Η χαμένη γενιά.

Υποκριτική μπορεί να φαίνεται η δήλωση του προέδρου του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς ότι «σώσαμε τις τράπεζες, αλλά κινδυνεύουμε να χάσουμε μια γενιά», φανερώνει εντούτοις μια πραγματικότητα που οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δημιούργησαν και είναι οι κύριοι υπεύθυνοι γι'αυτήν.

Νωρίς θυμήθηκαν οι υψηλοί αξιωματούχοι ότι, αν οι λαοί χάσουν την εμπιστοσύνη τους σ” αυτούς που αποφασίζουν για την τύχη τους, τότε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα καταρρεύσει εν μια νυκτί.

Το δήλωσε καθαρά ο Γερμανός «σοσιαλιστής»: «Αν η νεότερη γενιά χάσει την εμπιστοσύνη της στην ικανότητα της Ε.Ε. να επιλύσει τα προβλήματά της, τότε στα μάτια μου η Ευρωπαϊκή Ενωση βρίσκεται σε πραγματικό κίνδυνο».

Το λέει σήμερα που η Ευρώπη αριθμεί περίπου 27 εκατομμύρια ανέργους, οι περισσότεροι εκ των οποίων είναι νέοι.

Έχει πλήρη επίγνωση του τι δηλώνει ο κ. Σουλτς.

Γνωρίζει καλά πως η νέα γενιά είναι, ιστορικά, από τις πιο μορφωμένες, ότι οι γονείς έχουν δαπανήσει πολλά χρήματα για να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους αυτή τη μόρφωση, κυρίως στην Ελλάδα, την Ιταλία και την Ισπανία.

Και συνεχίζει ακάθεκτος ο αξιωματούχος: «Τώρα που οι νέοι είναι έτοιμοι για εργασία, η κοινωνία τούς λέει: Δεν υπάρχει μέρος για σένα. Δημιουργούμε μια χαμένη γενιά».

Όμως δεν είναι η κοινωνία που λέει όχι στους νέους, δεν είναι η κοινωνία που αποφασίζει τις περικοπές στα εισοδήματα, κλείνει τις επιχειρήσεις, συρρικνώνει τον δημόσιο τομέα, αφανίζει τη γεωργία, απαλείφοντας αμέτρητες θέσεις εργασίας από την αγορά.

Όφειλαν να σκεφτούν νωρίτερα οι Ευρωπαίοι πολιτικοί, προτού αποφασίσουν την εγκληματική πολιτική της λιτότητας.

Αυτό το αντιπαρέρχεται ο κ. Σουλτς. Κατ’ αυτόν δεν φταίει η ακολουθούμενη πολιτική αλλά… η γραφειοκρατία και η βραδύτητα που παρουσιάζεται κατά τη διανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων, όπως επίσης και η έλλειψη επαφής μεταξύ Ε.Ε. και τοπικών αρχών (δήμοι, περιφέρειες) των ευρωπαϊκών χωρών. 

Στο ίδιο μήκος κύματος, σε ό,τι αφορά τη χώρα μας, κινείται και ο αντιπρόεδρος της Ε.Ε. Αντόνιο Ταγιάνι, θεωρώντας, τώρα, ότι χωρίς ανάπτυξη είναι αδύνατο να νικήσει κανείς την κρίση.

«Χρειαζόμαστε -είπε- πραγματική οικονομία, περισσότερη εσωτερική αγορά, βιομηχανία κ.ά.», αναφωνώντας τρις ότι «Είμαστε όλοι Ελληνες» και «Ζήτω η Ελλάς» και λοιπά επικά, τονωτικά της εθνικής υπερηφάνειας.

Παραμένουν ζητούμενα τόσο η εξάλειψη της ανεργίας όσο και η πολυπόθητη ανάπτυξη.

Το να αποδέχονται τα προβλήματα δεν σημαίνει τίποτε όσο η οικονομική πολιτική παραμένει η ίδια.

Την άποψη Σουλτς για την ανεργία συμμερίζεται και Γάλλος καθηγητής, που θεωρεί, εκλογικά, το μεγάλο ποσοστό των Ευρωπαίων ανέργων δυνάμει εξεγερτικό, μιας και είναι έξω από τους οικονομικούς υπολογισμούς των Αρχών των χωρών τους.

«Η απόρριψη των ελίτ, του συστήματος και της Ευρώπης θα έχει εκρηκτικό χαρακτήρα», σημειώνει σε άρθρο του ο καθηγητής Ντομινίκ Ρενιές.

Έχουν δίκιο.

Αλλά τι κάνουν για να επανορθώσουν; Τίποτα.

Η μνημονιακή πολιτική ή θα εξαφανίσει τους λαούς ή οι λαοί θα την εξαφανίσουν.

Εφημερίδα των Συντακτών