Περί ακτοπλοϊκού αποκλεισμού της Θεσσαλονίκης και άλλων δαιμονίων…

Τις τελευταίες μέρες βιώνουμε τον αποκλεισμό της Θεσσαλονίκης σε ότι αφορά την ακτοπλοϊκή της σύνδεση.

Ο αποκλεισμός αυτός δεν αποτελεί ένα καινούργιο φαινόμενο. Έχει συντελεστεί εδώ και χρόνια. 

Αργά και σταθερά.

Η δημιουργία αυτοκινητόδρομων που συνδέουν την πόλη  με οδική ασφάλεια προς άλλα λιμάνια (Βόλος, Καβάλα, Αλεξανδρούπολη ακόμα και Πειραιάς) απαξίωσαν και έκαναν ασύμφορες τις μετακινήσεις από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης προς το Βόρειο Αιγαίο, προς τις Σποράδες, προς τις Κυκλάδες και προς το Ανατολικό Αιγαίο.

Εξαιτίας του ανάγλυφου του Θερμαϊκού κόλπου αλλά και του δεδομένου των παράκτιων χρήσεών του, η χρησιμοποίηση ενός σκάφους υψηλών ταχυτήτων είναι πρακτικά αδύνατη, μια και είναι υποχρεωμένο να κινείται με χαμηλή ταχύτητα για την αποφυγή δημιουργίας κυματισμού, η οποία θα ήταν δυνατόν να προκαλέσει ζημιές στο παραλιακό μέτωπο της δυτικής πλευράς της Κασσάνδρας.

Ταυτόχρονα η χρονική διάρκεια του ταξιδιού μέχρι την έξοδο του κόλπου υπερβαίνει τις δύο ώρες!

Με το κόστος  και την ταλαιπωρία που συνεπάγεται αυτό.

 

Όλα τούτα λειτουργούν αποτρεπτικά για την εγκατάσταση ακτοπλοϊκών συνδέσεων. Οι επιχειρηματίες δεν είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν και το κράτος δεν μπορεί να επιδοτήσει.

Οι τοπικοί άρχοντες και οι υπεύθυνοι των λιμένων δεν έκατσαν ποτέ να υπολογίσουν και να σχεδιάσουν-λαμβάνοντας υπόψη τους αντικειμενικούς παράγοντες-τον τρόπο λειτουργίας των απαιτούμενων συνδέσεων.

Αντιθέτως, ακούγαμε κατά καιρούς κορώνες τοπικισμού και λαϊκισμού που υποστήριζαν ότι με κάποιο μαγικό τρόπο τα καράβια των τακτικών συγκοινωνιών πρέπει να «δένουν» στο λιμάνι της πόλης.

Η αντιμετώπιση του ζητήματος εξαντλήθηκε σε μια προσέγγιση ανάλογη ενός κοινοτάρχη που ζητάει το ΚΤΕΛ να κάνει στάση στην πλατεία του χωριού έτσι ώστε να δουλέψει το τοπικό καφενείο.

Στην ουσία και στην πράξη του προβλήματος δεν μπήκε κανείς.

Κι όμως υπάρχει λύση. Όχι με φωνές ούτε με απειλές.

Αντιθέτως, η προσέγγιση θετικών  πρακτικών, όπως αυτές εφαρμόζονται σε άλλους λιμένες, μπορούν και πρέπει να αποτελέσουν αζιμούθιο για τη λήψη αποφάσεων.

Η λαγουδέρα του σκάφους πρέπει να φύγει από τα χέρια τους και να περάσει σε μια λογική που να εξυπηρετεί την πόλη και όχι τα καφενεία και τα μικροπολιτικά συμφέροντα..

Η απόσταση ανάμεσα στα Νέα Μουδανιά τη Θεσσαλονίκη είναι 61 χλμ., δηλαδή λιγότερο κι από ώρα με το ΚΤΕΛ, μισή ώρα με το ΙΧ και 25 λεπτά με ένα μελλοντικό σιδηροδρομικό δίκτυο, κάτι το οποίο  αποτελεί αίτημα αλλά και αναγκαιότητα της περιοχής.

Την ίδια στιγμή το πλοίο που φεύγει από τη Θεσσαλονίκη θέλει περίπου δύο ώρες για να φτάσει στο ύψος των Νέων Μουδανιών!

Άρα, η πιο άμεση αλλά και βιώσιμη λύση που προβάλλει είναι η μεταφορά του επιβατικού σταθμού του ΟΛΘ στα Νέα Μουδανιά, μια λύση που θα κάνει τις μεταφορές ανταγωνιστικές, φθηνές, γρήγορες και πρακτικές.

Με αυτόν τον τρόπο θα έρθουν πιο κοντά τα νησιά στη Θεσσαλονίκη αλλά και στη Χαλκιδική, καθορίζοντας έτσι τη διασύνδεση των τουριστικών προορισμών με ένα καθολικό σύστημα.

Το λιμάνι της Θεσσαλονίκης θα απεμπλακεί από μια διαδικασία ζημιογόνα για το ίδιο και την πόλη και θα επικεντρωθεί στο ρόλο του που είναι η μεταφορά εμπορευματοκιβωτίων και ο ελλιμενισμός κρουαζιερόπλοιων.

Είναι καιρός να αντιμετωπίσουμε τον τουρισμό αλλά και τις μεταφορές με μια ενιαία προσέγγιση…

Χρήστος Κωνσταντίνος Ελευθεριάδης

Παράλλαξη