Κρίμα… και πάλι κρίμα!

Όπως αναφέρει σε κάποιο σημείο σε σημερινό άρθρο του το πάντα έγκυρο Antinews: Θα χρησιμοποιήσουμε μια φράση του Νίτσε η οποία λέει: «Αν κοιτάξεις για πολλή ώρα την άβυσσο, στο τέλος και η άβυσσος θα κοιτάξει εσένα».

Και δυστυχώς, βλέπουμε τον τελευταίο καιρό να βλέπει η κυβέρνηση επίμονα την άβυσσο. Κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό.

Εκτός κι αν έχουν μια βαθιά επιθυμία να παραδώσουν την εξουσία στον Αλέξη Τσίπρα και την… αρμάδα του.

Και συμφωνώντας με την παραπάνω διαπίστωση, έρχομαι εγώ ο αδαής και αναρωτιέμαι:

Και πώς δηλαδή να μην σε κοιτάξει στα μάτια η άβυσσος όταν:
-Έχεις δύο άλλους εταίρους η οποίοι έχουν μία ερμαφρόδιτη «αποφασιστικότητα», και είναι δύο μπάλες δεμένες στα πόδια σου;

Και μάλιστα, που διεκδικούν να είναι και αντιπρόεδροι;
-Έχεις έναν κρατικό μηχανισμό όπου οι υπάλληλοι και τα στελέχη του έχουν αφήσει κάτω τα μολύβια και δεν κάνουν τίποτε μέσα στη (δικαιολογημένη) μιζέρια τους λόγω των απίστευτων περικοπών των μισθών τους;

 

-Έχεις δεκάδες γενικούς γραμματείς εκ των οποίων ελάχιστοι παράγουν ουσιαστικό διαχειριστικό έργο;

-Έχεις εκατοντάδες παραγοντίσκους, που απαρτίζουν την κρατική νομενκλατούρα, και που ο καθένας τους το μόνο που κάνει είναι να χτίζει το πολιτικό του προφίλ και μέλλον, γράφοντας στα τέτοια του το όποιο ουσιαστικό έργο;
-Έχεις υπουργούς οι οποίοι απλά ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ή όταν εμφανίζονται (εκτός των πάνελ) προτείνουν διάφορα ανερμάτιστα σχέδια και νομοσχέδια, γραμμένα μέσα στην τσαπατσουλιά, και την παπαρολογία, τη βιασύνη, ικανοποιώντας το ιδεολογικό τους κόμπλεξ, και κυρίως, έχοντας πάντοτε στο μυαλό τους ότι πρέπει να επιβιώσουν πολιτικά στις επόμενες εκλογές;
-Έχεις μία παράταξη που παράγει μόνον παιδιά του κομματικού σωλήνα, και σε τοπικό επίπεδο φιμώνει οποιαδήποτε νέα φωνή θέλει να μιλήσει μπροστά στους κομματικούς δεινόσαυρους που αναπαύονται σε θέσεις προέδρων διαφόρων νομαρχιακών, και που χωρίς να κάνουν κανένα άνοιγμα ανακυκλώνονται ξανά και ξανά από μόνοι τους, με την γαλήνια ηρεμία του … Βούδα;
-Έχεις τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, φθαρμένα, γερασμένα, κουρασμένα, ξανά και ξανά, και ξανά.  Και πάλι ξανά… Εκεί, με πείσμα, να θέλουν να έχουν ντε και καλά την πρωτοκαθεδρία; Την καρέκλα!
-Έχεις στελέχη που «μεγαλούργησαν» την 5ετία του ΚΚ, και θέλουν ξανά κι αυτοί  να «μεγαλουργήσουν» με πείσμα και μανία, και κάθονται και γκρινιάζουν όταν δεν τους αξιοποιείς, και αρχίζουν τα κουτσουμπολιά και τις σαχλαμάρες, βάζοντας τροχοπέδη σε οτιδήποτε νέο πάει να σηκώσει το κεφάλι;
-Έχεις υπουργούς που κάνει μπαμ πλέον ότι ΔΕΝ ακολουθούν τον Αντώνη Σαμαρά στο Όραμά του, στην προσπάθειά του έστω, που δουλεύει σαν το σκυλί για να βάλει σε μία τάξη τα πράγματα, όσο είναι δυνατόν, αλλά του κάκου ματαιοπονεί;

Είναι τόσα πολλά που θέλω να γράψω, αλλά είναι και τόσο μεγάλες κοινοτυπίες αυτά που σκέφτομαι, που είναι πολύ πιθανόν να με πάρετε με τις λεμονόκουπες…

Δεν ξέρω.

Αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει φως.

Είναι η πρώτη φορά που πλέον θα πω ότι έχει δίκιο ο λαός που λέει: «ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη…».
Στεναχωριέμαι για τον Αντώνη Σαμαρά που νιώθω ότι παράγει ουσιαστικό έργο, αλλά το έργο αυτό χάνεται μέσα στην απίστευτη εντροπία που παράγουν οι υπουργοί του…

Ο Strange Attractor είχε χαρακτηρίσει κάποτε τον Σαμαρά ως τον παράξενο ελκυστή, αυτόν που παράγει τάξη μέσα από το χάος και την εντροπία…

Δυστυχώς, μου φαίνεται πως ένας ελκυστής τελικά δεν αρκεί, όταν το χάος είναι τόσο απλωμένο παντού, και τόσο … χαοτικό.

Ενισχυόμενο από τους πολιτικάντηδες κυβερνώντες, οι οποίοι καθήμενοι, αερολογώντας, με απίστευτες παπαρολογίες, και τρίβοντας τον κ… τους στις δερμάτινες υπουργικές καρέκλες τους, πριονίζουν το ίδιο το κλαδί στο οποίο κουρνιάζουμε όλοι μαζί.

Κρίμα…

Νεύτων