Οι αδελφοί της κας Ιγγλέζη…

Διέλαθε της προσοχής μας, αλλά αξίζει τον κόπο να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο κατά μία εβδομάδα. Θα το κάνουμε για να διαβάσουμε τη δήλωση που έκανε η κ. Αικατερίνη Θεοδώρου Ιγγλέζη, μετά την επίσκεψή της στις φυλακές Διαβατών, όπου είχε την τιμή να συναντήσει τους δύο κρατουμένους, με σύμφωνη γνώμη ανακριτή και εισαγγελέα, για την καταδρομική επίθεση στις Σκουριές Χαλκιδικής τον περασμένο Φεβρουάριο.

Παραθέτω αυτολεξεί τη δήλωση της περί ης ο λόγος κυρίας, η οποία τυγχάνει βουλευτίνα Χαλκιδικής του ΣΥΡΙΖΑ: «Εκφράζω την αμέριστη (sic) συμπαράστασή μου στους δύο αγωνιστές αδελφούς (sic) μου που με στημένες κατηγορίες βρίσκονται πολιτικοί κρατούμενοι (sic) στις φυλακές Διαβατών γιατί συμμετείχαν σε ένα κίνημα που υπερασπίζεται τη ζωή, τον τόπο του και το μέλλον των παιδιών του».

Η βουλευτίνα του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε επίσης ότι το φρόνημα των κρατουμένων «παραμένει υψηλό», όπως και των υπόλοιπων κατοίκων της Χαλκιδικής που «δεν υποκύπτουν στις προσπάθειες της τρικομματικής κυβέρνησης να κάμψει και να ποινικοποιήσει το κίνημα ενάντια στην καταστροφή της Χαλκιδικής από τους χρυσοθήρες».

Απέδωσε, δε, την προφυλάκιση των δύο στην πρόθεση του κράτους «να μπορεί να εκβιάσει το κίνημα».

Αμέριστη, λοιπόν, η συμπαράσταση της κυρίας βουλευτίνας στους αδελφούς «πολιτικούς κρατούμενους».

Συγγνώμη, πάμε καλά;

Αδελφοί της μπορεί να είναι - δεν ξέρω τα οικογενειακά τους κι ούτε μου πέφτει λόγος.

Από πού κι ως πού, όμως, είναι «πολιτικοί κρατούμενοι» οι δύο κατηγορούμενοι για την επίθεση στις Σκουριές, όταν εισαγγελέας και ανακριτής έκριναν, βάσει του ποινικού νόμου, ότι πρέπει να κρατηθούν;

Δέχομαι ότι, σε τούτη τη χώρα, η διάκριση μεταξύ εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας δεν είναι πάντα ερμητική.

Η δημοκρατία μας είναι όντως προβληματική.

Από τη στιγμή, όμως, που δεχόμαστε ότι υπάρχουν «πολιτικοί κρατούμενοι» αναλόγως του πολιτικού συμφέροντός μας, αμφισβητούμε ευθέως την ύπαρξη του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Αυτό ακριβώς δεν πράττουν διάφοροι αναρχικοί των Εξαρχείων, όταν μουντζουρώνουν τους τοίχους χαρακτηρίζοντας «πολιτικούς κρατουμένους» κάποιους τύπους που συνελήφθησαν να μπουκάρουν με καλάσνικοφ σε τράπεζες;

Το ίδιο δεν ισχυρίζονται για τους εαυτούς τους και τα «παιδιά» της ληστείας στον Βελβεντό Κοζάνης; (Ειρήσθω εν παρόδω, δεν είναι παράδοξο ότι οι Αμερικανοί δεν αντιμετωπίζουν ως «παιδί» τον Τσερνάεφ, τον επιζήσαντα βομβιστή της Βοστώνης, ο οποίος δεν είναι καν είκοσι ετών;).

Άραγε, αυτό να εννοεί ο πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας, όταν λέει ότι -όπως είπε προχθές σε παρουσίαση βιβλίου- ότι «μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι απλή αλλαγή διακυβέρνησης»;

Αυτό εννοεί όταν μιλά για «αλλαγή καθεστώτος»;

Εννοεί ότι θα το κάνουμε «γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια» και μετά βλέπουμε; Προφανώς, ειδάλλως και την κ. Ιγγλέζη και διαφόρους άλλους ιδιόρρυθμους στο κόμμα του θα τους μάζευε.

Όμως, είτε δεν μπορεί να το πράξει είτε δεν θέλει.

Το πιθανότερο είναι να ισχύουν και τα δύο: ούτε μπορεί ούτε θέλει και την αδυναμία του επιχειρεί να την αναδείξει ως φιλοτιμία.

Ο Αλέξης πορεύεται, ελπίζοντας ότι αυτό το εκρηκτικό συνονθύλευμα του οποίου ηγείται δεν θα σκάσει στα χέρια του.

Στα παλιά του τα παπούτσια αν θα σκάσει στα χέρια όλων μας - σε τελευταία ανάλυση, το ίδιο έπαθε ο Σάββας Ξηρός και ακόμη είναι μια χαρά, εξόδοις του Δημοσίου...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή