Η γάτα Σαμαράς, και το κουτί που λέγεται Ελλάδα!

Το 2012, όπως και κάθε άλλη χρονιά, ήταν καλή και κακή.

Καλή και κακή, για τον καθένα μας.

Καλή και κακή για την Ελλάδα.

Καλή και κακή και για τον Σαμαρά…

 

Έναν Σαμαρά, που πάντα απορούσα γιατί να θέλει να γίνει πρωθυπουργός σε μια από τις πιο δύσκολες από κάθε άποψη συγκυρίες για την χώρα μας.

Άλλο να είσαι πρωθυπουργός σε νορμάλ εποχές, με τα πακέτα και τις επιδοτήσεις να πέφτουν χαλάζι, την χώρα σε ανάπτυξη (έστω στρεβλή), και το μόνο πρόβλημα να είναι το ποσοστό των αυξήσεων στα ημερομίσθια, ή το ποιος θα διοριστεί γενικός γραμματέας στον ΕΟΤ, και άλλο να πρωθυπουργεύεις σε ένα εθνικό ναυάγιο.

Μια τέτοια πρωθυπουργική θητεία (σαν την πρώτη) θα την ήθελα κι εγώ!

Με ταξιδάκια στο εξωτερικό, με υψηλή εποπτεία του κράτους, και με άφθονο χρόνο για δημόσιες σχέσεις και χαλάρωση…

Χώρια που αν όλα ήταν φυσιολογικά, και μας κάθονταν και καμιά ΑΟΖ, μπορεί σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο να κυκλοφορούσε με Bentley και με … κελεμπίες.

Ο Σαμαράς όμως βούτηξε στα βαθιά.

Και μάλιστα χωρίς σωσίβιο.

Και αντί για  ναυαγοσώστες, να τον περικυκλώνουν πειρατές, που το όνειρό τους είναι να τον δουν πνιγμένο…

Όπως όμως δείχνουν τα πράγματα, ο Σαμαράς τα καταφέρνει μια χαρά.

Με μόνο ένα ερώτημα: Είναι ζωντανός ή όχι;

Και εξηγούμαι:

Θυμόσαστε το περίφημο  πείραμα της γάτας του Schrodinger;

Χοντρικά, το  πείραμα έχει ως εξής:

Τοποθετούμε μια ζωντανή γάτα σε ένα σιδερένιο αδιαφανές κουτί, μαζί με ένα φιαλίδιο που περιέχει κάποιο δηλητηριώδες αέριο. Στο κουτί υπάρχει επίσης μια μικρή ποσότητα μιας ραδιενεργούς ουσίας. Αν ένα άτομο της ουσίας διασπαστεί, θα ενεργοποιηθεί ένας μηχανισμός με ένα σφυρί, που με τη σειρά του θα σπάσει το φιαλίδιο, απελευθερώνοντας το αέριο. Αν συμβεί κάτι  τέτοιο, τότε η γάτα θα πεθάνει ακαριαία.

Ο παρατηρητής δεν έχει τρόπο να γνωρίζει αν κάποιο άτομο της ραδιενεργούς ουσίας διασπάται ή όχι, και άρα δεν ξέρει αν σπάει το φιαλίδιο ή όχι. Συνεπώς δεν γνωρίζει αν η γάτα ζει ή πέθανε.

Επειδή ακριβώς δεν γνωρίζουμε τι γίνεται μέσα στο κουτί, η γάτα είναι ζωντανή και νεκρή ταυτόχρονα.

Έτσι τουλάχιστον μας λέει η επιστημονικότατη αρχή της επαλληλίας.

Μόνο αφού ανοίξουμε το κουτί και δούμε με τα μάτια μας τη κατάσταση της γάτας, μόνο τότε λοιπόν η γάτα γίνεται ή ζωντανή ή νεκρή!

Κάνοντας λοιπόν ένα νοητικό άλμα, η γάτα είναι ο Σαμαράς, και το κουτί είναι η Ελλάδα.

Ραδιενεργή ουσία είναι ο Σύριζα, οι δραχμολάγνοι, η τρόικα, η Χρυσή Αυγή, και όλα τα υπόλοιπα κακά της μοίρας μας.

Εμείς είμαστε οι εξωτερικοί παρατηρητές.

Αυτή τη στιγμή, το κουτί είναι κλειστό, και κανένας δεν ξέρει αν η γάτα Σαμαράς συνεχίζει να ζει, ή αν η τοξικότητα των παραπάνω τον έχει ήδη στείλει αδιάβαστο, να βλέπει τα ραδίκια ανάποδα (πολιτικά πάντα).

Μόνο όταν ανοίξουμε το κουτί, σε μερικά τέρμινα, μόνο τότε θα διαπιστώσουμε αν ο Σαμαράς συνεχίζει να ζει ή … απεβίωσε.

Προς το παρόν, ζει και πέθανε ταυτόχρονα.

Βρίσκεται σε κατάσταση limbo.

Σε ένα είδος ανεσταλμένης ύπαρξης.

Και εμείς περιμένουμε τις εξελίξεις…

Μόνο που σε αντίθεση με το πείραμα του Schrodinger, η γάτα Σαμαράς δεν είναι μια παθητική παρουσία.

Έχει νύχια, και πάνω απ όλα έχει μυαλό.

Και ξέρει να τα χρησιμοποιεί για να επιβιώσει τόσο αυτή, όσο και το ίδιο το κουτί.

Συνεπώς, άσχετα με τα παράδοξα της κβαντοφυσικής, στην περίπτωση του πειράματος της Ελλάδας, δεν υπάρχει απροσδιοριστία.

Υπάρχει ελπίδα.

Και είμαι σίγουρος, πως μόλις ξεπεραστεί λίγο η κρίση, μόλις τονωθεί λίγο η ανάπτυξη, μόλις πάρει και πάλι μπρος η Ελλάδα, μόλις δηλαδή ανοίξει το κουτί, η γάτα θα βγει ολοζώντανη και ορεξάτη.

Προς μεγάλη λύπη του Τσίπρα, και των υπόλοιπων «ραδιενεργών» ουσιών, που θέλουν να μας επιβάλλουν ένα δικό τους κακέκτυπο «πυρηνικού χειμώνα».

Ευχές για το νέο έτος…

Strange Attractor