Η γαλάζια γλίτσα που πνίγει τον Σαμαρά.

Εδώ και καιρό είμαι πεπεισμένος πως ο Γολγοθάς που έχει να ανέβει ο Σαμαράς προκειμένου να βοηθήσει τη χώρα, καθίσταται πολύ πιο αναφορικός εξαιτίας της απόλυτης ανεπάρκειας των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας, και δη των κυβερνητικών…

Δυστυχώς όμως, ο Σαμαράς αυτό το κόμμα κληρονόμησε, και με αυτό καλείται να δουλέψει.

Θέλει δεν θέλει.

 

Πέραν των διάφορων στενών συνεργατών του, και ορισμένων ελάχιστων υπουργών, που ούτε φαίνονται ούτε και ακούγονται, αφού εργάζονται ουσιαστικά και χωρίς δημόσιες σχέσεις, η Νέα Δημοκρατία, σε όλα τα επίπεδά της (κυβερνητικά και μη) απαρτίζεται από επαγγελματίες πολιτικάντηδες, και δη παντός καιρού.

Είμαι σίγουρος πως αν ήταν στο χέρι του, ο Σαμαράς θα τα διέλυε όλα και θα ξεκινούσε από την αρχή, με νέα άφθαρτα πρόσωπα, και κάποιους παλιούς που του μοιάζουν σε ζήλο και εργατικότητα, κάνοντας πέρα τους διάφορους χαμαιλέοντες της πολιτικής.

Αλλά τότε το κόμμα δεν θα ήταν Νέα Δημοκρατία, και σίγουρα δεν θα ήταν κόμμα εξουσίας.

Οπότε τι  να λέμε;

Και τα σκεφτόμουν όλα αυτά χθες, παρατηρώντας την κομματική και κυβερνητική «λαοθάλασσα» που πλημμυρίζει πλέον τον Σαμαρά σε κάθε δημόσια εμφάνισή του στη Θεσσαλονίκη.

Γνωστά και άγνωστα τοπικά και μη στελέχη, που διαγκωνίζονται για το ποιος θα βρεθεί κοντά του, παρακάμπτοντας και σπρώχνοντας τους υπόλοιπους,  κοιτώντας τον στα μάτια, και περιμένοντας μια ματιά του, μια χειραψία του, για να επιβεβαιώσουν το απίθανο εγώ τους, και την όποια παραγοντική τους επιβίωση.

Τα μέλη της οποίας «λαοθάλασσας», ούτε να τον δουν δεν ήθελαν τα περασμένα χρόνια, και που σιγά σιγά, (ειδικά μετά την επικράτησή του επί της Ντόρας) άρχισαν να γίνονται ακραιφνείς … σαμαρικοί!

Που όμως θα τον πουλούσαν σε χρόνο ντε τε με την πρώτη ευκαιρία!

Γλίτσες είναι όλοι τους, όπως πολύ σωστά τους αποκαλεί ο φίλος μου ο Νεύτων, που σαν κι εμένα έχει κι αυτός μια τεράστια απέχθεια απέναντι στους κάφρους του (γαλάζιου)  κομματικού σωλήνα, και πιο συγκεκριμένα τους ντιντίδες, που είναι και η πλειοψηφία!

Ερπετά, που προχθές δηλώνανε μητσοτακικοί, χθες καραμανλικοί, σήμερα σαμαρικοί, και αύριο ότι τους καπνίσει, αρκεί ως ετερόφωτοι ανεπαρκείς που είναι, να σπρώξουν και να γλείψουν, προκειμένου να αναρριχηθούν.

Και βέβαια, τέτοιο που είναι το σύστημα, τέτοιους θέλει.

Αλλιώς πως εξηγείται το γεγονός ότι μια ζωή ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια κομματικά πρόσωπα;

Πως εξηγείται πως όλες οι κυβερνητικές θέσεις, και οι θέσεις της κρατικής νομενκλατούρας καταλαμβάνονται μια ζωή από τα ίδια βαριεστημένα και ανεπάγγελτα κομματικά στελέχη, την ώρα που διάφοροι νέοι με όρεξη και ζήλο βρίσκονται στο περιθώριο, επειδή δεν συμμετείχαν στις εσωκομματικές ζυμώσεις, στους διαδρομισμούς, και στις βυζαντινού τύπου δολοπλοκίες που αποτελούν προϋπόθεση της κομματικής εξέλιξης;

Τα ίδια και τα ίδια κομματικά ξόγανα, γεμάτα αλαζονεία, παραγοντίστικο οίστρο, ύφος, τουπέ, αλλά παρόλα αυτά τενεκέδες ξεγάνωτοι…

Αυτά σκεφτόμουν όταν έπεσα επάνω σε ένα μικρό μικρούτσικο βίντεο (εδώ), από τη χθεσινή επίσκεψη του Σαμαρά στη Θεσσαλονίκη που δείχνει παραστατικά ένα ελάχιστο  δείγμα του τι ακριβώς σημαίνει ο όρος γλίτσας, και του τι έχει να αντιμετωπίσει κάθε μέρα ο Σαμαράς...

Strange Attractor