Άλλο Τσε, άλλο ΠΑΜΕ…

Η ελεύθερη συνδικαλιστική δραστηριότητα μαζί με την ελευθερία του τύπου, το σεβασμό στα πολιτικά και ατομικά δικαιώματα αποτελούν την ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ελευθερία του συνδικαλίζεσθαι όμως δεν σημαίνει πως ο καθένας κατεβάζει διακόπτες, κλείνει δρόμους κατά το δοκούν.

Αυτό είναι οχλοκρατία.

Το 99% της συνδικαλιστής δραστηριότητας στην Ελλάδα προέρχεται από τα συνδικάτα του δημοσίου και του ευρύτερου δημοσίου τομέα.

Το μέσο πίεσης που έχει καταστεί εκβίασης καθώς τα συνδικάτα του δημοσίου ελέγχουν κυρίως κρατικά μονοπώλια είναι η κοινωνία.

Άλλοι κατεβάζουν τους διακόπτες του ρεύματος και αφήνουν σπίτια και επαγγελματικά ψυγεία χωρίς ρεύμα, άλλοι νεκρώνουν τις συγκοινωνίες λες και είναι το αμπελοχώραφο του παππού τους, άλλοι κλείνουν το κέντρο, άλλοι τα λιμάνια...
Τα θύματα είναι οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες του ιδιωτικού τομέα κυρίως και προπαντός οι συμπολίτες μας που στερούνται ακόμη και τα στοιχειώδη.

Όταν δεν έχεις τροχοφόρο πλήττεσαι περισσότερο από την απεργία των Μ.Μ.Μ.
Ολόκληρη η απόκληρη κοινωνία  χρησιμοποιείται  σαν μέσο πίεσης στην κυβέρνηση. Έτσι έχουν αποσπαστεί όλα τα προνόμια που χαρακτηρίζονται και υπερασπίζονται σαν κεκτημένα.

Έτσι, αλλά κυρίως και με την πελατειακή συμπαιγνία πολιτικών, συνδικαλιστών και αδρά αμειβόμενων πελατών ψηφοφόρων.
Ποιο είναι το ρίσκο του προνομιούχου συνδικαλιστή ή εργαζόμενου που διεκδικεί περισσότερα με μαχητικό και ενίοτε καταχρηστικό τρόπο;
Κανένα...
Που μπορεί να ισορροπήσει ένα σύστημα όπου το ρίσκο είναι μηδέν και το κέρδος στο διηνεκές; Στη χρεοκοπία και την κατάρρευση φυσικά.
Μπορεί κάποιος να διαφωνεί με τα πιστεύω του Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, αλλά πολλάκις ρίσκαρε και πολλάκις επίσης υπέφερε.

Μετά την επικράτηση του κινήματος του Κάστρο έγινε διοικητής της τράπεζας της Κούβας και θα μπορούσε με τα άλλα «ζόμπι»  της επανάστασης να κυβερνά μέχρι το θάνατο, ή ως άλλος Ελ Σιντ και μετά από αυτόν.
Τα βρόντηξε κάτω όμως και πήγε στο Κονγκό ρισκάροντας όχι την κυβερνητική θέση αλλά τη ζωή του.  

Μετά αφού οι σοβιετικοί έβαλαν «πάγο» στον Κάστρο για τον αδέσποτο Τσε, πήγε στη Βολιβία να «προσανάψει» την επανάσταση, όπου και εκτελέστηκε από τους αντιπάλους.

Αυτός δεν ήταν ένα τζάμπα μάγκας και αξίζει σεβασμού από φίλους και αντιπάλους.
Κάποιος που τραβάει από την τράπεζα 50 χιλιάδες, οι οποίες είναι κόποι εργασίας πολλών χρόνων και δανείζεται άλλες 50 χιλιάδες με ενέχυρο το σπίτι του, για να ανοίξει ένα συνοικιακό φούρνο,  ρισκάρει να χάσει τα πάντα αν το σχέδιο δεν πετύχει. 

Έχει σαν στόχο αν τα πράγματα πάνε καλά να κερδίσει περισσότερα και να εξασφαλίσει μια δουλειά που θα είναι ο ίδιος αφεντικό στον εαυτό του...

Αυτός δεν είναι τζάμπα μάγκας.
Κάποιος που αγοράζει την μετοχή της Apple στα 500 δολάρια προσδοκά να την δει στα 700 και να κερδίσει, αλλά και να την δει στα 300 και να χάσει.
Ο Λεχ Βαλέσα όταν έμπαινε μπροστά στις απεργίες στο Γκτανσκ ρίσκαρε να τον στείλουν στη Σιβηρία ή να κερδίσει και να δει την Πολωνία δημοκρατική και ευημερούσα. Ή ανάλογα τον εαυτό του πρόεδρο…
Οι συνδικαλιστές των κρατικών μονοπωλίων τι ρισκάρουν όταν κλείνουν δρόμους, κατεβάζουν διακόπτες και ασελγούν παντοιοτρόπως προς την κοινωνία το αίμα της οποίας απομυζούν;

Να πάνε μετά στα τσιπουράδικα με δακρυσμένα μάτια;
Πρόσφατα μάθαμε πως οι απεργοί στο Μετρό απεργούσαν και πληρώνονταν κάνοντας χρήση αδείας ή ασθενείας.
Προχθές ο Υπουργός Εργασίας είπε πως το ασφαλιστικό σύστημα είναι χτισμένο σε πελατειακές βάσεις και αυτό αποτέλεσε αιτία οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ να καταλάβουν το γραφείο και να επιχειρήσουν να τον προπηλακίσουν όπως ισχυρίζεται ο ίδιος ή να κάνουν διάλογο όπως λένε οι ίδιοι.
Δηλαδή το ΠΑΜΕ υποστηρίζει πως δεν είναι δομημένο σε πελατειακή βάση το σύστημα;

Σε πελατειακή βάση σημαίνει πως άνθρωποι που δεν δικαιούνται πόρους μοιράζονται τους πόρους που έχουν πληρώσει οι φτωχοί του ασφαλιστικού συστήματος.

Αλήθεια τι πίνουν στον Περισσό;

Ή  απλά το θέαμα της επαναστατικής γυμναστικής προς άγραν εντυπώσεων και ψήφων αξίζει περισσότερο από κάθε έννοια επαναστατικής ηθικής, ανθρώπινης αξιοπρέπειας και πολιτικής εντιμότητας;
Βέβαια από κοντά στα δικαστήρια τρέχει και ο ΣΥΡΙΖΑ φοβούμενος μήπως αποκτήσει ανταγωνισμό στην μονοπώληση της επαναστατικής γυμναστικής, κάτι που μετρά ως απώλεια ψήφων, διαχειριστικής δύναμης και άρα κρατικών πόρων που βοηθούν στην εμπέδωση και αναπαραγωγή ενός μηχανισμού εξουσίας.
Των οικιών ημών επιμπραμένων και υμείς άδετε σύντροφοι; 

Δηλαδή,  τι απαιτούν τα άκρα, να μπορούν να κλείνουν δρόμους, να σπάνε πόρτες και να προπηλακίζουν όποιον επιθυμούν χωρίς το ρίσκο οποιασδήποτε συνέπειας;  

Δεν βλέπουν πως αυτή η λογική μπαχαλοποίησης που αφέθηκε να ανδρωθεί από το ενοχικό μεταπολιτευτικό κράτος, οδηγεί μέρος της κοινωνίας στην αναζήτηση καταφυγίου στο άλλο άκρο;

Αν το κράτος συνεχίζει να μην εφαρμόζει το νόμο, η κατάληξη ποια θα είναι;

Τα δυο άκρα θα μας οδηγήσουν πάλι σε ένα νέο εμφύλιο;
Ο συνδικαλισμός όταν δεν  παίζεται με όρους μονοπωλίου αποτελεί δικλείδα ασφαλείας  της κοινωνίας και της οικονομίας και συνεισφέρει στην ευημερία.
Αυτό που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί συνδικαλισμός.

Μιλάμε κυρίως για τα συνδικάτα των κρατικών μονοπωλίων.

Όπως ακριβώς από επιχειρηματικής πλευράς αυτό που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί καπιταλισμός και οικονομία της αγοράς.
Αυτό που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα ταιριάζει με ληστεία και αφορά το μεγαλύτερο μέρος των συνδικάτων αλλά και των επιχειρήσεων.

Τουλάχιστον όσων από τις δυο πλευρές έχουν σχέση με το κράτος. Όσων είναι κρατικοδίαιτοι.
Ένα ιδιαίτερα επιτυχημένο παράδειγμα αυτού που συμβαίνει στη χώρα μας έχει δώσει ο ριζοσπάστης οικονομολόγος Μανκούρ Όσον.

Είναι το παράδειγμα του ληστή που φτάνει με τη συμμορία του σε ένα χωριό.
Έχουν δυο επιλογές: Η μία είναι να ληστέψουν μια φορά το χωριό, να τα πάρουν όλα και να φύγουν.  Η άλλη είναι να εγκατασταθούν σε αυτό και έναντι προστασίας να κλέβουν τόσα όσα θα έχουν κίνητρο να συνεχίσουν να δουλεύουν. Με τον δεύτερο τρόπο θα αποκομίσουν πολύ περισσότερα.
Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. 
Η έξοδος από την κατάσταση υπανάπτυξης που οδεύει η χώρα μας είναι η διάλυση των μονοπωλίων συνδικαλιστικών και επιχειρηματικών κρατικών και ιδιωτικών.

Είναι δημοκρατία, κράτος δικαίου και κοινωνίας πολιτών. Με λίγα λόγια ανταγωνισμός, ανοιχτή κοινωνία και ανοιχτή οικονομία.
Όλα τ΄ άλλα κατά τη γνώμη μου αποτελούν παραμύθια των ληστών για να διατηρούν το κεκτημένο της κυριαρχίας τους.
Η ζημιά που έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει η οχλαγωγία μιας προνομιούχας δράκας συνδικαλιστών των κρατικών μονοπωλίων στη χώρα είναι τεράστια.
Εκτός από το σημαντικό μερίδιο που τους αναλογεί στη χρεοκοπία του κράτους, η εικόνα της οχλαγωγίας που προκαλεί ο απεργιακός πληθωρισμός είναι μια παράμετρος από αυτές που καθιστούν την χώρα μη ελκυστικό προορισμό.
Μη ελκυστικός προορισμός με απλά λόγια σημαίνει πως δημιουργείται  μικρότερη προσφορά θέσεων εργασίας σε σχέση με τη μεγαλύτερη ζήτηση.

Όταν συμβαίνει αυτό οι μισθοί πιέζονται προς τα κάτω και καμιά συλλογική σύμβαση δεν μπορεί να σταματήσει αυτή την πίεση. 

Με απλά λόγια αυτού του είδους ο συνδικαλισμός των προνομιούχων πελατών των κρατικών μονοπωλίων πιέζει τους μισθούς ολόκληρης της οικονομίας.

Όταν πέφτουν όλοι οι μισθοί μοιραία έρχεται και η σειρά των προνομιούχων.

Πως θα πληρώνει εισιτήριο τρία ευρώ ημερησίως ο αργαζόμενος που πάει με το Μετρό στην εργασία του για να εισπράξει 500 ευρώ το μήνα;
Τι δεν καταλαβαίνετε σύντροφοι;
Τους μισθούς δεν τους ανεβάζει ο πελαργός αλλά οι επενδύσεις...
Το ύψος των μισθών δεν το εξασφαλίζουν ούτε οι συλλογικές συμβάσεις ούτε το εθνικό νόμισμα. Το εξασφαλίζει η ισορροπία προσφορά και ζήτησης θέσεως εργασίας.
Μια χώρα που είναι ικανή να προσελκύσει επενδύσεις εγχώριες ή ξένες έστω και αν ξεκινήσει με χαμηλούς μισθούς γρήγορα θα τους ανεβάσει.

Οι επενδύσεις δημιουργούν θέσεις εργασίας και οι περισσότερες θέσεις εργασίας δημιουργούν μεγαλύτερη ζήτηση.

Η μεγαλύτερη της προσφοράς ζήτηση ανεβάζει τις τιμές όπως συμβαίνει με όλα τα πράγματα.
Πάρτε για παράδειγμα την Κίνα την τελευταία δεκαετία, όπου το μέσο ωριαίο κόστος εργασίας έχει  πενταπλασιαστεί. Συγκεκριμένα από 0,30 δολάρια το ωριαίο κόστος το 2000 το 2011 έχει ανέβει στα 1,6 δολάρια.
Αν η κυβέρνηση είχε εθνικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, θα έπρεπε συνεπώς να έχει προτάξει την μεταρρύθμιση στη συνδικαλιστική νομοθεσία. Με στόχο την σοβαρή ενίσχυση των πρακτικών δυνατοτήτων συνδικαλιστικής οργάνωσης στον ιδιωτικό τομέα και τον τερματισμό των καταχρηστικών και αντικοινωνικών πρακτικών από τον συνδικαλισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Όμως δυστυχώς τα δύο κόμματα παραμένουν εγκλωβισμένα στην κομματική αντίληψη διαχείρισης του δημόσιου χώρου, ο τρίτος εταίρος λάμπει δια της απουσίας ουσιαστικών προτάσεων, ενώ τα κόμματα της αντιπολιτευόμενης αριστεράς χρησιμοποιούν τις συντεχνίες ως εφαλτήριο για έναν πολιτικά αδιέξοδο ακτιβισμό.

Τι δεν είναι το ΠΑΜΕ. 

α) Δεν είναι συνδικαλιστική οργάνωση

β) Δεν έχει συσταθεί ως νομικό πρόσωπο με νόμιμη διαδικασία

γ) Δεν έχει δικαίωμα να κάνει απεργίες

δ) Δεν έχει δικαίωμα να συνάπτει συλλογικές συμβάσεις εργασίας

ε) Δεν έχει δικαίωμα να κάνει παραστάσεις στις δημόσιες αρχές (και στο Υπουργείο Εργασίας)

ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ ΤΟ ΠΑΜΕ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΜΑΔΑ ΠΑΡΕΜΠΟΔΙΣΗΣ ΟΜΑΛΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΥ…

Κώστας Στούπας 

Capital.gr