Ελλάδα και Αριστερά.

«Υπάρχει ένα στοιχείο σε αυτούς τους ανθρώπους, που είναι γνήσιο. Δεν ξέρω αν η κυρία αυτή (σ.σ.: στη Μαρία Ρεπούση αναφέρεται) ανήκει σ' αυτόν τον τομέα της γνησιότητας. Είναι τραυματισμένοι άνθρωποι από τον εμφύλιο πόλεμο.

Κι εγώ ανήκω στη νικημένη παράταξη του εμφυλίου πολέμου.

Μέχρι που έμεινα εξόριστος στο Παρίσι έβλεπα την ελληνική σημαία και τη σιχαινόμουν. Και σιγά σιγά έμαθα να βλέπω την σημαία και να κλαίω από συγκίνηση και από αγάπη. Έγινε σταδιακά.

Υπάρχει ένα τμήμα αυτού του κόσμου, πάρα πολύ πληγωμένο από τον εμφύλιο πόλεμο, γιατί είναι βαθιά τραυματισμένο γιατί θρηνούν νεκρούς, φρίκες κ.λπ.

Έχουν αυτό το μίσος το οποίο δεν μπορούν να το ξεπεράσουν. Το άλλο σημείο βέβαια είναι μια μπουρδολογική επιστημοσύνη-ανεπιστημοσύνη».
Κώστας Ζουράρις, εκπομπή «Ελεύθερος Σκοπευτής», τηλεόραση ΣΚΑΪ, 2 Ιουνίου 2013

Ο κ. Ζουράρις προέρχεται από την Αριστερά και παραμένει εκεί, με τον δικό του ιδιόμορφο και άναρχο τρόπο.

Κατά δική του ομολογία, όταν βρισκόταν στο Παρίσι κατά τη διάρκεια της επταετίας, ένιωθε σιχαμάρα όταν αντίκριζε την ελληνική σημαία.

Η ταύτισή του με το εθνικό σύμβολό μας προέκυψε έπειτα από δική του προσπάθεια και με την πάροδο του χρόνου.

Το ενδιαφέρον στην αφήγησή του είναι το γεγονός πως δεν αποδίδει την ενστικτώδη απέχθεια στη δικτατορία αλλά στην ήττα της Αριστεράς στην αιματηρή αναμέτρηση 1946-1949.

Οι νεκροί, οι φρίκες και -πάνω απ' όλα- η γεύση της ήττας ήταν τα καθοριστικά στοιχεία που διαμόρφωσαν την ψυχοσύνθεση ανθρώπων σαν τον πρώιμο κ. Ζουράρι και την όψιμη Μαρία Ρεπούση.

Στην Ελλάδα, η σύγκρουση της Αριστεράς με την Ιστορία, τα ήθη, τα έθιμα, τα σύμβολα, την θρησκευτική πίστη και τις αντιλήψεις περί εθνικής συγκρότησης και ενότητας είναι διαρκής.

Δεν έχει πάψει ούτε μία ημέρα – από την ίδρυση του ΣΕΚΕ (προδρομική ονομασία του ΚΚΕ) το 1918 κι έπειτα.

Πέραν των συναισθημάτων της προσωπικής και συλλογικής ματαίωσης λόγω της συντριβής στον Γράμμο και των διώξεων που επιφύλαξε το κράτος σε βάρος των κομμουνιστών για να διαφυλάξει τη συνέχιση της ύπαρξής του, υπάρχουν πρακτικοί λόγοι που επιβάλλουν στους μαρξιστές το μίσος εναντίον της σημαίας.
Η Αριστερά δεν είναι συμβιβασμένη με την υπάρχουσα δομή της κοινωνίας και του κράτους.

Επιδιώκει την εκ βάθρων αλλαγή, τη διάλυση του εποικοδομήματος και την αντικατάστασή του με το απείκασμα των ιδεοληψιών της.

Δεν είναι δυνατόν να χτιστεί η «αταξική» κοινωνία της κομματικής νομενκλατούρας πάνω στα θεμέλια του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού. Κάθε συνεπής Αριστερός δεν μπορεί να υποστηρίζει κάτι άλλο εκτός από την ολοκληρωτική διάλυση του συλλογικού υπόβαθρού μας.
Υπό μίαν έννοια, ο μαρξισμός θυμίζει πολύ θρησκευτικό σύστημα.

Υπόσχεται πλήρη μεταμόρφωση των κοινωνικών και διαπροσωπικών σχέσεων, δραματική μεταβολή των κρατικών δομών και μεταστοιχείωση του είδους μας στη μια ή την άλλη εκδοχή του «σοβιετικού ανθρώπου».

Υπόσχεται επίγειο παράδεισο (αφού δεν αποδέχεται μεταθανάτια ζωή) και δεν μπορεί να ανεχθεί εγγύς του να λειτουργούν άλλα συστήματα που θα προκαλούν παραμορφώσεις στο ηχηρό μηδενιστικό σήμα που διαρκώς εκπέμπει.
Τα παραδείγματα από τις εθνομηδενιστικές και μισελληνικές συμπεριφορές που ανέφερε ο κ. Ζουράρις είναι αναρίθμητα.

Όποτε πυρπολείται ελληνική σημαία, η Αριστερά θα σπεύσει να στηρίξει την ενέργεια. Όποτε έρχεται σε σύγκρουση η χώρα μας με άλλη δύναμη, από την Αριστερά θα ακουστούν επιχειρήματα για το «δίκαιο» των άλλων.

Όποτε διασύρεται η θρησκευτική πίστη μας από αμφιβόλου ποιότητας «καλλιτέχνες» η Αριστερά θα πρωτοστατήσει στην υπεράσπιση του δικαιώματος στην «Τέχνη».

Όλα τα παραπάνω γίνονται διαρκώς, με κάθε ευκαιρία που θα δοθεί και με μια συνέπεια που εντυπωσιάζει.

Η αποποίηση της εθνικής κληρονομιάς και το ξαναγράψιμο της Ιστορίας με πλήρως αφελληνισμένο το αφηγηματικό στιλ της, είναι μια από τις μεγάλης κλίμακας καμπάνιες της ελληνόφωνης Αριστεράς.

Δεν πρόκειται για πολιτική επιλογή αλλά για κανονική «ιεραποστολή»!

Η Αριστερά ανέχεται την κριτική αρκεί να μην στρέφεται εναντίον της.

Τότε ομιλεί περί «χυδαίου αντικομμουνισμού», «πατριδοκαπηλείας» και «αναχρονισμού».
Φυσικά, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δεν συμμερίζεται αυτές τις αντιλήψεις και τις επιδιώξεις.

Οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν αυτοπροσδιοριστεί Έλληνες (και είναι Έλληνες) και δεν σκοπεύουν να εγκαταλείψουν όσα θεωρούν όσια και ιερά για να ικανοποιήσουν τα απωθημένα συμπλεγματικών ανθρώπων.
Ο Ελληνισμός και ο μαρξισμός είναι έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους και η σχέση τους είναι απόλυτα και διαχρονικά πολεμική. 

Οι Αδιάβροχοι