Ρε πάνε πιο αριστερά σου λέω….

Η αθλητική Κυριακή βρίσκεται ήδη στον αέρα εδώ και 10 λεπτά.

Σε μια κλεφτή ματιά του στο μόνιτορ ο παρουσιαστής διαπιστώνει ότι η φάτσα του είναι πράσινη!

«Ρε παιδιά», λέει στη διάρκεια του πρώτου βίντεο, «το μόνιτορ με δείχνει πράσινο. Βγαίνω πράσινος και στον αέρα ή είναι χαλασμένο το μόνιτορ;».

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ακούει στο ακουστικό του το εξής: «Δίκιο έχει, πράσινος βγαίνει, φωνάξτε τον φωτιστή».

Ο φωτιστής, που έπινε μπίρες στο υπόγειο της ΕΡΤ, έρχεται καθυστερημένος και δύσθυμος.

Μπαίνει στο στούντιο και παρουσία των έκπληκτων προσκεκλημένων διατάζει τον νεότερο οπερατέρ να του πιάσει το κοντάρι.

 

Το κοντάρι όμως αποδεικνύεται κοντό και παρά τους επιτόπιους πήδους του, ο υπέρβαρος φωτιστής δεν κατάφερε να φτάσει και να κοπανήσει κάποια φώτα για να τα στρέψει στο πλατό.

Οπότε λέει το εξής αμίμητο στον παρουσιαστή: «Ψιτ. Πήγαινε πιο αριστερά»…

Ο παρουσιαστής μετακινεί λίγο την καρέκλα του αριστερότερα.

«Πιο κει, ρε, σου λέω».

«Ξέρεις» τον διακόπτει ο παρουσιαστής, «αν πάω ακόμη πιο αριστερά, στο φόντο πίσω μου έχει μια μπάλα και το κεφάλι μου θα φαίνεται μέσα της, δεν θα ’ναι ωραίο». «Ρε, πήγαινε πιο αριστερά» του ξαναλέει ο φωτιστής και μόλις η προσταγή του ικανοποιείται, ελέγχει το αποτέλεσμα και χαμογελά ικανοποιημένος που έκανε τη δουλειά του, μετακινώντας τον παρουσιαστή και όχι τα φώτα...

Ειλικρινά, θα μπορούσα να γράψω βιβλίο με τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που έζησα στην ΕΡΤ τα οκτώ χρόνια που δούλεψα ως παρουσιαστής πολιτικών εκπομπών. Ο δε λόγος που αποφάσισα να σας διηγηθώ κάποιες από αυτές δεν αποβλέπει καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην απαξίωση των εργαζομένων της.

Στην ΕΡΤ γνώρισα εξαιρετικούς συναδέλφους και απίστευτα καταρτισμένους τεχνικούς που θα πλήρωναν πανάκριβα για να τους έχουν στις τάξεις τους τα μεγαλύτερα διεθνή δίκτυα.

Αλλά οι συγκεκριμένοι καλώς ή κακώς ξεχωρίζουν σαν τη μύγα μέσα στο γάλα.

Διότι το πρόβλημα της Δημόσιας Ραδιοτηλεόρασης δεν διαφέρει από αυτό που πλήττει χρόνια τώρα το Δημόσιο.

Τη νοσηρότατη δημοσιοϋπαλληλίστικη νοοτροπία που δημιουργεί το αίσθημα της μονιμότητας και κυρίως της ατιμωρησίας.

Για παράδειγμα δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν είδα τρεις ώρες πριν από την πρώτη μου κυριακάτικη εκπομπή τον διευθυντή Παραγωγής της ΕΡΤ να έχει έρθει κουβαλώντας σφυριά και κατσαβίδια από το σπίτι του (!) για να διορθώσει κάποιες ατέλειες στο σκηνικό.

Ο άνθρωπος ήξερε ότι ο μαραγκός βάρδιας θα ερχόταν, όπως πάντα, καθυστερημένος. Όπως θυμάμαι την ευσυνειδησία συγκεκριμένων τεχνικών που ξενυχτούσαν ώρες ατελείωτες για να είναι έτοιμα τα βίντεο το πρωί, ενώ ήξεραν ότι δεν θα πληρωθούν υπερωριακώς, ή και τις κοπέλες στο μακιγιάζ που ήδη στις αρχές της κρίσης αγόραζαν με δικά τους έξοδα τα εργαλεία της δουλειάς τους για να μην «ξεφτιλιστεί η ΕΡΤ στους καλεσμένους της».

Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ και ότι μεσούσης μιας δίωρης πρωινής εκπομπής, οι δύο από τρεις εικονολήπτες όχι μόνον αποχώρησαν για να μετάσχουν σε μια στάση εργασίας, αλλά και ότι έστρεψαν τις κάμερές τους προς τους τοίχους (!) για να πεισθούν οι συνδικαλιστικοί τους προϊστάμενοι ότι εγκατέλειψαν το στούντιο.

Με συνέπεια η υπόλοιπη εκπομπή να βγει στον αέρα με μία κάμερα!

Αγνοώ επίσης τι έγινε με έναν μόνιμο παραγωγό που κάποτε είχε χρεώσει εν αγνοία μου στην εκπομπή μου 800 ευρώ για την αγορά ηλεκτρολογικού υλικού για να αποδειχθεί τυχαία ότι το συγκεκριμένο ποσό αφορούσε την αγορά μοτέρ για την γκαραζόπορτα του σπιτιού του!

Κάποιοι ευλόγως θα ρωτήσουν γιατί όσοι εργαστήκαμε στην ΕΡΤ όλα αυτά τα λέμε εκ των υστέρων.

Μα είναι μάταιο να τα βάλεις με το τέρας της συνδικαλιστικής δημοσιοϋπαλληλίας όταν ζεις μαζί του.

Ενας συνάδελφος που προκάλεσε κάποτε ΕΔΕ σε κάποιους τεχνικούς είδε την επομένη στον αέρα σε γκρο πλαν το... μούσι του να γεμίζει τις τηλεοράσεις επί 10 δευτερόλεπτα για να λάβει την απάντηση «κόλλησε η κάμερα»...

Εν ολίγοις, φίλες και φίλοι, όσοι έχουμε ζήσει εκ των έσω αυτό το μπάχαλο πάντοτε γνωρίζαμε πως η αναγέννηση της ΕΡΤ προϋποθέτει πλήρη επανεκκίνηση.

Οι άξιοι συνάδελφοι και τεχνικοί που αγαπούν την ΕΡΤ και θέλουν να την υπηρετήσουν ξανά θα βρεθούν και πάλι στις θέσεις τους.

Φτάνει η κυβέρνηση να εννοεί τη δέσμευσή της ότι θα δημιουργήσει επιτέλους μια ακηδεμόνευτη και αξιοκρατική ραδιοτηλεόραση.

Και αυτό δεν θα αργήσει να φανεί...

Κωνσταντίνος Ζούλας

Καθημερινή