«Με εντολή Σαμαρά»…

Μετά και το ανέλπιστο (ή όχι;;;) 168 του περιβόητου πολυνομοσχεδίου και με αφορμή την επιθετική άνοιξη  που ήρθε στην Ελλάδα μας, πρέπει κάπου εδώ να βάλουμε ένα ορόσημο.

Ένα ορόσημο ΤΕΛΟΥΣ μίας εποχής.

Που όμως θα συμβολίζει το ορόσημο μίας νέας ΑΡΧΗΣ.

Το ξέρω ότι γράφω κλασσικές κοινοτυπίες προλόγου...

Σαν τις εκθέσεις που μάθαμε να στήνουμε στο Λύκειο.

Πρόλογος - Κυρίως Θέμα - Επίλογος/Συμπεράσματα.

Αλλά αισθάνομαι ότι ακόμη και τώρα, μετά από ένα χρόνο διακυβέρνησης από τον Αντώνη Σαμαρά, είμαι στον Πρόλογο.

Στον Πρόλογο όχι με την έννοια του «τρώω Πρόλογο», αλλά με την έννοια του ότι αναμένω με την καταγραφή της υπάρχουσας κατάστασης, να μπούμε στο Κυρίως Θέμα: την Δράση!

Και η Δράση για μένα πλέον δεν είναι ούτε οι νέοι φόροι, ούτε οι κατώτατοι μισθοί, ούτε οι μειώσεις συντάξεων, ούτε οι περικοπές στα μισθολόγια…

Σε όλα αυτά, όλοι μας δείξαμε μία απίστευτη υπομονή καθώς τα δεχτήκαμε σχεδόν σιωπηρά, όχι γιατί είμαστε ανήμποροι να αντιδράσουμε ή επαναστάτες του καναπέ και του twitter αλλά γιατί βαθειά μέσα μας έχουμε εκείνη την ελπίδα που μας κάνει να πιστεύουμε ότι όλα αυτά θα πιάσουνε τόπο.

Και κάτι άλλο όμως: όλοι μας, μέσα μας έχουμε την αίσθηση ότι κάπου φταίξαμε κι εμείς για αυτό το κακό χάλι στο οποίο ήρθε η Πατρίδα μας.

Όχι! Μην πέσετε να με φάτε!

Δεν ενστερνίζομαι την άποψη του «μαζί τα φάγαμε» αλλά σίγουρα, τώρα καταλαβαίνουμε πόσο λάθος κινηθήκαμε τα τελευταία 30 χρόνια της Μεταπολίτευσης...

Στέλναμε στη Βουλή και την τοπική αυτοδιοίκηση, επί χρόνια, ανθρώπους αμόρφωτους, άξεστους, μάγκες, λίγους, παπαρολόγους, τεμπέληδες, κακοδιαχειριστές, καταχραστές.

Ανθρώπους που βοούσαν τα κουτσουμπολιά για τις ατασθαλίες τους.

Ανθρώπους που τους σηκώναμε στις αγκαλιές και τους ακούγαμε να μπουρδολογούν στα μούτρα μας, αντιμετωπίζοντάς μας σαν ιθαγενείς από κάποια χώρα του πουθενά. Ανθρώπους που φτιάχνανε «ομίλους προβληματισμού» και άλλες παπαριές και γυρνούσανε από συναντήσεις σε συναντήσεις με «φίλους», κόβανε πίτες την Πρωτοχρονιά και μοιράζανε υποσχέσεις.

Ανθρώπους που άλλαζαν «στρατόπεδα» μέσα σε κόμματα σε μία νύχτα.

Για να είναι με τον αρχηγό κάθε φορά.

Ανθρώπους που έγλειφαν εκεί που φτύσανε.

Ανθρώπους αρχομανείς που αγωνίζονταν για την παράταξη τους και που όταν έχαναν την αρχηγία, ίδρυαν το δικό τους κομματίδιο για να κάθονται αυτοϊκανοποιούμενοι πάνω στην αστείρευτη ματαιοδοξία τους.

Αποδεχόμασταν επί χρόνια στη ζωή μας, ανθρώπους - τίποτε οι οποίοι έβγαζαν λεφτά με τη σέσουλα, άκοπα, χωρίς ιδρώτα επειδή είχαν τις άκρες και έκαναν τις λαμογιές τους με επιδοτήσεις αύξησης της παραγωγικότητας και συνεισφοράς στην «ανάπτυξη» της Ελλάδας, αφήνοντας πίσω τους εργοστάσια - κουφάρια στις παραμεθόριες περιοχές και βίλες με πισίνες που «πληστειριάστηκαν» μετά γιατί δεν είχαν ούτε καν τη στόφα να συντηρήσουν αυτά που έφτιαξαν με βρώμικο τρόπο.

Συμμετείχαμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ στο τεράστιο κοινωνικό και οικονομικό σκάνδαλο του ΧΑΑ όπου ο κάθε τζογαδόρος έβγαζε λεφτά καθήμενος και αποβλακωμένος μπροστά σε μία οθόνη Η/Υ για να κάνει «trading» (μη χέσω) και εξέφραζε άποψη για την αναπτυξιακή πορεία της κάθε εταιρείας που πρωτοεμφανιζότανε στο ΧΑΑ, που ακόμη και από το όνομά της φαινότανε πόσο ουτιδανή μπορεί να ήτανε (σκατέξ, αρπαχτέξ, βιέξ και ξέρω γω...).

Όλη η Ελλάδα τζογάριζε μέχρι το μεσημέρι!

Δημόσιοι υπάλληλοι από τις Υπηρεσίες τους, εργάτες, τεχνίτες, «επιχειρηματίες» της πλάκας και νοικοκυρές.

Και μετά, αποβλακωμένοι από τους διαρκείς οργασμούς του δείκτη, βγαίνανε να τα πιούνε με τσίπουρα και κρασιά μιλώντας για μετοχές, κρασιά, γευσιγνωσίες, τα νέα τους χόμπυ, τα νέα μοντέλα της Μπεμβέ και τα πούρα κοχίμπας που τους έφερνε ο κουμπάρος από το ταξίδι - must εκείνων των εποχών στην κομμουνιστική Κούβα.

Δε μπορώ να συνεχίσω.

Θυμάμαι όλον εκείνον τον αχταρμά που είχε σημείο αναφοράς - γνώσης τα κίτρινα φύλλα οικονομικών εφημερίδων και σημείο επιτηδευμένης συμπεριφοράς τη σαγιονάρα που ξεπρόβαλε από τα SUVs και τις εργολαβικές Μερτσεντέ.

Με πιάνει αηδία...

Στο μάθημα της Έκθεσης που κάναμε στο Λύκειο, μαθαίναμε ότι οι πρόλογοι πρέπει να είναι σχετικά μικροί...

Δεν το τήρησα εδώ.

Ακολουθώ τον πρόλογο της Ελλάδας φαίνεται.

Που εδώ και τρία χρόνια συνεχίζει να υπάρχει.

Πρόεδρε!

Θα σου μιλήσω με το φίλτρο της εκτίμησης που έχω για σένα, ως παλιός νεοδημοκράτης και νυν ακραιφνής Σαμαρικός.

ΔΕΝ ΕΧΩ ΑΛΛΕΣ ΑΝΤΟΧΕΣ!

Και δεν εννοώ οικονομικές αντοχές.

Αυτές τις έχω ξεπεράσει προ πολλού.

Έχω υποστεί τις μειώσεις στο μισθό μου (με παράλληλη απίστευτη απαξίωση του λειτουργήματός μου), έχω υποστεί τις αυξήσεις στη φορολογία μου (με παράλληλη απίστευτη απαξίωση της ελάχιστης ακίνητης περιουσίας μου), έχω μειώσει την κατανάλωσή μου (με παράλληλη απίστευτη άνοδο των τιμών όλων των βασικών αγαθών) αλλά οριακά αντέχω.

Αντέχω ακόμη Πρόεδρε γιατί πιστεύω ότι θα πιάσουν τόπο οι θυσίες μου.

Ή για να είμαι πιο ακριβής, συνεχίζω να πιστεύω ότι θα πιάσουν τόπο οι θυσίες μου, αλλά με δραματική μείωση πλέον της έντασης αυτής της αίσθησης.

Εννοώ Πρόεδρε τις αντοχές της ψυχής μου.

Τις δικές μου προσωπικές κόκκινες γραμμές.

Εκείνες τις γραμμές που όταν τις φτάνω με κάνουν να σφίγγω τα χέρια μου και να θέλω να ουρλιάξω για την απίστευτη ακινησία που βλέπω.

Και εξηγούμαι:

Αισθάνομαι ότι οι Υπουργοί σου αναλώνονται σε ευχολόγια, λόγια, λόγια, λόγια και καθόλου πράξεις (και δεν αναφέρομαι σε όλους, ξέρεις εσύ).

Αισθάνομαι ότι δεν μπαίνει καμία τάξη πουθενά.

Ό,τι μεταρρυθμιστικό πάει να ξεκινήσει, κατευθείαν γελοιοποιείται και γίνεται γραφικό μέσα στην τσαπατσουλιά εκκίνησής του.

Αισθάνομαι ότι όλοι έχουν κατεβάσει τα μολύβια, και όταν λέω όλοι εννοώ όλοι, απλά διότι έχουν περάσει τις δικές τους κόκκινες γραμμές.

Αισθάνομαι την έλλειψη του δικαίου όταν βλέπω άνθρωποι με λιγότερες σπουδές από εμένα, με θέσεις στο Δημόσιο που δεν είναι θέσεις - λειτούργημα (όπως αποκαλείται αυτό που κάνω εγώ) να αμείβονται με πολύ παραπάνω χρήματα από εμένα, επειδή απλά βολεύτηκαν χωρίς καμία αξιολόγηση, όπως αυτές στις οποίες εγώ υπόκειμαι σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Αισθάνομαι ότι γίνομαι συνέχεια έρμαιο ενός κράτους που έχει βρει τον κλασσικό μακάκα που τον αρμέγει ανά πάσα στιγμή, με παιδαριώδη ευκολία, όταν παράλληλα βλέπω άλλους να είναι μια χαρά, όχι γιατί «έχουν λίπος» ακόμη, αλλά γιατί γαμώτο δεν τους αγγίζει κανείς!

Αλλά δεν είναι μόνον αυτά...

Πρόεδρε, πιάσε επιτέλους τον ταύρο από τα κέρατα!

Φτάνει αυτή η ολιγωρία για την οποία σαφώς και δεν είσαι υπεύθυνος.

Φτάνει αυτό το «με εντολή Σαμαρά»!

Αν ήμουν Υπουργός σου, πραγματικά θα ντρεπόμουν να ακούω ότι έγινε κάτι «με εντολή Σαμαρά» και όχι γιατί εγώ έτρεξα και ξεσκίστηκα να γίνει!

Θα ντρεπόμουνα αν με καλούσες στη μία ώρα το βράδυ για να με ρωτήσεις για κάτι που έγινε ή δεν έγινε, γιατί δε θα είχα φροντίσει να γίνει.

Δεν ξέρω τι έχεις στα χέρια σου.

Και κυρίως δεν ξέρω με τι κόσμο είσαι υποχρεωμένος να συνεργαστείς.

Δεν ξέρω όλοι αυτοί οι άνθρωποι που κάνουν κάτι «με εντολή Σαμαρά»  τι  ρόλο βαράνε...

Δεν ξέρω αν έχουν συνειδητοποιήσει την κατάσταση της Πατρίδας μας, το άγχος σου, τις ανησυχίες σου και τον αγώνα σου.

Δεν ξέρω αν είναι ευθυνόφοβοι εν τέλει, και αν ισχύει αυτό, δεν ξέρω πώς τους εξέλεξαν οι ψηφοφόροι τους.

Δεν ξέρω αν τελικά ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΠΑΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ, να προχωρήσουμε σε απόλυτα ΛΟΓΙΚΑ βήματα ή απλά προτιμούν να διαγκωνίζονται να βγουν μία φωτογραφία δίπλα σου για να δείξουν ότι είναι στο πλάι σου.

Κατ’επίφαση πάντα γιατί ακόμη και στις φωτογραφίες φαίνεται όλο αυτό το άγχος που έχουν.

Δεν ξέρω αν όλοι αυτοί οι άνθρωποι ξέρουν τι θα πει «συνεννοούμαι»...

Πρόεδρε, ή τώρα ή ποτέ!

Δεν είναι ούτε το Συνέδριο της ΝΔ το ορόσημο, ούτε ο Ιούνιος, ούτε οι εκλογές της Γερμανία.

Το ορόσημο είναι τώρα!

Και είναι η δική σου κόκκινη γραμμή για να ξεκινήσει πλέον κάτι καινούργιο.

Κάτι διαφορετικό που θα δώσει έναν αέρα πνοής στην Πατρίδα μας, σε πείσμα όλων αυτών που δεν κάνουν τίποτε, όχι γιατί δε θέλουν, αλλά γιατί είναι ανίκανοι, φοβισμένοι και ίσως προσωπικά προβληματισμένοι για την επανεκλογή τους και αρκούνται να είναι διαχειριστές του 24ώρου που περνά...

Διαχειριστές της προσωπικής τους πολιτικής επιβίωσης και τίποτε άλλο!

Τουλάχιστον αυτό δείχνουν στον κόσμο με τις κινήσεις τους (μη-κινήσεις ουσιαστικά)...

Πρόεδρε, πραγματικά αναμένω εκείνη τη στιγμή που θα ακούσω ότι έγινε κάτι όχι «με εντολή Σαμαρά», αλλά με πείσμα και ευθυγράμμιση με το Όραμα Σαμαρά!

Στον επίλογό μου θα γράψω μία απλή μου ερώτηση - επιθυμία.

Θα έρθει άραγε ο καιρός που θα δω μία άλλη Ελλάδα, μία Ελλάδα που θα είναι φτιαγμένη από την αρχή, και όχι μία Ελλάδα που θα αναζητά συνεχώς νέες αρχές;

Θέλω να πιστεύω ότι εσύ Πρόεδρε μπορείς να το κάνεις!

Και όχι «με εντολή Σαμαρά»...

Εσύ είσαι ο Σαμαράς!

Νεύτων