Φεμινιστικά παράδοξα…

Η Sara, η Hana και η Aree  έχουν διαφορετικά ενδιαφέροντα.

Η Sara είναι εκπαιδευόμενη ψυχοθεραπεύτρια, που ονειρεύεται να ανοίξει κάποτε ένα δικό της κέντρο.

Η Hana διαχειρίζεται μια δική της επιχείρηση ζαχαροπλαστικής, και σκέφτεται να αρχίσει να ασχολείται με την διοργάνωση δεξιώσεων.

Η Aree αποφοίτησε πρόσφατα, με πτυχίο στη λογιστική.

Όλες τους έχουν ένα κοινό σημείο.

Κάθε μέρα ντύνονται κουνελάκια, και παίρνουν το λεωφορείο για να πάνε στη δουλειά τους, στο Playboy Club της οδού Old Park Lane.

«Όλοι νομίζουν ότι είμαστε στρίπερς», λέει η Hana.

«Στη πραγματικότητα όμως, όταν εργάζομαι είμαι ντυμένη ολόκληρη, και μάλιστα φοράω περισσότερα ρούχα απ΄ όσα όταν βγαίνω για διασκέδαση στην πατρίδα μου το Μπέλφαστ…».

Αυτό βέβαια δεν είναι ένα ισχυρό επιχείρημα, για μια γυναίκα που φοράει απλά ένα κολάν (μάλιστα διπλό, αφού έτσι δεν τρεμοπαίζουν τα πόδια), αλλά είναι απόλυτα κατανοητή η προσπάθειά της να υπερασπιστεί αυτό που κάνει.

Η Hana εργάζεται ως κουνελάκι βαλές.

Σερβίρει δηλαδή ποτά στο μπαρ του Playboy Club.

Όσο εργάζεται, απαγορεύεται να κάθεται, απαγορεύεται να λέει το επίθετό της, και απαγορεύεται να βγαίνει ραντεβού με πελάτες.

Το ίδιο ισχύει και για τις Sara και Aree, που η μια είναι στη ρεσεψιόν των VIP, και η άλλη κρουπιέρισα.

«Οι πελάτες γνωρίζουν τους κανόνες… κοιτάς αλλά δεν ακουμπάς. Τόσο απλά», λέει η Sara.

Και αν κάποιος ακουμπήσει;

«Τότε φεύγει.. και έτσι πρέπει να είναι».

Μάλιστα, όπως μας λέει, τα κουνελάκια εκπαιδεύονται στην αυτοάμυνα πριν αναλάβουν καθήκοντα, και για αυτό είναι περήφανη, ελπίζοντας πως δεν θα της χρειαστεί ποτέ.

Γιατί όμως χρειάζεται αυτή η εκπαίδευση;

Δεν είναι δα και πολεμικοί ανταποκριτές. Δεν εργάζονται σε επικίνδυνη περιοχή.

Σερβίρουν ποτά, και μοιράζουν την τράπουλα σε ένα κλαμπ, όπου για να γίνει κανείς μέλος πληρώνει £12,000 τον χρόνο!

Βέβαια, αν εργάζεσαι δίπλα σε μεθυσμένους άνδρες, και το μόνο που φοράς είναι ένα σέξι καλσόν και ψηλά τακούνια, τότε αυτοί μάλλον θα προσπαθήσουν να σε ακουμπήσουν.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να κάνεις αυτή τη δουλειά, αλλά καλά θα ήταν να ξέρεις ότι έτσι προκαλείς.

Τη δεκαετία του 1960, όταν άνοιξε το πρώτο Playboy Club στο Σικάγο, ο Hugh Hefner, καλώς ή κακώς, εκπροσωπούσε την σεξουαλική και οικονομική ανεξαρτησία των γυναικών.

Και αυτό διότι προσλάμβανε γυναίκες σε μια εποχή που δύσκολα εύρισκαν εργασία.

Σήμερα δεν υπάρχει ανισότητα των φύλων σε τέτοιο βαθμό.

Δεν υποτιμώ την εργασία των Playboy bunnies, αφού μαθαίνουν κινεζικά και αραβικά, και ότι χρειάζεται να ξέρουν για την παρασκευή κοκτέιλ, αλλά… το να ντύνεσαι ως λαγουδάκι για να βγάλεις το ψωμί σου είναι, πώς να το κάνουμε, κάπως υποτιμητικό.

Οι κοπέλες έχουν δυο απαντήσεις σε αυτό:

Πρώτον, όπως λένε, το 40% των μελών του κλαμπ είναι γυναίκες!

Αυτό όμως είναι σαν να λες ότι δεν είσαι ρατσιστής, επειδή έχεις έναν μαύρο φίλο.

Δεύτερον, το κλαμπ έχει μακρά παράδοση στο να προσλαμβάνει τα συνταξιούχα κουνελάκια στο παρασκήνιο. Και για να το καταλάβουμε αυτό, θα πρέπει να μιλήσουμε λίγο για τις διαδικασίες πρόσληψης.

Όταν συμπληρώνουν την αίτηση πρόσληψης, τα κουνελάκια προσκαλούνται να συμμετάσχουν σε μια ημερίδα ενημέρωσης.

Μετά από συνεντεύξεις, ομαδικές συζητήσεις κλπ, προσλαμβάνονται περίπου τρεις  από τις 60 κοπέλες που κάνουν αίτηση.

Το κλαμπ ψάχνει για φυσική ομορφιά, και για εργασιακή εμπειρία, αλλά παράλληλα ψάχνει και για κάτι άλλο: Διάρκεια.

Για παράδειγμα, η Aree που θέλει να γίνει υπεύθυνη κρουπιέρηδων.

Όταν ξεκινούν, τα κουνελάκια κρουπιέρισες εργάζονται σε διάφορα καζίνο του Λονδίνου, αποκτώντας εμπειρία στη ρουλέτα και στο μπλακτζάκ.

Μάλιστα παίρνουν δουλειά και στο σπίτι, κάθε βράδυ, για να προπονούνται.

Μετά το τέλος της δοκιμαστικής εκπαιδευτικής περιόδου, μπορούν να δουλέψουν στο καζίνο του Playboy Club.

Όταν θα συνταξιοδοτηθεί η Aree, κάτι που η ίδια προβλέπει να γίνεται σε 5-10 χρόνια, θα κρεμάσει τα «κουνελίσια αφτιά» της, και θα προσληφθεί σε κάποια θέση πίσω από τις «κουρτίνες» του κλαμπ.

Το όνειρό της δηλαδή, να γίνει υπεύθυνη κρουπιέρηδων, μάλλον θα πραγματοποιηθεί.

Όπως μας λέει η Sara, πολλά κουνελάκια συνέχισαν την καριέρα τους στο κλαμπ και μετά την συνταξιοδότησή τους. «Υπάρχει», λέει, «χώρος… αρκεί να το θέλεις».

Ανάλογες φιλοδοξίες έχει και η Hana. «Θέλω να συνεχίσω να είμαι εδώ σε δέκα χρόνια από σήμερα. Πάντα ήθελα να εργαστώ ως συντονίστρια και οργανώτρια δεξιώσεων κλπ στο μέγαρο (Playboy Mansion). Θέλω να εξελιχθώ εντός της εταιρίας. Και κάτι τέτοιο δεν ισχύει στις περισσότερες εταιρίες».

Αυτή είναι μάλλον η απάντηση που έψαχνα.

Στη δεκαετία των ‘60ς, όταν οι γυναίκες δυσκολεύονταν να βρουν δουλειά, το Playboy Club τις προσλάμβανε.

Τώρα που είναι εξίσου  δύσκολο στο να διατηρηθεί μια δουλειά, το ίδιο κλαμπ τις προσφέρει μακροπρόθεσμη εργασιακή εξασφάλιση.

Μια καριέρα που βασίζεται στην ομορφιά και στην ελκυστικότητα, πάντα θα δημιουργεί αντιδράσεις στους φεμινιστές.

Αυτές όμως οι συγκεκριμένες κοπέλες, εκτός από όμορφες είναι και έξυπνες, ενώ παράλληλα έχουν μεγαλύτερη εργασιακή ασφάλεια και από εμένα, οπότε καλά κάνουν…

Απόδοση: S.A.

New Statesman