Το ιερό τοτέμ του παπανδρεϊσμού.

Χθες ήλθε το καλοκαίρι ή, για να είμαι ακριβής, χθες κατάλαβα ότι ήλθε το καλοκαίρι. 

Κι όταν λέω «καλοκαίρι», δεν το εννοώ ημερολογιακά ή κλιματολογικά.

Πάει καιρός, άλλωστε, αφότου μεγάλωσαν οι μέρες.

Οι ζέστες έχουν πια μπει για τα καλά και τα μπάνια έχουν αρχίσει.

Από μια ηλικία και μετά -αναλόγως του πότε τελειώνουν οι αυταπάτες για τον καθένα- το καλοκαίρι παύει, δυστυχώς, να είναι ο τρόπος με τον οποίο αισθάνεσαι τα πράγματα.

Δεν το φέρνει πια η «γαλάζια προκυμαία» και δεν είναι «καρεκλάκια, πετονιές μες στο πανέρι», που λέει ο Σαββόπουλος.

Γίνεται έννοια συνυφασμένη με την επαγγελματική δραστηριότητα του καθενός και, στη δημοσιογραφία, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι εγώ, το καλοκαίρι έρχεται όταν το ασήμαντο γίνεται ξαφνικά σημαντικό, επειδή απλούστατα πρέπει να γεμίσει χώρος στα έντυπα και να καλυφθεί χρόνος στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα.

Έτσι, λοιπόν, χθες, έγινε μέγα θέμα το ότι ο Μάκης Βορίδης, μιλώντας από το βήμα του συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας, το περασμένο Σάββατο, απευθυνόμενος δηλαδή σε κοινό αμιγώς κομματικό, απέδωσε την καταστροφή της χώρας στις πολιτικές του Ανδρέα Παπανδρέου κατά τη δεκαετία του 1980.

Ο Βορίδης, με άλλα λόγια, είπε αυτό που είναι προφανές, για όποιον έχει στοιχειώδη αντίληψη της φύσης και των διαστάσεων της κρίσης.

Περιέργως, όμως, το γεγονός ότι ο Βορίδης δεν επέδειξε τον δέοντα σεβασμό στο ιερό τοτέμ του ιδρυτή του κινήματος εξελήφθη από το ΠΑΣΟΚ ως έγκλημα καθοσιώσεως! Δεδομένου ότι η ζέστη έχει υποχωρήσει αισθητά, διερωτώμαι σε τι πρέπει να αποδοθεί αυτή η ακατανόητη αντίδραση.

Να οφείλεται στην κυβερνητική συνεργασία Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ ή μήπως σε κάποια μυστικιστική ερμηνεία -η οποία ασφαλώς μου διαφεύγει- της υπουργοποίησης της Φώφης της Γεννηματά;

Δυσκολεύομαι, το ομολογώ, να καταλάβω κατά ποια έννοια η κυβερνητική συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τη Ν.Δ. μπορεί να συνεπάγεται την αποδοχή των πολιτικών παρακαταθηκών του Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο σεβασμός στη μνήμη του είναι κάτι θεμιτό, πολιτισμικά, και το καταλαβαίνω απολύτως.

Από πού κι ως πού όμως επιβάλλεται η προσκύνηση του ιερού εικονίσματός του; (Που είναι θαυματουργό και, ενδεχομένως, δακρύζει κιόλας...)

Αν το ΠΑΣΟΚ πράγματι πιστεύει κάτι τέτοιο, αν πιστεύει δηλαδή ότι η συγκυβέρνηση με τη Ν.Δ. σημαίνει ότι η δεκαετία του 1980 και οι πολιτικές της χίμαιρες γίνονται ταμπού, υπεράνω πολιτικής κριτικής, τότε το μέλλον της συγκεκριμένης κυβέρνησης προοιωνίζεται ζοφερό και καλύτερα είναι από τώρα να αρχίσουμε να συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα ότι η χώρα δεν πρόκειται να τα καταφέρει να υπερβεί την κρίση.

Ταμπού είναι η Φώφη! (Αφότου έγινε ξανά υπουργός, αυτό το έχω δεχθεί πια ως και εγώ...).

Αλλά οι πολιτικές της αλησμόνητης δεκαετίας του 1980 και η νοοτροπία που εμφύσησαν στην κοινωνία είναι ό,τι ακριβώς πρέπει να αφήσουμε πίσω, αν πρόκειται να σταθούμε ξανά στα πόδια μας.

Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι, εφόσον το ΠΑΣΟΚ εμμένει στην παπανδρεϊκή κληρονομιά του, αποκλείει κάθε σοβαρή πιθανότητα μετεξέλιξής του σε σύγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ευρωπαϊκών προδιαγραφών.

Περιορίζεται στον ρόλο του βαστάζου της Ν.Δ. στη συγκυβέρνηση και απλώς προλειαίνει τον δρόμο για τον ΣΥΡΙΖΑ...

Συντονιστείτε.

Τις προάλλες ένας εκ των απολυθέντων της ΕΡΤ έλαβε από το υπουργείο Οικονομικών την ειδοποίηση με την οποία του γνωστοποιείται η λύση της εργασιακής σύμβασής του, όπου σημειώνεται και το εξής: «Μέχρι την παράδοση των παντός είδους περιουσιακών στοιχείων της ΕΡΤ Α.Ε. και των θυγατρικών της, τα οποία βρίσκονται στην κατοχή σας και για τα οποία είστε υπεύθυνος/η στο πλαίσιο των καθηκόντων που απορρέουν από την εκτέλεση της λυθείσας σύμβασής σας, τον κανονισμό και κάθε σχετική, γενική ή ειδική, ανάθεση καθηκόντων, εξακολουθείτε να έχετε την ευθύνη τους και υποχρεούστε στη διαφύλαξή τους».

Παρόμοιες ειδοποιήσεις υποθέτω ότι έλαβαν όλοι οι απολυθέντες.

Δεν καταλαβαίνω όμως πώς γίνεται, από τη μια πλευρά, να καλούνται οι απολυθέντες να φυλάξουν τα περιουσιακά στοιχεία της ΕΡΤ που βρίσκονται στην κατοχή τους και, από την άλλη, να καλούνται από τον υπουργό να αποχωρήσουν προκειμένου να τους καταβληθούν οι νόμιμες αποζημιώσεις.

Λίγος συντονισμός δεν θα έβλαπτε...

Ελπίζω να μην διέλαθε της προσοχής σας ότι τις τελευταίες ημέρες ο Γεώργιος Β΄ των Παπανδρέου, μετά από πολύ καιρό που τον είχαμε χάσει από τα μέρη μας και τον χαίρονταν στο εξωτερικό, επανήλθε με δύο βαρυσήμαντες δηλώσεις: η μία υπέρ του προσφάτως αποχωρήσαντος από το ΠΑΣΟΚ Γιώργου του Παναγιωτακόπουλου, και η άλλη υπέρ των ιερών παρακαταθηκών του πατρός του και ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ. Ειλικρινά, δεν ξέρω ποια από τις δύο παρεμβάσεις έχει τη μεγαλύτερη βαρύτητα, αλλά αυτό είναι δευτερεύον.

Το πρωτεύον είναι ότι, με τις δημόσιες παρεμβάσεις του, ο Γιώργος αποδεικνύει ότι διατηρεί αναλλοίωτη την ικανότητά του να ιεραρχεί τη σπουδαιότητα των πραγμάτων με τον δικό του, μοναδικό τρόπο...

Στέφανος Κασιμάτης

Καθημερινή