Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς.

Η εποχή που ζούμε χαρακτηρίζεται από ένα ιδεολογικό και πολιτικό αλαλούμ.

Και σε αυτό συνετέλεσε πολύ η κρίση που όλα τα κατάπιε, και η οικονομική κρίση εξαθλίωση που την συνοδεύει.

Μέχρι πριν από λίγα μόλις χρόνια, κοντεύαμε να γίνουμε Αμερική, με την έννοια ότι μια ολόκληρη γενιά είχε γυρίσει την πλάτη της στην πολιτική, δηλώνοντας περήφανα απολιτίκ.

Και αυτό ήταν εν μέρει φυσιολογικό, αφού τα κόμματα είχαν απαξιωθεί, όπως είχαν απαξιωθεί και οι εκπρόσωποί τους, δηλαδή οι  πολιτικοί μας ταγοί.

Η νεολαία είχε άλλα πράγματα για να ασχοληθεί, και ποσώς την ενδιέφερε τι λέει ο τάδε υπουργός, τι κάνει ο δείνα υφυπουργός, και τι αναμασάνε ή προωθούν τα διαπλεκόμενα  και εν πολλοίς κατευθυνόμενα ΜΜΕ.

Και αυτό σε μεγάλο βαθμό ίσχυε και για τους μεγαλύτερους, αφού οι περισσότεροι έπαψαν να ασχολούνται με τα πολιτικά, και άρχισαν να ψάχνουν τρόπους να βγάλουν χρήματα μέσα από το χρηματιστήριο, τις επιχειρήσεις φούσκες, τα καζίνο, κλπ.

Κάθε κοινωνία που φτάνει σε σημείο ευμάρειας (έστω και στρεβλής ή τεχνητής) παύει να είναι πολιτικοποιημένη όπως είναι αυτές που οικονομικά είναι ακόμη αναπτυσσόμενες (υπανάπτυκτες) και το ρίχνει στις πεζές υλιστικές απολαύσεις και ανησυχίες..

Συγκρίνετε για παράδειγμα την πολιτικοποίηση του μέσου Αμερικανού ή Σουηδού με την αντίστοιχη του μέσου Αιγύπτιου, ή του μέσου Έλληνα περασμένων δεκαετιών.

Μέρα με τη νύχτα.

Παρήλθαν ανεπιστρεπτί οι εποχές που «σοβαροί» άνθρωποι πλακώνονταν έξω από τα εκλογικά κέντρα και μέσα στα καφενεία για χάρη κάποιου μεγαλόσχημου «σωτήρα», που σήμερα χαίρεται τα μαύρα του λεφτά, ή πλήττει μέσα σε κάποιο κελί…

Όπως παρήλθαν οριστικά και οι εποχές που σημειώνονταν ομηρικές μάχες στους δρόμους μεταξύ αφισοκολλητών διαφορετικών κομμάτων, λες και παίζονταν το μέλλον του πλανήτη.

Για να μη πάω πιο πίσω και μιλήσω για εμφυλίους….

Η κρίση όμως τα άλλαξε όλα αυτά.

Και επειδή στην ουσία της η πολιτική είναι οικονομία, αρχίσαμε ξαφνικά όλοι, μικροί και μεγάλοι, να ασχολούμαστε ξανά με αυτήν.

Ο καθένας από το «μετερίζι» του, και ανάλογα με τα βιώματά του.

Μόνο που το όλο πολιτικό σκηνικό όπως το γνωρίζαμε έχει αλλάξει παντελώς.

Υπάρχουν σήμερα δεξιοί που εναντιώνονται στον αμερικανικό παράγοντα, αριστεροί που σπεύδουν στην Ουάσιγκτον να δηλώσουν υποταγή, ελληνιστές που θαυμάζουν τον …. Χίτλερ, κομμουνιστές που αντιδρούν στην προοπτική επενδύσεων από την Ρωσία, νεοδημοκράτες που φτιάχνουν κόμμα ανεξάρτητων για να πολεμήσουν την Νέα Δημοκρατία, νοικοκύρηδες που υμνούν τον Ντερτιλή, αντιεξουσιαστές που θαυμάζουν τον Τρότσκι (τον απόλυτο εξουσιαστή), αποτυχημένοι πολιτικοί που διδάσκουν στο Χάρβαρντ πολιτικό μάνατζμεντ(!), και άλλα τέτοια πολλά.

Μέσα σε αυτό το μπάχαλο λοιπόν, ο καθένας από εμάς ψάχνει να βρει τον βηματισμό του.

Και όλοι ανεξαιρέτως είμαστε σαν ζαλισμένα κοτόπουλα.

Πολλοί με ρωτάνε πως αφού δεν είμαι δεξιός γουστάρω τον Σαμαρά;

Άλλοι απορούν πως αφού δεν είμαι αριστερός, θαυμάζω τον Τσε…

Και πάει λέγοντας.

Λες και οι απόψεις μας για τα διάφορα ζητήματα θα πρέπει να είναι οργανωμένες μέσα σε συγκεκριμένα χρωματιστά κουτάκια, όπως αυτά εκφράζονται από τα κόμματα και από τις επικρατούσες ιδεολογικές παρατάξεις.

Λάθος μεγάλο.

Οι ανθρώπινες αντιλήψεις είναι κάτι το δυναμικό, όπως είναι και η ανθρώπινη κοινωνία, η οποία συνεχώς μεταλλάσσεται.

Θα πίστευε κανείς το 1975 ότι ένα κόμμα σαν την Χρυσή Αυγή θα έπιανε τα ποσοστά που πιάνει σήμερα; Χλωμό…

Ή ότι ένα αριστερό κόμμα (με ακραίες συνιστώσες) θα ήταν αξιωματική αντιπολίτευση; Χα χα χα…

Και όμως, αυτό ακριβώς συνέβη.

Η κοινωνία άλλαξε, και μαζί της οι άνθρωποι που την συναποτελούν.

Προσωπικά, θέλω να πιστεύω πως δεν ανήκω πουθενά, πλην όμως με ελκύουν διάφορα στοιχεία από διάφορα κόμματα και παρατάξεις.

Μου αρέσει ο Σαμαράς, για όλα αυτά που κάνει, όπως μου άρεσε κάποτε ο Ανδρέας για όλα όσα συμβόλιζε, ή η 17Ν για την εκδίκηση που πήρε από κάποιους, όπως μου αρέσει σήμερα ο Σύριζα για μερικές ανθρωπιστικές του ιδέες, ή το ΚΚΕ για την ιστορία του, ή Χρυσή Αυγή για την στάση της απέναντι στη λαθρομετανάστευση, η ΝΔ για αυτήν απέναντι στην εγκληματικότητα και την οικονομική ανασυγκρότηση, ακόμη κι ο Καμένος για κάποια πείσματά του, που αν μη τι άλλο δείχνουν … συνέπεια.

Και παράλληλα δεν μου αρέσουν πάρα πολλά στοιχεία από αυτά που διαθέτουν τα παραπάνω κόμματα.

Έχω ψηφίσει κατά καιρούς Πασόκ, ΚΚΕ, Σύριζα, Χρυσή Αυγή, ΝΔ, ακόμη και Κολάτο!

Ανάλογα με την εποχή, τις ανάγκες της, και το μήνυμα που ήθελα να περάσω.

Και το περίεργο είναι ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου ως ευρισκόμενο σε ιδεολογική ή πολιτική σύγχυση.

Κάθε άλλο.

Εγώ είχα και έχω τις ίδιες ιδέες και τα ίδια ιδανικά που είχα πάντοτε.

Δεν άλλαξα (έτσι νομίζω).

Οι συνθήκες είναι αυτές που αλλάζουν, και τα κόμματα είναι αυτά που έρχονται κατά καιρούς στην δική μου προσωπική φιλοσοφία (αυτό το είχε πει κάποτε ο Μίκης Θεοδωράκης).

Και όλα τα παραπάνω μοιάζουν να επιβεβαιώνονται, αφού πέρα από κομματικές αγκυλώσεις και ιδεολογικά πιστεύω, στην πράξη ο λαός μας έχει διαχωριστεί σε μνημονιακούς και μη.

Αυτό είναι το νέο σύνορο, εκατέρωθεν του οποίου δίνονται οι όποιες μάχες.

Με δεξιούς στυλ Τράγκα και Καμένου, και αριστερούς στυλ Τσίπρα συντασσόμενους από την μια μεριά, και δεξιούς Πασόκους, και σοσιαλδημοκράτες από την άλλη.

Και στη μέση ο απλός πολίτης να προσπαθεί να βγάλει νόημα, και να συνέλθει από τις απανωτές σφαλιάρες.

Είναι μια νέα εποχή.

Και μπορεί να είναι σκληρή σε όλα της , αλλά είναι παράλληλα και άκρως ενδιαφέρουσα!

Αρκεί να έχει κανείς δουλειά…

Strange Attractor