Η περίπτωση Κατίδη, και η χαμένη ευκαιρία…

Δεν νομίζω να αμφιβάλει κανείς ότι ο Γιώργος Κατίδης είναι ένα αμόρφωτο και ακαλλιέργητο άτομο, δηλητηριασμένο από την εμετική νοοτροπία και κουλτούρα του σύγχρονου Ελληνάρα.

 

Διαφωνώ με όσους επιμένουν να τον θεωρούν παιδί, αφενός επειδή δεν είναι, και αφετέρου επειδή εκπροσωπεί ηθικά και ιδεολογικά τη συντριπτική πλειοψηφία των ενήλικων Ελλήνων, των οποίων η επικίνδυνη ελαφρότητα δεν φέρει κανένα ηλικιακό ελαφρυντικό.

Με λίγα λόγια, δεν με ενδιαφέρει αν είναι μικρός ή μεγάλος.

Η βλακεία του έχει τόσο βάθος και τέτοια παράδοση, που είμαι σίγουρος ότι από ελάχιστες εξελικτικές φάσεις θα περάσει, καθώς μεγαλώνει.

Δεν με σόκαρε η αήθης συμπεριφορά ενός νέου, που δεν έχει επίγνωση της φασιστικής χροιάς των απόψεων που συνειδητά ή ασυνείδητα φέρει.

Οι περισσότεροι νέοι εκπέμπουν στο ίδιο μήκος κύματος με τον Κατίδη, και το γεγονός ότι τους είναι θέσει αδύνατο να εκφράσουν δημοσίως τη συγγενή ηλιθιότητά τους, ούτε με παρηγορεί, ούτε αλλάζει τη γνώμη μου για το ηθικό υπόβαθρο της πλειοψηφίας.

Βρίσκω λοιπόν, υπερβολική και υποκριτική την εξαλλοσύνη που επικράτησε μετά το ρεζιλίκι του ποδοσφαιριστή.

Ας μη γελιόμαστε, το αντιπροσωπευτικότερο παράδειγμα του πολιτισμικού επιπέδου των σημερινών Ελλήνων δεν είναι οι ανθρωπιστές του twitter.

Άνθρωποι σαν τον Κατίδη είναι.

Το κοινωνικό ζητούμενο, επομένως, δεν πρέπει να είναι η ακύρωση του ποδοσφαιριστή ως ανθρώπου και επαγγελματία.

Αυτή η λύση εξυπηρετεί εκδικητικά ένστικτα που εκτονώνουν τον θυμό, αλλά δεν επιφέρουν τιμωρίες ουσίας.

Και η δημοκρατία δεν χρησιμεύει σε τίποτα αν εκδικείται, χωρίς να τιμωρεί. Επιβάλλοντας στον Κατίδη την εσχάτη των ποινών εξ αφορμής ενός τόσο ελεεινού ηθικού παραπτώματός του, είναι σα να αγνοούμε τη μεταδοτική ασθένεια και να εστιάζουμε στον φορέα.

Ως πολίτη, δεν με ικανοποιεί το κάψιμο της σάρκας ενός εγκληματικά ηλιθίου, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο για τα ανθρωπιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας.

Η ηθική κρίση που μαστίζει τους θιασώτες του φασισμού και όχι μόνο, ξεπερνάει κατά πολύ την ατομικότητα του ενός.

Ποσώς με ενδιαφέρει ο ίδιος και η καριέρα του, καλπάζουσα ή ακινητοποιημένη. Εμένα με απασχολεί η διαιώνιση των φασιστικών αντιλήψεων που πρεσβεύει, η οποία τρέφεται ως επί το πλείστον από το νομιζόμενο πόλεμο ιδεών που ευαγγελίζονται όσοι εχθρεύονται τη δημοκρατία και επενδύουν στη σκουριά της.

Το όπλο των απανταχού χρυσαυγιτών, δηλωμένων ή μη, είναι ακριβώς η δυσανάλογη εφαρμογή των δημοκρατικών θεσμών και η μόνιμη αμφισβήτηση του πνεύματος δικαιοσύνης που διέπει το πολιτικό σύστημα.

Το περιστατικό του Κατίδη δίνει σε όλους αυτούς (αλλά και στον ίδιο) την βολική αφορμή να προσθέσουν ένα ακόμη παράδειγμα στον κατάλογο των θυμάτων του “αμείλικτου συστήματος που τρώει τα νέα παιδιά και αφήνει ατιμώρητους τους κλέφτες πολιτικούς που φταίνε λίγο-πολύ για ό, τι κακό συμβαίνει στον πλανήτη”.

Τη στιγμή που η συμπεριφορά του ποδοσφαιριστή θα μπορούσε να αποτελέσει πάτημα για να τρίξουν τα δόντια του ίδιου και όσων συμμερίζονται την αμορφωσιά του, ο δρόμος που επελέγη, ήταν το κουκούλωμα του προβλήματος και η εξαφάνιση του συμπτώματος.

Ο Κατίδης θα ήταν πραγματικά παροπλισμένος, ως ντροπιασμένο μέλος μιας ομάδας που τον σιχαίνεται, και όχι ως απόκληρος που διώκεται για τα πιστεύω του.

Σε ό, τι αφορά τους αδαείς που δεν τον αποστρέφονται ούτως ή άλλως από άγνοια ή ευήθεια, ο ναζιστικός χαιρετισμός θα μπορούσε τώρα να χρησιμοποιηθεί ως ιστορικό παράδειγμα για το πώς μια καριέρα μπορεί να καταστραφεί και όχι για το πως καταστράφηκε η καριέρα του Κατίδη συγκεκριμένα.

Είναι λάθος να ηρωοποιούμε έναν ανόητο στα μάτια εκείνων που χρειάζονται τη γνώση και το ψύχραιμο ερέθισμα, για να γυρίσουν την πλάτη στην ακροδεξιά.

Άρης Αλεξανδρής

Lifo