The Engineer - Past Prologue

Κοίταξε πέρα από τον ορίζοντα. Πίσω του άφηνε τη φυλακή που τον κράτησε τόσους αιώνες. Μπροστά του έβλεπε έναν καινούριο κόσμο. Μέσα του δεν έβλεπε τίποτα από τον παλιό του εαυτό. Ότι είχε μείνει, πλέον, διοχετεύονταν σε μορφή φωτεινών σημάτων από τις οπτικές ίνες που απάρτιζαν την A.N.O.S.I.S. σε κομμάτια του που πλέον ήταν ξένα, ψυχρά και νεκρά. Οι σκέψεις του, τα όνειρά του, οι γνώσεις του, υπήρχαν? Η ψυχή του πάλλονταν ακόμα ανάμεσα στα κύτταρά του? Ή πλέον είχε γίνει ένα ανθρώπινο golem, μια ψηφιακή απεικόνιση του εαυτού του σε μια high tech κορνίζα? Δεν μπορεί. Αισθανόταν, θυμόταν, σκεφτόταν. Κι ας φαίνονταν όλα σαν όνειρο μέσα από αυτή την περίεργη φυσική νυχτερινή όραση που είχε αποκτήσει.

"Από 'δω! Ευτυχώς έχω τις διόπτρες νυκτός γιατί θα σκουντούφλαγα όλη την ώρα, εσύ πάντως δεν βλέπω να προβληματίζεσαι."

Οι φωνές του περίεργου καινούριου του φίλου (Αλήθεια, είναι φίλος?) διέκοψαν τις υπαρξιακές του αναζητήσεις.

"Ελπίζω να προλάβουμε να φτάσουμε στην είσοδο του τούνελ 12 πριν το ξημέρωμα, αλλιώς ποιος μας σώζει! Χα, θέλω να δω τα μούτρα του όταν σε δει. Ποιος είναι πλιατσικολόγος μανιταριών τώρα, ε?"

Τα παραμιλητά του ακούγονταν ώρες ώρες σαν παρεμβολές, υπήρχαν πολλά που έπρεπε να ρωτήσει, πολλά που δεν καταλάβαινε. Προς το παρόν δεν παραπονιόταν. Η μοναδική του επαφή με αυτόν τον άγνωστο κόσμο ήταν αυτός ο κοντοπίθαρος γενιοφόρος με την αλλοπρόσαλλη εμφάνιση και την ακόμα πιο ακατανόητη προφορά. Σίγουρα, κάποιο υποσύστημα μετέφραζε τις περισσότερες λέξεις και φράσεις μέσα στο κεφάλι του, για αυτό και οι "παρεμβολές", για αυτό και οι πολλές ακατάληπτες προτάσεις.

Κόντευε να ξημερώσει και από το διαρκώς και πιο συνοφρυωμένο πρόσωπο του συντρόφου του καταλάβαινε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

"Καθυστερήσαμε πολύ. Σε λίγη ώρα θα ξυπνήσουν τα πουλάκια μου και άντε να δούμε τι θα κάνουμε. Πάνω που βρήκα κάτι αξιόλογο κι εγώ σε ανασκαφή και θα γίνω τροφή για τα παλιόφυτα. Μετά από αυτό το ξέφωτο είναι η σκάλα για την κορυφή και από κει είναι κοντά η είσοδος, άντε λίγο ακό..."

Σιωπή. Μπροστά τους υψώνονταν ένα τοίχος από βράχια. Η χθεσινή νεροποντή είχε προκαλέσει μιε μεγαλειώδη κατολίσθηση με θύματα ακόμα και δέντρα. Πόσο μάλλον δε την περιβόητη σκάλα.

"Κοίτα. Υπάρχουν κάπως κακές καταστάσεις. Υπάρχουν άσχημες καταστάσεις. Υπάρχουν καταστάσεις που πλέον χάνεις κάθε ελπίδα. Και είναι αυτό που μας έτυχε τώρα."

Χωρίς να χρονοτριβεί, έβγαλε ένα μηχάνημα από τον ογκώδη σάκο του. Είχε το μέγεθος και τη μορφή ρουκετοβόλου, ένα καρούλι συρματόσχοινο στο πλάι, έναν ολογραφικό προτζέκτορα (προφανώς για στόχευση) και μια μύτη που έμοιαζε με τρυπάνι εκσκαφών. Το έβαλε στον ώμο του, στόχευσε ψηλά και πάτησε την σκανδάλη. Με έναν υπόκωφο θόρυβο, που θύμιζε ηλεκτρομαγνητικό όπλο, εκτοξεύτηκε το βλήμα του περίεργου αυτού "όπλου": Ένα υβρίδιο τηλεκατευθυνόμενης ρουκέτας και τρυπανιού με τη μία άκρη του συρματόσχοινου δεμένο στην ουρά του. Αμέσως ενεργοποιήθηκε ο προτζέκτορας, ο οποίος έπαιρνε σήμα από μια μικροκάμερα προσαρτημένη στο κύριο στέλεχος του βλήματος. Μέσω του προτζέκτορα γίνονταν και η οδήγηση του βλήματος. Μόλις έφτασε ένα ικανοποιητικό ύψος, αφέθηκε να πέφτει. Με μικρές προωθητικές εναύσεις, οι μικροσκοπικοί προωθητήρες του στελέχους ευθυγράμμισαν την κεφαλή προς ένα συμπαγή και στέρεο βράχο. Τότε ενεργοποιήθηκαν τα πολλαπλά δράπανα της κεφαλής και ο κεντρικός προωθητήρας, τα οποία, μετά από μια μεγαλειώδη και ηχηρή σύγκρουση, οδήγησαν το βλήμα βαθιά μέσα στο βράχο.

"Ανέβα πρώτος." Και του έδωσε την άκρη από το συρματόσχοινο που ήταν ακόμα δεμένο στο καρούλι του.

Από τον βράχο που είχε μόλις χρησιμεύσει για άγκιστρο, με δυο δρασκελιές βρέθηκε σε ένα ορεινό μονοπάτι. Εδώ, η μόνη βλάστηση που ευδοκιμούσε ήταν μερικά γλοιώδη πράσινα φυλλώματα, που έμοιαζαν περισσότερο με μύκητες παρά με φυτά. Ήδη η νύχτα είχε αρχίσει να αποσύρεται, το ίδιο και η υπεράνθρωπη όρασή του. Ο σύντροφός του είχε κι αυτός ανασηκώσει τις διόπτρες του όταν τον έφτασε. Μάζεψε γρήγορα το παράξενο, μα τόσο χρήσιμο, εργαλείο του και τον πλησίασε.

"Κλιμακοποιητής ΜΚ2. Ο πατέρας μου το σχεδίασε πριν 20 χρόνια. Μακάρι να είχα το ταλέντο του στις κατασκευές, δε θα καταντούσα ένας απλός τυμβωρύγχος." Αναστέναξε συνοδεία ενός νοσταλγικού μειδιάματος και συνέχισε.

"Δύσκολα τα πράγματα. Ξημερώνει και το μονοπάτι είναι γεμάτο από τα σκατά τους. Με το συμπάθιο κιόλας."

Ο επόμενος "άσσος" από τον σάκο του ήταν κάτι πιο γνώριμο: μια επαναληπτική καραμπίνα, λίγο σκουριασμένη, λίγο πιο φουτουριστικά σχεδιασμένη, με αρκετά επιπλέον εξαρτηματάκια, μα σίγουρα μια καραμπίνα.

"Ελπίζω μαζί με όλα τα υπόλοιπα μαραφέτια να θυμήθηκαν να σου βάλουνε και κανέναν ποζιτρονιακό αναδομητή ύλης."

Χαμογέλασαν αμήχανα. Όχι για πολύ.

"Τι στο καλό. Όχι, ξυπνήσανε κιόλας? 'Ελα ρε συ, ούτε 2 χλμ. δρόμο δεν είχαμε ακόμα". Ένα παράξενο θρόισμα που σκίζει τον αέρα παγώνει το αίμα των δυο συντρόφων. Ξαφνικά, πέφτει στα γόνατα από αφόρητο πόνο και κρατάει το δεξί του χέρι. Και τότε συμβαίνει.

Το δέρμα γύρω από το βραχίονά του αρχίζει να σχηματίζει οχταγωνικές φολίδες και κυριολεκτικά να κομματιάζεται. Αρχίζει το δέρμα του να μαζεύεται και να αποκαλύπτει μεταλλικά εξαρτήματα μέσα σε ένα ηλεκτρονικό βώμβο. Τέσσερις λεπίδες ανασηκώνονται περιμετρικά του βραχίονα του και σε ίσες αποστάσεις μεταξύ τους. Με τη σειρά τους, μικρότερα εξαρτήματα αγκιστρώνουν σε όλο τον υπόλοιπο βραχίονα του και κλειδώνουν μεταξύ τους. Οι λεπίδες αρχίζουν να αναδιπλώνονται συμπτωτικά προς την κορυφή του χεριού. Ο καρπός του αρχίζει και ανασυντάσεται σε μια κωνική μορφή και φωλιάζει μέσα στην κορυφή της πυραμίδας που έχουνε πλέον σχηματίσει οι αρχικές λεπίδες. Ο πόνος δίνει την θέση του σε απίστευτες ποσότητες αδρεναλίνης. Μέχρι να σταθεί στα πόδια του, το δεξί του χέρι μετά τον αγκώνα δεν υφίσταται πια. Τη θέση του έχει πάρει ένας βιοτεχνολογικός μηχανισμός σε σχήμα που θυμίζει πυραμίδα και μορφή οπλική. Και εκείνη τη στιγμή μια λάμψη.

"Τι στο καλό?" Ο σύντροφός του βλέπει έκθαμβος την τρύπα στα βράχια πιο κει, όπου έπεσε η ακτίνα από το όπλο του. "Έπρεπε να είχα ζητήσει κάτι σε όχημα διαφυγής. Αλλά μάλλον κι αυτό θα κάνει. Μπορείς να το χειριστείς?."

Του γνέφει καταφατικά. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα είχε αποκτήσει πλήρη συνειδησιακό έλεγχο του όπλου.

"Ωραία. Γιατί έρχονται."

M.A.