Η Γερμανία κλείνει τα μάτια της στο δράμα των προσφύγων.

Η Ιταλία κατηγορείται από το Βερολίνο ότι πρόσφερε χρήματα σε μετανάστες από την Αφρική, προκειμένου να πάνε στην Γερμανία.

Σκάνδαλο;

Όχι, σύμφωνα με την γερμανική εφημερίδα Die Zeit, η οποία αναφέρει πως απλά πρόκειται για τις συνέπειες μιας απαράδεκτης πολιτικής μετανάστευσης που ισχύει στη χώρα, και που κλείνει τα μάτια στο δράμα των προσφύγων, ρίχνοντας την όλη ευθύνη στις υπόλοιπες χώρες, ειδικά αυτές  της Ν. Ευρώπης.

Οι Ιταλοί έγιναν «κακοί», αφού λέγεται πως μοίρασαν από €500 σε Λίβυους πρόσφυγες για να τους ενθαρρύνουν να πάνε στην Γερμανία.

Κι αυτοί το έκαναν, τριγυρνώντας άσκοπα, άστεγοι, στους δρόμους του Αμβούργου, και φέρνοντας τις εκεί αρχές σε απόγνωση.

 

Που να τους στεγάσουν; Σε αντίσκηνα;

Σε ήδη γεμάτα κέντρα υποδοχής;

Ποιος θα πληρώσει τα έξοδα;

Και κυρίως: Πως θα ξεφορτωθεί η πόλη το πρόβλημα αυτό, και μάλιστα σύντομα;

Η μόνη λογική λύση είναι να τους στείλει όλους πίσω στην Ιταλία, όπως δήλωσε ο αρμόδιος για κοινωνικά ζητήματα του Αμβούργου Detlef Scheele.

Στη πραγματικότητα όμως, εμείς οι Γερμανοί θα πρέπει να ευγνωμονούμε την Ιταλία, αλλά και τους απελπισμένους Λίβυους, που ήρθαν στο Αμβούργο.

Πρόκειται για ένα σοκ που το αξίζουμε, αφού η πολιτική μας για τους πρόσφυγες (ή μάλλον η απουσία της) αποτελεί όνειδος!

Τα πράγματα σε αυτόν τον τομέα, τόσο στο Αμβούργο, όσο και στην Γερμανία γενικά, παραείναι χαλαρά και εύκολα.

Ως χώρα είμαστε πολύ μακριά από τις ανθρωπιστικές κρίσεις του πλανήτη, αφού τα πολλά σύνορα αποτελούν μια ασπίδα μας, και έτσι μπορούμε να είμαστε απόμακροι και να βλέπουμε με έκπληκτα μάτια, τα δράματα των μεταναστών, κυριολεκτικά αγνοώντας τα.

Οι μισοπνιγμένοι Βορειοαφρικανοί που ξεβράζονται στις ακτές  της Ιταλίας, οι πεινασμένοι Αφγανοί που διασχίζουν τα ελληνοτουρκικά σύνορα, οι εκατοντάδες χιλιάδες (αν όχι εκατομμύρια) Σύριοι πρόσφυγες των πολέμων…. Άσχημη η μοίρα τους.

Ναι, αλλά η Γερμανία δεν εμπλέκεται καθόλου.

Η χώρα μας, όπως και άλλες στην κεντρική Ευρώπη, έχουν ταμπουρωθεί πίσω από την ισχύουσα νομοθεσία εδώ και δεκαετίες.

Πρόκειται για μια νομικά σωστή κατάσταση, αλλά ηθικά απαράδεκτη.

Με αυτή τη νομοθεσία, όσοι πρόσφυγες καταφθάνουν σε μια ασφαλή τρίτη χώρα (δηλαδή όλες τις χώρες της ΕΕ), δεν μπορούν να συνεχίσουν για αλλού.

Η Γερμανία δεν χρειάζεται να εξετάσει ζητήματα ασύλου τέτοιων προσφύγων, αφού αυτοί ήδη βρήκαν καταφύγιο σε άλλη χώρα.

Στη πράξη, αυτό σημαίνει ότι όσες χώρες έχουν την ατυχία να συνορεύουν γεωγραφικά με περιοχές κρίσης, ή να έχουν θάλασσα μέσω της οποίας καταφθάνουν σε αυτές οι απελπισμένοι πρόσφυγες, θα πρέπει οι ίδιες να τα βγάλουν πέρα από μόνες τους με το πρόβλημα.

Οι Λίβυοι, και όλοι οι υπόλοιποι, δεν πάνε στην Ιταλία επειδή τους αρέσει ως χώρα.

Πάνε εκεί διότι πολύ απλά είναι ο πιο εύκολος ευρωπαϊκός προορισμός.

Ο σκοπός τους είναι να φτάσουν στην Ευρώπη.

Και για αυτό ολόκληρη η Ευρώπη θα πρέπει να είναι υπεύθυνη για την μοίρα τους.

Το μοίρασμα των βαρών θα πρέπει να είναι κοινό για την ΕΕ.

Όμως, οι περισσότερες χώρες προσπαθούν να αποφύγουν το δικό τους μερίδιο στα βάρη.

Η ευρωπαϊκή πολιτική για τους πρόσφυγες αποτελεί ντροπή.

Δεν λαμβάνει υπόψη τα ευρωπαϊκά ιδανικά, της κοινής ευθύνης, και του ανθρωπισμού.

Οι αρχές των Βρυξελλών, ειδικά η υπηρεσία συνόρων Frontex, κάνουν τα πάντα για να στείλουν τους πρόσφυγες μακριά, και να επεκτείνουν τα σύνορα του «φρουρίου Ευρώπη» προς τα έξω.

Πληρώνουν για να στηθούν μεθοριακοί φράχτες, και να φτιαχτούν κέντρα συγκέντρωσης προσφύγων στην Τουρκία, προκειμένου να λυθεί το πρόβλημα πριν καν φτάσει στα κράτη μέλη της ΕΕ.

Και τι κάνει η Γερμανία για την κρίση προσφύγων της Συρίας;

Τίποτα!

Ο υπουργός Εσωτερικών Hans-Peter Friedrich αρνείται σταθερά να δεχθεί η χώρα Σύριους, και μόνο μετά την σθεναρή προσπάθεια του επίτροπου για τα ανθρώπινα δικαιώματα (της ομοσπονδιακής κυβέρνησης), επιτράπηκε πριν μερικούς μήνες να έρθουν 5.000 πρόσφυγες. Όμως μόνο ορφανά, ή με συγγενείς στη Γερμανία, και κυρίως μόνο Χριστιανοί.

Ήδη, οι λίγοι τυχεροί επιλέγονται ανάμεσα σε πολλούς άλλους, στα κέντρα κράτησης προσφύγων, ενώ χιλιάδες άλλοι αποκλείονται.

Βέβαια, το να προσκληθούν όλοι οι πρόσφυγες του πλανήτη στο Αμβούργο δεν θα έλυνε το πρόβλημα.

Θα έπρεπε όμως να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ του πλήρους ανοίγματος των συνόρων, και του σημερινού πλήρους αποκλεισμού.

Παρεμπιπτόντως, η ισχύουσα νομοθεσία (περί τρίτης χώρας), πάει πίσω στο 1992, στον λεγόμενο τότε «γερμανικό συμβιβασμό», τον οποίο οι ακτιβιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σήμερα κριτικάρουν έντονα.

Τότε, εν μέσω διαπραγματεύσεων, κάποιοι έκαιγαν τα κέντρα φιλοξενίας των προσφύγων στην Γερμανία.

Οι ξένοι πέθαιναν εξαιτίας της γερμανικής ξενοφοβίας, και οι πολιτικοί φώναζαν για να μην δέχεται η Γερμανία πρόσφυγες.

Σήμερα, όλα αυτά έχουν καταλήξει σε μια μακάβρια, ντροπιαστική αποτυχία, που θα πρέπει να διορθωθεί.

Απόδοση: S.A.

Die Zeit