Αθήνα-Σπάρτη, Σόιμπλε, και ... Αβραμό!

Το φθινόπωρο του 404 π.χ. τελείωνε, και η Αθήνα βρίσκονταν ένα βήμα πριν από την έσχατη ταπείνωση,  και αυτό δεν ήταν το χειρότερο: Υπήρχε ο βάσιμος φόβος της οριστικής της εξαφάνισης από το χάρτη, ως συνέπεια του ότι είχε πλέον χάσει τον λεγόμενο Πελοποννησιακό Πόλεμο, μετά από σκληρό αγώνα 27 ετών (με ενδιάμεσες διακοπές) αλλά και ως τιμωρία για όσα είχε πράξει η ίδια στα πλαίσια αυτού του πολέμου, σε άλλους, πιο αδύναμους από αυτήν αντιπάλους. Κάπως έτσι π.χ. οι Αθηναίοι είχαν σβήσει από το χάρτη τη Μήλο και την Τορώνη στη Χαλκιδική.

Βέβαια, δεν είχαν το μονοπώλιο σε τέτοιου είδους αγριότητες.

Και οι αντίπαλοί τους π.χ. είχαν επιφυλάξει την ίδια τύχη στις Πλαταιές, επειδή απλώς ήταν σύμμαχος των Αθηναίων.

Αυτά έχει ο πόλεμος.

Και αυτός που ενδέχεται εν τέλει να τιμωρηθεί σκληρά για τα πολεμικά του εγκλήματα είναι ο ηττημένος.

Έτσι ήταν, έτσι είναι και έτσι θα είναι...

Λέγαμε λοιπόν ότι ο Πελοποννησιακός Πόλεμος έφτανε πλέον στο τέλος του με νικητές τους Λακεδαιμόνιους και τους συμμάχους τους, και συντριβή της Αθήνας και της πανίσχυρης ηγεμονίας της.

Απέμενε μόνο το τυπικό μέρος.

Η Αθήνα ήταν πολιορκημένη από παντού, διέθετε ελάχιστα τρόφιμα και οι κάτοικοί της φοβούνταν (απολύτως δικαιολογημένα όπως είδαμε) τα ακόμα χειρότερα.

Κι όμως, υπήρχαν ακόμα και σε τέτοιες συνθήκες απόλυτου τρόμου και καταστροφής ορισμένοι τυχάρπαστοι  δημαγωγοί, που πίστευαν με τα σωστά τους (και το έλεγαν και φωναχτά δημοσίως), ότι θα ήταν δυνατό να πετύχουν (στις διαπραγματεύσεις με τους Λακεδαιμόνιους) όχι μόνο να αποφύγουν την οριστική υποδούλωση και εξαφάνιση της πόλης τους, αλλά και ακόμα καλύτερους όρους, όπως π.χ. το να διατηρήσουν τα μακρά τείχη και το στόλο τους, τους δύο δηλαδή βασικούς πυλώνες της ηγεμονίας τους, που μόλις είχε καταλυθεί.

Οι Λακεδαιμόνιοι, με πρωταγωνιστές των τελευταίων αυτών επεισοδίων τον ναύαρχο Λύσανδρο, και τον έναν από τους δύο βασιλιάδες τους Άγη, μπορεί να μην ήθελαν το ακραίο σενάριο της καταστροφής των Αθηναίων (όπως ορισμένοι σύμμαχοί τους  π.χ. οι Κορίνθιοι και οι Θηβαίοι, ανέκαθεν εχθροί των Αθηναίων), αλλά χαζοί σίγουρα δεν ήταν: Δεν επρόκειτο ποτέ να δεχτούν συμφωνία ειρήνης αφήνοντας στους ηττημένους όλα εκείνα τα μέσα που θα τους ξαναέκαναν άμεσα επικίνδυνους.

Αυτόν τον στοιχειώδη ρεαλισμό τον καταλάβαινε, εννοείται, και μια μερίδα Αθηναίων πολιτικών (με κύριο εκπρόσωπό τους το Θηραμένη) οι οποίοι, αν και ανέλαβαν εν λευκώ τις διαπραγματεύσεις με τους Λακεδαιμονίους μεταβαίνοντας οι ίδιοι στη Σπάρτη, εντούτοις δίσταζαν να κλείσουν τελειωτικά τη συμφωνία διότι δίσταζαν να τη φέρουν προς έγκριση στην εκκλησία του Δήμου.

Δεν θα ήταν εξάλλου ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που θα κατηγορούνταν ως «εθνικοί μειοδότες» (ας μου συγχωρεθεί η σύγχρονη αυτή έκφραση) από τους δημαγωγούς, και με λίγη ατυχία μπορεί να δικάζονταν επιτόπου, κινδυνεύοντας ακόμα και με εκτέλεση, διότι ναι,  ΚΑΙ αυτό είχε συμβεί στην Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;

Αν ναι, σωστά σας τα θυμίζουν.

Δεν είμαι βέβαιος του κατά πόσο γνήσιοι απόγονοι των Αρχαίων Αθηναίων είμαστε, αλλά αν πιστέψουμε τα ελαττώματά μας, πιο γνήσιοι δε γίνεται!

Ο Θηραμένης λοιπόν, που κατά τα άλλα ήταν πανέξυπνος και ικανότατος στους τακτικούς ελιγμούς, έχοντας παίξει εξάλλου κατά το παρελθόν και ο ίδιος το ρόλο του δημαγωγού (κερδίζοντας έτσι τη φήμη του πολιτικού χαμαιλέοντα), σκέφτηκε να κάνει το εξής απλό: Ενώ είχε έρθει σε συμφωνία με τους Λακεδαιμόνιους να παραδώσει το στόλο και να γκρεμίσει τα τείχη κερδίζοντας σε αντάλλαγμα την επιβίωση της Αθήνας, καθυστέρησε επίτηδες επί ένα τρίμηνο να πάει στην Αθήνα, να την ανακοινώσει στους συμπολίτες του και να ζητήσει την αποδοχή της.

Γιατί τρίμηνο;

Μα γιατί ήξερε ότι τόσο αρκούσαν τα τρόφιμα στους πολιορκημένους συμπολίτες του. Και όπως ξέρουμε, όταν φτάνουν τα πράγματα εκεί, τότε παύει να είναι ώρα για υπερπατριωτισμούς, και εκ του ασφαλούς μαγκιές, και τα διάφορα εθνοπρεπή συναφή.

Όπως δηλαδή και έγινε και τότε, με τους Αθηναίους να δέχονται με ανακούφιση τη συνθήκη, αφού η εναλλακτική τους λύση ήταν απλώς τραγική,  και τη βίωναν ήδη.

Το ζήσαμε εξάλλου πρόσφατα στην Κύπρο.

Ούτε βδομάδα δεν κράτησε ο υπερπατριωτισμός και η «εθνική περηφάνια» του … καναπέ.

Και δε χρειάστηκε καν να φτάσει η μεγαλόνησος στο έσχατο σημείο που χρειάστηκε να φτάσουν οι Αθηναίοι. Αυτό της πραγματικής πείνας.

Αλλά τότε άλλες εποχές, άλλα ήθη και (αυτό κατά την ταπεινή μου γνώμη είναι η σοβαρότερη διαφορά του τότε με το τώρα) άλλη σκληρότητα των τότε, άλλη η μαλθακότητα όλων ημών που στο παραμικρό είμαστε έτοιμοι να βάλουμε τα κλάματα. Τέλος πάντων, ας μην πάμε εκεί, ίσως σε άλλο «πόνημα».

Όπως και να 'χει, κάπως έτσι έληξε ο Πελοποννησιακός πόλεμος.

Θριαμβευτές η Σπάρτη και η σύμμαχοί τους, οι Αθηναίοι ταπεινωμένοι, ηττημένοι, αλλά ΖΩΝΤΑΝΟΙ και άθικτοι.

Και κάπως έτσι, μπορεί να μην ξαναέφτασαν σε δύναμη και σε μεγαλείο τον λεγόμενο «χρυσό αιώνα του Περικλή» που τελείωσε με τον πόλεμο αυτό, αλλά συνέχισαν επί πολλούς αιώνες ακόμα να πρωταγωνιστούν πολιτικά και πολιτισμικά (κυρίως το δεύτερο), και δεν έσβησαν παρά μόνο όταν έσβησε ολόκληρος ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός.

Και τώρα εφιστώ την προσοχή σας!

Αυτό που ακολουθεί είναι εξίσου αληθινό γεγονός, άλλο αν μοιάζει τόσο πολύ με φάρσα.

Συνεχίζετε την ανάγνωση με δική σας ευθύνη…

Προτεινόμενος τρόπος: Να το εκλάβετε, όσο πιο χαλαρά γίνεται:

Κάτι λοιπόν είχαν ξεχάσει ο Λύσανδρος, ο Άγης, ο Θηραμένης και οι άλλοι πρωταγωνιστές της συνθήκης εκείνης.

Ειρήνη κάνανε, συμμαχία κάνανε, αλλά δε σκέφτηκαν να τερματίσουν την ψυχρότητα μεταξύ των δύο πλευρών, η οποία αλλοίμονο, συνέχισε κατά τα φαινόμενα, να υποβόσκει για άλλα 2400 χρόνια.

Ευτυχώς όμως, που βρέθηκε στην ευλογημένη και εξωτική τούτη χώρα ένας πολιτικός άνδρας που είχε το ανάστημα, εκπροσωπώντας την Αθήνα ως δήμαρχος, να πάει ως τη σημερινή Σπάρτη το 1996 μ. Χ., να μιλήσει με τον εκεί ομόλογό του (Ματάλας λέγονταν), και ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ (ναι! Ζήτω!) να συνάψουν τη σχετική συνθήκη που εκκρεμούσε, και   που όχι μόνο επαναλαμβάνει επίσημα πλέον τη λήξη του πολέμου εκείνου, αλλά εξαφανίζει και την προναφερθείσα καχυποψία, θεμελιώνοντας (προφανώς) την αληθινή φιλία μεταξύ των δύο πόλεων.

Κάτι, που (προφανώς πάλι) τόσο έλλειπε από τη σημερινή Ελλάδα.

Δεν το πιστεύετε;

Δεν το πήρατε είδηση;

Γκουγκλάρετέ το (να 'ναι καλά το διαδίκτυο, αρχείο ανά πάσα στιγμή και για όλους) και θα δείτε όλες τις εθνικά ευαίσθητες λεπτομέρειες!

Τί να πει κανείς;

Ευτυχώς που σήμερα ο συγκεκριμένος πολιτικός άνδρας εκπροσωπεί τη χώρα μας συνολικά, και δεν περιορίζεται σε ρόλο δημάρχου,  και μάλιστα τώρα τελευταίως έχει αναλάβει εργολαβικά τη μάχη με τον κο Σόιμπλε, προκειμένου η περήφανη πλην όμως απολύτως ηττημένη στο πεδίο της οικονομικής μάχης Ελλάδα να πάρει επιτέλους τις πολεμικές αποζημιώσεις, που δικαιούται, και που  επί 70 σχεδόν χρόνια «ξέχασε» να διεκδικήσει.

Μετά από όλα αυτά, εγώ νομίζω ότι μπορούμε να αισιοδοξούμε, καθώς δεν χρειαζόμαστε λιτότητα, μνημόνια, δανεικά, Τσάκες, κλπ, αφού δέσαμε επιτέλους τον γάιδαρό μας.

Πιο συγκεκριμένα, τον δέσαμε στο μαρούλι, όπως λένε στην Κρήτη.

Περαστικά μας, και καλή Ανάσταση!

Ο Παραβάτης

ΥΓ- Η κάτω φωτό τα λέει όλα!