Η ΑΕΚ αδικήθηκε… Να τα λέμε αυτά.

Εβδομάδα των παθών για την Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη, εβδομάδα των παθών εφέτος και για την πολύπαθη ΑΕΚ.

H AEK πληγώθηκε.

Η ΑΕΚ προδόθηκε.

Και σηκώνει, τούτες τις μέρες, τον δικό της σταυρό του μαρτυρίου.

Θα έρθει άραγες και η δική της ανάσταση; Αμήν!

Άμποτες να ’ρθει εκείνη η ώρα!

Δεν θα το κρύψουμε.

Δεν θα το αρνηθούμε.

Και η δική μας καρδιά στην ΑΕΚ είναι δοσμένη.

Και όχι μόνον αυτό.

Σαν τώρα θυμόμαστε, με γλυκιά νοσταλγία, τις εποχές που, ως παιδιά, καθόμασταν στο κρεβάτι μας και με το κεφαλάρι ως νοητό ταμπλό φαντασιωνόμασταν ότι οδηγούσαμε ταξί.

Ανάμεσα, δε, στο ξύλινο πλαίσιο του μικρού μας κρεβατιού και το στρώμα, χώναμε και μια φλογέρα· και τη χρησιμοποιούσαμε ως λεβιέ ταχυτήτων του νοερού επαγγελματικού οχήματος.

Αξέχαστες εποχές… Το όνειρό μας; Nα γίνουμε κάποτε επαγγελματίες οδηγοί των κίτρινων οχημάτων.

Να πιάνουμε τις Κυριακές το βολάν και να μεταφέρουμε επιβάτες στη Ν. Φιλαδέλφεια, ακούγοντας και τις σχετικές δικεφαλίσιες ιαχές.

Ήταν βέβαιο: το κίτρινο χρώμα μάς ενέπνεε – πολλαπλώς.

Όμως, τι τα θες τι τα γυρεύεις… Τα όνειρα έμειναν όνειρα.

 

Η ζωή παίζει τα δικά της παιχνίδια· σπρώχνοντάς μας σε άλλους δρόμους· δρόμους περισσότερο επικερδείς μεν, αλλά οπωσδήποτε και λιγότερο συναρπαστικούς.

Το δράμα της ΑΕΚ έχει αγγίξει ευαίσθητες χορδές.

Αυτό είναι βέβαιο.

Ένας δικέφαλος αητός λαβωμένος.

Με τσακισμένες τις φτερούγες.

Και ένας κόσμος ολάκερος να πονεί.

Πρώτα ο λόγος (σύμφωνα, άλλωστε, και με τα Ενωσίτικα ήθη) σε έναν απλό φίλαθλο της ΑΕΚ, έναν άνθρωπο της διπλανής πόρτας, τον Θανάση Κομπολογά.

Μια ζωή ΑΕΚ ο Θανάσης· από απλό παιδόπουλο ίσαμε σήμερα, ολόκληρος άντρας πια, τίμιος οικογενειάρχης.

«Η ΑΕΚ ενοχλεί. Πάντα ενοχλούσε», είναι τα πρώτα λόγια του Κομπολογά.

«Και έτσι μας ρίξανε. Όλα είναι στημένα. Η ΑΕΚ ήταν πάντα στο μάτι των μεγάλων και των ισχυρών. Γιατί είναι η ομάδα του δίκιου και της προσφυγιάς. Πολύ καιρό το πάλευαν. Μας το κρατάνε μανιάτικο. Από τότε που σπάσαμε το εμπάργκο και παίξαμε στο Βελιγράδι με την Παρτιζάν. Με μπροστάρη τον υπερήφανο Πόντιο, τον μεγάλο Έλληνα, τον Δημήτρη τον Μελισσανίδη. Δώσαμε χαστούκι στον Ιμπεριαλισμό τότε. Και μας εκδικήθηκε. Να το θυμάσαι αυτό. Ήταν καλοδουλεμένο σχέδιο. Βάλανε τους Εβραίους της ENIK να μας διαλύσουν. Από τότε άρχισε η κατρακύλα της ΑΕΚ. Και τελικά τα κατάφεραν…», υποστηρίζει, με δικαιολογημένη οργή αλλά και πικρία, ο Κομπολογάς.

Τη σκυτάλη της διαμαρτυρίας παίρνει ο ευαίσθητος τροβαδούρος Παντελής Θαλασσινός, ο μελαγχολικός Παντελής (έντεχνος γαρ), ο οποίος, σε ένα πρωτόγνωρο ξέσπασμα-κατάθεση ψυχής που συγκινεί, έγραψε στη σελίδα του στο Facebook: «Η ΑΕΚ δεν είναι μια απλή ομάδα, είναι διαχρονική ιδέα. Χαμένες πατρίδες κι έτσι. Αυτές τις μέρες όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι Έλληνες θρηνούν. Παντού. Στη Σμύρνη και το Κορδελιό, και την παλιά Ελλάδα…».

Ο Κώστας Χαρδαβέλλας, «ΑΕΚιτζής» από τα γεννοφάσκια του, εμφανίζεται πλημμυρισμένος από οργή.

Τρομάζεις όταν τον βλέπεις, θαρρείς έτοιμο για όλα.

Και βέβαια, με τέτοια οργή στο βλέμμα, θα ’λεγες ότι τα λόγια περιττεύουν.

Ωστόσο, είναι δημοσιογράφος (και μάλιστα από τους καλούς).

Έτσι, δεν αρκεί μόνο η οργή· θέλει και να μιλήσει – να τα πει έξω από τα δόντια: «60 χρόνια δημοσιογράφος, δεν έχω μάθει να μασάω τα λόγια μου. Η ΑΕΚ δεν έπεσε καθαρά. Την ΑΕΚ την έριξαν κάποιοι για τους δικούς τους λόγους. Θα τα πούμε αυτά όταν έρθει η ώρα. Θα αποκαλύψω όσα δεν είπα και δεν έγραψα. Με αποκαλυπτικά ρεπορτάζ μέσα από την εκπομπή μου. Πίσω από τον υποβιβασμό της ΑΕΚ υπάρχουν σκοτεινά κέντρα και συμφέροντα. Ένας αθέατος κόσμος». 

Για τον διορατικό Τάκη Βαμβακίδη, τα πράγματα είναι πολύ καθαρά, και τα επισημαίνει με την γνωστή Ποντιακή ευθύτητα: «Λυπάμαι και θυμώνω για αυτά που έκαναν στην ΑΕΚ. Ο υποβιβασμός της είναι πέρα για πέρα άδικος. Ο τρόπος που την αντιμετώπισε η Πολιτεία ισοδυναμεί με ανατροπή και πέναλτι».

Ο διακεκριμένος ηθοποιός μας Γιάννης Βούρος, ο αγαπημένος όλων των Ενωσιτών Γιάννης, άφησε τη δική του ανεξίτηλη σφραγίδα, εκτός από το σανίδι, και στα πολιτικά μας πράγματα.

Ενωσίτης από κούνια, δείχνει η υπόθεση της ΑΕΚ να τον πονά βαθιά (ειδικά το θέμα της κατασκευής του γηπέδου).

Η οργή ξεχειλίζει.

Αναβλύζει από μέσα του σαν καυτή λάβα: « Είμαι συνέχεια με ένα φλασάκι στο μυαλό. Δεν μπορείς να αλλάξεις την κατεύθυνση του ανέμου. Μπορείς όμως να αλλάξεις θέση στα πανιά. Αριστοτέλης. Χρειάζεται να μπει γερό θεμέλιο. Δεν θέλω να πω τίποτα περισσότερο! Είμαι οργισμένος με όλα αυτά που βλέπω! Έχω βγει απ’ τα ρούχα μου!»

Αλλά και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο σεβαστός μας Πατριάρχης, σοβαρότατος – όπως φαίνεται – άνθρωπος, έχει να καταθέσει τον δικό του παραμυθητικό λόγο για την βυζαντινογέννητη ΑΕΚ: «Η ΑΕΚ είναι κυρίως ιδέα. Και αι ιδέαι δεν αποθνήσκουν».

Η δήλωση αυτή, σύμφωνα με αξιόπιστούς παρατηρητές, ίσως και να γείρει αποφασιστικά την πλάστιγγα.

Υπέρ της ΑΕΚ, φυσικά.

Ό,τι και να πεις για τον Γιώργο Πάντζα είναι λίγο.

Ο Γιώργος δεν έπαψε, όλα τούτα τα χρόνια, να οργίζεται και να πονά.

Πολύπειρος πολιτικός πια (ΠΑΣΟΚ, ΔΗΚΚΙ, ΣΥΡΙΖΑ), ένας άνθρωπος που 24 ώρες το 24ωρο ζει και αναπνέει πολιτικά, το πρόβλημα της αγαπημένης του Ένωσης δεν μπορεί παρά να το δει (και αυτό) από πολιτική σκοπιά: «Η ΑΕΚ πληρώνει την προοδευτική ιδεολογία του Λαού της. Το πρόσφατο επεισόδιο με το σύντροφο τον Δημήτρη τον Στρατούλη (σ.σ. ‘βουλευτής Στρατούλης εδώ, με χτυπάει η Χρυσή Αυγή!’) ήταν ένα πρώτο γερό δείγμα για το που πήγαιναν τα πράγματα. Το πρώτο μεγάλο καμπανάκι. Τι καμπανάκι… Καμπάνα! Καμπάνα της Αγιά Σοφιάς! Η ΑΕΚ ήταν πάντα η ομάδα των κατατρεγμένων. Ο σύλλογος των καταφρονεμένων. Αυτών που ένιωθαν την αδικία στο πετσί τους.  Η ΑΕΚ είναι ένα μετερίζι αντίστασης, ένα έμπλαστρο δημοκρατίας, ένα κατάπλασμα ελευθερίας! Αυτό πληρώνει σήμερα».

Ο καταξιωμένος στιχουργός μας, ο «Πρόεδρος» Λευτέρης Παπαδόπουλος, γλαφυρός όπως πάντα και θαλερός όσο ποτέ, μας ανοίγει την καρδιά του καβάλα στο δελφίνι των αναμνήσεων.

Ξετυλίγει το κουβάρι μιας ζωής γεμάτης δυνατά αισθήματα.

Αναπολεί τα παλιά και τα συγκρίνει με τα τωρινά, γεμίζοντάς μας συγκίνηση μα συνάμα και μελαγχολία: «Ραγίζει η καρδιά μου να βλέπω έτσι την προσφυγομάνα ΑΕΚ. Να πηγαίνει σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά. Τα έλεγα πριν από λίγο και στον Διαμαντή τον Πεπελάση… Τέτοια στεναχώρια είχα να πάρω από τότε που έγραψα τον νέο ύμνο της ΑΕΚ και ο κόσμος συνέχισε να τραγουδάει τον παλιό. Ήταν αλλιώς παλιά. Θυμάμαι τη μάνα μου, εκείνη τη μάνα, την ηρωίδα μάνα, που έπλενε σκάλες για να μπορέσει να μου δώσει μια δραχμούλα, να πάω να δω την αγαπημένη μου ομάδα. Φτώχια. Μεγάλη φτώχια τότε. Και πείνα. Μεγάλη πείνα. Χαμοζωή. Θυμάμαι κατεβαίναμε, φτωχομάνι τότε, με τα πόδια από το σπίτι μου μέχρι το 2^ο  Γυμνάσιο Αρρένων, να μαζευτούμε για να πάμε παρέα στο γήπεδο. Φτωχολόι. Εγώ βέβαια είχα επιτυχία και στα κορίτσια. Ήμασταν φτωχοί, αλλά συνέχεια ερωτευμένοι τότε. Ήταν ένα κορίτσι, η Μυρσίνη, ΑΕΚ κι αυτή… Βλέπαμε ένα γιασεμί στο περβάζι, ένα μορτάκι, ένα μεθυσμενάκι κι αυτό μας γιόμιζε δύναμη και ελπίδα… Ωραία χρόνια… Δύσκολα, αλλά ωραία χρόνια… Δεν είχαμε λεφτά, είχαμε όμως αγάπη κι όνειρα… Και πριν βγούμε στο σεργιάνι για το γήπεδο, το απομεσήμερο, η μάνα, η φτωχή αυτή μάνα, η πλύστρα, η ηρωίδα, μου ετοίμαζε, μέσα σε μια καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία,  να φάω κάτι, να μη πάω νηστικός. Ό,τι υπήρχε. Ένα κεφτεδάκι, λίγη μανέστρα…».

Ο αγωνιστής Στέφανος Ληναίος, παλιός κι εκείνος, δείχνει να συμμερίζεται το κλίμα των διηγήσεων του Λευτέρη, αλλά το πάει ακόμη πιο μακριά το πράγμα.

Βλέπει ξένο δάκτυλο.

Και, μάλιστα γερμανικό.

«Συμπαθώ την ΑΕΚ. Γιατί εκφράζει την αντίσταση στον παλιό και νέο κατακτητή της πατρίδας μας. Αυτό δεν άρεσε. Πίσω από τον υποβιβασμό της κρύβεται Ένας Εχθρός του Λαού. Δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Τελικά, πιο πιθανό μου φαίνεται να παντρέψω την κόρη μου τη Μαργαρίτα παρά να επικρατήσει δικαιοσύνη στον κόσμο. Όχι μόνο δε μας δίνουν τις γερμανικές αποζημιώσεις, αλλά μας αποζημιώνουν και με υποβιβασμό της ιστορικότερης ομάδας της χώρας. Μετά απ’ αυτό, θα έχει άδικο ο υπερήφανος, αντιστασιακός λαός της ΑΕΚ να βροντοφωνάξει στους Γερμανούς δανειστές-τοκογλύφους ‘δεν πληρώνω-δεν πληρώνω’»;

Βαψομαλλιάδες