«Ο Ολυμπιακός να κερδάει…».

«… και οι άλλοι να πάνε να…».  

Ποιος στην Ελλάδα, ακόμα κι αν δεν είναι ο τυπικός ποδοσφαιρόφιλος δεν ξέρει αυτή την παροιμιώδη πλέον φράση;

Την οποία, για να φρεσκάρουμε τη μνήμη ορισμένων που μπορεί να μην έχουν συγκρατήσει τις λεπτομέρειες, είχε εκστομίσει ο πρώην διαιτητής Σπάθας, φερόμενος ως αρχιστέλεχος της λεγόμενης «παράγκας», που επηρέαζε (ευγενικός ο όρος) τα αποτελέσματα ποδοσφαιρικών αγώνων σε όλες τις εθνικές κατηγορίες, όπως καταγράφηκε σε τηλεφωνική υποκλαπείσα συνομιλία που με τη σειρά της βγήκε στον αέρα στις εκπομπές του Μάκη (ένας είναι ο Μάκης).

Πάνε πλέον αρκετά χρόνια, αλλά αποδεικνύεται άκρως επίκαιρη, αν όχι διαχρονική.

Το πως ακριβώς, λίγο παρακάτω…

Προς το παρόν ένα κουϊζ:

Σε ποιας χώρας το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα έληξε (σχεδόν δηλαδή γιατί εκκρεμούν κάτι αγώνες κατάταξης μεταξύ 2ης και 5ης θέσης), και σχεδόν καμιά ομάδα δεν είναι ευχαριστημένη;

Ούτε καν αυτός που πήρε το  πρωτάθλημα;

Ξέρουμε όλοι την απάντηση.

Το ερώτημα που έπεται αναγκαστικά είναι γιατί συμβαίνει αυτό;

Και γιατί πάνω-κάτω συνέβη το ίδιο και πέρσι, και γιατί με πάσα βεβαιότητα θα συμβεί και του χρόνου;

Γιατί ντε;

Πριν επιχειρήσω να δώσω μία απάντηση,  είναι νομίζω η ώρα να ξεκαθαρίσω ότι το ζητούμενο του παρόντος πονήματος δεν είναι να εισέλθω σε λεπτομέρειες που αφορούν την κάθε ομάδα χωριστά.

Διότι μπορεί π.χ. να βγει δεύτερος ο Αστέρας Τρίπολης που δεν υπήρχε καν πριν μερικά χρόνια, και οι λιγοστοί οπαδοί του να το γλεντήσουν με την ψυχή τους.

Ή ενδεχομένως του χρόνου ο Ιβάν (μη ρωτάτε ποιος, ένας είναι ο Ιβάν) να ρίξει κι άλλα χρήματα στον ΠΑΟΚ, να πάρει το πρωτάθλημα, και οι κάθε άλλο παρά λιγοστοί οπαδοί του να κάψουν την πόλη στους πανηγυρισμούς για την κατάκτηση ενός τροπαίου που έχουν κοντά 30 χρόνια να χαρούν. Από την εποχή του Παρίδη!

Όλα αυτά όμως είναι και θα είναι οι εξαιρέσεις στη γενική κατήφεια που εκφράζει τους οπαδούς των περισσοτέρων ομάδων μετά τη λήξη κάθε σαιζόν.

Οπότε επανερχόμαστε στο ίδιο ερώτημα: Γιατί συμβαίνει αυτό;

Μη φταίει το μνημόνιο;

Μη φταίνε οι ψεκασμοί;

Μήπως οι Δρακονιανοί (μη ρωτάτε ποιοι, γκουκλάρετέ το αν αντέχετε – δική σας η ευθύνη – και θα βρείτε απαντήσεις) που έχουν βάλει για τα καλά στο μάτι τη χώρα των ΕΛ-λήνων και το πρωτάθλημά τους;

Μήπως (λέω τώρα εγώ) ΚΑΝΕΙΣ δεν χαίρεται όταν επιτυγχάνει σε κάτι που δεν έχει πραγματική ΑΞΙΑ;

Και αυτοί που αποτυγχάνουν σε κάτι ανάξιο στεναχωριούνται ακόμα περισσότερο που δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν ούτε καν σ’ αυτό;

Εδώ είναι λοιπόν το κλειδί της απάντησης, και εν πολλοίς η ίδια η απάντηση: Είναι τόσο απαξιωμένο το ελληνικό πρωτάθλημα  που δεν μπορεί να δώσει χαρά σε κανέναν.

Ούτε καν στον πρωταθλητή!

Κι αν δίνει, αυτό είναι η εξαίρεση… και δίνει πολύ λιγότερη απ’ ότι αν είχε κύρος και αξία.

Και δεν είναι μόνο τα φαλτσοσφυρίγματα των διαιτητών που υπακούουν στην κάθε παράγκα.

Είναι και το κάκιστο ποδοσφαιρικό θέαμα, τα επεισόδια, τα στημένα, οι οικονομικές ατασθαλίες των διοικούντων και των μανατζαραίων, η γενική ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ των φιλάθλων, και τόσα άλλα.

Είναι το κλήμα στραβό παιδιά!!!!

Και πώς ακριβώς φτάσαμε ως εδώ;

Για μένα είναι πολύ απλό: Η βάση όλων των κακών είναι η νοοτροπία που εκφράζεται με τη φράση του Σπάθα με το οποίο ξεκίνησε το άρθρο αυτό και σημαίνει σε απλά ελληνικά, ότι ΑΔΙΑΦΟΡΩ ΠΛΗΡΩΣ για το γενικότερο καλό, και με νοιάζουν μόνο τα του οίκου μου.

Μια φράση με την οποία θα συμφωνούσε το σύνολο σχεδόν των ποδοσφαιροπαραγόντων στην Ελλάδα, και τα τελευταία χρόνια (και δυστυχώς) η μεγάλη πλειοψηφία των οπαδών όλων των ομάδων.

Αμφιβάλετε;

Αλλάξτε το όνομα του Ολυμπιακού στη φράση, βάλτε το όνομα της ομάδας σας και με το χέρι στην καρδιά πέστε μου ότι δεν εκφράζει την πλειοψηφία των οπαδών της ομάδας σας.

Εγώ που είμαι άρρωστος Ηρακλειδέας,  μιας ομάδας που ουδέποτε ευνοήθηκε από το λεγόμενο «σύστημα», και αντίθετα αδικήθηκε εξώφθαλμα σε μία σειρά από περιστάσεις, όρκο δεν τολμάω να πάρω.

Διότι πολύ συχνά, φωνάζει κανείς για τη αδικία, επειδή απλώς στερείται της δύναμης να αδικήσει ο ίδιος, όχι επειδή διαφωνεί επί της αρχής μαζί της.

Πού καταλήγουμε;

Ξαναλέω, το ζήτημα του παρόντος δεν είναι οι οπαδικές λεπτομέρειες, ούτε ο καταμερισμός ευθυνών ανά σύλλογο/παε/οργανισμό.

Είναι βέβαια προφανές ότι δεν είναι ίδιες του Ολυμπιακού που λέγαμε, με του Ηρακλή ή με του …Πλατανιά.

Αλλά στο ότι εν τέλει έγινε αυτό που έλεγε η φράση: Όλα …θήκανε.

ΚΑΙ οι ομάδες μας που είτε διαλύθηκαν, είτε διαλύονται είτε πάνε για διάλυση είτε παραμένουν όρθιες από μη ποδοσφαιρικές συγκυρίες ΚΑΙ το ίδιο το πρωτάθλημα που δεν έχει πλέον καμία αξία.

Κι ας κερδάει (σικ) ο Ολυμπιακός.

Δεν έχει καμία αξία, ακόμα και για τους οπαδούς του!

Όσο λοιπόν κι αν σιχαίνομαι τα κλισέ, αυτά έχουν συχνότατα μεγάλη δόση αλήθειας. Το ποδόσφαιρο είναι όντως καθρέφτης της κοινωνίας μας.

Μιας κοινωνίας, εσχάτως βάναυσα ατομικιστικής, που αδιαφορεί για το κοινό καλό. Μέχρι που όλα πήγαν κατά διαόλου και σήμερα μέσα στα γενικά συντρίμμια αρχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε (ξανά) ότι δε νοείται ατομική προκοπή σε ένα σύνολο που παραπαίει.

Μακάρι η συνειδητοποίηση αυτή να «τρέξει» γρήγορα.

Και, για να παραμένουμε σε ποδοσφαιρικό επίπεδο, να φτάσει μέχρι τους ποδοσφαιρικούς παράγοντες και να τους κάνει να εργαστούν για το συνολικό καλό προσφέροντάς μας πάλι (όπως π.χ. τη δεκαετία του ’80) ένα συναρπαστικό και ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ πάνω απ’ όλα πρωτάθλημα που θα μοιράζει χαρά σε όσους συμμετέχουν σ’ αυτό.

Και ακόμα περισσότερη σε όσων οι ομάδες τα πάνε καλά σ’ αυτό!

Ο Παραβάτης