Το πιρπιτσόλι της διπλανής ξαπλώστρας…

Μια κλασική (αληθινή) ιστορία της νεοελληνικής καθημερινότητας, και δη της καλοκαιρινής.

Ένα μικρό μάθημα ζωής.

Είμαι λοιπόν αραχτός, σε ξαπλώστρα δίπλα στο κύμα, σε beach bar του πρώτου ποδιού της Χαλκιδικής, απολαμβάνοντας το φραπεδάκι μου, και μπαινοβγαίνοντας μια στη θάλασσα και μια … στο facebook.

Ξαφνικά, και  ενώ όλα ήταν ήρεμα και προβλέψιμα, καθημερινή γαρ, all hell breaks loose, που λένε και οι Γάλλοι.

Πλησιάζει λοιπόν και παρκάρει (με σπιναρίσματα!) μια τελευταίου τύπου Mercedes κάμπριο, με τα ηχεία της να ξερνάνε εκατοντάδες ντεσιμπέλ αγριεμένων ήχων Πάολας, Κοκκίνου, Βανδή….;

Θα σας γελάσω.

Πάντως τσιφτετελοπόπ ήταν, και μάλιστα ντάλα μεσημέρι!!!!!

Από μέσα ξεπηδάει ένα από αυτά τα σύγχρονα ζευγάρια, με τον μελαχρινό ασχημούλη κοντόχοντρο και κοντοκουρεμένο νεαρό, και την «σύντροφό» του, μια κατάξανθη (από μπουκάλι) και βαμμένη σαν λατέρνα κοπελίτσα με 3-4 εμφανή τατουάζ στο καλλίγραμμο κορμί της (τι κορμί… κορμάρα).

Και μέσα στην ατυχία μου, το ορεξάτο και καταφανώς ερωτευμένο ζεύγος έρχεται και καταλαμβάνει την διπλανή ακριβώς ομπρέλα με τις δυο ξαπλώστρες.

Μέσα σε τρία μόλις λεπτά, και τι δεν ξεφόρτωσαν!

Ρακέτες, κάμερες, τάμπλετς, φρίσμπι, μάσκες, βατραχοπέδιλα, σανίδες, στρώμα, πετσέτες, ψάθες, κλάμερ, βιβλία, περιοδικά, εφημερίδες (αθλητικές) ειδικά μαξιλαράκια, και άλλα πάρα πάρα πολλά μικροαντικείμενα.

Μέχρι και σωσίβιο στρώμα σε σχήμα μικρού νησιού, είχαν, με ένα φοινικόδεντρο στη μέση!

Σε σημείο να νομίζει κανείς ότι θα μείνουν εκεί, δίπλα στο κύμα, για σαράντα μέρες.

Στη συνέχεια, και αφού πασαλείφτηκαν από πάνω ως κάτω με αντιηλιακά, και έβαψαν τα μούτρα τους με κάτι φλούο μπογιές (για τον ήλιο υποθέτω), το χάι αυτό ζευγάρι άρχισε να παίζει ρακέτες.

Φωνάζοντας κάθε τόσο ο ένας στον άλλο «είσαι Θεά… είσαι Θεός… γουάου… κλπ».

Για πέντε λεπτά.

Μετά βούτηξαν μαζί, χαριεντίστηκαν στη θάλασσα, και βγήκαν έξω (σε τρία λεπτά).

Εκεί άρχισε να τραβάει ο ένας τον άλλον φωτογραφίες σε διάφορες χαρούμενες πόζες.

Μάλιστα ζήτησαν να τους βγάλω κι εγώ δυο τρεις φωτογραφίες αγκαλιασμένους, να ζουν τον μεγάλο τους έρωτα.

Αφού ξαναπασαλείφτηκαν με λάδια, ξαναμπήκαν στο νερό και άρχισαν το φρίσμπι.

Για δυο λεπτά.

Αμέσως μετά παράγγειλαν καφέδες φραπουτσίνο, και καρπούζι με φράουλες και σαντιγί.

Μετά άρχισαν τα τηλεφωνήματα από το κινητό, από τα οποία κατάλαβα ότι η νεαρά ήταν βοηθός κομμώτρια που μόλις είχε σχολάσει για το μεσημέρι, και είχε μία το πολύ ώρα ακόμη, μέχρι να επιστρέψει στη δουλειά της για το απόγευμα.

Ύστερα ρίχτηκαν στο διάβασμα.

Αυτή ένα κουτσουμπολίστικο περιοδικό, από αυτά που πόλεμος να γίνει…  με την Μενεγάκη θα ασχολούνται, και το πόσο απλή και όμορφη ήταν στο σούπερμαρκετ!

Αυτός μια αθλητική εφημερίδα, από αυτές που ακόμη και το καλοκαίρι, εν μέσω αθλητικής ραστώνης, πουλάνε σαν τρελές.

Η ώρα της ανάγνωσης κράτησε περίπου τρία με τέσσερα λεπτά.

Μετά ξαναμπήκαν στο νερό, πήγαν λίγο πιο βαθιά, και πλακώθηκαν στα περιπαθή φιλιά, και ποιος ξέρει τι άλλο.

Η μικρά μετά βγήκε, σκουπίστηκε καλά με μια επώνυμη design πετσέτα, και ήρθε και  έκατσε στη ξαπλώστρα… για να χαλαρώσει,  και να διαβάσει το περιοδικό της, ενώ ο νταβρατισμένος γκόμενος έκανε το δελφίνι στα βαθιά, χαιρετώντας την και φωνάζοντάς την για να τον βλέπει πόσο καλά βουτάει…

Και αυτή τον χαιρετούσε με ζωντάνια!

Φωνάζοντας του κάθε τόσο: «είσαι Θεός»!

Μέσα όμως από το περιοδικό, που υποτίθεται ότι διάβαζε, κρατούσε με μαεστρία το υπερσύγχρονο κινητό της, με το οποίο χρησιμοποιώντας ένα μόνο χέρι παρακαλώ, έστελνε κάπου απεγνωσμένα μηνύματα SMS.

Ενώ παράλληλα, κάθε τόσο χαιρετούσε τον έρωτά της, που συνέχιζε να … αθλείται στα βαθιά.

Και που ο ταλαίπωρος νόμιζε πως η αγαπημένη του διαβάζει το περιοδικό της στην ξαπλώστρα… θαυμάζοντάς τον.

Ξαφνικά όμως χτύπησε το κινητό της (με ήχο από Ρέμο), και η κοπέλα έντρομη το απάντησε, ψελλίζοντας διάφορα του τύπου «δεν μπορώ τώρα, είμαι στη δουλειά… εντάξει, θα προσπαθήσω… θα τον ξεφορτωθώ… έλα αγάπη μου μη κάνεις έτσι… ναι ξέρω, μαλάκας είναι… σε θέλω κι εγώ… κλείνω τώρα»….

Και όλα αυτά την ώρα που είχε ανοιχτό το περιοδικό μπροστά της, και με το ένα χέρι χαιρετούσε τον λουόμενο εραστή!

Για να μη τα πολυλογώ, ο τύπος τελικά βγήκε από το νερό, και ήρθε να ξαπλώσει δίπλα της, συνεχίζοντας τις αγκαλιές και τα φιλιά.

Το δε «σ’ αγαπώ» ακούστηκε περισσότερες φορές, κι από όσο ακούγεται σε αμερικανικό σήριαλ…

Αμέσως μετά, 45 μόλις λεπτά από τον ερχομό τους, άρχισαν να μαζεύουν τα συμπράγκαλα τους, και εξαφανίστηκαν… με σπινάρισμα.

Για να συνεχίσουν τον έρωτά τους στη πόλη…

Και γιατί τα έγραψα όλα αυτά;

Ούτε που ξέρω.

Απλά μου έκανε εντύπωση (για μια ακόμη φορά) η ψευτιά και η απάτη στις σχέσεις.

Χώρια που μου ήρθε στο μυαλό τίτλος για άρθρο, και άρα δεν μπόρεσα να αντισταθώ…

«Το ξέκωλο της διπλανής ξαπλώστρας».

Που μπορεί να είμαι εγώ, εσύ, η δικιά μου, ο δικός σου, και πάει λέγοντας….

Πως το λέγαμε παλιά;

Ρε συ, είδα χθες βράδυ τη δικιά σου με τον δικό της!

Strange Attractor