ο πιθανός έλεγχος του χωροχρονικού συνεχούς. Βασιζόμενοι σε μια σειρά διάσπαρτων θεωριών αλλά και επιστημονικών εφαρμογών,  πιστέψαμε πως θα πετύχουμε την χαλιναγώγηση του χρόνου με την απλή θεωρία που συνοπτικά θα περιγράψω…θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο κατανοητός καθώς αντιλαμβάνομαι ότι οι ειδικότητες εδώ μέσα καλύπτουν πολλά πεδία πέραν της φυσικής…».

 Χειριζόμενος τον υπολογιστή του ο Λέοναρντ συνέχισε, ενώ τα βλέμματα των υπολοίπων εστίαζαν στα όσα τους έδειχνε η τεράστια φωτεινή οθόνη στην άκρη της αίθουσας.

«Χρησιμοποιώντας λοιπόν ως βάση μας την προσπάθεια επαλήθευσης κάποιων εξισώσεων του μεγάλου φυσικού Δρος Ντιράκ,  που παρεμπιπτόντως υπήρξε και ο μέντορας του δικού μας Δρος Πάλαβερ, πετύχαμε την εργαστηριακή σύνθεση ενός συμπυκνώματος τύπου Bose-Einstein το οποίο και έχει τη δυνατότητα να επιβραδύνει οποιαδήποτε ακτινοβολία ή δέσμη φωτός εισάγουμε σε αυτό.

Καταλαβαίνετε δηλαδή ότι αν επιβραδύνουμε ή σταματήσουμε το φως…σταματάμε και τον χρόνο. Αν τώρα επεξεργαστούμε τις πληροφορίες που ενυπάρχουν μέσα στην ακινητοποιημένη δέσμη φωτός, και που είναι σχεδόν άπειρες, μπορούμε στην κυριολεξία να πάμε πίσω στο χρόνο και να τον εξετάσουμε.

Βέβαια για να επιτευχθεί αυτή η ακινητοποίηση χρειαζόμασταν την ύπαρξη ενός σωματιδίου που μόνο σε θεωρητικό επίπεδο υπήρχε βάσει κάποιων αιρετικών εξισώσεων του πρώιμου Φέινμαν.:Το ινφιτρόνιο.  Αυτό θα λειτουργούσε, αν οι θεωρίες μας ήταν σωστές, σαν καταλύτης ή σαν ημιαγωγός προκειμένου να αντλήσουμε τις πληροφορίες από το φως. Ε λοιπόν, το πετύχαμε και αυτό. Θα αναρωτηθείτε βέβαια πως θα χειριζόμασταν ή θα ελέγχαμε τις όποιες πληροφορίες υπήρχαν στο ακινητοποιημένο φως…>

Ο Λέοναρντ σταμάτησε κοιτάζοντας έναν έναν από τους ομοτράπεζους  γύρω του. Τα πρόσωπα όλων έμοιαζαν εκστασιασμένα. Είχαν απορροφηθεί πλήρως από την μεστή παρουσίαση. Μέχρι σήμερα ελάχιστοι γνώριζαν το πώς και το γιατί. Ο Λέοναρντ συνέχισε.

«Σε αυτό το σημείο ξεφεύγουμε κάπως από την πλήρη επιστημονικότητα και σας λέω με κάθε ειλικρίνεια ότι καταφύγαμε στα γραπτά ενός Ιταλού μοναχού, του πατέρα Ερνέτι τα οποία και δανειστήκαμε από το Βατικανό με τη βοήθεια του Δρος Πάλαβερ και των διασυνδέσεών του. Για να μη πολυλογώ, τα γραπτά αυτά μας βοήθησαν, όσο και αν ακούγεται παράλογο, να συνδέσουμε μια  κβαντική <βιντεοκάμερα> στο εσωτερικό του συμπυκνώματος η οποία και θα κατέγραφε σε μορφή εικόνας την όποια πληροφόρηση θα αποσπούσαμε. Και αυτό το εγχείρημα όπως θα ακούσατε, το πετύχαμε προχθές…».

«Συγνώμη για την παρέμβαση Δόκτορα, αλλά απορώ…».

 Η φωνή ανήκε στον εξ`απορρήτων του Προέδρου και επικεφαλής της N.S.A. Τζέισον Ντάβενπορτ.

«Αφού μέχρις στιγμής πετύχατε τα όσα θέλατε και αφού απ`ότι ξέρω το προχθεσινό πείραμα πέτυχε και αυτό απόλυτα, γιατί αυτή η… πώς να την πω… κατήφεια; Γιατί αυτή η ανησυχία? Μήπως έχω χάσει κάτι»;

Ο Λέοναρντ τον κοίταξε στα μάτια.

«Έχετε απόλυτο δίκιο. Πετύχαμε το ανεπίτευκτο. Αυτό που κάναμε θα μνημονεύεται εσαεί. Αφήστε με όμως να ολοκληρώσω και θα καταλάβετε…. Πριν από 48 ώρες όλες οι απαραίτητες θεωρητικές και πρακτικές συνθήκες  ήταν έτοιμες και προχωρήσαμε επιτέλους στον εγκλωβισμό δέσμης φωτός και στην προσπάθεια αποκωδικοποίησης των πληροφοριών της. Τι κάναμε; Ρυθμίζοντας ορισμένες μαθηματικές παραμέτρους απομονώσαμε το κομμάτι της δέσμης φωτός που αντιστοιχούσε στο 24.012 π.χ.  Γιατί αυτή η χρονολογία;

Διότι λάβαμε υπ`όψιν το διαρκές αστρονομικό φαινόμενο της πρόπτωσης του πλανήτη μας και το λίκνισμα που αυτός κάνει… θα σας βοηθήσει αν σκεφτείτε μια περιστρεφόμενη σβούρα…,   ολοκληρώνοντας έναν γύρο κάθε 26.000 χρόνια.

Συνεπώς επιλέξαμε να αναλύσουμε για λόγους μαθηματικής και όχι μόνο συμμετρίας, την χρονική στιγμή που το σημερινό wobble  (λίκνισμα) της γης μας  είχε ξεκινήσει…. Πριν από 26.000 χρόνια. Σαν τόπο επιλέξαμε το λίκνο του σημερινού μας πολιτισμού. Τις συντεταγμένες που αντιστοιχούν στο νησί του Μανχάταν. Εδώ λοιπόν  είναι που άρχισαν τα δύσκολα και εδώ είναι που θα αφήσω στον επικεφαλή των ερευνών μας Καθηγητή Πάλαβερ να συνεχίσει…».

Ο Πάλαβερ ήταν έτοιμος. Χωρίς κανέναν δισταγμό και με σίγουρη φωνή πήρε αμέσως τον λόγο.

«Αυτά που πέτυχε η ομάδα των δυο λαμπρών  πρώην φοιτητών μου είναι εξωπραγματικά. Σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή η επιστήμη θα τους έβγαζε το καπέλο και θα τους τοποθετούσε δίπλα στους Νεύτωνα και Αϊνστάιν. Σήμερα …δεν ξέρω. Ο Κάπλαν και ο Λέοναρντ κύριοι κατάφεραν και σήκωσαν το πέπλο του χρόνου. Αναδίπλωσαν τον χρόνο ανοίγοντας προοπτικές ασύλληπτες για τον σκεπτόμενο ανθρώπινο νου. Αλλά τι πετύχαμε με αυτό; Τι κερδίζει η ανθρωπότητα;  Εγώ προσωπικά είμαι τρομαγμένος. Και κυριολεκτώ. Γιατί είμαι τρομαγμένος; Διότι εκεί που αποφασίσαμε δοκιμαστικά να ελέγξουμε τη δυνατότητα για την εφαρμογή του ελέγχου του χρόνου  επιλέξαμε για τους λόγους που προανέφερε ο Δρ Λέοναρντ να δούμε το Μανχάταν όπως αυτό θα ήταν το 24.012 π.χ.

Τι περιμέναμε να δούμε; Τις απαρχές του πολιτισμού μας ίσως. Με βάση την ισχύουσα επιστήμη της ανθρωπολογίας περιμέναμε να αντικρίσουμε  εικόνες πρωτόγονων και τρομαγμένων ανθρώπων, στην καλύτερη περίπτωση τροφοσυλλεκτών κυνηγών και ίσως και καμιά αχυρένια καλύβα. Δεν είμαι ειδικός στο θέμα αλλά αυτή πίστευα πως θα ήταν η εικόνα… αυτά μας διαβεβαίωσαν και οι επαΐοντες.  Τι είδαμε όμως; Παρακαλώ κοιτάξτε την εικόνα που θα εμφανιστεί στην οθόνη….».

Όλα τα κεφάλια στράφηκαν προς την οθόνη ενώ συγχρόνως τα στόματα των περισσοτέρων  κρέμασαν.

Οι μόνοι που δεν κοίταξαν προς τα εκεί ήταν ο Λέοναρντ με τον Κάπλαν. Ο ένας μάλιστα εκ των στρατηγών σηκώθηκε όρθιος και εμφανώς αναστατωμένος βγήκε βιαστικά από την αίθουσα. Οι υπόλοιποι έμειναν να χάσκουν.

Αυτό που έβλεπαν στην οθόνη και που αποδεδειγμένα απεικόνιζε το Μανχάταν του 24.012 π.χ. ήταν τουλάχιστον συγκλονιστικό. 

Για μερικούς ήταν άκρως σουρεαλιστικό μέσα στην καθαρότητά του.

Ο πάντα ψύχραιμος Πρόεδρος έμοιαζε να πνίγεται…το ίδιο και οι υπόλοιποι. Ο Κάπλαν σήκωσε διστακτικά τα μάτια του και για χιλιοστή φορά στα τελευταία εικοσιτετράωρα κάρφωσε το βλέμμα του στην φωτογραφία… αυτήν που απεικόνιζε το Μανχάταν του 24.012 π.Χ και που ήταν ακριβώς… μα  τελείως ακριβώς όπως ήταν το Μανχάταν πριν από… δυο ημέρες.

Όπως ήταν το 2012 μ.Χ…

Ακόμη και τα αυτοκίνητα ήταν ακριβώς τα ίδια, τα γνωστά!

«Δυστυχώς κύριοι υπάρχει και συνέχεια….», η φωνή του Πάλαβερ τους επανέφερε στο σήμερα.

«Θελήσαμε να επαληθεύσουμε το πείραμα στοχεύοντας αυτήν τη φορά πέντε εικοσιτετράωρα μπροστά. Θέλω να καταλάβετε ότι μιλούμε για αστρικό χρόνο υπολογισμένο με ακρίβεια δευτερολέπτου. Το πετυχαίνουμε χρησιμοποιώντας υποατομικά ρολόγια…. Η επόμενη φωτογραφία που θα δείτε λοιπόν αντιστοιχεί στο δικό μας μεθαύριο…μείον 26.000 χρόνια. Αντιστοιχεί στην 23^η Δεκεμβρίου του 2012 μ.Χ.  Παρακαλώ…».

Ο Κάπλαν τώρα κοιτούσε αλλού.

«Συμπληρώθηκε ο κύκλος…», μουρμούρισε χαμηλόφωνα  προς τον Λέοναρντ που  στρέφοντας αλλού το βλέμμα του  κι`αυτός του απάντησε ψιθυριστά σκύβοντας στο αφτί του…

«Ο αέναος κύκλος… Οι Μάγιας είχαν δίκιο…».

Η φωνή του Πάλαβερ τους έπιασε εξ`απήνης επαναφέροντάς τους στην αίθουσα… και στην αδυσώπητη πραγματικότητα που έπρεπε πλέον να αντιμετωπίσουν.

«Ad Infinitum gentlemen, ad infinitum…».

Οι υπόλοιποι παρευρισκόμενοι συνέχισαν να κοιτάζουν αποσβολωμένοι την εικόνα στην οθόνη.

Εικόνα που απεικόνιζε ατελείωτα χαλάσματα κτιρίων, εκρήξεις, καπνούς και σκόνη … εκεί που πιο πριν υπήρχε μια πόλη… το Μανχάταν.

Strange Attractor

(Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Strange το 2008).