Να τους χαίρονται οι γονείς τους…

Από το πρωί πολλοί θρηνούν στα social media για την κατάντια της νεολαίας μας.

Με αφορμή την συμπεριφορά των μαθητών του ΤΕΙ Πάτρας προς ένα καθηγητή τους.

 

Είναι σαν να πέφτουν με το αλεξίπτωτο σε αυτή τη μικρή, ξεχασμένη χώρα.

Σα να μην έχουν ξαναδεί έφηβους και βάλε.

Ορισμένες παρατηρήσεις μου:

1.Η μεταστροφή του παλιού φόβου (που υπήρχε προς τους καθηγητές) σε επιθετικότητα, έχει γίνει προ πολλού.

Δεν θα υπερασπιστώ τον παλιό φόβο, διότι σπάνια συμβάδιζε με τον σεβασμό και πολλοί καθηγητές είναι και ανεπαρκείς και βάναυσοι.

Ούτε με εκπλήσσει η τωρινή επιθετικότητα, διότι τα παιδιά μεγαλώνουν σε σπίτια και κοινωνία ψιλοδιαλυμένα, χωρίς να φταίνε αυτά.

2. Με ενοχλεί όμως το είδος της επιθετικότητας.

Που είναι φτωχή, στενή και κατινιάρικη –προδίδοντας φτωχά, στενά και κατινιάρικα «ιδεώδη».

Πολλές φορές ο τρόπος και η όψη ενός πράγματος είναι ο λαγός της ουσίας του.

Μια έφηβη που σκούζει έτσι (θυμίζοντας οικογενειακό νεορεαλισμό) συνήθως σκούζει και ψυχικά.

Και ασφαλώς δεν έχει ουδεμία σχέση με την καταστροφική οργή των παλιών νεανικών κινημάτων.

Εκείνα ήταν καρπός ενός φλογερού, σχεδόν ουτοπικού ινδάλματος, γι αυτό και είχαν ωραίο πάθος, μεγάλες χειρονομίες, ποιητική σημειολογία, ιστορικό διασκελισμό και συλλογικότητα.

Αυτά εδώ είναι γατοξεράσματα θράσους, αντιγραμμένα από τη νεολούμπεν αναίδεια της τηλεόρασης και τον σκοτωμένο κόσμο της μεταπολιτευτικής ελληνικής οικογένειας.

3. Αυτό, το τελευταίο, είναι ίσως και το πιο σημαντικό: πρώτη φορά, ιστορικά, τα νέα παιδιά μοιάζουν τόσο πολύ με το μπαμπά τους και τη μαμά τους, την στιγμή που οι μπαμπάδες και οι μαμάδες στην Ελλάδα είναι ασκημότεροι παρά ποτέ. Είναι οι μπαμπάδες και οι μαμάδες που, με την μικρή ή μεγάλη συμμετοχή τους, χρεοκόπησαν την Ελλάδα, εξέθρεψαν την αρρώστια της μεταπολίτευσης και μπηχεβιοριστικά, από τη μεταπολίτευση και μετά, μοιάζουν με μεθυσμένοι πίθηκοι.

4. Οπότε, σε αυτό το βίντεο, είναι όλοι εξ ίσου άσχημοι.

Ο καθηγητής (με όλη την κούραση, το ψεύδος και την ανικανότητα του συστήματος που εκπροσωπεί), και οι μαθητές με την σκυλάδικη ασκήμια τους, που γίνεται διπλή, επειδή κανείς τη νιότη την συνδέει με πιο ωραία πράγματα, έξαψη και ορμή –κι όχι με σκοτωμένη πίστα Μενεγάκη.

5. Συμπέρασμα: Στην εποχή της παρακμής, δεν υπάρχουν θύτες και θύματα, πλούσιοι και φτωχοί –ούτε καν νέοι και γέροι!

Όλοι έχουν πέσει στη μεγάλη λούμπα της ύβρεως κι αλληλοτρώγονται, ή κάνουν υπομονή, μέχρι να γυρίσει ο τροχός.

Βιαίως ή όχι.

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος

Lifo