Συγκεκριμένα, διαβάζουμε πως οποιοσδήποτε έρθει 1ος έως 6ος σε Ολυμπιακούς και Παγκόσμιους αγώνες τρεχάλας και λοιπών ανούσιων θεαμάτων ή 1ος έως 3ος σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο περνάει όπου γουστάρει. Και μάλιστα αυξάνουμε στο 3% την επιβάρυνση της κάθε σχολής σε επιπλέον φοιτητές. Γιατί έτσι λέει επιβραβεύουμε τον αθλητισμό και ωθούμε σε αυτόν τα πιτσιρίκια ανοίγοντας το δρόμο της μόρφωσης και μπλα μπλα μπλα. Ένα έχω να πω.
Απαλλάξτε τη νεολαία από το σκουπίδι του πρωταθλητισμού!!!
Όχι σήμερα. Όχι αύριο. ΧΘΕΣ. Δεν είναι δυνατόν να επιβραβεύεις τη συμμετοχή ενός νέου ανθρώπου στο βρωμερό πανηγυράκι του παγκόσμιου επαγγελματικού αθλητισμού. Δεν είναι δυνατόν να επιβραβεύεις το να παρατάνε τα βιβλία και να τρέχουν στα γήπεδα. Δεν είναι δυνατόν να φτύνεις στα μούτρα τον άνθρωπο που ανέβασε 3 βαθμούς μυωπίας από το διάβασμα ισοσκελίζοντας τον με αυτόν που πήγαινε και ξημεροβραδιαζόταν στα ταρτάν. Ο πρώτος θα κατασκευάσει το μέλλον μας και θα γιατρέψει τα νοσήματά μας. Ο δεύτερος το πολύ πολύ να πέσει από καμιά μηχανή ή να παραιτηθεί του μισθού του αξιωματικού αν του ζητηθεί, ω τι ντροπή, να παρουσιαστεί ως στρατιωτικός σε κάποια μονάδα.
Και μην ακούσω για βλακείες περί τιμής και δόξας για τη χώρα. Τιμή και δόξα προσέφεραν οι αθλητές στην αρχαιότητα γιατί θεωρούνταν μαγκιά να έχεις τους δυνατότερους και γρηγορότερους πολεμιστές. Γιατί αυτό ήταν οι αθλητές. Οι δυνατότεροι, γρηγορότεροι, καλύτεροι στρατιώτες. Αυτοί που μπορούσαν να εκσφενδονίσουν με μεγαλύτερη δύναμη το ακόντιο στον εχθρό. Και που δεν κουράζονταν εύκολα στη μάχη. Και όχι ριψάσπιδες διαφημιστές κορν-φλέηκς.
Για να επιστρέψουμε στο κυρίως θέμα. Θα μου πειτε, ρε μεγάλε, καμιά 50αριά άτομα που μπορεί και να εκμεταλλευτούνε την διάταξη αυτή θα σώσουν ή θα καταστρέψουν την παιδεία. Όχι φίλε μου. Ο συμβολισμός είναι που καταστρέφει την παιδεία. Το ότι αν είμαι από πολύτεκνη οικογένεια, αν είμαι μουσουλμάνος, αν είμαι αθλητής, αν αν αν αν... μετράει περισσότερο από το αν πραγματικά αξίζω να γίνω γιατρός. Δικηγόρος. Μηχανικός. Όχι ότι και να αξίζω έχει καμιά σημασία στα άθλια Ελληνικά πανεπιστήμια της αποστήθισης και της μηδαμινής παραγωγής έρευνας. Του βολέματος των ημετέρων και του "κουβάλα τον προτζέκτορα για να σε κάνω λέκτορα". Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Το θέμα μας είναι ότι από κάπου πρέπει να ξεκινήσουμε.
Για να μην παρεξηγηθώ, είμαι 100% υπέρ της βοήθειας σε ανθρώπους που δεν μπορούν να σπουδάσουν λόγω οικονομικών προβλημάτων. Αυτούς και εξ' αρχής να τους μοριοδοτήσουμε (γιατί άσχημη οικονομική κατάσταση μπορεί να σημαίνει από μειονεκτική θέση λόγω έλλειψης φροντιστηριακής υποστήριξης μέχρι ψυχολογική καταρράκωση) και να τους υποστηρίξουμε κατά τη διάρκεια των σπουδών (από σίτιση και στέγαση μέχρι επίδομα σπουδών). Αλλά σε λογικά πλαίσια. Και ανθρώπους με προοπτικές, όχι μαθητές του 11 και του 12.
Άλλη πάλι επιχειρηματολογία μπορεί να βασιστεί σε αυτό που ανέφερα περί ενασχόλησης των νέων με τον αθλητισμό. ΧΑ! Αν θες να καταστρέψεις την νεολαία σου εξέθρεψε τη μάστιγα του πρωταθλητισμού. Βάλε τους μανατζαρέους και τους φαρμακοτρίφτες στα σχολεία. Ισοπέδωσε νεαρές ψυχές επειδή δεν έχουνε Απολλώνειο κορμί ή δεν μπορούν να τρέξουν σαν φοράδες. Μέτρα την ικανότητα με το ζύγι και τη μεζούρα. Έτσι θα καταφέρεις να έχεις 9 ανθρώπους που θα σιχαθούν τον αθλητισμό και 1 ντοπαρισμένο γκανιάν.
Εδώ ίσως κάποιος αναφέρει τις ΗΠΑ και το σύστημα των υποτροφιών σε αθλητές. Ξεχνάτε όμως μερικά βασικά στοιχεία. Πρώτον, τα κολέγια και πανεπιστήμια των ΗΠΑ προσπαθούν να σταθούν ως επιχειρήσεις. Δίνουν υποτροφίες σε όσους μπορούν να τους αποφέρουν αίγλη,φήμη ή έστω δημοσιότητα-δημοτικότητα, άρα και χρήμα. Είτε δίνοντας υποτροφία σε διάνοιες, είτε (σπάνια) σε οικονομικά αδύναμους φοιτητές (για λόγους κοινωνικού χαρακτήρα), είτε σε καταξιωμένους αθλητές. Αφήνουμε παράμερα το γεγονός του ότι ο αθληταράς εξυπηρετεί ουσιαστικά το ίδρυμα και όχι το αντίθετο, και κοιτάμε ένα βασικό στοιχείο. Ο έχων την υποτροφία, ανάλογα πάντα το ίδρυμα, υποχρεούται να έχει και μια κάποια επίδοση στην εκάστοτε σχολή, σε ακαδημαϊκό επίπεδο. Οπότε, εκτός κι αν είσαι ο επόμενος Αιρ Τζόρνταν, δε θα σε ανεχτούνε αν με το ζόρι συλλαβίζεις. Άρα τι έχουμε? Τον αθλητισμό με την παιδεία να πηγαίνουν χέρι χέρι και όχι ανταγωνιστικά.
Γιατί μην ξεχνάμε πως υπάρχει και το άλλο. Για να ασχοληθεί σήμερα ένας έφηβος με τον αθλητισμό θα πρέπει πολλές φορές να διακινδυνεύσει τις σχολικές του επιδόσεις, αφού αυτές πολλές φορές απαιτούν εκτεταμένα ωράρια διαβάσματος, φροντιστηρίων και πρηξίματος από τους γονείς. Οπότε να ένας απλός τρόπος να οδηγήσετε τους νέους στο να ασχοληθούν με τον αθλητισμό: Δώστε τους χρόνο να το κάνουν!
Υπάρχουν πολλά ακόμα που μπορεί κανείς να πει. Ότι δεν θα φάνε τη θέση κανενός (βέβαια το ότι κάθε θέση κοστίζει το ξεχνάμε), ότι και ιατρική να μπει ένας μαθητής του 11 δε θα τη βγάλει (κάτι που από μόνο του δείχνει την ηλιθιότητα και ματαιότητα του θέματος), το ότι κάποιος μπορεί να έχασε για λίγο μια σχολή επειδή έτρεχε στα γήπεδα αντί να διαβάζει (οπότε ας πάρει μόρια, όχι free pass, αν και δεν ξέρω γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει αν ο άλλος αντί να διαβάσει έχασκε στα γυμναστήρια ή έπαιζε βιντεοπαιχνίδια ή έκανε κόντρες με παπάκια), κλπ.
Για να μη σας κουράσω άλλο, ο αθλητισμός και η μόρφωση είναι δύο από τα βασικότερα στοιχεία στα οποία πρέπει μια κοινωνία να προσφέρει πρόσβαση για τους νέους της. Και αν θέλεις να τα συνδυάσεις, κάνε το με τέτοιο τρόπο ώστε να αλληλοεπικαλύπτονται και να αλληλοβοηθιούνται. Και όχι το ένα να επισκιάζει το άλλο ή να παρασιτεί εις βάρος του.
TopGunZ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου