Κληρονομώντας αμαρτίες άλλων…

Μηδένα προ του τέλους μακάριζε.

Πέρυσι το Πάσχα όταν, εν μέσω εκλογών, βρέθηκε στα κρατητήρια ο Τσοχατζόπουλος, το κλίμα στα σαλόνια της συντηρητικής παράταξης ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ πιάστηκε στη φάκα.

Φυσικά, δύο μήνες αργότερα η Συγγρού έτρεχε να κάνει κυβέρνηση συνεργασίας με την Ιπποκράτους και δεν έφτανε.

 

Ωστόσο, η μυωπία τους δεν αφορούσε μόνο τη συρρίκνωση, άρα και την αναγκαστική συγχώνευση του δικομματισμού.

Αλλά και το πόσο ευάλωτο ήταν και το δικό τους κόμμα.

Κι ας ήταν σε κίνηση οι διαδικασίες ποινικής διερεύνησης των πεπραγμένων στον Δήμο Θεσσαλονίκης, οι οποίες θα κορυφώνονταν στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. 

Δέκα μήνες αργότερα μπορούμε να το πούμε: ο Παπαγεωργόπουλος είναι ο Ακης της ΝΔ.

Το πρόβλημα δεν είναι η εκμετάλλευση που πάει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Κουμουνδούρου και Συγγρού είναι σε πόλεμο χαρακωμάτων με τους μεν να επιχειρούν να αλιεύσουν δηλώσεις, εκδηλώσεις και πάσης φύσεως ολισθήματα των δε. Το πρόβλημα είναι ότι για μια δεκαπενταετία ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης ταυτίσθηκε ως φυσιογνωμία με την επικράτηση της ΝΔ στη συμπρωτεύουσα και κατ' επέκταση στη Βόρεια Ελλάδα.

Βλέπετε, ο Παπαγεωργόπουλος ήταν ιδεολογικά πιο κοντά στον συντηρητικό μεσαίο χώρο όπως εκφραζόταν στη Θεσσαλονίκη.

Σε αντίθεση με τον νομάρχη Παναγιώτη Ψωμιάδη που είχε πιο λαϊκό και καμιά φορά πιο ακραίο στυλ.

Από τον δεύτερο, ο Σαμαράς είχε πάρει εγκαίρως αποστάσεις, παρά τη δημοτικότητά του.

Τον κυνηγούν διάφορες δικαστικές υποθέσεις που του κόστισαν ήδη την έκπτωσή του από το αξίωμα του περιφερειάρχη.

Ωστόσο, ήταν η υπόθεση του δήμου που έσκασε πρώτη και μάλιστα με τρόπο εκκωφαντικό.

Η υπόθεση Παπαγεωργόπουλου έχει και ένα πρόσθετο μειονέκτημα.

Η ποινή ισόβιας κάθειρξης εμφανίζει τη Δικαιοσύνη να σερφάρει πάνω στο κύμα της λαϊκής αγανάκτησης.

Έτσι όμως δικαιώνεται θεσμικά η δημόσια ατμόσφαιρα που, στο πιο ακραίο φάσμα της, εξισώνει την τάξη των πολιτικών μιας ορισμένης εποχής περίπου με κλέφτες και λωποδύτες.

Πριν κλείσει λοιπόν ένα χρόνο, ο δικομματισμός ξαναβρίσκει τις ισορροπίες του. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έζησαν εναλλαγή στην εξουσία και περνούν μια φάση παραλληλίας σε σχέση με τα δεινά προβεβλημένων στελεχών τους. Αν αυτό δεν είναι - με έναν ακόμη τρόπο - τέλος εποχής, ε, τότε τι είναι;

Από εκεί και πέρα, η υπόθεση Παπαγεωργόπουλου έχει τις ιδιαίτερες δυσκολίες της - όπως συμβαίνει και με την υπόθεση Ακη.

Ο Τσοχατζόπουλος σκανδάλιζε την κοινή γνώμη με το ανάκτορο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου και την οφσόρ.

Ο Παπαγεωργόπουλος και οι συν αυτώ στον δήμο σκιάζονται από το μαύρο σύννεφο υπεξαίρεσης ποσού της τάξεως των 17 εκατομμυρίων ευρώ.

Το νούμερο είναι αστρονομικό - και ακούγεται σχεδόν πρόστυχο σε μια εποχή όπου επισημαίνονται φαινόμενα υποσιτισμού μαθητών στα δημοτικά σχολεία.

Όπως πάντα η ιστορία διαβάζεται προς τα πίσω και φωτίζεται αλλιώς. Η ιστορία, κατά τα γνωστά, γράφεται από τους νικητές, γράφεται όμως και από της φυλακής τα σίδερα μέσα.

Όλα αυτά δεν έχουν εύκολο χειρισμό, ούτε επικοινωνιακό ούτε, κυρίως, πολιτικό.

Και, βέβαια, όταν συνέβαιναν όλα αυτά στον Δήμο Θεσσαλονίκης, δεν ήταν ο Σαμαράς που χειριζόταν τις τύχες της ΝΔ. Άλλοι το έκαναν αυτό.

Αλλά δεν υπάρχει τίποτε πιο δύσκολο από το να κληρονομείς τα προβλήματα, τα χρέη ή τις αμαρτίες των άλλων.

Δημήτρης Μητρόπουλος

Τα Νέα