Δεν μπορεί η Αριστερά… πώς να το κάνουμε;

Ας υποθέσουμε ότι ο Αντώνης δεν έκλεινε άγαρμπα την ΕΡΤ και ήθελε να την αναδιαρθρώσει επί της ουσίας.

Όχι σε χρόνο αόριστο, αλλά σε 6 μήνες.

Όχι μεταφέροντας τις ξανθιές στο ισόγειο και τους ψηλούς στον τρίτο,  αλλά περιορίζοντας το μέγεθος και τις δραστηριότητές της  στα μέτρα που μπορεί να σηκώσει μια πτωχευμένη χώρα με άλλες σοβαρότερες προτεραιότητες.

Με ανεξάρτητη διοίκηση όπως προβλέπει το σχέδιο της επιτροπής Αλιβιζάτου.

Με αξιολόγηση του προσωπικού από ανεξάρτητη αρχή.

Χωρίς κομματικά κριτήρια.

Με απολύσεις όσων δεν χρειάζονται, με προσλήψεις μέσω ΑΣΕΠ.

Πόσοι εργαζόμενοι θα συμφωνούσαν;

Ποια συνδικάτα θα συνέβαλαν στην αναδιάρθρωση;

Πόση και ποια Αριστερά θα αποδέχονταν τη διαδικασία;

Πανώ, κατάληψη, Άξιον Εστί, Συριζαίικα συνθήματα και μια δυο τρεις….. πολλές βίλες «Αμαλία».

«H EΡT χρειάζεται αναδιάρθρωση αλλά όχι απολύσεις εργαζομένων».

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι η ΕΡΤ.

Η κυβέρνηση δεν κινδυνεύει επειδή σήμερα κλείνει την ΕΡΤ.

Αύριο θα κλείσει 500 μικρά σχολεία, 100 ανύπαρκτα πανεπιστημιακά  τμήματα, 10 νοσοκομεία που υπολειτουργούν.

Η κυβέρνηση θα πάρει την απόφαση, αλλά δεν θα τα κλείσει αυτή, ούτε η τρόικα.

Θα τα κλείσει η ίδια η ζωή.

Η απλή αριθμητική των εσόδων-εξόδων.

Η κυβέρνηση αυτή και κάθε κυβέρνηση θα κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή επειδή θα είναι υποχρεωμένη να περιορίσει το κράτος.

Στο παραφουσκωμένο, σπάταλο, πολυπλόκαμο κράτος αναδιάρθρωση σημαίνει και καταργήσεις.

Και αξιολογήσεις και απολύσεις αλλά και προσλήψεις με σοβαρά κριτήρια.

Με συμβάσεις ορισμένου έργου για εξειδικευμένους υπαλλήλους που προσλαμβάνονται για να κάνουν κάτι συγκεκριμένο και όταν το τελειώσουν απολύονται και δεν διεκδικούν νομικά τη μονιμοποίησή τους μέσω συνδικαλιστών-υπουργών.

Αλλά το πολιτικό σύστημα έχει μάθει αλλιώς.

Μόνο να προσλαμβάνει και να μοιράζει.

Και όταν πιέζεται από τα πράγματα να κάνει αλλαγές στο μυαλό του έχει να ξαναστήσει την ίδια μηχανή αλλά με κομματικά κριτήρια και πάλι, εν ανάγκη διακομματικά.

Η Αριστερά δεν μπορεί να υπογράψει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.

Που θα περιορίζουν το κράτος, που θα ανοίγουν την οικονομία στον ανταγωνισμό. Που θα  βγάζουν δημόσιους υπάλληλους στο δρόμο.

Έστω και αν 1,5 εκατομμύριο εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα είναι άνεργοι.

Έστω και αν όλες οι βάναυσες προσαρμογές γίνονται για να συντηρούνται απείραχτες οι κρατικές δομές. 

Φυσικά και θα έκανε τα ίδια αν βρισκόταν στην εξουσία και ήθελε να παραμείνει. Αλλά δεν είναι και δεν θα είναι στο άμεσο μέλλον.

Και όση από την Αριστερά είναι σήμερα στα πράγματα, θα αναζητά τρόπους να υπεκφύγει από τα πραγματικά επίδικα.

Θα αποφεύγει να προτείνει τα δικά της μοντέλα αναδιάρθρωσης γιατί αυτά κάποιους θα δυσαρεστήσουν.

Θα αποκρύβει τις επεξεργασίες που η ίδια έχει κάνει γιατί  κάποιο σωματείο έχει εκλογές και δεν πρέπει να δυσκολέψει τη θέση των συνδικαλιστών της, γιατί δεν είναι η κατάλληλη συγκυρία, γιατί είναι ο Ερμής ανάδρομος.  

Γιατί και η Αριστερά είναι πελατειακή.

Να αποφασίσουμε ένα πράγμα και να το πούμε ανοικτά, σαν άσκηση θάρρους.

Η Αριστερά που ξέρουμε δεν μπορεί να είναι πραγματικά μεταρρυθμιστική. Φτιάχτηκε, αγωνίστηκε, υπέφερε για ένα μεγάλο και προστατευτικό κράτος, για ισχυρές συντεχνίες που συνδιοικούν, απαιτούν και επιβάλλουν. Στην ουσία φαντασιώθηκε το σοβιετικό κράτος σε καπιταλιστικό περιβάλλον.

Θα το υπερασπιστεί μέχρι το τέλος είτε σε αριστερόστροφη είτε σε δεξιόστροφη συσκευασία. 

Λεωνίδας Καστανάς

Μη Μαδάς τη Μαργαρίτα