Εκβιασμοί και επαιτείες…

Η τρόικα εκβιάζει για 25.000 απολύσεις στο δημόσιο. Οι απειλές γίνονται όλο και πιο επιτακτικές, η κόντρα με τους υπουργούς μαίνεται και οι αντιδράσεις από τα κόμματα είναι λυσσαλέες.

Κι αυτοί εκβιάζουν.

Κι εμείς αντιστεκόμαστε, δίνοντας έναν «υπέρ πάντων» αγώνα. 

Δεν θέλουμε να απολύσουμε κανέναν.

Ούτε επίορκους ούτε αργόμισθους ούτε απατεώνες με πλαστά πιστοποιητικά.

Τους «αγαπάμε» όλους και «πολεμάμε» γι΄ αυτούς.

Εκείνους που απλά συμπονούμε κάπως, είναι οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα, που δυστυχώς δεν έχουν ταυτότητα και γι΄ αυτό δεν τους στηρίζουμε.

Άλλωστε αυτοί δούλευαν αλλού και όχι στο δικό μας «μαγαζί».

Δεν έχουμε δικαιοδοσία.

Έτσι κι αλλιώς ούτε δρόμους κλείνουν ούτε στην τηλεόραση βγαίνουν...
Αντίσταση λοιπόν στον εκβιασμό των ξένων.

Το ίδιο μοτίβο, σαδιστικά επαναλαμβανόμενο, από το 1830  έως σήμερα.

Οι ξένοι κι εμείς.

Με εκβιασμό ήρθε ο Όθωνας για να μη διαλυθούμε από τους εμφύλιους.

Με εκβιασμό ψηφίστηκε στο σύνταγμα του 1864 η αρχή του «συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι» (ως τότε δε μπορούσες ν΄ ανοίξεις επίσημα ούτε μπακάλικο ούτε πολιτικό κόμμα...).

Με εκβιασμό ο διεθνής οικονομικός έλεγχος του 1898.

Με το ζόρι (δουλειά των Άγγλων...) ο Βενιζέλος πρωθυπουργός το 1910.

Με απειλές και εισβολή, μπήκαμε στον Α΄ Παγκόσμιο το 1917, εξασφαλίζοντας θέση με τους νικητές.

Με εκβιασμούς και πολύ αίμα σταμάτησε ο εμφύλιος το 1949.

Το ίδιο συνέβη με την ένταξη στην ΕΟΚ και με κάθε προσπάθεια σύγκλισης με το δυτικό κόσμο και τους κανόνες του.
Γιατί τόση αντίσταση και από ποιούς;

Από το λαό και την αίσθηση δικαίου που τον διακρίνει;

Όποιος τα πιστεύει αυτά  μάλλον δεν ξέρει καλά ιστορία και δεν θέλει να κατανοήσει τον κόσμο στην ρεαλιστική του εξέλιξη.

Πάντα, μα πάντα, οι αντιστάσεις στους εκβιασμούς γίνονταν από συγκεκριμένες ομάδες «κλεφταρματωλών» που λυμαίνονται τη χώρα από τη δημιουργία της.
Από την άλλη, οι ξένοι εκβιάζουν την επιβολή νέων δεδομένων για να προασπίσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Αν τώρα ο φαντασιόπληκτος «Ρωμιός» οραματίζεται συνεχώς «μεσσίες», είναι που συνήθισε να περιμένει το «τρυφερό χέρι» του προστάτη του να τον ευεργετήσει.

Ένας πολιτικός δεν βρέθηκε μια φορά να βροντοφωνάξει ότι τα κράτη δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα αλλά μηχανισμοί ισχύος που παλεύουν για τα συμφέροντά τους.
Κι έτσι λοιπόν πορευόμαστε στη μπερδεμένη μας ιστορία άλλοτε επαιτώντας κι άλλοτε παίζοντας με τους εκβιαστές μας.
Φτάσαμε στη χρεοκοπία αλλά θέλουμε να έχουμε δημοτικές συγκοινωνίες, διπλάσιους υπαλλήλους γραφεία των δήμων, πολιτικό προσωπικό στους βουλευτές, διπλές βάρδιες στα ΚΕΠ, διπλάσιους υπαλλήλους στον ΟΠΕΚΕΠΕ, στη διεύθυνση γεωργίας, σε ένα σωρό διοικήσεις, γραμματείες και επιτροπές.

Από την άλλη αδιαφορούμε για την κακή λειτουργία των σχολείων και των νοσοκομείων.
Κι όποιος νομίζει ότι ανήκω σ΄ αυτούς που «μισούν» τους δημοσίους υπαλλήλους, έχω να του πω ότι μόνο οι ανεύθυνοι προσωποποιούν τέτοια κοινωνικά ζητήματα.

Είναι δυνατόν να μου φταίει ο κάθε απλός άνθρωπος που αναζήτησε θέση στο δημόσιο;

Tι έπρεπε να κάνει, αφού έτσι γινόταν;

Κανείς μας δεν έχει δικαίωμα να κατηγορεί τον οποιονδήποτε ανθρωπάκο, που βρέθηκε σ΄ αυτή τη θέση γιατί εκεί τον έστειλε το ανεύθυνο κράτος.

Και όλοι μας λίγο πολύ, επωφεληθήκαμε από αυτό που λειτούργησε στην κοινωνία, εδώ και δεκαετίες.
Σε κάθε περίπτωση όμως, είναι θλιβερό αυτό το παιχνίδι του σκύλου με τη γάτα, που παίζεται μεταξύ τρόικας και κυβέρνησης.

Δε γίνεται να μας εκβιάζουν για τα αυτονόητα.

Στο κάτω κάτω, σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες θέσεις στο δημόσιο, εξαιτίας της τεχνολογίας.

Απορώ που δεν γίνεται αντιληπτό σε πολιτικούς και δημοσιογράφους ότι, όσο εμπιστευόμαστε τους υπολογιστές, θα κλείνουν ΚΕΠ, γραφεία εξυπηρέτησης των δήμων, εφορίες, πολεοδομίες, υποθηκοφυλακεία, τράπεζες και ένα σωρό άλλες γραφειοκρατικές υπηρεσίες που τις συντηρούμε για να μην απολύσουμε κόσμο.
Ας επωφεληθούμε από την κρίση, να διώξουμε αυτό το μικρόβιο του ραγιαδισμού, που μας έχει διαβρώσει τελείως.

Ας φτιάξουμε επιτέλους ένα δικό μας σχέδιο ανάτασης.

Το δημόσιο αυτή τη στιγμή λειτουργεί καρκινοβατώντας, διώχνοντας τη θετική ενέργεια τόσων άξιων ανθρώπων που διαθέτει.

Σίγουρα υπάρχει τρόπος να μη μείνουν στο δρόμο οι δημόσιοι υπάλληλοι, αρκεί να δεχτούν έναν τίμιο συμβιβασμό με το κράτος.

Ας λειτουργήσουν προγράμματα εθελουσίας εξόδου, ας συνταξιοδοτηθούν πρόωρα. Εκείνο που επείγει περισσότερο είναι να λειτουργήσει η πολιτεία, που στεγάζει τόσες εγκλωβισμένες δημιουργικές δυνάμεις.

Τα χρήματα που δαπανώνται για τη συντήρηση τόσων υπηρεσιών είναι οπωσδήποτε μεγάλο βάρος αλλά προέχει μία επανάσταση στην ανανέωση των χρήσιμων ανθρώπων που έχουν όρεξη να απογειώσουν το σύστημα.

Ένα καλό παράδειγμα φαίνεται να είναι ο γενικός γραμματέας εσόδων, Χάρης Θεοχάρης.
Είναι κρίμα μια ολόκληρη κοινωνία να υφίσταται αυτόν τον άδικο διχασμό από τα εκβιαστικά παιχνίδια των πολιτικών με την τρόικα.

Το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας οδηγούν στην πόλωση και να διασπείρουν το φόβο. Αν συνεχίσουμε έτσι, ο εκβιασμός θα γεμίσει μίσος, αισθήματα εκδίκησης και αυτοκαταστροφής όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Αυτή η επιλεκτική προστασία συγκεκριμένων συμφερόντων γεννά κοινωνικό ρατσισμό, εθνική απογοήτευση και παραίτηση από την ελπίδα.

Δυστυχώς η ιστορία έδειξε ότι ακριβώς αυτό που περιγράφω, συνέβαινε πάντα, με αποτελέσματα διχασμού, για τον προδομένο και ανυποψίαστο λαό.
Χρειάζονται αποφάσεις και τολμηρά σχέδια, που καλούνται να τα πάρουν πολιτικοί με ευθύνη και εθνικό εγωισμό.

Ο εξευτελισμός της χώρας δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο, στο όνομα της αναξιοπρέπειας κάποιων κακόμοιρων βουλιμικών της εξουσίας.

Οι ελεύθεροι άνθρωποι δεν ανέχονται εκβιασμούς.

Η ελευθερία όμως είναι κατάκτηση από δυνατούς και όχι από ψοφοδεείς φουκαράδες, που η προστασία του πολιτικού τους σαρκίου κοντεύει να καταστρέψει μια ολόκληρη χώρα.

Δεν είμαστε όλοι τόσο μαζόχες για να μας αρέσουν οι εκβιασμοί.

Σταματήστε να μας αγνοείτε!

Ανδρέας Ζαμπούκας
Capital.gr