Και η Γερμανία έχει πολλά να χάσει.

Μια θεωρία που κυκλοφορεί ευρέως έχει να κάνει με την ανάδυση της γερμανικής απόλυτης ηγεμονίας στην ευρωζώνη.

Τα τελευταία χρόνια, η εμμονική με την λιτότητα αυτή χώρα, έχει επιβάλλει το δικό της μοντέλο στις πληγείσες από την κρίση χώρες της ευρωζώνης.

Τα σκληρά μέτρα που στήριξε και επέβαλλε το Βερολίνο απέτυχαν να φέρουν θετικά αποτελέσματα, και οι επικριτές της πολιτικής αυτής μιλάνε για θεραπεία που στο τέλος θα σκοτώσει τον ασθενή.

Υπάρχει μια σχολή σκέψης που θέλει την Γερμανία να είναι ένας εγωιστής γίγαντας, ο οποίος επιβάλλει με το στανιό το δικό του οικονομικό μοντέλο στους άλλους, έτσι ώστε να προωθήσει τα δικά του εθνικά, και οικονομικά συμφέροντα.

Χωρίς να δίνει καμιά μα καμιά σημασία στις σκληρές κοινωνικοοικονομικές  συνέπειες που πλήττουν τις ασθενέστερες χώρες.

Πίσω από αυτήν την σχολή κρύβεται η διαχρονική άποψη ότι το μόνο που πάντα επεδίωκε η Γερμανία ιστορικά είναι η κυριαρχία.

Οπότε γιατί εκπλησσόμαστε;

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η σημερινή Γερμανία ασκεί μεγαλύτερη εξουσία στην Ευρώπη από οποιαδήποτε άλλη φορά.

Η καλπάζουσα κρίση έριξε το βάρος σε αποφάσεις που παίρνονται με βάση την οικονομική ισχύ και το μέγεθος του πληθυσμού, αντί με την παραδοσιακά πιο γραφειοκρατική  κα κοινή λήψη αποφάσεων στην ΕΕ τα προηγούμενα χρόνια.

Είναι όμως η σημερινή γερμανική επιρροή μέρος μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής τακτικής να ελέγξει την ΕΕ, ή απλά μια βραχυπρόθεσμη ευκαιρία που προέκυψε;

Μια αυτοκρατορική κίνηση βάθους, ή ένα πολιτικό ατύχημα;

Αν η Γερμανία βρίσκονταν στα οικονομικά χάλια που ήταν πριν από μια μόλις δεκαετία, οι εξελίξεις θα ήταν σαφώς διαφορετικές.

Η σημερινή οικονομική της ισχύ δεν εγγυάται για το μέλλον, ειδικά αν αναλογιστούμε την δημογραφική της βόμβα που είναι έτοιμη να εκραγεί.

Αν και το Βερολίνο έχει τον πιο βαρύνοντα λόγο στη σημερινή ΟΝΕ, έχει επίσης και τα πιο πολλά να χάσει σε περίπτωση αποτυχίας της.

Ήδη, πολλοί Γερμανοί αξιωματούχοι το αφήνουν να εννοηθεί, λέγοντας από καιρό ότι είναι έτοιμοι να κάνουν τα πάντα προκειμένου να επιβιώσει το ευρώ.

Το να δείχνεις τα χαρτιά σου στην πολιτική, όπως και στο πόκερ, αποτελεί αδυναμία.

Για αυτό και η Γερμανία προβάλλει απαιτήσεις, όσο το παιχνίδι πλησιάζει στο τέλος του.

Δηλαδή σε μια ευρωζώνη, στηριγμένη από το Βερολίνο,  με κοινούς δημοσιονομικούς κανόνες, κεντρική εποπτεία των χρηματοπιστωτικών οργανισμών, και ένα ταμείο διάσωσης έτοιμο να αντιμετωπίσει τις όποιες μελλοντικές κρίσεις.

Αυτοί που μιλάνε για μια γερμανική ηγεμονία, συνήθως παραβλέπουν το πόσα πολλά έχει ήδη απεμπολήσει το Βερολίνο.

Στην αρχή ήταν κάθετα αντίθετο σε διασώσεις, μετά συμφώνησε σε βοήθεια υπό όρους, αργότερα συμφώνησε στο σπάσιμο της σχέσης μεταξύ δημόσιου και ιδιωτικού χρέους, και τέλος ενέδωσε στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών από το έκτακτο ταμείο ESM.

Όπως κάθε παραχώρηση, έτσι και αυτή της ανακεφαλαιοποίησης ήταν γεμάτη από συνοδευτικούς όρους. Αυτό όμως οφείλεται στο ότι η σημερινή ευρωζώνη απέχει πολύ από αυτήν που οι Γερμανοί πολιτικοί είχαν υποσχεθεί στους ψηφοφόρους τους.

Ακόμη και η ΕΚΤ, που φτιάχτηκε στα πρότυπα της Bundesbank, έπαψε λόγω κρίσης να είναι «γεράκι», και άρχισε να αγοράζει ομόλογα… με επιτόκια που δεν ταιριάζουν ούτε στη Γερμανία ούτε στις αδύναμες χώρες.

Αυτό το ομολόγησε και η ίδια η Μέρκελ, αλλά για άλλους λόγους.

Το Βερολίνο απολαμβάνει την στήριξη της Φιλανδίας, της Ολλανδίας, και της Αυστρίας.

Το στηρίζουν επίσης η Δανία, η Πολωνία, και η Σουηδία, που όμως δεν ανήκουν στην ευρωζώνη.
Την περασμένη εβδομάδα η Μέρκελ δήλωσε πως οποιαδήποτε σκέψη για επικυριαρχία της Γερμανίας είναι για αυτήν κάτι ξένο.

Η εμμονή της για σκληρές μεταρρυθμίσεις οφείλεται, όπως είπε, στο ότι είναι ο μόνος τρόπος για να περάσει στους Γερμανούς φορολογούμενους την ιδέα της χρηματοδότησης και της εγγύησης κάποιων «μαύρων οπών».

Το μάθημα που προκύπτει από την κρίση, λέει, είναι πως οι χώρες που μοιράζονται ένα κοινό νόμισμα θα πρέπει να αποδεχτούν το γεγονός ότι η Ευρώπη θα πρέπει να έχει τον τελικό λόγο σε πολλά περισσότερα ζητήματα από ότι μέχρι τώρα.

Οι Γερμανοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι αρνούνται ότι αυτή η νέα Ευρώπη αποτελεί ένα γερμανικό πείραμα λιτότητας.

Όπως ισχυρίζονται, δεν ζητήθηκε από καμιά χώρα να πάψει να δανείζεται, το μόνο που ζητήθηκε είναι να δανείζονται λιγότερα.

Μόνο έτσι, λένε, θα μπορούν να επιβιώσουν οικονομίες που εξαρτώνται από μη εκλεγμένους θεσμούς όπως είναι οι οίκοι αξιολόγησης.

Η όποια ένταση υπάρχει, έχει να κάνει περισσότερο με τους φόβους των Γερμανών και των συμμάχων τους για το αύριο, την ίδια ώρα που οι επικριτές του Βερολίνου φοβούνται για το σήμερα.

Η πρόκληση τώρα είναι να δομηθεί ένα νέο πολιτικό και οικονομικό σύστημα που θα βολεύει και τις δυο πλευρές.
Οι Γερμανοί γνωρίζουν πολύ καλά πως το παράθυρο της λιτότητας αρχίζει να κλείνει.

Και αντί να σκέφτονται το πώς θα κυριαρχήσουν, απλά προσπαθούν να χρυσώσουν το πικρό χάπι των αμοιβαίων ρίσκων που σύντομα θα πρέπει να καταπιούν οι ψηφοφόροι τους, για να διατηρηθεί εν ζωή η ευρωζώνη.

Απόδοση: S.A.

Irish Times