Έγκλημα και τιμωρία.

Προκαλούν μεγάλη έκπληξη -και όχι μόνον σε εμένα- τα σχόλια πολλών ακραίων «αντιμνημονιακών» σχολιαστών για τις βαριές καταδικαστικές αποφάσεις των δικαστηρίων σε περιπτώσεις διαφθοράς και, γενικότερα, κακοδιαχείρισης του δημόσιου χρήματος.

 

Είναι, βεβαίως, καλύτερο να επιβάλλονται πάντοτε και συστηματικά ποινές ήπιες, παρά να εξαντλείται η αυστηρότητα που πρόβλεψε ο νομοθέτης, μόνον όταν η χώρα παλεύει για να αποφύγει την καταστροφή.

Όμως, αναρωτιέται κανείς, δεν ήσαν οι ίδιοι αυτοί που ζητούν τώρα την πραότητα του δικαστή, εκείνοι που απαιτούσαν την «κρεμάλα στους όσους τα έφαγαν»;

Δεν έσπευδαν να υιοθετήσουν και να ενώσουν την επαγγελματική τους παθιασμένη και άκρως καταγγελτική φωνή με τις κραυγές όσων έδειχναν σε συγκεκριμένη κατεύθυνση φωνάζοντας «να καεί το μπ... η Βουλή»;

Δεν πρότειναν τη συγκρότηση λαϊκού δικαστηρίου για την εξέταση των σκανδάλων, «που κουκουλώνει η κυβερνητική πλειοψηφία»;

Γιατί λοιπόν δεν επικροτούν τώρα με όλη τους τη δύναμη τις βαρύτατες ποινές των δικαστηρίων;

Κανείς προφανώς δεν περίμενε να βρίσκονται στη φυλακή τόσοι πολλοί μεταξύ των μεγάλων ονομάτων της πολιτικής και άλλων κοινωνικών κύκλων, που ήσαν κατά κανόνα καλά προφυλαγμένοι από τον δημόσιο κατήγορο.

Όταν μάλιστα οι «ξένοι» ελεγκτές έφερναν στο τραπέζι των μνημονιακών συζητήσεων το θέμα της αυστηρής τιμωρίας καταχραστών και φοροφυγάδων, οι «δικοί μας» εύκολα συμφωνούσαν, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο είναι να φτάσει μέχρι την ακροαματική διαδικασία μια καλά επεξεργασμένη και θεμελιωμένη κατηγορία που να φέρνει πραγματικά αντιμέτωπους με τον νόμο όλους αυτούς τους «επώνυμους».

Εξίσου παράδοξη είναι η έκπληξη νομικών, δικηγόρων και άλλων, απέναντι στις εφαρμοζόμενες ποινές.

Αποκλείεται να μη γνωρίζουν ότι η νομική προστασία του δημόσιου χρήματος έφθανε στη θανάτωση των υπαιτίων, μέχρι που η χώρα μας κατήργησε την εσχάτη των ποινών.

Εξάλλου, ο νομικός κόσμος κραυγάζει, διά της σωματειακής εκπροσώπησής του, ότι η χώρα αντιμετωπίζει έκτακτες καταστάσεις.

Τι τους έκανε να πιστεύουν λοιπόν ότι οι δικαστές δεν θα χρησιμοποιήσουν την ελεύθερη κρίση τους, όταν έρχονται αντιμέτωποι με το χειρότερο έγκλημα, τη διαφθορά και κακοδιαχείριση, που έφεραν τον τόπο στην καταστροφή;

Παραμένει, βεβαίως, ορθό ότι η δικαιοσύνη πρέπει να κρίνει εν ψυχρώ.

Δυνάμει, όλοι οι πολιτικοί και όλα τα επίπεδα της κρατικής διοίκησης, είναι εκτεθειμένοι στην πιο βαριά καταδίκη.

Ας φροντίσουν λοιπόν οι ίδιοι να οργανώσουν τους μηχανισμούς καλής διοίκησης, που θα προφυλάσσουν το δημόσιο χρήμα.

Μέχρι τότε, η δικαιοσύνη θα κάνει καλά να δείχνει πως το σπαθί είναι έξω από το θηκάρι.

Μπάμπης Παπαδημητρίου 

Καθημερινή