Ο Άδωνις, η… Φώφη, και η κακιά μας μοίρα!

Ο (σαρωτικός) ανασχηματισμός ήρθε και πέρασε.

Προκαλώντας άπειρες συζητήσεις και σχολιασμούς.

Ένθεν κακείθεν, αλλά και διαγωνίως…

Ο πάσα ένας είχε και άποψη.

Λες και παίζει κανένα ρόλο ποιος αναλαμβάνει ποια καρέκλα.

Λες και δεν γνωριζόμαστε πάνω κάτω όλοι μεταξύ μας.

Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι πολιτικοί μας είναι όλοι ίδιοι.

Δυστυχώς.

Πάρε τον έναν και χτύπα τον άλλο.

Μια κλειστή, πολλές φορές κληρονομική, κάστα που ανακυκλώνεται συνεχώς, και που πουλάει φύκια για μεταξωτές κορδέλες, με μόνο στόχο την πολιτική επιβίωση, και την επανεκλογή των μελών της.

Το πολιτικό μας προσωπικό είναι γερασμένο (κυρίως στις αντιλήψεις) και κολλημένο σε αναχρονιστικές μικροκομματικές πρακτικές και μεθόδους.

  

Για αυτό και συνεχώς βλέπουμε τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα να ανακυκλώνονται.

Αν δεν ανοίξουν οι πόρτες και τα παράθυρα, αν δεν μπει φρέσκος αέρας (και φρέσκο αίμα), τότε είμαστε καταδικασμένοι να βολοδέρνουμε με αυτούς στο τιμόνι στο διηνεκές.

Αυτό όμως μάλλον αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, διότι το πολιτικό μας προσωπικό είναι μια πανίσχυρη κλειστή συντεχνία, συμπαγής ως μπετόν αρμέ, με ερμητικά κλεισμένα στεγανά.

Που δεν δέχεται ξένους.

Τα δε τελευταία χρόνια, η μόνη ανανέωση ήταν όταν καθιερώθηκαν οι (εσωτερικές) μεταγραφές από πολιτικό χώρο σε άλλο πολιτικό χώρο, και αυτό χωρίς να ανοίξει μύτη.

Μάλιστα, πολλοί το θεωρούν αυτό και ως ένδειξη πολιτικής προόδου.

Ως ωριμότητα.

Να είναι δηλαδή ο Μπίστης του ΕΚΚΕ (για παράδειγμα) υπουργός του Σημίτη.

Ή ο Χρυσοχοίδης … νεοδημοκράτης (αναμένεται οσονούπω).

Τέλος πάντων…

Η ουσία είναι μία: Τι βλέπουμε διαρκώς;

Μαυρογιαλούρους.

Πολιτικούς που γίνονται υπουργοί, όχι διότι αξίζουν, αλλά διότι είναι κομματάρχες.

Πολλές φορές κληρονομικώ δικαιώματι.

Διότι ελέγχουν ψήφους, και κοινοβουλευτικές ομάδες.

Διότι είναι παράγοντες (τρομάρα τους).

Άρα είναι απαραίτητοι.

Όχι στη χώρα, αλλά στη σταθερότητα της εκάστοτε  κυβέρνησης (που δεν είναι ντε και καλά το ίδιο πράγμα).

Για αυτό και εκτός από τα ίδια πρόσωπα, συνεχώς βλέπουμε να υπουργοποιούνται και πρόσωπα φαιδρά. Κοινώς ανίκανα. Ανεπαρκή.

Τα παραδείγματα είναι πολλά, και γνωστά, και για αυτό δεν θα πω  ονόματα.

Τους  (τις) γνωρίζουμε όλοι.

Ακόμη κι αν τους ψηφίζουμε (αναγκαστικά).

Εκεί που όμως θέλω να σταθώ είναι στη περίπτωση του Άδωνι.

Που εδώ και μερικές ημέρες έπεσαν όλοι ανεξαιρέτως να τον φάνε!

Διότι έγινε υπουργός!

Σε μια χώρα που είχε υπουργό της την… Σελήνη, και την Μπιρμπίλη, συν άλλους εκατό και βάλε ανίκανους, κάποιους τους πείραξε ο Άδωνις.

Σε μια χώρα, που το κυβερνών κόμμα έβαλε κάποτε επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του μια 25χρονη ημιμαθή συνδικαλίστρια της Cosmote… που μπροστά της η Δούρου φαντάζει πανεπιστήμων, με τα γνωστά βέβαια αποτελέσματα.

Ο Άδωνις τους φταίει;
Σοβαρά;

Γιατί όμως;

Διότι, είναι, λένε, βιβλιοπώλης, είναι πειραγμένος, είναι φασίστας!!!!

Μάλιστα….

Και αν τους ζητήσεις να σου ορίσουν το τι σημαίνει φασίστας, εκεί είναι που ακούς του κόσμου τις ανοησίες.

Ότι έχει κανείς πρόχειρο.

Οτιδήποτε δηλαδή εκτός από τον πραγματικό ορισμό της έννοιας φασίστας, που δεν είναι αυτό που νομίζουν κάποιοι. Άσχετα αν έτσι καθιερώθηκε.
Και που σίγουρα δεν είναι ο Άδωνις.

Ε, λοιπόν, προσωπικά, προτιμάω τον Άδωνι χίλιες φορές για υπουργό, παρά οποιονδήποτε πρωτοκλασάτο κομψευόμενο βαψομαλλιά πολιτικάντη καριερίστα.

Που εναλλάσσεται σε υπουργικούς θώκους, μη παράγοντας ποτέ τίποτα, παρά μόνο ρουσφέτια και … παραγοντισμό.

Πουλώντας απλά μούρη, όντας τενεκές ξεγάνωτος.

Και τέτοιους είχαμε και έχουμε πολλούς.

Ο Άδωνις όμως είναι αυτοδημιούργητος, και  είναι πεινασμένος πολιτικά, και επιπλέον  έχει όρεξη.

Και διαθέτει και κοχόνες…

Και ας είναι "γραφικός".
Τους είδαμε και τους σοβαροφανείς.

Τέτοιους γραφικούς χρειαζόμαστε, που το λέει η ψυχή τους,  και όχι κομματικά ραμολιμέντα, που πάνω απ όλα βάζουν το «ίματζ» τους (μη χέσω), και την πολιτική ορθότητα, κρυπτόμενοι συνεχώς, και αποφεύγοντας την οποιαδήποτε ευθύνη.

Εκτός και όταν μιλάμε για την κουτάλα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Χίλιες φορές περισσότερο με ενοχλεί η Φώφη η ντεμέκ «σοσιαλίστρια», παρά ο Άδωνις ο «φασίστας», ή ο «χουντικός» Βορίδης (είδαμε και τον δημοκράτη Άκη).

Και αυτό κυρίως επειδή είναι αυτόφωτοι, δυναμικοί, επιχειρηματολογούν, και δεν διστάζουν να σπάσουν αυγά.

Και έχουν και λέγειν (του Άδωνη λίγο στο πιο τσιριχτό).

Συμφωνείς δεν συμφωνείς μαζί τους όμως, nevertheless έχουν μια άποψη.

Και δεν διστάζουν να την διατυπώσουν.

Όπου δη.

Η Φώφη ποια άποψη έχει;

Κι αν έχει, την γνωρίζει κανείς;

Τι έχει να παρουσιάσει τόσες δεκαετίες στο κουρμπέτι;

Και βέβαια, για να μη την αδικώ,  δεν είναι η μόνη.

Από πολιτικούς του τίποτα, χορτάσαμε.

Ύφος αυτοκράτορα, και πολιτική γελωτοποιού…

Αλλά δυστυχώς, σε μια χώρα όπου η Ντενίση θεωρείται θεραπαινίς της υποκριτικής τέχνης, ο Ρουβάς … ροκ σταρ, και στην οποία λατρεύονται μετά μανίας η Ρούλα Κορομηλά και η Μενεγάκη, η αποθέωση των κ.κ. Τίποτα της πολιτικής δεν θα πρέπει να μας προκαλεί καμιά εντύπωση.

Είμαστε πανηγυρτζήδες.

Έτσι απλά.

Και όλα αυτά τα βλέπω, και για αυτό και κάθε τόσο τα στηλιτεύω, για λόγους προσωπικής μου ψυχοθεραπείας και μόνο.

Δεν ελπίζω ότι θα αλλάξει ποτέ τίποτα.

Αλλά να ακούω συνεχώς μπούρδες για τον αδοκίμαστο μέχρι στιγμής Άδωνι, και διθυράμβους για την «έμπειρη» Φώφη… ε αυτό πια δεν μου κάθεται καλά.

Τρελαίνομαι!
Και γίνομαι Αδωνικός...

Strange Attractor

ΥΓ-Άκουσα κάτι φήμες ότι αναλαμβάνει, λέει, η Άντζελα Γκερέκου (αυτή του Τόλη) την αντιπροεδρία της Βουλής!!!

Είπε κανείς τίποτα;
Τι; Ο Άδωνις είναι φασίστας; Αντε, καλά....