Καλύπτω δυο γενιές βίας...

Η πρόσφατη επίθεση των 50 κουκουλοφόρων στα ορυχεία της Χαλκιδικής δικαιολογήθηκε από ένα κομμάτι της κοινωνίας ως κάτι φυσιολογικό.

Δεν με ενδιαφέρει σε ποια παράταξη ανήκουν, αν υποθέσουμε ότι οι τραμπούκοι μπορούν να ανήκουν σε κάποιο κοινοβουλευτικό κόμμα.

Παρακολουθούμε όμως ένα φεστιβάλ βίας που θα έπρεπε κανονικά να μας ανησυχεί. Σε αυτή την βία αναφέρεται ένας φίλος. Από την δική του πλευρά. Με τα δικά του βιώματα. Αναρωτιέμαι αν έχουμε τελειώσει με τον εμφύλιο...

Η δική μου άποψη είναι πως όχι! Δεν έχουμε «καθαρίσει» με τον εμφύλιο.

Εκείνη η σκοτεινή πλευρά της Ιστορίας θα μας ταλαιπωρεί για μεγάλο χρονικό διάστημα ακόμη. Ο διαχωρισμός της κοινωνίας σε δεξιούς και αριστερούς, οι αποκλεισμοί, η αίσθηση της αδικίας που δημιουργήθηκε στις τάξεις των χαμένων στον εμφύλιο, είναι οι ερινύες που τυράννησαν την χώρα στην φάση της μεταπολίτευσης. Κι όπως είμαστε συνηθισμένοι σε αυτό τον τόπο, πήγαμε από το ένα άκρο στο άλλο...

Σήμερα δημοσιεύουμε την επιστολή ενός φίλου. Έχει την δική του οπτική στα πράγματα, με βάση τις δικές του εμπειρίες.

Κάποιος άλλος που τυχόν βρέθηκε στο αντίπαλο στρατόπεδο ίσως να έχει μια διαφορετική οπτική.

Ας μην μείνουμε σε αυτό.

Ας προσπαθήσουμε να διαβάσουμε ανάμεσα στις γραμμές. Για όποιον νομίζει ότι μπορεί να βρει κάτι ενδιαφέρον στις σκέψεις και στις διηγήσεις ενός άλλου ανθρώπου. Όποιος δεν το πιστεύει ας συνεχίσει δίχως να ξοδέψει άλλο τον χρόνο του σε αυτό το κείμενο.
«Σε διαβάζω καθημερινά και χωρίς να το ξέρεις έχεις γίνει φίλος μου γιατί αντιλαμβάνομαι το χιούμορ σου, είμαι συνοδοιπόρος στη σκέψη σου και τελικά είναι σαν να σε ξέρω καλά. Γι΄ αυτό και είσαι ο μόνος στον οποίο γράφω κατά καιρούς και σε πρήζω.
Τελευταία και εσύ και άλλοι συνάδελφοί σου αναφέρεστε στα λιπάσματα και τον χρυσό της Χαλκιδικής. Είχα την τύχη να είμαι πολύ κοντά στον Αλέξανδρο Αθανασιάδη (τον άνθρωπο που δολοφόνησε η 17 Νοέμβρη προς το τέλος της δεκαετίας του ΄80).

Κάθε χρόνο κοντά στο μνημόσυνο ξαναδιαβάζω το γράμμα που έστειλαν οι δολοφόνοι με διάφορα λούμπεν και άλλες λέξεις που συμπληρώνουν τσιτάτα, για να δώσουν επίφαση ιδεολογίας στις πράξεις τους, αλλά που νομίζω κανείς δεν καταλαβαίνει τι θέλουν να πουν.

Όχι ότι υπάρχει οποιαδήποτε ιδεολογική βάση για φόνο.

Σου θυμίζω όμως ότι οι συγκεκριμένοι δολοφόνοι έτυχαν μεγάλης αποδοχής από τον λαό μας με πολύ υψηλά ποσοστά σε σχετικές δημοσκοπήσεις της εποχής. (Σου θυμίζω δε ότι τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν την λέξη εκτέλεση ή εκτελεστές που συνειρμικά παραπέμπει σε θανάτωση μετά από δικαστική απόφαση, ή υπό στρατιωτικό νόμο.)
Είναι απίστευτο που εγώ στα 57 μου χρόνια έχω τον παππού μου και τον θείο μου δολοφονημένους έξω από το σπίτι τους στο Παλαιό Ψυχικό (λούμπεν μεγαλοαστοί) κατά την διάρκεια του εμφύλιου, τον Αθανασιάδη και τον Κωστή Περατικό (συγγενή και παιδικό σύντροφο) δολοφονημένο από την 17 Νοέμβρη.

Φαντάζομαι ότι λίγο πολύ είμαι μια στατιστική και όλοι μας έχουμε βιώσει την τυφλή βία στην πατρίδα μας. 

Καλύπτω δύο γενιές βίας. Πόσο μακριά νομίζεις ότι είναι το επόμενο;
Πιστεύω σε μία κοινωνία που ακόμα υπάρχει η κουκούλα, το μίσος για το κέρδος, ο φθόνος για την επιτυχία και η συνεχής επιβράβευση της μετριότητας (είτε στους πολιτικούς μας, είτε στους συγγενείς τους που διορίζονται) η βία οικονομική, σωματική και πνευματική δεν θα πεθάνει στο κοντινό μέλλον.

Είναι κάτι σαν την θεωρία της εξέλιξης στο ανάποδο.

Ο νόμος του αντιδαρβινισμού, όπου όλοι οι ικανοί φεύγουν από τον τόπο και επιβραβεύονται οι μέτριοι και ανίκανοι, οι οποίοι αναπαράγονται και αντί το είδος να εξελίσσεται, πάει πίσω ώσπου οι Έλληνες κάτοικοι της Ελλάδας, να φτάσουμε στο έσχατο, κοινωνικά και μορφωτικά, επίπεδο με ανθρώπους προοδευτικά πιο βλάκες και πιο ανίκανους.
Και τώρα να σου πω δυο λόγια για τον όμιλο Μποδοσάκη.

Λοιπόν στα λιπάσματα Δραπετσώνας λόγω περιβαλλοντολογικών δικαιολογιών δεν επετράπη στην εταιρία να τα εκσυγχρονίσει, δεν της επετράπη να αυξήσει την παραγωγή, δεν της επετράπη η εκβάθυνση του λιμένα και (σε ευθεία αντίθεση όλων των μελετών που παρουσίαζε ο Αθανασιάδης όπου και το περιβάλλον θα προστατευόταν και η μεγαλύτερη παραγωγή θα έκαναν την εταιρία διεθνή παίκτη) αφέθηκε στην τύχη της.

Επιπρόσθετα το δημόσιο, βάσει σχεδίου, αργοπορώντας τις πληρωμές για τα λιπάσματα που υποχρεωτικά παρέδιδε η εταιρία στους συνεταιρισμούς, την οδήγησε υποχρεωτικά σε δανεισμό για κεφάλαιο κίνησης με τα τότε επιτόκια να είναι πάνω από 20%.

Στο τέλος η κερδοφόρα αυτή επιχείρηση έπεσε έξω, δημεύτηκε και τώρα νομίζω έχει γίνει άλλο ένα εικαστικό κέντρο και χώρος γενικής χρήσης.
Όσον αφορά τον χρυσό της Χαλκιδικής, ήταν γνωστή η ύπαρξη του τουλάχιστον από την δεκαετία του ΄80  οι περιβαλλοντολογικές αντιδράσεις και λοιπά προσκόμματα σε συνδυασμό με τις γνωστές επιθέσεις στα μεταλλεία Στρατωνίου  και Μαντεμ Λάκου κλπ. Οδήγησαν και αυτή την εταιρία του ομίλου στη πτώχευση.

Τα πήρε μετά η Τράπεζα και άρχισε το τρελό πάρτι.
Παρεμπιπτόντως, τα κέρδη του ομίλου Μποδοσάκη πήγαιναν στο Ίδρυμα το οποίο τα διέθετε σε φιλανθρωπίες και σε υποτροφίες φοιτητών.

Επίσης στη μεγάλη φωτιά στη Χαλκιδική της δεκαετίας του ΄50 η αναδάσωση έγινε με χρήματα της εταιρίας και με σωστή επιλογή χλωρίδας που τώρα κοσμεί την περιοχή. Το δε δάσος δεν ήταν μέσα στους χώρους του εργοταξίου, ούτε είχε ευθύνη η εταιρία για την πυρκαγιά.
Σου ζητώ συγγνώμη γιατί μακρηγόρησα».

Υπεύθυνος για την φιλοξενία:

Θανάσης Μαυρίδης

Capital.gr