Γιατί, γιατί, γιατί;

Είχε πάει τρεις το μεσημέρι και εξουθενωμένος από την πίεση της δουλειάς, σταμάτησα για λίγο να κάνω ένα μικρό διάλειμμα.

Οι παρουσιάσεις που έστηνα σε power point με είχαν διαλύσει προσπαθώντας να περάσω εικόνες από λογικά διαγράμματα, αλληλουχίες σχεδιομελετών και κατασκευών, υπολογιστικά φύλλα και αποτελέσματα από κώδικες προσομοίωσης.

Έπρεπε να είμαι άψογος για την αυριανή παρουσίαση, να δείξω επαγγελματισμό και όχι θεωρίες, αοριστολογίες και μπαρούφες με τσιτάτα και φράσεις κλισέ...

Όσο νά’ναι, όσο και να λατρεύω τη δουλειά που κάνω, το μυαλό μου ζήτησε αυτόματα μερικές στιγμές χαλάρωσης.

Αν συνέχιζα, μέσα στη ζέστη, (το κλιματιστικό έχει χαλάσει δυστυχώς), τα λάθη θα έρχονταν το ένα μετά το άλλο. 

Άνοιξα το Safari στο Mac μου και σε συγκεκριμένο πολύ σοβαρό και αξιόπιστο site, είδα πρώτο θέμα το περίφημο πάρτι με τραγουδιστή τον κύριο Αντώνη Ρέμο.

Δε χρειάζεται να επαναλάβω τα γεγονότα, όλοι μας τα ξέρουμε, μάλιστα ο φίλος μου ο Strange Attractor έγραψε πολύ ωραία για το θέμα εδώ.

Χαμογέλασα λίγο και μέσα στην αφέλεια της στιγμής, ξαφνικά γέμισε το μυαλό μου με μία απύθμενη αγανάκτηση για τα πάντα.

Σκόρπιες σκέψεις και εικόνες άρχισαν να αποδομούν κάθε κύτταρο το εγκεφάλου μου ενώ μου ερχόταν να ουρλιάξω φωνάζοντας ένα μεγάλο γιατί.

Ένα μεγάλο γιατί που μάζεψε όλα τα μικρά γιατί, που πεισματικά έρχονταν στον εγκέφαλό μου, εκεί που προσπαθούσα να ηρεμήσω και δεν άντεχα.

Ήταν τόσο μεγάλο το μένος μου που ένιωσα για άλλη μία φορά αυτή τη γαμημένη κρίση πανικού να μου έρχεται σιγά σιγά.

Κρίση πανικού μπολιασμένη από το θυμό, την ταραχή, τις σκέψεις, το βάρος στο στήθος, την επιθυμία να σπάσω ότι έβρισκα μπροστά μου. 

Πήρα ένα χαρτί και ένα μηχανικό μολύβι και άρχισα να γράφω ένα ένα όλα τα γιατί... Σκόρπια, χύμα, όπως μου έρχονταν, με ένα παιδικό παράπονο, με έναν θυμό που ξεχείλιζε και με δεκάδες εικόνες που έρχονταν μπροστά μου... 

Γιατί να υποφέρει τόσο πολύ η δικιά μου Γενιά; 

Γιατί να ανήκω σε μία Γενιά που κάποιοι κατέστρεψαν τα όνειρά της; 

Γιατί να έχω χτίσει μία ζωή και ξαφνικά να βλέπω ότι αλλάζουν όλοι οι κανόνες και πρέπει να την ξαναχτίσω από την αρχή; 

Γιατί να υπάρχουν νέοι άνθρωποι της Γενιάς μου, άνθρωποι στην πιο παραγωγική φάση της ζωής τους που χάνουν τις δουλειές τους; 

Γιατί να είμαι αναγκασμένος να βομβαρδίζομαι με πρότυπα ανθρώπων που η δραστηριότητά τους και η επιτυχία τους είναι συνυφασμένη με τις μπάρες των bars και τις πίστες των μπουζουξίδικων; 

Γιατί να βλέπω επιστήμονες, να φεύγουν στο εξωτερικό και να τα παρατάνε όλα εδώ, όταν κηφήνες του δημοσίου απολαμβάνουν τρίμηνες διακοπές με τον μισθό να έρχεται κανονικά; 

Γιατί να βλέπω ανίκανους βολεμένους υπάλληλους από δημάρχους και βουλευτές της πλάκας, σε διάφορες θέσεις στο δημόσιο, άχρηστοι με πλαστά πτυχία, κοπανατζήδες του κερατά που δεν τους κουνάει κανένας; 

Γιατί να βλέπω ΝΕΑ παιδιά να απολύονται από το Δημόσιο, ή να μετακινούνται, όταν αυτοί οι κομματικοί δεινόσαυροι δε χάνουν τη θεσούλα τους παρ’ όλο που είναι κουρασμένοι και ανίκανοι να εκσυγχρονιστούν γιατί βαριούνται και τεμπελιάζουν και έχουν και από πάνω και την καραμέλα «για τα λεφτά που παίρνουμε, πάλι καλά που βγάζουμε τόση δουλειά» 

Γιατί η κινητικότητα και το καθεστώς εφεδρείας να προστατεύει ό,τι πιο σαβούρα υπάρχει, μπολιασμένη με τη νοοτροπία της μεταπολίτευσης, ό,τι πιο σκάρτο και κουρασμένο και να πυροβολεί το νέο, το φρέσκο, αυτό που μπορεί και θέλει να δουλέψει ακόμη και με τα μισά λεφτά; 

Γιατί επιτέλους να υπάρχουν πάντα κάποιοι οι οποίοι θα είναι στον αφρό, θα μπορούν να πίνουν σαμπάνιες των 25.000€, όταν συνταξιούχοι, άνθρωποι που κάποτε ήταν αστοί με όλη τη σημασία της λέξης, άνθρωποι αξιοπρεπείς και μετρημένοι, που προσέφεραν στον τόπο, που γαλουχήθηκαν με άλλα ιδεώδη και ιδανικά, να αναγκάζονται να ζούνε με συντάξεις της πλάκας; 

Γιατί να υπάρχουν ακόμη Παπουτσήδες, Φωτόπουλοι, Ρέππες, Πρωτόπαππες, Δαμανάκες, Μπίστηδες, Μανώληδες και τόσοι άλλοι; 

Είναι πολλά τα γιατί... Ανακατεμένα... 

Και είναι πολύ βαθειά η αγανάκτησή μου... 

Κοιτάζοντας το παρελθόν που αφήνει πίσω της η Ελλάδα, με πιάνει ένα βαθύ μίσος για τη Γενιά που άφησε τα ίχνη της στον αργό θάνατο της Πατρίδας μου, ενώ ακόμη προσπαθεί να κατασπαράξει ό, τι έχει μείνει από εκείνο που πήγε να χτιστεί μετά τον 2ο ΠΠ... 

Εκείνης της Γενιάς που έμαθε τον Έλληνα στο εύκολο χρήμα, στην αγενή μαγκιά του «π@στη Σόιμπλε», στην αναξιοκρατία, στην εξαφάνιση κάθε παραγωγικής μονάδας, στην φοροκλοπή, στη βολεψιά, στην εκτίμηση του σκάρτου και του ευτελούς, στα ιδεώδη των φωτογραφιών αιθερίων υπάρξεων σε bars, μπάρες και μπιτσόμπαρα ανεβασμένα στο f/b και στο twitter, στον ατελείωτο χαβαλέ και την υποκουλτούρα της δήθεν αριστερής διανόησης, στην καγκουριά και τον νεοπλουτισμό, στην αγένεια και την δήθεν επαναστατικότητα, στο συνδικαλισταριό και τους Κολλάδες, στο πασάλειμμα και την προχειρότητα, στα μεγάλα λόγια και τις Ακικές ασυναρτησίες, στην μπαρούφα και στις υπεκφυγές στα καίρια ερωτήματα, στο «τρούπωσες στο Δημόσιο», στο ραχάτι και την ειρωνεία προς τους κουτόφραγκους, στο rooms to let και στη βρωμιά και την εκμετάλλευση του τουρίστα, στο στήσιμο του κώλου στους ρώσους ολιγάρχες και τον νεοπλουτισμό των πρώην κομμουνιστών - νυν νεόπλουτων του ξανθού γένους, στους συνομωσιολόγους και τους αγιορίτες, στο βλαχομπαρόκ και το δήθεν, στο μούσι του φαλακρού και την καγκουριά του κοκάλινου άσπρου σκελετού γυαλιών ηλίου, στη ρακέτα και την ξαπλώστρα, στο ψεύτικο εν τέλει... 

Πού είναι τα πρότυπα ανθρώπων της δουλειάς;

Πού είναι τα πρότυπα ανθρώπων που παράγουν καινοτόμες σκέψεις και ξεπουλάνε στην υφήλιο μαζεύοντας χρήμα και δίνοντας δουλειές σε νέους ανθρώπους;

Πού είναι τα πρότυπα ανθρώπων του πνεύματος;

Πού είναι η αληθινή διανόηση και όχι η αριστερή υποκουλτούρα που έχει γίνει τόσο κουραστική, τόσο πασέ, τόσο ντεμοντέ, τόσο πια τολμώ να πω αστεία, αν όχι προκλητική, όπως η ρεπούσια σκέψη; 

Πού είναι το Όραμα μίας Ελλάδας του Κόσμου και όχι μίας Ελλάδας της ρακέτας; 

Κούραση...

Αυτό αισθάνομαι! Απίστευτη κούραση... 

Στο γραφείο μου συνεχίζει να έχει ζέστη.

Όλος ο όροφος είναι άδειος από τους δημόσιους υπάλληλους που την έχουν κάνει για διακοπές.

Να χαρούν τη θάλασσα, τα μπάνια του Λαού που κάποτε έλεγε και ο Μέγας Καταστροφέας της Πατρίδας μου... 

Ακούω φωνές από το διπλανό γραφείο.

Είναι κάποια νέα παιδιά που δουλεύουν για ένα project που το λατρεύουν.

Είναι κάποια παιδιά που δε θα πάνε όλο το καλοκαίρι ούτε για ρακέτες, ούτε σε μπιτσόμπαρα, ούτε θα σηκώσουν φωτογραφίες στο f/b από ατελείωτες διασκεδάσεις σε bars και μπάρες.

Είναι κάποια νέα παιδιά που παλεύουν για να μάθουν μέσα από τη δουλειά. Και είναι αυτά τα παιδιά που σε δύο χρόνια το πολύ θα σηκωθούν να φύγουν από αυτόν τον τόπο.

Γιατί σιχαίνονται όλη αυτή την υποκουλτούρα του που τη βιώνουν κάθε μέρα και κάθε στιγμή... 

Δεν ξέρω που πάμε.

Φοβάμαι να δω την αλήθεια.

Δε θέλω να τη δω.

Και όχι γιατί δε γίνεται δουλειά εκεί «ψηλά»...

Αλλά γιατί είναι τόσο βαθειά ριζωμένη πλέον στο dna μας η έννοια του χαβαλέ και της τσαπατσουλιάς που και 100 κλώνους του Αντώνη Σαμαρά να είχαμε, πάλι θα φωνάζαμε υστερικά, μέσα στη μέθη της διασκέδασης και του χαβαλέ «π@στη Σόιμπλε», έτσι για να κάνουμε τη μαγκιά μας!

Μπροστά σε όμορφες μπίμπο Καϊλές, και αναβλύζουσες σαμπάνιες! 

Και δυστυχώς μου φαίνεται ότι κάποιοι, τσάμπα παιδεύονται!

Κι ας δουλεύουν νυχθημερόν σαν τα σκυλιά... 

Νεύτων